«Όποιος έρχεται και μου ζητάει να έχει εκλόγιμη θέση δεν θα είναι στα ψηφοδέλτια. Όποιος έρχεται και μου ζητάει να έχει θέση στη βάση, να μπούμε μαζί να βοηθήσουμε σαν στρατιώτες για να πετύχει αυτό το εγχείρημα θα έχει θέση και σε εκλόγιμη θέση». Ναι, το είπε κι αυτό ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του κατά το κλείσιμο των εργασιών της Πανελλαδικής Σύσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ.
Ποιος γαμεί όργανα, διαδικασίες και αξιολογήσεις. Ό,τι πει ο Ηγέτης. Πάνω ο αντίχειρας, κάτω ο αντίχειρας. Και το πλήθος τον χειροκρότησε. Διότι έτσι γινόταν στην αρχαία Ρώμη. Κι ως γνωστόν, στην αρχαία Ρώμη δεν είχαν αυτοκράτορες, είχαν αριστερούς Ηγέτες. Με οικολογικές ανησυχίες και φιλοζωικά αισθήματα εξ ου και το τάισμα των λιονταριών στο Κολοσσαίο με το καλύτερο κρέας. Αν και, μεταξύ μας, όσοι πάνε και παρακαλάνε για εκλόγιμη θέση σε ψηφοδέλτια με λίστα, για τα λιοντάρια είναι.
Ναι, το έκανα, διάβασα αυτό το πράγμα που έδωσε στη δημοσιότητα ο ΣΥΡΙΖΑ ως Σχέδιο Κυβερνητικού Προγράμματος. Προχειρογραμμένο και δίχως δεύτερη ανάγνωση. Το φανερώνουν τα ορθογραφικά του λάθη. Μια κανονική ξεπέτα. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι στην καλύτερη περίπτωση το λες μπαρούφα. Τόσο μπαρούφα που σε πολλά σημεία του θυμίζει τα όσα έλεγε ο Σαμαράς στα Ζάππεια και δεν χρησιμοποιώ την υπερβολή. Ορίστε ένα μικρό παράδειγμα: «Η ενίσχυση του τραπεζικού τομέα, προκειμένου να μπορέσει να επιτελέσει ξανά το ρόλο του αιμοδότη της οικονομίας και η διασφάλιση του δημοσίου συμφέροντος αποτελούν βασικά στοιχεία του οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ». Μικρό, έχει και μεγαλύτερα, αλλά πού να σταθείς πρώτα;
Βασικά το Πρόγραμμα λέει ψέματα ακόμη και για τα όσα έχουμε ζήσει. Γράφει το Πρόγραμμα: «Σε ότι αφορά συγκεκριμένα τη διαπραγμάτευση, παρά τις ολιγωρίες και τις πιθανές τακτικές αστοχίες κάναμε όλα όσα ήταν δυνατά για να ανταπεξέλθουμε στην χρηματοπιστωτική ασφυξία (καθυστέρηση πληρωμών στο ΔΝΤ, άρνηση να παρατείνουμε την προηγούμενη δανειακή σύμβαση, επιβεβλημένους ελέγχους κεφαλαίων ώστε να προστατέψουμε το τραπεζικό σύστημα από το χρηματοδοτικό εκβιασμό της ΕΚΤ)».
Τι έκαναν στην πραγματικότητα; Πλήρωσαν στο ΔΝΤ στις 13 Μαρτίου 336,010,589 ευρώ, στις 16 Μαρτίου 560,017,648 ευρώ, στις 20 Μαρτίου 336,010,589 ευρώ, στις 9 Απριλίου 448,014,119 ευρώ, και στις 12 Μαΐου 746,674,661 ευρώ. Τον Ιούνιο σταμάτησαν να πληρώνουν διότι πλέον δεν υπήρχε ούτε σεντς. Δεν το έκαναν από επιλογή. Δεν ήταν στρατηγική. Η επιλογή τους ήταν του «καλού παιδιού». Απλώς δεν υπήρχαν χρήματα πλέον.
