Άτιμο φρούτο/τα σταφύλια της οργής/δεν ωριμάζουν…
(Στίχος άγνωστου ποιητή. Τον παράθεσε ο καθηγητής Δ.Μαρωνίτης στη στήλη του «Μονοτονικά» στο ΒΗΜΑ)
“Κράτος ασυστόλων και πεσμένων κώλων. Κωλοέλληνες.”
(Δ.Σαββόπουλος)
«Θα είναι η ωραιότερη μέρα της ζωής μου όταν η Ελλάδα γίνει όπως της αξίζει: αξιοπρεπής, εργατική, έντιμη, γενναία και όμορφη».
(Μαρία Ευθυμίου, Καθηγήτρια Ιστορίας )
Μετά το καταπληκτικό άρθρο του Γιώργου Οικονόμου για την ευτοπία της Δημοκρατίας(1), θα έλεγε κανείς πως δεν υπάρχει τίποτε άλλο για να ειπωθεί. Όλα είναι ξεκάθαρα, κρυστάλλινα. Να όμως, που έρχεται ένας αιρετικός συγγραφέας, ο Δημήτρης Μάρτος (2) και αναρωτιέται: «Πόσο δημοκρατία, ανάπτυξη και μέλλον μπορεί να έχει μια χώρα, που το μισό του πληθυσμού της βρίσκεται στο 3% της έκτασης της; Και μάλιστα όταν αυτό συμβαίνει σε μια χώρα που η φύση και η ιστορία την προίκισαν με το πλεονέκτημα της ισόρροπης κατανομής των ανθρώπινων, φυσικών και ιστορικών πόρων; Όταν το κεφάλαιο, η εξουσία και ο κόσμος δεν συγκεντρώθηκαν στην Αττική εξαιτίας κάποιων φυσικών ή γεωγραφικών πλεονεκτημάτων της, αλλά λόγω της απαγόρευσης τους να πάνε αλλού, λόγω μιας ανορθολογικής οργάνωσης των οικονομικών σχέσεων και εξαιτίας των πολιτικών πιέσεων που μεταφράζονταν σε διαχειριστικές μεροληψίες».
Αυτές οι λιγοστές παρατηρήσεις φανερώνουν τα τεράστια προβλήματα που ορθώνονται μπροστά σε κάθε προσπάθεια χάραξης μιας διαφορετικής πορείας για τον τόπο μας . Δεν μπορεί να υπάρξει προοπτική ισόρροπης ανάπτυξης, χωρίς την καταστροφή του αθηνοκεντρικού μοντέλου και τη μεταφορά πόρων και σχεδίων στην περιφέρεια. Ίσως μάλιστα για να μπορέσει ν’ ανοίξει ένας τέτοιος δρόμος, αλλά και για να αποφευχθούν τα ίδια λάθη και προβλήματα, θα έπρεπε η πρωτεύουσα, οι διοικητικές και επιτελικές λειτουργίες της χώρας, να μεταφερθούν σε μια μικρότερη πόλη, κοντά στο κέντρο της χώρας, αφού προηγουμένως παρθούν δρακόντεια μέτρα για να εμποδιστεί η υπερσυγκέντρωση του πληθυσμού στην νέα πρωτεύουσα.
Όμως τα προβλήματα δεν σταματούν εδώ. Υπάρχουν προβλήματα και αντιθέσεις, τόσο στη βάση της κοινωνίας μας (εξουσιαζόμενους), όσο και στην κορυφή της (εξουσιαστές).
Στο επίπεδο των εξουσιαστών , παρατηρείται το εξής: Η πολιτική νομενκλατούρα έχει ενσωματώσει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας στο πελατειακό σύστημα, οδηγώντας το στις πόλεις και κυρίως στην Αθήνα, μετατάσσοντας το στον τομέα των υπηρεσιών (δημοσιοϋπαλληλία και ελεύθερα επαγγέλματα). Η ίδια διαδικασία, απογυμνώνει την περιφέρεια από ανθρώπους, αφήνοντας την έκθετη στις επεκτατικές επιδιώξεις μικρών και μεγάλων γειτόνων, που προσπαθούν να εξαγάγουν τα προβλήματα τους και να εκτονώσουν τις κοινωνικές αντιθέσεις που τους μαστίζουν
Η υπερμεγέθυνση του δημόσιου τομέα είναι όρος ύπαρξης και αναπαραγωγής του πελατειακού πολιτικού συστήματος. Ταυτόχρονα όμως, καθιστά άχρηστη την κοινωνία (το μεγαλύτερο μέρος της) στην οικονομική ολιγαρχία, αφού δεν μπορεί να προσπορισθεί πλεόνασμα απ’ αυτήν.
