...και προσπαθούν (και τα έχουν καταφέρει καλά) να βιδώνουν τις
παρωπίδες μιας και μοναδικής ευρωπαϊκής διαδρομής στα κεφάλια όλο και πιο
πολλών.
Ο χρόνος περνά και γιατρεύει με τη λήθη, όμως τόσο λίγος καιρός χρειάζεται
για να ξεχάσουμε γιατί ψηφίσαμε με τόσο σθένος και πείσμα Αριστερή
Κυβέρνηση; Μια αριστερή κυβέρνηση που έκανε μέχρι σήμερα σημαία της τη δημιουργική
ασάφεια και την έντιμη συμφωνία αντί τη ρήξη και τον πόλεμο με αυτούς, που ολόγυρα
σφυροκόπησαν –και συνεχίζουν- κάθε αριστερή ιδέα κι αντίληψη, δηλ. την
ίδια την κοινωνία. Ένοχη πολιτική κι ένοχοι πολιτικοί της Δύσης λοβοτομούν τη
σκέψη της Αριστεράς ώστε να χάσει την ικανότητα αυτοκριτικής της. Η οριστικοποίηση
της συμφωνίας με αυτούς που καταστρέφουν τη χώρα δυο αιώνες τώρα, έγινε άραγε
μονόδρομος στη συνείδησή μας, μπροστά στο δίλημμα παραμονής στην ευρωζώνη και
στην (αυτοκαταστροφική) ευρωπαϊκή πορεία ή τη βουτιά σε αχαρτογράφητα νερά;
Φυσικά ‘‘συμφωνία’’ αναφωνούν ‘‘πλειοψηφίες’’ που πάντα όμως μέλλει να χάνουν!
(Βέβαια, τώρα που έχουμε σοσιαλιστικό εκπρόσωπο στο ΔΝΤ, ίσως μας επιβληθεί σοσιαλιστική
πολιτική, κι έτσι η πλειοψηφία κερδίσει!)
ΈΝΑ ΨΕΥΤΙΚΟ <<ΔΙΛΛΗΜΑ>>
Οι περισσότεροι από εμάς, στο αδιέξοδο ενός δρόμου που επιτρέπει
στροφή δεξιά ή αριστερά, λογικά θα σταματήσουν, θα ελέγξουν τις δυο
αντίθετες διαδρομές και προφανώς θα επιλέξουν σύμφωνα με το θεμελιώδη κανόνα
της αυτοσυντήρησης. Αν ο δρόμος προς τα δεξιά σε αφανίζει με βεβαιότητα ενώ ο
αντίθετος σε οδηγεί σε κάτι άγνωστο, οφείλεις να χαράξεις την τύχη σου προς την
αριστερή διαδρομή. Προφανώς η καταστροφική διαδρομή αφορά στην επιμονή παραμονής
σε μια ΕΕ, που μπροστά στον κίνδυνο μείωσης κερδοφορίας της ‘‘βόρειας’’ οικονομίας
της, επιλέγει τον κοινωνικό κανιβαλισμό, καταβροχθίζοντας το νόστιμο φιλέτο της
Ελλάδας σε κάθε ευγενές δείπνο των Θεσμών. Προφανώς η αντίθετη διαδρομή, οδηγεί
στο ομιχλώδες τοπίο νεοεμφανιζόμενων οικονομικών δομών σε επίπεδο πλανήτη
αλλά και σε μια γεωστρατηγική απαλλαγής από την κατάρα του ΝΑΤΟ.
