Σκέψεις αιρετικές και επιρρεπείς σε συκοφαντίες από κακόβουλους «αριστερούς».
Του Δημήτρη Ναπ. Γ.
Το 1989 με την
πτώση του υπαρκτού «σοσιαλισμού», αποτελεί μια συμβολική τομή στην «αριστερή» πολιτική
και ιδεολογία. Από τότε απελευθερώνεται ουσιαστικά η εσώτερη ύπαρξη του «δυτικού»
ατομοκεντρικού πνεύματος της «αριστεράς», τουλάχιστον όπως αυτή διαμορφώνεται στην
Ευρώπη. Όταν ο Ένγκελς ή και ο Λένιν (αν και δυτικοτραφείς πνευματικά), ουσιαστικά
υιοθετούσαν το λατινικό ρητό ex oriente lux (Εξ Ανατολών το φως) ασκούσαν
έμμεσα ή και άμεσα μια κριτική στη δυτική «καθολική» πεποίθηση ότι η απελευθερωτική
επανάσταση ταυτίζεται απόλυτα με τον «προοδευτισμό» της Δύσης και το ατομικιστικό
πνεύμα του Διαφωτισμού (παρ’όλο που κανείς δεν εξαφανίζει τις περγαμηνές του). Αλλά
ότι η αλλαγή του κόσμου χρειάζεται να υπολογίζει τις ξεχωριστές παραδόσεις, τους
ανθρωπολογικούς τύπους ή τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς που σχηματοποιούνται και
στην «Ανατολή». Η κατάρρευση της σκέψης αυτής στο δυτικό μαρξισμό, μετάλλαξε τον
προσανατολισμό και το πνεύμα της «ηθικής φιλοσοφίας» του.
Αποδεχόμενοι οι δυτικοί
«αριστεροί» το πνεύμα μιας «ανθρωπιστικής» κοινωνίας των δικαιωμάτων βασισμένης
στην αντίστοιχη ιδιωτική οικονομία του καπιταλισμού, υιοθετούν και προάγουν έστω
και άθελά τους, το καπιταλιστικό όραμα της παγκόσμιας συσσώρευσης κεφαλαίου. Ουσιαστικά,
λένε ότι τα «δυτικά δικαιώματα» (τα οποία δεν είναι πολιτικά και ταξικά ουδέτερα)
δεν σχετίζονται και με την οικονομία αλλά μπορούν να αυτονομούνται ιστορικά. Μπερδεμένοι
λοιπόν, αφού ως άκρατοι οικονομιστές πολλοί από αυτούς, αμφισβητούν έμμεσα την ίδια
την «μαρξιστική» θεωρία της «οικονομικής βάσης» και του «εποικοδομήματος».
Πραγματικά, δικαιώνουν στοχαστές
όπως ο Καστοριάδης, ο Γκύ Ντεμπόρ, ο Παναγιώτης Κονδύλης ή
εσχάτως ο Μισεά, που μιλούν για την αριστερή «μαρξίζουσα» προοπτική ως μια
παραλλαγή του ονείρου του αστικού φιλελευθερισμού. Δηλαδή την πολιτική και
«ηθική» ενοποίηση του κόσμου υπό την διαχείριση μιας ανοιχτής παγκόσμιας οικονομίας,
με άλλα ρούχα. Η κυριαρχία του κεφαλαίου και του ολοκληρωτισμού του, το άνοιγμα
των αγορών, της ελεύθερης μετακίνησης κεφαλαίων και ανθρώπων συναντώνται και διευρύνονται
μέσα από δυο μονοπάτια : Το ένα είναι ο «φιλελευθερισμός» του… ολοκληρωτικού επιχειρηματικού
και χρηματιστικού «ιμπεριαλισμού» και το άλλο η «ελευθεριάζουσα» και «αριστερή»
συναίνεση στην απόλυτη κατάργηση κάθε φραγμού, ορίου και συνόρου.