Η διαδικασία αυτή, που στηριζόταν στον αδιάκοπο και ανανεούμενο κρατικό δανεισμό, ξεκίνησε ουσιαστικά την δεκαετία του ’60 και συνέχισε επιταχυνόμενη από την πρώτη μέρα της Μεταπολίτευσης, αποκτώντας φρενήρεις ρυθμούς με την εισδοχή της χώρας στην ΕΟΚ και την ΕΕ, έφτασε στα όρια της το 2009, όταν, εξαιτίας της χρηματοπιστωτικής κρίσης, οι γερμανικές (κυρίως) και οι γαλλικές τράπεζες βρέθηκαν στο χείλος της χρεοκοπίας, καθώς ήταν οι σχεδόν αποκλειστικοί δανειστές μας. Τότε η Γερμανία, που στο μεταξύ είχε αποκτήσει την ηγεμονία στην ΕΕ, θυμήθηκε το Σύμφωνο Σταθερότητας και απαίτησε δημοσιονομική πειθαρχία από όλα τα κράτη – μέλη της ΕΕ, μια πειθαρχία όμως που κυρίως στρέφονταν προς τη χώρα μας.
Έτσι όμως άνοιξε μια καινούργια αντίθεση, σε υπερεθνικό αυτή τη φορά επίπεδο, καθώς η εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας με τον άτεγκτο τευτονικό τρόπο, έβαλε σε αμφισβήτηση την γερμανική ηγεμονία αλλά και την ίδια την ευρωπαϊκή ενότητα. Αποδείχτηκε έτσι η πρόβλεψη του Π.Κονδύλη, ότι δεν μπορεί να υπάρξει ευρωπαϊκή ενότητα υπο την ηγεμονία ενός και μόνου ευρωπαϊκού κράτους. Τέτοια ενότητα μπορεί να υπάρξει μονάχα με την ελεύθερη και δημοκρατική συνεργασία των ευρωπαϊκών λαών και εθνών.
Ταυτόχρονα επι μέρους ιμπεριαλιστικές ομάδες άρχισαν να χρησιμοποιούν το ελληνικό πρόβλημα, στον μεταξύ τους αγώνα για περισσότερο πλουτισμό και κυριαρχία. Τα αφεντικά της ευρωζώνης, δεν μπορούν να διαχειριστούν το πρόβλημα που οι ίδιοι δημιούργησαν, ένα πρόβλημα που απειλεί να παρασύρει όλο το παγκόσμιο καπιταλιστικό οικοδόμημα σε μια μεγαλύτερη και με άγνωστες συνέπειες κρίση. Χαρακτηριστικά επί του προκειμένου είναι η τελευταία δήλωση του Τσάρλς Νταλάρα για «λουτρό αίματος» σαν επακόλουθο ενός Grexit, αλλά και το εξώφυλλο του περιοδικού «Σπήγκελ» της 20/6/15.
Σύμφωνα με το Αμπροουζ Μπίρς, το να βρίσκεσαι σε δύσκολη θέση είναι το τίμημα της συνέπειας. (3) Όμοια η ελληνική πολιτική νομενκλατούρα, στην προσπάθεια της να διατηρήσει αλώβητο, πρώτα απ’ όλα τον σκληρό πυρήνα (4) του πελατειακού κράτους, και αφορολόγητο τον πλούτο της παρασιτικής κεφαλαιοκρατικής αστικής τάξης, ρίχνει τα βάρη στην υπόλοιπη κοινωνία, κλονίζοντας την μέχρι χθές συμμαχία της με τα μεσοστρώματα, κυρίως δημοσίους υπαλλήλους, αγρότες, ελεύθερους επαγγελματίες και λοιπούς αυτοαπασχολουμένους.
Μόλις προχθές αποκαλύφθηκε, με δήλωση του προέδρου της ομάδας των Χριστιανοδημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο Μάνφρεντ Βέμπερ, πως ο Γιούνκερ πρότεινε στον Τσίπρα να αντικαταστήσει την αύξηση στον ΦΠΑ (που θα επιβαρύνει κυρίως τα λαϊκά στρώματα) με τα έσοδα που θα απέφερε μια συμφωνία με την Ελβετία για τη φορολόγηση των καταθέσεων που είχαν Έλληνες στις τράπεζες της χώρας αυτής (ενέργεια που θα επιβάρυνε τους πλούσιους έλληνες). Όπως ήταν φυσικό, η δήλωση αυτή δεν σχολιάστηκε από την κυβέρνηση, ούτε από τον Τύπο, δεξιό κι αριστερό. Πριν από λίγες μόνο βδομάδες, η Πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου δήλωσε πως αν εξαφανιζόταν η διαφθορά και οι μίζες, το Δημόσιο θα είχε όφελος περίπου 12 δις Ευρώ, χρήματα που θα μπορούσαν να αναθερμάνουν τη ρημαγμένη οικονομία της χώρας. Από άλλους δημοσιογράφους και σχολιαστές γράφηκε, πως αν καταργούνταν οι αργομισθίες διαφόρων «συμβούλων» και «ειδικών» που ανέρχονται σε αρκετές χιλιάδες, θα μπορούσαν να επανέλθουν οι κατώτερες συντάξεις στα 751 ευρώ. Εκατόν πενήντα μέρες μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, κανείς δεν αποφασίζει να προχωρήσει σε μέτρα για τα παραπάνω. Αντίθετα, ο πρωθυπουργός καυχήθηκε για τα γελοία τέλη που επέβαλε στους καναλάρχες που και γι’ αυτά δεν έχει γίνει ακόμη καμιά ενέργεια είσπραξης και είναι μάλλον αμφίβολο αν θα εισπραχθούν.
