«Είμαστε όλοι πρόσφυγες;»

Του Αλέκου Μιχαηλίδη

Και νιώθω πρόσφυγας εδώ που έχω γεννηθεί
σαν τους προγόνους μου εδώ έχω στηθεί
για να ξεπλύνω τύψεις και υποσχέσεις να εκπληρώσω
πόσο ακόμα θα πληρώσω.

B.D. FOXMOOR

Από το 2001, κάθε χρόνο στις 20 Ιουνίου, τιμάται  η Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων, μετά από απόφαση του ΟΗΕ τον Δεκέμβριο του 2000. Για πολλούς η μέρα είναι γιορτή, βρίσκουν ευκαιρία να διενεργήσουν φεστιβάλ και εβέντς, χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα της προσφυγιάς και του εκτοπισμού.

Συρία, Λίβανος, Σομαλία, Αφγανιστάν, Παλαιστίνη, Κουρδιστάν, Λιβύη, Νιγηρία είναι μερικές απ’ τις χώρες μιας λίστας ατέλειωτης που όντως γνωρίζουν τι θα πει πρόσφυγας. Κάποιοι (συνήθως για επαγγελματικούς ή ιδεολογικούς λόγους) ασχολούνται μαζί τους. Κάποιοι αγνοούν ακόμα και την ύπαρξη των προσφύγων από αυτές τις χώρες ή τα αίτια της φυγής τους. Όπως αγνοούν την ύπαρξη των προσφύγων της Κύπρου. Κάποιοι περιλαμβάνονται σε όλες τις ομάδες.

Λευκωσία, Μόρφου, Καρπασία, Κερύνεια, Αμμόχωστος. Μερικοί, ούτε που κατανοούν το γεγονός ότι υπάρχουν πρόσφυγες στην ελεύθερη Κύπρο. Θεωρούν (ακόμα και οι πιο λογικοί) ότι το Κυπριακό είναι μπίζνα, πρόβλημα συνεννόησης και «ξεπερνούν» (ηθελημένα) τις υπαρκτές πληγές του. Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων σήμερα, ένα μήνα πριν την 41η επέτειο της τουρκικής εισβολής. 41η, όχι 541η. Κι ακόμα επιμένουν να καλλιεργούν «κουλτούρες», σάμπως και πρόσφυγες είναι οι προ-προ-προ-προ-προ-πάπποι μας κι όχι οι μανάδες κι οι θείοι μας.

Καραβάς, Δίκωμο, Τύμπου, Άγιος Αμβρόσιος, Κάρμι, Κώμα του Γιαλού, Γιαλούσα, Βαρώσι. Κάποιοι ανατριχιάζουν, κάποιοι τα έχουν ακουστά. Άλλωστε, όταν κάνουν free camping, τα τουρκικά ονόματα χρησιμοποιούν. Δεν καταλαβαίνουν ότι οι γιαγιάδες μας, έκλεισαν τα μάτια 20-30 μόλις χιλιόμετρα μακριά από το πατρικό τους σπίτι, χωρίς να το καθαρίσουν μια τελευταία φορά, χωρίς να ποτίσουν τις λεμονιές μια τελευταία φορά. Ούτε που ξέρουν τι εννοούμε με την τελευταία πρόταση, αλλά καθίστανται υπέρμαχοι της ΔΔΟ, ως τέλειας λύσης, ενώ σημειώνουν πως «μπούχτισαν» 41 χρόνια χωρισμένοι.