Όμως τα «ατομικά δικαιώματα»,
λογιζόμενα ως α-ιστορικές έννοιες, χωρίς συλλογικές, εθνικές, ταξικές, πολιτισμικές
ή βιολογικές αναφορές και ταυτότητες, αφορούν σε «ατομικά δικαιώματα» του
καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού, της «ελεύθερης οικονομίας του και της αχόρταγης ανάπτυξής
του. Αυτά τα «ίσα» δικαιώματα, η «ισονομία», η «ανοχή», η «συναίνεση» στο πλαίσιο
αυτό, προϋποθέτουν μια εξαιρετικά κατακερματισμένη κοινωνία, έναν αυξημένο καταμερισμό
και εξειδίκευση της εργασίας, μια μαζική παραγωγή, μαζική κατανάλωση, μαζική κουλτούρα,
κ.α. Εντέλει συντελούνται σε μια ακραία ατομικιστική και ταξική κοινωνία.
Όπως γράφει ο Παναγιώτης Κονδύλης: «Μετά το ναυάγιο της Ουτοπίας της Ανατολής τα
εξημερωμένα κατάλοιπα της «Αριστεράς» ενστερνίστηκαν έτσι την Ουτοπία της Δύσης
και δίχως πολλά-πολλά αντάλλαξαν τον αριστερό «αντιφασισμό» με τον φιλελεύθερο
«αντιολοκληρωτισμό». Θα διαψευσθούν για δεύτερη κατά συνέχεια φορά, αν η οικουμενική
επικράτηση της δυτικής οικονομίας και ηθικής δεν συνεπιφέρει την πραγμάτωση της
αντίστοιχης Ουτοπίας, αλλά τρομακτικούς αγώνες κατανομής και καταστροφές πλανητικού
βεληνεκούς».
Η υιοθέτηση του πνεύματος
του καπιταλισμού και του πλουραλισμού του «εμπορεύματος», μέσα από τον πλουραλισμό
των «ατομικών δικαιωμάτων», μας φέρνει στο νου τα «Οικονομικά-Φιλοσοφικά Χειρόγραφα»
του νεαρού Μαρξ και την έννοια της αλλοτρίωσης. Η υπέρβαση αυτής της
αλλοτρίωσης και η ανάγκη μιας καθολικής και ενοποιητικής μετακομμουνιστικής ουτοπίας,
επαναφέρει την ανάγκη ώστε να ξαναφέρουμε στο προσκήνιο το άτομο ως πρόσωπο, που
εξανθρωπίζεται μέσα στην κοινότητα και στα κοινά. Σε μια κοινότητα
που θεσμίζει την υπευθυνότητα, τους κανόνες και τα δικαιώματα, ως ένα ενιαίο και
καθολικό πλαίσιο αυτονομίας και συνεργασίας.
Κλείνοντας, ας θυμηθούμε το Κορνήλιο Καστοριάδη
και τη γνώμη του για την κοινότητα και τα δικαιώματα: «Ακόμα και στην πιο
ελεύθερη, αυτόνομη και διεθνιστική κοινωνία θα πρέπει να αποφασίζεται η σύνθεση
του εκλογικού σώματος. (…) π.χ. να αποφασίζεται αν στις δημοτικές εκλογές θα έχει
δικαίωμα ψήφου οποιοσδήποτε βρίσκεται στην πόλη αυτή, τη στιγμή των εκλογών. Αν
όχι, ποιο είναι το ελάχιστο όριο διαμονής μετά από το οποίο θα έχει κανείς το δικαίωμα
να ψηφίζει; (…) η άποψη “είμαι ανθρώπινο ον και ψηφίζω σε μια κοινωνία
όπου δεν υπάρχουν διακρίσεις”, μπορεί να καταλήξει, και καταλήγει, στο αντίθετο
από αυτό που θα ήθελε να είναι. Ο θεσμός της εκλογής διακωμωδείται αν ο οποιοσδήποτε,
χωρίς καμιά προϋπόθεση, καμιά συμμετοχή στη πολιτική ζωή της ομάδας… καμιά πιθανότητα
να υποστεί τις συνέπειες της ψήφου του, ψηφίζει. Ψηφίζω σημαίνει συμμετέχω πλήρως
σε μια συγκεκριμένη πολιτική κοινότητα, η οποία και πρέπει κατά κάποιο τρόπο να
οριοθετείται».
Ανάρτηση από: https://tokoinonikoodofragma.wordpress.com