Η κρίση και το σπάσιμο της συμμαχίας με τα μεσοστρώματα, οδήγησε σε μια παρατεταμένη κρίση του πολιτικού μας συστήματος. Ορισμένες στιγμές, έφτασε στα όρια της πανεθνικής κρίσης, «της κατάστασης όπου οι εξουσιαστές δεν μπορούν να κυβερνούν με τον παλιό τρόπο και οι εξουσιαζόμενοι δεν θέλουν πια να διοικούνται με τον παλιό τρόπο» (Ν.Ψυρούκης).
Επειδή μια πανεθνική κρίση είναι πάντοτε προάγγελος κοινωνικών εντάσεων, εκρήξεων και ανατροπών, άρχισε ένας αγώνας δρόμου για την αναδιοργάνωση και ανασύνταξη του πολιτικού συστήματος με νέα πρόσωπα, που θα αποκαθιστούσε την παλιά ισορροπία. Ο δρόμος αυτός αφού πέρασε από «ελιές» και «ποτάμια», κατέληξε σ’ έναν διευρυμένο ΣΥΡΙΖΑ που θα αποτελέσει τον ένα πόλο του πολιτικού δίπολου που θα κυβερνάει τη χώρα από δώ και μπρός. Ο δεύτερος πόλος και η οριστική διαμόρφωση και παγίωση του νέου πολιτικού σκηνικού θα διαμορφωθεί ευθύς μετά την υπογραφή της συμφωνίας με τους δανειστές. (5) αυτός είναι και ο μόνος λόγος για τον οποίο ο «Σουσλώφ» της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας φωνάζει σήμερα «Σώστε την Ελλάδα»(6). Για το πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο πρόκειται. Στη σκέψη τους αυτό ταυτίζεται με την Ελλάδα.
Η ελληνική κοινωνία (οι εξουσιαζόμενοι) τώρα, από τη μια ψηφίζει τον ΣΥΡΙΖΑ (και εξακολουθεί να τον υποστηρίζει μετεκλογικά, με ασυνήθιστα ποσοστά μάλιστα), όπως δείχνει η τελευταία σφυγμομέτρηση της Metron Analysis. O οποίος ΣΥΡΙΖΑ, στο προεκλογικό του πρόγραμμα τουλάχιστον, υποστήριζε μαχητικές θέσεις, φθάνοντας και μέχρι τη ρήξη με τους δανειστές και την ΕΕ. Κι από την άλλη, όπως δείχνει η ίδια δημοσκόπηση αλλά και οι προηγούμενες, η ίδια κοινωνία αρνείται την ρήξη, την έξοδο από το ευρώ και την Ευρώπη γενικότερα. Αυτό είναι μια αντίφαση, που σπαράζει την κοινωνία μας. Από τη μια θέλει την απελευθέρωση της, από την άλλη όμως δεν έχει καμμιά εμπιστοσύνη στους έλληνες πολιτικούς, όλων των αποχρώσεων, ότι μπορούν να την οδηγήσουν στην ελευθερία και την προκοπή.
Το φαινόμενο θυμίζει το Σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπου ο φυλακισμένος, καθώς έχει χάσει κάθε ελπίδα για βοήθεια απ’ έξω, «δένεται» με τον δεσμοφύλακα του σε μια παράξενη σχέση μίσους και αφοσίωσης. Το χέρι που σε ταϊζει όταν βρίσκεσαι στη φυλακή δεν το δαγκώνεις. Δέχεσαι ακόμη και τις τιμωρίες που σου επιβάλλονται όταν παραβιάζεις τους κανόνες που έχει θεσπίσει ο δεσμοφύλακας σου.
Καθώς η αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος και των ίδιων των πολιτικών, εκφράζεται με λάθος τρόπο, με την προσκόλληση δηλαδή σε έναν εξωεθνικό οργανισμό και τους μηχανισμούς του, γίνεται εργαλείο χειραγώγησης στα χέρια της πολιτικής νομενκλατούρας, της οποίας τμήμα αποτελεί- και αποτελούσε πάντα – ο ΣΥΡΙΖΑ σαν πολιτικός μηχανισμός και της οικονομικής ολιγαρχίας, που ήταν πάντοτε δεμένη με τα ξένα συμφέροντα. Με την ιδεολογική τρομοκρατία και τις μικροποινές, τύπου καθυστέρησης πληρωμής κυρίως συντάξεων, η κοινωνία πείθεται πως η υποταγή στους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς και επιδιώξεις είναι μονόδρομος.