ΤΑ ΔΥΟ <<ΓΙΑΤΙ>>
1
Η επιλογή της σημερινής τραπεζοκρατούμενης
ΕΕ, αποτελεί για τη χώρα διαδρομή βέβαιης κοινωνικής αυτοκτονίας, επειδή
η τόσο υποχρεωτική, όσο και πλασματική <<συναπόφαση>> σύνδεσης των κρατών-μελών
στα πλαίσια δημιουργίας φερετζέ δημοκρατικής λειτουργίας, απαγορεύει κάθε
ουσιαστική οικονομική ανάπτυξη στην Ελλάδα. Η ΕΕ μέσω του κερδοσκοπικού μηχανισμού
του ευρώ, αποτέλειωσε εύκολα κάθε παραγωγική δομή στη χώρα, συνεπικουρούμενη
από το υπόστρωμα παρακμής αξιών, που αναπτύχθηκε για δεκαετίες σε κάθε επίπεδο της
κοινωνίας, αλλά με κύριους πρωταγωνιστές ισοπεδωτικής δράσης, τους κάθε λογής ντόπιους
συνεργάτες-μιζαδόρους των ξένων συμφερόντων, που αλωνίζουν τη πατρίδα από την έναρξη
του 1821. Πλήθος τα πρακτικά παραδείγματα που δηλώνουν υποχρέωση συμμόρφωσης
προς τους οικονομικούς ‘εταιρικούς’ κανόνες της ΕΕ, αντίθετους σε σχέση
με το ίδιο παραγωγικό συμφέρον. Κανόνες που σε υποχρεώνουν να δανείζεσαι
<<αέρα>> από αυτούς που κρατούν ελαίω θεού τα κλειδιά των ‘ευρω’φωτοτυπικών
μηχανημάτων, απαιτώντας επιστροφή πραγματικού πλούτου. Κανόνες για να καταναλώνεις
προϊόντα που θα μπορούσες να παράγεις αν δεν σου επέβαλλαν για παράδειγμα
τη δική τους ενεργειακή πολιτική (χαρακτηριστικότερη σχετική υποχρέωση, τα
<<πράσινα ‘ά’λογα>> των γερμανικών συμφερόντων ΑΠΕ). Και ταυτόχρονα
αυτός που σε υποχρεώνει σε <<αντιπαραγωγικότητα>>, να σε κατηγορεί για
την ύπαρξή της, αφού βέβαια πρώτα σε βοήθησε αποτελεσματικά, να επιλέξεις
πολιτικούς άρχοντες της επιλογής του – υπηρέτες των μισθών πείνας, των μηδενικών
ελλειμμάτων, και της μηδενικής τελικά κοινωνίας.
2
Αντίθετα, η επιλογή της ομιχλώδους
διαδρομής, αποτελεί για τη χώρα μοναδική εναλλακτική λύση επιβίωσης, αλλά κι ελπίδα
προόδου κι ανάπτυξης, όχι επειδή κάποιοι μας αγαπούν περισσότερο από τους σημερινούς
μας συμμάχους (αν και το μέγεθος αλληλεγγύης των εταίρων μόνο με τη <<μάζα>>
ηλεκτρονίου συγκρίνεται!) αλλά για άλλους λόγους. Λόγους οικονομικούς πρώτα και
πάνω απ’ όλα. Το αντίπαλο στρατιωτικό και οικονομικό δέος στο Δυτικό Συμφέρον ήδη
παίρνει σάρκα και οστά πολύ γρηγορότερα από όσο αναμενόταν. Η <<ισχύς εν τη
ενώσει>> των BRICS δεν δηλώνει μια χαλαρή συνεργασία όπως πρακτικά
σήμερα εμφανίζεται, αλλά μια οικονομική και ακολούθως στρατιωτική δομή που έρχεται
να αμφισβητήσει την επικυριαρχία των ΗΠΑ και τελικά να πάρει την παγκόσμια
οικονομική <<μερίδα του λέοντος>> επειδή καμία αυτοκρατορία δεν μπορεί
να είναι ούτε άπειρη στην εξουσία της, ούτε παντοτινή. Στο εγχείρημα αυτό, του οποίου
την επιτυχία κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί, η Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει λόγω
θέσης οικοπέδου εξαιρετικά χρήσιμο κρίκο. Αυτός είναι κι ο αντικειμενικός λόγος
που οι εκκολαπτόμενοι γίγαντες της παγκόσμιας οικονομίας (Κίνα, Ρωσία, Ινδία) έχουν