Άλλοι (ηγέτες κιόλας), θα συμφωνήσουν για την επιστροφή 100.000 Ελληνοκυπρίων προσφύγων, πάνω σε τραπέζι διαπραγματεύσεων. Μακριά μεγάλωσαν, στις επαύλεις τους στη Λεμεσό, πού να κατανοήσουν το μέγεθος της εισβολής και της κατοχής; Μπίζνες είναι και για αυτούς. Κι αν κάτσεις να μιλήσεις σε κάποιους, που νομίζουν ότι περπατούν πάνω στο νερό, για τους πρόσφυγες θα σου πουν: «Καταλαβαίνω (!), αλλά πρέπει να τα ξεπεράσουμε αυτά». Να ξεπεράσουμε 200.000 πρόσφυγες, λένε οι peace builders. «Να ξεπεράσουμε ταμπού του παρελθόντος»!

Πάλι αυτό το «ψυχολογικό». Είναι «ψυχολογικό» το ότι οι μανάδες μας, γέννησαν εμάς, χρόνια μετά την εισβολή, και μας βάφτισαν πρόσφυγες. Αυτό δεν είναι παράπονο. Είμαστε όλοι πρόσφυγες κι είναι κοινώς αποδεκτό στις παρέες μας, κοιτάμε ο ένας τον άλλο και, χωρίς τσιμουδιά το παραδεχόμαστε. Παρατηρούμε φωτογραφίες των χωριών μας κι είναι λες και μεγαλώσαμε εκεί, επειδή η γιαγιά μας προσκυνούσε το σπίτι της (στη φωτογραφία κάτω απ’ τον παππού) κάθε πρωί και κάθε βράδυ. Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων. Δεν θα παραπονεθούμε, αλλά ποιός θα ασχοληθεί, έστω και φέτος, με την ανοιχτή πληγή των προσφύγων της Κύπρου; Αυτοί που θα ξυπνήσουν σε πεντάστερο ξενοδοχείο της Κερύνειας «βασανισμένοι» από το κακό χαγκόβερ ή εμείς, που εισβολή δεν ζήσαμε, αλλά το βλέμμα το έχουμε στον Πενταδάκτυλο, με ή χωρίς τα λαμπάκια της σημαίας;

Εγώ είμαι πρόσφυγα παιδί
μέρα καλή δεν έχω δει
τι θες να ξέρω;
Από τραγούδια λαϊκά
έμαθα τα ελληνικά
τι θες να ξέρω;

Υ.Γ. Και κάτι τελευταίο, προς τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, ξέρουν αυτοί. Κατοικούμε σε έναν καταραμένο τόπο. Είμαστε πρόσφυγες απ’ τη μέρα που γεννηθήκαμε, επιβιώνουμε στην ουτοπία που λέγεται Κύπρος. Οι ζωές, οι διαδρομές, οι έρωτες, οι σχέσεις μας περνούν και θα συνεχίσουν να περνούν μέσα από τον σουρεαλισμό της κυπριακής κοινωνίας, θα συνεχίσουν να πληγώνονται στα οδοφράγματα. Δεν έχουμε ιδέα τι θα μας ξημερώσει αύριο. Πατάμε καλά στα πόδια μας, ακριβώς επειδή από μωρά βαφτιστήκαμε πρόσφυγες. Αιθεροβατούν όσοι «δεν ασχολούνται» με τα ζητήματα του τόπου. Δεν επιτρέπεται να σκοντάψουμε, να παραπέσουμε ή να χάσουμε την πίστη για τη νίκη. Είμαστε όλοι πρόσφυγες. Εμείς θα χτίσουμε ξανά την Τύμπου, θα κλωτσήσουμε τις πέτρες απ’ τη σημαία του Πενταδακτύλου, θα προσκυνήσουμε το Δίκωμο, με τις μανάδες και τους πατεράδες μας, θα γονατίσουμε στο Κάρμι, τον Άγιο Αμβρόσιο,στον Καραβά θα κόψουμε λεμόνια και πορτοκάλια, θα τα κουβαλήσουμε στην Κώμα του Γιαλού, πριν καταλήξουμε στο, πληγωμένο από την «κουλτούρα λύσης», Βαρώσι. Πατρίδα ή θάνατος…

Ανἀρτηση από: https://antistasitwra.wordpress.com