Η πολιτική κυρίως κρίση που δημιουργήθηκε από την όξυνση των παραπάνω αντιθέσεων, δημιούργησε ένα μεγάλο τόπο συζήτησης, άγνωστο μέχρι χθές τουλάχιστον στη χώρα μας, που αρχίζει κάπως να θυμίζει έναν «πραγματικά δημόσιο χώρο». Και για να μπορέσει να γίνει πραγματικά δημόσιος χώρος, υλική βάση που πάνω της θα ορθωθεί η κυριαρχία του δήμου, είναι απαραίτητα η συνεργασία και ο συντονισμός. Δύσκολα πράγματα. Σύμφωνα με τον Κ. Ζουράρι, κάθε έλληνας (και από την εποχή που θεσμοθετήθηκε η ισότητα και κάθε ελληνίδα) θεωρούν τους εαυτούς τους θεούς.(7) Μικρούς θεούς έστω, σε σύγκριση με τους θρησκευτικούς, αλλά πάντως θεούς. Η μισαλλοδοξία και η αρχομανία, παράγωγα αυτής της ιδεολογίας και του τοπικισμού, είναι πανάρχαιες πληγές του έθνους μας, που θεριεύουν όμως σε καταστάσεις οικονομικής, πολιτικής και πνευματικής αλλοτρίωσης και της ηθικής κατάπτωσης όπως αυτή που βιώνουμε.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό αυτής της συζήτησης, είναι αυτό που ο καθηγητής Χρ. Γιανναράς χαρακτηρίζει «κυριαρχία του οικονομισμού». Ότι δηλαδή, ενώ εν πολλοίς έχει γίνει ξεκάθαρο πως για την οικονομική πορεία της χώρας, εκείνο που φταίει είναι το πολιτικό της σύστημα, ωστόσο το μεγαλύτερο μέρος των δημοσιεύσεων αφορά τις διαπραγματεύσεις για το χρέος και την διευθέτηση του κι όχι την εξάλειψη της πηγής που γεννά το χρέος, που είναι το πολιτικό μας σύστημα και το πώς θα μπορούσαμε να το αλλάξουμε.
Διαβάζουμε για τις «αποκαλύψεις» κάποιου αμερικανού ακτιβιστή πως «το χρέος είναι απάτη» και πως «οι Έλληνες δεν χρωστάνε τίποτα». Άλλοι δημοσιεύουν τρομερές αποκαλύψεις για τον ορυκτό μας πλούτο, ενώ δεν λείπουν και οι θεωρίες συνομωσίας σχετικά με την εκτέλεση του Δημ.Μπάτση, πάλι για τον ορυκτό μας πλούτο. Μερικοί μάλιστα φλερτάρουν και με την ιδέα ενός από μηχανής θεού (Ρωσία, Κίνα) που θα μας ελευθέρωνε «αγοράζοντας» το χρέος μας, ενώ στην πραγματικότητα εκείνο που θα συνέβαινε στη χώρα θα ήταν η αλλαγή αφεντικών.
Η συζήτηση αυτή, το μόνο που πετυχαίνει, είναι να δυναμώνει την αυταπάτη «ότι λεφτά υπάρχουν» κάπου είναι κρυμμένα, σε κάποιο ντουλάπι, σε κάποιο στρώμα και που θα πάει, θα τα βρούμε, για να μπορούμε να συνεχίσουμε ατάραχοι την πελατειακή ζωή μας.
Μία από τις φωνές που ακούγονται να ζητούν πολιτική λύση στο πρόβλημα της χώρας, είναι του ΕΠΑΜ, όπου ο Δ. Καζάκης κριτικάροντας τους Νταβανέλο, Μηλιό, Παπαδόγιαννη, Λάμπρου, Σαπουνά, αλλά και τον Λαπαβίτσα, ισχυρίζεται ότι «μπορεί να υπάρξει εναλλακτική πρόταση εξουσίας εδώ και τώρα» με σκοπό φυσικά την ανάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και τη σωτηρία της ελληνικής κοινωνίας από τον όλεθρο.
Προϋπόθεση για την ανάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας, θεωρεί την καθιέρωση «εθνικού κρατικού νομίσματος». Όμως, εθνικό κρατικό νόμισμα υπήρχε στην Ελλάδα μέχρι και το 2002, εθνική ανεξαρτησία όχι. Επομένως, η παραπάνω πρόταση, επαναφέρει τον «οικονομισμό» κυρίαρχο στην πολιτική λύση που υποτίθεται προτείνει ο Δ. Καζάκης και το ΕΠΑΜ.
Άλλωστε, η τεράστια συζήτηση που γεννήθηκε από το 2009, έκανε και όλους εμάς, που δεν ήμαστε οικονομολόγοι, αλλά απλοί σκεπτόμενοι άνθρωποι, να καταλάβουμε ότι το βασικό στην περίπτωση του χρήματος, δεν είναι το εθνικό ή το υπερεθνικό ποιόν του, αλλά το ποιος το διαχειρίζεται. Το διαχειρίζεται ο λαός (οι λαοί στην περίπτωση της ΕΕ ή έστω οι κυβερνήσεις τους), ή οι τραπεζίτες, όπως συμβαίνει σε όλες τις χώρες του κόσμου (και στην ΕΕ).
Ο Δ. Καζάκης είναι από τους συνεπέστερους υποστηρικτές της άμεσης ρήξης με την ΕΕ και της εξόδου από την ευρωζώνη. Η πείρα όμως έχει αποδείξει και ο σοφός Αρχιεπίσκοπος Κύπρου μας το θύμισε δύο χρόνια πριν, πως η βιασύνη είναι κακός σύμβουλος και πως «όσο χρόνο κάναμε για να μπούμε στο Ευρώ, άλλο τόσο χρόνο πρέπει να κάνουμε για να βγούμε», αν αποφασίσουμε να βγούμε.