οικονομικό συμφέρον –κι όχι ‘‘κόκκινο’’ συναίσθημα- προσεταιρισμού της χώρας
μας. Αν σε αυτή την κούρσα ανταγωνισμού δεν πάρουμε το ρίσκο επένδυσης της μελλοντικής
μας τύχης στο <<διαφορετικό όχημα>>, η δυο αιώνων δυστυχία των πολλών,
δεν θα διατηρηθεί απλά σε επίπεδα που εμείς οι ‘‘σύγχρονοι’’ έχουμε ξεχάσει,
αλλά η Γουατεμάλα θα φαντάζει παράδεισος μπροστά μας. Και βέβαια, οι λαμπρές
προθέσεις οικονομικών ενισχύσεων, στρατηγικών συμφωνιών και επενδύσεων από την πλευρά
Ρωσίας και Κίνας θα κινδυνεύουν να μένουν <<στα χαρτιά>>, όχι επειδή
αποτελούν διπλωματικές ταχυδακτυλουργίες, αλλά επειδή οι υποψήφιοι, και έγκυρη και
έγκαιρη πληροφόρηση διαθέτουν. Γνωρίζουν ‘καλά’ ότι κάθε χώρα δεν κυβερνάται
μόνο από την εκλεγμένη κυβέρνηση (πόσο μάλλον η δική μας που διαθέτει νηπιακές βάσεις)
αλλά κυρίως από τα συμφέροντα του ‘‘βαθέως κράτους’’, τα οποία στην περίπτωσή μας
ταυτίζονται με το δόγμα <<ανήκουμε στη δύση>>. Αν αυτό αρχίσει
να αλλάζει με δικές μας <<πράξεις>>, τότε και μόνο τότε, αρκούδες και
δράκοι θα έχουν πολλούς λόγους, από μύθος να γίνουν ιστορία.
Η ΛΥΣΗ
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ
ιδιαίτερα μέσα από την επιτυχή πολιτική δραστηριότητα του Λαφαζάνη στο ενεργειακό
ζήτημα της χώρας από το οποίο ξεκινούν ΌΛΑ, βρίσκεται στο
τιμόνι μιας μοναδικής συγκυρίας. Η Ελλάδα έχει φθάσει στο τέλος της ευθείας του
αδιεξόδου. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το τραπεζικό παιχνίδι της κρυμμένης μέχρι
σήμερα αιχμαλωσίας της χώρας μέσω της αύξησης πέτσινων δανεικών, τέλειωσε. Έμεινε
ωστόσο ολοζώντανη κι αποκαλύπτεται μέρα με τη μέρα σε κάθε της λεπτομέρεια αυτή
η <<αιχμαλωσία>>, κι είναι αδύνατον να κρυφθεί πάλι πίσω από εύκολα
δανεικά κι ας ήταν άυλα πάντα αυτά τα δανεικά. Αυτή είναι η απόφαση του αφέντη
της νεοφιλελεύθερης κερδοσκοπίας. Του αφέντη ενός συστήματος, το οποίο δεν
είναι γενικό κι αόριστο, αλλά ορίζεται σαφέστατα μέσα από τα πρόσωπα των θεσμών
με τους οποίους διαπραγματευόμαστε <<έντιμη συμφωνία>>. Τόσο έντιμη
όσο έντιμη μπορεί να γίνει μια συμφωνία στο νερό της ίδιας λίμνης ανάμεσα σε πάπια
και πεινασμένο κροκόδειλο! Ο ‘‘κυρίαρχος λαός’’ στις 25/01/2015 ψήφισε με γνώμονα,
και την πεποίθηση στο θαύμα, <<ο σκύλος χορτάτος κι η πίτα ολόκληρη>>!
Και εύπορος με ψυγείο SIEMENS με όλο το περιεχόμενό του εισαγόμενο, ΚΑΙ ελεύθερος.
Στο σταυροδρόμι που έφτασε χωρίς ευθεία πιά, κι οι δυο δρόμοι είναι <<τιμωρητικά
ανηφορικοί>>. Και στους δυο δρόμους ξεχνάς την έννοια <<εύπορος με γεμάτο
ψυγείο>>. Όμως, στο τέλος της δεξιάς διαδρομής χάνεις ΚΑΙ την ελευθερία σου
δηλ. τη ζωή σου. Στην αριστερή διαδρομή είσαι ελεύθερος από την αρχή να φτιάξεις
και ψυγείο και το περιεχόμενό του.
*Ο Σπύρος Μαστροδήμος είναι Γεωπόνος Τ.Ε
- Οικονομολόγος Ο.Π.Α MSC in Statistics
Ανάρτηση από: http://iskra.gr