Ήταν μεσάνυχτα Παρασκευής, όταν γύρισα σπίτι κι άνοιξα την τηλεόραση. Ο Πρωθυπουργός ανακοίνωνε την απόφασή του να διεξάγει δημοψήφισμα στην Ελλάδα, για να αποφασίσουν οι πολίτες αν δέχονται ή όχι τα νέα μέτρα που ζητούσαν οι δανειστές. Το πρωί του Σαββάτου, πριν πάω για δουλειά, ο Υπουργός Εργασίας δήλωνε ότι ο ελεγκτικός μηχανισμός του κράτους είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει κάθε φαινόμενο παραβίασης των εργασιακών δικαιωμάτων, ότι τα lock out και οι αναγκαστικές άδειες είναι παράνομες και ότι η Κυβέρνηση δεν θα επιτρέψει την τρομοκράτηση των εργαζομένων. Ότι πιο λογικό δηλαδή, για μια Κυβέρνηση της αριστεράς.
Μόνο που το αφεντικό μου είχε αντίθετη άποψη. Το ίδιο πρωί, αφού χτυπήσαμε κάρτα περίπου 100 εργαζόμενοι, μας ανακοίνωσε ότι δεν θα δουλέψουμε κι η εταιρία θα μείνει κλειστή για μία εβδομάδα, λόγω του δημοψηφίσματος. Φυσικά, δεν ζητήθηκε η άποψή μας.
Η μία εβδομάδα έγινε δύο. Κι εγώ όλο το διάστημα πριν το δημοψήφισμα παρότρυνα τους συναδέλφους μου να μην φοβηθούν. Όλη την εβδομάδα αγωνίστηκα κι έτρεξα μαζί με χιλιάδες συντρόφους στον αγώνα της αξιοπρέπειας και του ΟΧΙ.
Παράλληλα, βέβαια, τηλεφωνούσα επανειλημμένα στον αριθμό καταγγελιών που είχε δοθεί στην δημοσιότητα για να αναφέρω το πρόβλημα. Κρίμα που ο αριθμός δεν λειτουργούσε. Κρίμα που το τοπικό γραφείο της Επιθεώρησης Εργασίας περίμενε δύο εβδομάδες για να προσκομιστούν τα βιβλία αδειών της επιχείρησης. Πώς να προσκομιστούν, εξάλλου, αφού κανείς εργαζόμενος δεν τα είχε υπογράψει.
Η ώρα της υπογραφής έφτασε μόλις σήμερα. Έπρεπε πληρωθούμε την αμοιβή του Ιουνίου, που καθυστέρησε φυσικά, γιατί ο εργοδότης αντιμετωπίζει οικονομική κρίση, όπως μας ενημέρωσε, αφού έφτασε στην εταιρία με το πολυτελές αυτοκίνητό του. Αλλά μαζί με την αμοιβή μας, έπρεπε να υπογράψουμε επίσης ότι η άδεια που μας δόθηκε ήταν κανονική.
Ενημέρωσα τον προϊστάμενο ότι η αναγκαστική άδεια είναι παράνομη και δεν σκοπεύω να υπογράψω το έγγραφο. Σε λίγο το αφεντικό με κάλεσε στο γραφείο του. “Τι πρόβλημα έχετε κύριε;” “Γιατί αρνείστε να υπογράψετε;” Το κυριλίκι κι οι ευγένειες κόπηκαν μόλις του είπα ότι θέλω να αναγνωριστούν τα δικαιώματά μου. Η λέξη τραμπουκισμός δεν φτάνει για να περιγράψει το τι ακολούθησε. Με πέταξαν έξω αποκαλώντας με αχάριστο που δεν εκτίμησα το ψωμί που μου δίνουν. Με απείλησαν λέγοντας ότι η πόλη είναι μικρή και δεν θα ξαναβρώ δουλειά. Όλοι οι συνάδελφοι μου έχουν υπογράψει. Φοβούνται, έχουν παιδιά και έξοδα.
Αλλά το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι εκτός από αυτούς υπέγραψε κι η Κυβέρνηση. Υπέγραψε ένα χαρτί που δίνει στο κάθε αφεντικό το δικαίωμα να κάνει ομαδικές απολύσεις κι έτσι σε λίγο καιρό ακόμα κι όσοι έσκυψαν το κεφάλι σήμερα θα βρεθούν στο δρόμο, όπως εγώ. Αλήθεια, κάτι άκουσα να συζητούν στη Βουλή για “ταξική μεροληψία”. Μπορεί κανείς να μου εξηγήσει τι διάολο σημαίνει αυτό;
Δεν είναι μόνο που τώρα είμαι άνεργος κι απλήρωτος και δεν ξέρω αν και πότε θα ξαναβρώ δουλειά. Είναι που πίστεψα και αγωνίστηκα για να μην ζούμε άλλο σαν δούλοι και νιώθω ότι ηττήθηκα. Είναι που δεν φοβήθηκα να μείνω στο δρόμο και κάποιοι άλλοι φοβήθηκαν στο όνομα όλων και μας καταδίκασαν στην εκμετάλλευση και την απελπισία. Είναι που ήθελα με το όχι στο δημοψήφισμα να φωνάξω στον Πρωθυπουργό αυτό που φώναξα και στον εαυτό μου σήμερα το πρωί. Αυτό που φώναζε κι η μάνα του Μάνου Κατράκη όταν είχε τον γιο της στην εξορία.
“Μην υπογράψεις, κερατά! Μην υπογράψεις.”
Ανάρτηση από: http://geromorias.blogspot.gr