Στο άρθρο επίσης του Δ. Καζάκη, δεν είναι ξεκάθαρο το τι μορφή θα έχει αυτή η «εναλλακτική πρόταση εξουσίας». Από τα συμφραζόμενα πάντως βγαίνει το συμπέρασμα πως θα είναι εξουσία με κυβέρνηση το ΕΠΑΜ, σε μέτωπο με κάποιους άλλους που δεν κατονομάζει. Έτσι και η ρήξη με την ΕΕ και η έξοδος από το Ευρώ, θα είναι το επιμέρους της συνολικότερης απόφασης του λαού, της ανάθεσης δηλαδή της διακυβέρνησης στο ΕΠΑΜ.
Ο Γ.Καραμπελιάς πάλι, με άρθρο του στη «Ρήξη» και τίτλο «Καιρός να φεύγουν!», καλεί την κυβέρνηση να τα μαζεύει και να φεύγει, αφού όμως θα έχει προτείνει «μια νέα κυβερνητική σύνθεση που θα συμπεριλάβει και καταξιωμένες άφθαρτες κατά το δυνατόν, προοδευτικές προσωπικότητες».
Ποιες είναι άραγε αυτές «οι καταξιωμένες, άφθαρτες προσωπικότητες»;
Και τελικά το πρόβλημα της χώρας είναι πρόβλημα προσωπικοτήτων; Πρόταση διακυβέρνησης από ένα «καλό κόμμα», έστω και «μέτωπο» πιστεύει πως είναι η λύση ο Δ.Καζάκης. «Καταξιωμένες, άφθαρτες προσωπικότητες» προτείνει ο Γ. Καραμπελιάς.
Η Ιστορία της χώρας μας όμως, αλλά και πολλών άλλων χωρών έχει αποδείξει πως τα «καλά κόμματα» και οι «άφθαρτες προσωπικότητες», μετά από λίγους μήνες διακυβέρνησης καταλήγουν σαν τους προηγούμενους, συχνά μάλιστα χειρότεροι. Όσοι μάλιστα από τους «άφθαρτους» επιμένουν στην εντιμότητα τους, εξοβελίζονται με συνοπτικές διαδικασίες.
Ο πρώτος λόγος γι’ αυτό, είναι φυσικά, πως η εξουσία έτσι κι αλλιώς διαφθείρει, ιδιαίτερα μάλιστα όταν ασκείται για λογαριασμό μεν του λαού, με τον λαό όμως απόντα από τη λήψη των αποφάσεων στην καλύτερη περίπτωση, ή και ενάντια στον λαό στην χειρότερη.
Ο δεύτερος και σημαντικότερος λόγος, είναι πως όλοι μας ήμαστε εκπαιδευμένοι, διαποτισμένοι από την κυρίαρχη ιδεολογία της κοινωνίας μας κι αυτή είναι η ιδεολογία της ηγεμονεύουσας τάξης, μιας τάξης παρασιτικής και διεφθαρμένης. Μιας τάξης που αναδείχθηκε και συνεχίζει να αναπαράγεται στο επίπεδο της εξουσίας και όχι της παραγωγής και κατά τη διάρκεια των πιο σκοτεινών περιόδων της ιστορίας μας. Δεν είναι τυχαίο πως ένα μεγάλο μέρος της σημερινής οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας, πλούτισε από τον μαυραγοριτισμό και τη συνεργασία με τους κατακτητές στην περίοδο της γερμανοϊταλικής κατοχής. Στο Διαδίκτυο κυκλοφορεί σχετικός κατάλογος. Ο προπάππος του Πιπινέλη, ήταν ταμίας και διαχειριστής στον πρώτο οίκο ανοχής που δημιουργήθηκε στην πρωτεύουσα από ευυπόληπτους επιχειρηματίες του 19ου αιώνα. Αρκετές δεκαετίες αργότερα, ο απόγονος του, εκλεκτός των ανακτόρων, γίνονταν πρωθυπουργός της Ελλάδας. Ακόμη και σήμερα μαθαίνουμε από τον Τύπο, για «επιχειρηματίες» που εκτός της φανερής δραστηριότητας τους ασχολούνται και με πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις, την σεξουαλική εκμετάλλευση γυναικών, το λαθρεμπόριο και τη διακίνηση ναρκωτικών. Πολλοί απ’ αυτούς, αν όχι οι περισσότεροι καταφέρνουν να ξεφεύγουν από το νόμο και να κυκλοφορούν ελεύθεροι και το χειρότερο κυρίαρχοι στην οικονομική, κοινωνική, αλλά και πολιτική ζωή του τόπου μας.
Η προτροπή άρπαξε να φάς, ο ωχαδερφισμός, το ατομικό βόλεμα, το πάτημα πτωμάτων για το κέρδος και την κοινωνική ανάδειξη, το λάδωμα και η εξαγορά συνειδήσεων, αλλά και η ευθυνοφοβία, η δουλικότητα, η προσκόλληση στους ισχυρούς, όλα είναι δικές της πρακτικές, είναι η φιλοσοφία της, που έχουν γίνει βίωμα και οδηγός ζωής για την κοινωνία μας.