Γράφουν ότι αρνήθηκαν να παρατείνουν την προηγούμενη δανειακή σύμβαση. Και στις 20 Φεβρουαρίου τι υπέγραψαν; Δεν υπέγραψαν την παράταση της δανειακής σύμβασης μέχρι τις 30 Ιουνίου του 2015; Μα δεν είναι κρυφά όλα αυτά, ποιον προσπαθούν να τρελάνουν;
Γράφουν ότι προχώρησαν στους ελέγχους κεφαλαίων ώστε να προστατέψουν τις τράπεζες. Τελικά ήταν ή όχι δική τους η απόφαση για capital controls; Πότε θα το αποφασίσουν; Διότι ενώ σε αυτό το σημείο βαφτίζουν την επιβολή ελέγχων κεφαλαίου ως κίνηση προστασίας, λίγο πιο πάνω, στο ίδιο το Πρόγραμμα αναφέρουν: «Με τις τράπεζες υπό καθεστώς κεφαλαιακών ελέγχων, με τον ΕLA παγωμένο εκ μέρους της ΕΚΤ (…) βρεθήκαμε απέναντι στο εξής δίλημμα: Είτε να υπογράψουμε μια συμφωνία (…) είτε να οδηγήσουμε τη χώρα σε άτακτη χρεοκοπία με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον». Στο ερώτημα: «ήταν σωτήρια επιλογή ή εκβιασμός το κλείσιμο των τραπεζών;», ο ΣΥΡΙΖΑ απαντά «Ήταν και τα δύο»! Αυτός ο χυλός όμως είναι ήδη γνωστός. Αυτό που θεωρώ καλύτερο κομμάτι του Κυβερνητικού Προγράμματος, που γράφτηκε από υποχρέωση, είναι το εξής:
«Πολλοί βεβαίως κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ ότι η επιλογή υπογραφής της νέας Συμφωνίας δικαιώνει την θατσερική αποστροφή ότι δεν υπάρχει εναλλακτική οδός πέρα και εναντίον των επιταγών του νεοφιλελευθερισμού (there is no alternative). Ποτέ δεν έχει υπάρξει πιο συνειδητή και ακραία διαστρέβλωση από αυτή στην σύντομη ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ. Η θατσερική αυτή φράση δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το ότι ο νεοφιλελευθερισμός, ο ακραίος ατομισμός και το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους αποτελεί την μοναδική λύση, το μοναδικό δρόμο για την κοινωνική ευημερία. Σύμφωνα με όλα όσα κρύβονται πίσω από αυτή την αποστροφή κάθε άλλος δρόμος οδηγεί στην ανελευθερία, τον ολοκληρωτισμό και την κοινωνική δυστυχία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η κυβέρνησή του ποτέ δεν υιοθέτησε, αυτήν την πολιτική και ιδεολογική σκοπιά. Διότι είναι άλλο πράγμα να αποδέχεται κανείς τον νεοφιλελευθερισμό ως σταρτηγικό ορίζοντα, ως τον μοναδικό δρόμο προς την κοινωνική ευημερία, και άλλο πράγμα να αναγνωρίζει ότι σε μια δεδομένη χρονική στιγμή, με δεδομένους πολιτικούς συσχετισμούς οφείλει να κάνει έναν τακτικό και πρόσκαιρο συμβιβασμό ώστε να είναι σε θέση να συνεχίζει να αγωνίζεται διατηρώντας ζωντανή την πιθανότητα και την δυνατότητα κατίσχυσης».
Ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η κυβέρνησή του ποτέ δεν υιοθέτησε, αυτήν την πολιτική και ιδεολογική σκοπιά. Διότι είναι άλλο πράγμα να αποδέχεται κανείς τον νεοφιλελευθερισμό ως σταρτηγικό ορίζοντα, ως τον μοναδικό δρόμο προς την κοινωνική ευημερία, και άλλο πράγμα να αναγνωρίζει ότι σε μια δεδομένη χρονική στιγμή, με δεδομένους πολιτικούς συσχετισμούς οφείλει να κάνει έναν τακτικό και πρόσκαιρο συμβιβασμό ώστε να είναι σε θέση να συνεχίζει να αγωνίζεται διατηρώντας ζωντανή την πιθανότητα και την δυνατότητα κατίσχυσης».