«Τα ισχυρότερα και ίσως τα μόνα μέσα τα οποία κατέχουμε για να κάνουμε τους ανθρώπους να ενδιαφερθούν για την ευημερία της χώρας τους, είναι να τους κάνουμε συνεταίρους στη διακυβέρνηση της», λέει ο Αλέξις Ντε Τοκβίλ. Κι εδώ ερχόμαστε στους οπαδούς της «άμεσης δημοκρατίας», που τον τελευταίο καιρό έχουν μεν πληθήνει, δεν έχουν όμως ακόμη κάποιον κεντρικό τόπο έκφρασης και κυρίως κάποιο ρεαλιστικό και άμεσα υλοποιήσιμο σχέδιο.
Ένας σημαντικός αριθμός από αυτούς, αναλώνεται σε ύμνους για το ιδανικό της δημοκρατίας, με ταυτόχρονη επιτίμηση των «ψηφοφόρων» που διαλέγουν αλυσίδες, μπλε, πράσινου ή ροζ χρώματος. «Πότε θα ζήσουμε και εμείς την μαγεία της δημοκρατίας; Πότε θα βιώσουμε το βαθύτατα ανθρώπινο αίσθημα της μέθεξης;», έγραψε πρόσφατα κάποιος.
Στην πραγματικότητα, η «μαγεία» και η «μέθεξη» είναι για τους ποιητές. «Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του εικοσιένα», έγραφε ο εθνικός μας ποιητής στις 28 Οκτώβρη του ’40. Όμως το κρασί του 21 ήταν από αίμα, δάκρυα, φτώχεια, πείνα και αγωνία ενός έθνους, που προσπαθούσε να κερδίσει τον αυτοσεβασμό του.
Ο Καστοριάδης, μας δίνει μια ιδέα της «μαγείας» και της «μέθεξης» που βίωναν οι κάτοικοι της Αττικής της τρίτης δεκαετίας του Ε’ π.χ. αιώνα. Μας μιλά για τον μικροκαλλιεργητή που ξεκινούσε νύχτα, από τα Σπάτα ή τον Ωρωπό, για να προλάβει να πιάσει θέση στην Πνύκα, κοντά στο βήμα για ν’ ακούει τους ομιλητές. Δεν ήταν καθόλου «μαγεμένος», ούτε «μεθυσμένος», απ’ το γλυκό κρασί της δημοκρατίας. Ένας φτωχός ξωμάχος ήταν, ένας «θήτης».
Τολμώντας να συμπληρώσουμε τον Καστοριάδη, λέμε ότι μάλλον θάχε ακούσει στη συνέλευση της γειτονιάς του, πως σήμερα, ο Εφιάλτης, ο γιός του πως τον λένε, θα ζητούσε να συζητηθούν οι προτάσεις του για ανάληψη όλης της εξουσίας από το δήμο. Και πλειοψηφία στον δήμο, ήταν αυτοί, οι «θήτες». Οι μικροί αγρότες, οι βαρκάρηδες - ψαράδες και περατάρηδες-, οι μανάβηδες, οι μικροπωλητές και οι βαστάζοι της αγοράς, οι κτίστες, οι κανατάδες του Μαρουσιού, οι καρβουνιάρηδες των Αχαρνών, οι ταμπάκηδες, οι βαρελάδες και οι νερουλάδες, οι ταβερνιάρηδες και οι κουρείς ακόμα.
Το πιο πιθανό ήταν να φοβόταν, καθώς ο στρατός ήταν ακόμα στη διοίκηση των ολιγαρχικών, όμως εδώ και λίγα χρόνια, ο Εφιάλτης είχε γίνει ο «εφιάλτης» των ολιγαρχικών, σαν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου τους «τάραζε στη νομιμότητα», κάθε μέρα τους τραβούσε στα δικαστήρια και τους καταδίκαζε για διαφθορά, ρεμούλες και κακοδιοίκηση.
Αυτό έδωσε θάρρος στους θήτες. Είδαν πως οι ολιγαρχικοί, δεν ήταν υπεράνθρωποι. Μπορούσαν να νικηθούν. Και τώρα είχε φτάσει η ώρα, να μπούνε μαζικά, αυτοί οι φτωχοί βιοπαλαιστές στη σκηνή της ιστορίας, να γίνουν οι πρωταγωνιστές της.
Ο Εφιάλτης ήταν ένας μεγάλος πολιτικός, ίσως ο μεγαλύτερος στην ανθρώπινη ιστορία. Οργάνωσε και ηγήθηκε μιας μεγαλειώδους και ειρηνικής επανάστασης, της πρώτης που απέδειξε την ευτοπία και τη μακροημέρευση της δημοκρατίας. Η τακτική του ήταν απλή. Βλέποντας τους ολιγαρχικούς, μετά τους μηδικούς πολέμους, να ξαναπαίρνουν την εξουσία και την υπόλοιπη κοινωνία να υποτάσσεται μοιρολατρικά, ξεκίνησε έναν ειρηνικό αντάρτικο αγώνα αφύπνισης των πολιτών, προσάγοντας έναν έναν τους ολιγαρχικούς στα δικαστήρια και πετυχαίνοντας πολλές καταδίκες. Παράλληλα συνέχισε να προπαγανδίζει την ανάγκη της επιστροφής στο κλεισθένιο πολιτικό σύστημα, αλλά και το προχώρημα του. Κι όταν έκρινε πως οι συνθήκες είχαν ωριμάσει, ηγήθηκε του μεγάλου άλματος. Διάλεξε τις μέρες όπου οι ολιγαρχικοί με αρχηγό τον Κίμωνα πολεμούσαν μαζί με τους Σπαρτιάτες τους είλωτες στη Μεσσηνία. Είχε έτσι τον συσχετισμό των δυνάμεων με το μέρος του. Όταν οι ολιγαρχικοί επέστρεψαν, βρήκαν την πολιτική κατάσταση αλλαγμένη, τους πολίτες αποφασισμένους και δεν τόλμησαν ν’ αντιδράσουν. Ήτανε τόσο ριζική η αλλαγή, ώστε κι όταν δολοφόνησαν τον Εφιάλτη, η πολιτική τάξη διατηρήθηκε. Η κοινωνία των πολιτών οργανωμένη σε κράτος, συνέχισε την πορεία της, με σκαμπανεβάσματα είναι αλήθεια, για εκατόν σαράντα χρόνια ακόμη.(8)
«Είναι η δική μας βάρδια τώρα», διακηρύσσει ο Θ. Μπεμπέκης (9) και έχει δίκιο. Με το πολιτικό σύστημα σε κρίση και εξασθένιση, κάθε προσπάθεια στιγματισμού και δίωξης όσων άσκησαν (κακο)διοίκηση σε οποιαδήποτε βαθμίδα με την παράλληλη προπαγάνδα για μεγαλύτερη συμμετοχή των πολιτών στη λήψη (και εφαρμογή) των αποφάσεων, θα οδηγεί κάθε φορά την κοινωνία μερικά σκαλοπάτια ψηλότερα στην κλίμακα της πολιτικής της ανόρθωσης, στη μετατροπή της σε κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων, αρκεί αυτές οι προσπάθειες να γίνονται οργανωμένες και με διάθεση συνεργασίας από όλους.
Ένα σημαντικό, αλλά λεπτό ζήτημα, που μπορεί να βοηθήσει κάθε Έλληνα και Ελληνίδα στην απόκτηση πολιτικής συνείδησης, ή να μας ξαναγυρίσει στην αθλιότητα και την εξαχρείωση του ατομισμού, είναι το γερμανικό χρέος για το κατοχικό δάνειο, τις πολεμικές κλπ αποζημιώσεις και του κλαπέντες αρχαιολογικούς θησαυρούς.
Σύμφωνα με κείμενο που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο με τίτλο «Η αλήθεια για το κατοχικό δάνειο – Διαδώστε το», η συνολική γερμανική οφειλή σε μας ανέρχεται στο ποσόν του 1 τρις, 200 δις Ευρώ, ήτοι αναλογούν σε κάθε κάτοικο (από νεογέννητο έως ετοιμοθάνατο) 110,954 Ευρώ.
Στην ανακοίνωση – πρόσκληση τώρα της Επιτροπής Κατοχικού Δανείου και Κλαπέντων Πολιτιστικών Θησαυρών, διαβάζουμε:
«Ήρθε η ώρα να σηκώσουμε το ανάστημα μας, βασιζόμενοι στο Διεθνές Δίκαιο και τη Χάρτα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ και να ζητήσουμε αυτά που μας ανήκουν τα οποία είναι πολλαπλάσια απ’ αυτά που θεωρείται ότι χρωστάμε» (η υπογράμμιση δική μας).
Συγχωνεύοντας τα δύο χρέη, το γερμανικό και το ελληνικό, η επιτροπή κατρακυλάει στον «οικονομισμό» που κατακεραυνώνει ο καθηγητής Γιανναράς και το χειρότερο μας καλεί να την ακολουθήσουμε στην ατραπό του ατομικού ωφελιμισμού.
Το γερμανικό χρέος, είναι χρέος του γερμανικού έθνους, που ακολουθώντας τον Χίτλερ και τους ναζιστές κατάστρεψε τη χώρα μας και βύθισε το λαό μας στην πείνα και το θάνατο.
Φταίξανε, πρέπει να πληρώσουν για να αποτινάξουν οριστικά το ναζιστικό παρελθόν της χώρας και να επιστρέψουν στην Κοινωνία των Εθνών καθαροί από το μίασμα.
Το ελληνικό χρέος, είναι χρέος του ελληνικού έθνους που ακολουθούσε και εξακολουθεί να ακολουθεί διεφθαρμένους πολιτικούς για μικρά προσωπικά οφέλη.
Φταίξαμε, πρέπει να πληρώσουμε για να καθαρίσουμε τη συνείδηση μας και να μπορούμε να κοιτάζουμε τα άλλα έθνη από το ύψος της κληρονομιάς μας.