Το ότι κατάφερε μέσα σε 7 μήνες να μετατρέψει το Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης σε Πρόγραμμα Θάτσερ είναι πράγματι κατόρθωμα και ίσως να νιώθει υπερήφανος και γι’ αυτό ο κ. Τσίπρας. Όμως το ζητούμενο είναι αλλού. Όταν κάποιος «οφείλει να κάνει έναν τακτικό και πρόσκαιρο συμβιβασμό ώστε να είναι σε θέση να συνεχίζει να αγωνίζεται διατηρώντας ζωντανή την πιθανότητα και την δυνατότητα κατίσχυσης» θα πρέπει πρωτίστως να έχει σχεδιάσει τον τρόπο να βγει από αυτόν τον συμβιβασμό και να δηλώσει τον χρόνο εξόδου του, μέσω ενός αναλυτικού χρονοδιαγράμματος. Για χώρα μιλάμε και ανθρώπους. Για ζωές. Αν μπαίνεις στον θατσερικό συμβιβασμό δίχως να δηλώνεις τρόπο και χρόνο εξόδου από αυτόν, τότε ξεκάθαρα μπήκες για να μείνεις σε αυτό τον συμβιβασμό, κύριε Τσίπρα μας. Κι απ’ ότι κατάλαβα διαβάζοντας την έκθεση ιδεών και ευχών που κατέθεσε ο κύριος Τσίπρας ως Κυβερνητικό Πρόγραμμα, το μοντέλο εξόδου βασίζεται εξ ολοκλήρου στο Κοελικό «Όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το Σύμπαν συνωμοτεί για να το καταφέρεις». Όμως το Σύμπαν μάς έχει γραμμένους στ’ αρχίδια του και το απέδειξε πολλάκις..
Μέσα σε όλο αυτό τώρα έχουμε και τα ντιμπέιτ. Το ένα, λέει, θα γίνει με τον Νταβά Μπέη ο οποίος θα εμφανιστεί ως εκπρόσωπος του φιλοευρωπαϊκού μετριοπαθούς κεντροδεξιού χώρου, με σκονάκια που θα του έχουν γράψει ο Γεωργιάδης, ο Βορίδης και ο Πλεύρης ως γνήσιοι μετριοπαθείς φιλοευρωπαϊστές. Στη συνέχεια θα μας μιλήσει για την τεράστια εντιμότητα που ξεκινάει από το μητσοτακέικο, φτάνει στους Παπαμιμίκους και χωράει τη Siemens με τον Χριστοφοράκο.
Σε άλλο ντιμπέιτ, θα ακούσουμε και τον Σταυράκη για όλες τις δουλειές, τη Φώφη που έκανε μόνη της διαγραφή όλων των σκανδάλων και χρεών του ΠΑΣΟΚ επειδή «το νέο δεν μπορεί να φορτωθεί ευθύνες του παλιού» και τον Λαφαζάνη που έχει στηρίξει όλες τις ελπίδες του στον Δον Πούτιν επειδή του έχουν κρύψει ότι ο Δον Πούτιν δεν είναι ηγέτης της ΕΣΣΔ αλλά ο Νονός της Ρωσίας και δεν πρόκειται να σου δώσει ούτε ρούβλι αν δεν του δώσεις τρένα, λιμάνια, καζίνα και όλες τις παρθένες για να ανακαινίσει ένα μπουρδελάκι του στην Αγία Πετρούπολη. Στο ΚΚΕ δεν αναφέρομαι, γιατί είναι το μοναδικό κόμμα που όποτε κάνει αυτοκριτική ανακαλύπτει ευθύνες μόνο στους άλλους και αυτό είναι κάτι που το σέβομαι, το θαυμάζω και με ξεπερνά.
Αυτοί, λοιπόν, θα βγουν στην τηλεόραση να διασταυρώσουν τις απόψεις τους και είναι άξιον απορίας γιατί δεν τους μαζεύουν σ’ ένα μπαράκι να πετάνε στραγάλια ο ένας στον άλλον κι όποιος πετύχει τους περισσότερους να πάρει την κυβέρνηση. Τουλάχιστον θα ξέραμε ότι ένας από αυτούς είναι καλός σε κάτι. Έστω και στον στραγαλοπόλεμο, γιατί κατά τα λοιπά….
Ανάρτηση από: http://kartesios.com