Μπορούμε να παλέψουμε για μείωση του χρέους, με το επιχείρημα πως εδώ και τόσα χρόνια πληρώνουμε (αλήθεια) και το χρέος μεγαλώνει αντί να μικραίνει (μεγαλύτερη αλήθεια).
Μπορούμε ακόμη να ζητήσουμε κούρεμα όσων στη ζούλα και πέρα από τα συμφωνημένα μας καπέλωσαν αρπακτικά και τραπεζίτες και πιθανόν να κερδίσουμε αρκετά.
Όμως να μην ξεχνάμε πως και η άλλη πλευρά θα χρησιμοποιήσει ανάλογα (ή παράλογα) επιχειρήματα για την άρνηση της δικής της οφειλής και δεδομένου του συσχετισμού των δυνάμεων και του επείγοντος της είσπραξης κάποιου ποσού, μάλλον θα πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι αν καθαρίσουμε με ένα ποσόν μεγαλύτερο των 50 δις ευρώ.
Τα χρήματα αυτά πρέπει να τα χρησιμοποιήσουμε (αποδεδειγμένα, βάζοντας ελεγκτές διεθνούς κύρους αν χρειαστεί) για έργα και κίνητρα ανάπτυξης πρώτα στις πόλεις και τα χωριά που υπέφεραν και σε δεύτερη μοίρα σε ολόκληρη την ελληνική περιφέρεια. Μόνο τότε θα ήμαστε άξιοι απόγονοι εκείνων (κι αυτοί στερημένοι άνθρωποι ήταν, καταστραμμένοι από τους μηδικούς πολέμους) που αποφάσισαν τα έσοδα από τα μεταλλεία του Λαυρίου να μην μοιραστούν ισόποσα στους Αθηναίους (όπως πρότειναν οι ολιγαρχικοί), αλλά να χρησιμοποιηθούν για να αποκτήσει η πόλη στόλο, που θα την έκανε δυνατή και ευημερούσα μετά από κάμποσα χρόνια, όπως και έγινε.
Μια τέτοια στάση, εκτός που θα αποστομώσει κάθε κακόβουλο που μας χαρακτηρίζει «χαραμοφάηδες» και «άχρηστους», είναι πέρα από σίγουρο πως θα μας προσπορίσει πολλούς φίλους και συμπαραστάτες ανάμεσα στους γερμανούς, πέρα πα’ αυτούς που ήδη υπάρχουν και δεν πρέπει να τους απογοητεύσουμε, αλλά και στους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης.
Ένα τρίτο πεδίο που αναδεικνύει η σημερινή συγκυρία, είναι οι φωνές για δημοκρατία, που όλο και δυναμώνουν στις ευρωπαϊκές χώρες, με αφορμή την συμπαράσταση στη χώρα μας και τα βάσανα του λαού μας. Η σύνδεση με όλο αυτό το δημοκρατικό κίνημα, θα είναι μια ακόμη βοήθεια για την αποτίναξη της σκουριάς που μας επικάθησε μετά τόσους αιώνες δουλείας.
----------
1)Γιώργος Οικονόμου «Η άμεση Δημοκρατία δεν είναι ουτοπία, αλλά ευτοπία», oikonomouyorgos.
3)Αμπροουζ Μπίρς, Το Αλφαβητάρι του Διαβόλου
4) Ο σκληρός πυρήνας του πελατειακού κράτους, ή «βαθύ κράτος» σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές, περιλαμβάνει τους ένστολους, τους υπαλλήλους ΔΕΚΟ και τους τραπεζοϋπαλλήλους, κυρίως των ημικρατικών τραπεζών, ειδικά τους τελευταίους, καθώς έχουν αναδείξει αρκετούς προέδρους ΓΣΕΕ και υπουργούς από τους κόλπους τους. Η ανάλυση αυτή, κάπως πονηρά αφήνει απέξω: α) το σύνολο των πολιτευτών σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο. β) τα μέλη Δ.Σ. διαφόρων οργανισμών, ιδρυμάτων και επιτροπών πάσης φύσεως και τους συμβούλους υπουργών, περιφερειαρχών, τραπεζών κλπ γ)τους υπαλλήλους της Βουλής και άλλων αριστοκρατικών υπηρεσιών, κυρίως των ασφαλιστικών ταμείων. δ) τους συνδικαλιστές και ε) τους δημοσιογράφους
5) εδώ θα τολμήσουμε μία πρόβλεψη. Αυτή η συμφωνία είναι πέρα από σίγουρο, πως θα εμφανισθεί σαν μεγάλη επιτυχία της Ελλάδας από το σύνολο του «δημοκρατικού» Τύπου, μηδέ του ΒΗΜΑτος και των ΝΕΩΝ και όλων των άλλων επικριτών της σημερινής κυβέρνησης εξαιρουμένων.
6) ΤΟ ΒΗΜΑ 21/06/2015
7) Ν.Ζουράρις «Θεοείδεια παρακατιανή»
8)Χρ.Ρήγας «Η Δημοκρατία του Εφιάλτη»
9) http://anarmodios.wordpress.com/ 16/03/2014