Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη
Όσο κι αν δεν φαίνεται, ή ΔΕΝ το αφήνουν να φανεί, όσο κι αν η κούραση και η πιθανή απογοήτευση εμποδίζει την καθαρή κρίση να το αντιληφθεί, αυτές οι τρίτες φετινές εκλογές είναι οι πιο ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΕΣ για την πορεία των πραγμάτων στην χώρα μας.
Οι κρίσιμες εξελίξεις για το μέλλον μας, των Ελλήνων και όλων των λαών της περιοχής, που έχουν τα τελευταία χρόνια δρομολογηθεί, τώρα πρόκειται να κορυφωθούν.
Το συστημικό κατεστημένο των δωσίλογων υπερπροδοτών το γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους αυτό, κι αφού κατάφερε να σωθεί από το ΟΧΙ του Ιουλίου με την υπογραφή του Τσίπρα, τώρα χρησιμοποιεί τον ωχαδερφισμό, τον θυμό, το αίσθημα των διαψευσμένων προσδοκιών και την αδικία που νοιώθουν οι πολίτες για ό,τι τους συμβαίνει για να πετύχει την νεκρανάστασή του.
Έτσι, διάφορες Κασσάνδρες και παπαγαλάκια στα τηλεπάνελ και στο διαδίκτυο προσπαθούν να ακυρώσουν, με το ιδεολόγημα της απόλυτης καταστροφής μέσα στο επτάμηνο που πέρασε, τους αντιμνημονιακούς αγώνες και τους εναλλακτικούς δρόμους που προτάσσει το λαϊκό κίνημα. Η αλήθεια είναι ότι το ευρώδουλο κατεστημένο δεν έδινε δεκάρα τσακιστή μήπως η κυβέρνηση «Κοινωνικής Σωτηρίας» χρεωκοπήσει την χώρα, ούτε νοιάζεται αν πεινάσει ο λαός, αν δεν έχει να φάει ο μαθητής στο σχολείο, αν θα μείνει άστεγος ο συνταξιούχος.Το συμφέρον εκείνων, που με τις πολιτικές τους, επί δεκαετίες, ρήμαξαν και λεηλάτησαν την χώρα και στο τέλος την οδήγησαν στον σημερινό Αρμαγεδδώνα, είναι τελείως αντίθετο από το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου, των λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων που υποφέρουν. Ας μην τρέφει κανείς ανάμεσά μας πια ακόμα τέτοιες αυταπάτες, ας μην βάζουμε στην ίδια μοίρα τον προδότη με τον υποταγμένο, τον δωσίλογο με τον γονατισμένο.
Έχουμε μεγάλη εμπειρία σαν λαός από αγρίμια και δαίμονες, από ήττες και υπαναχωρήσεις, από καταστροφές και παλιγγενεσίες για να μπορούμε να ξεχωρίσουμε την φιγούρα του Καραγκιόζη απ’ αυτή του Πασά και του Βεληγκέκα, και τα ΟΧΙ... από τις Οχιές.
Εμείς, μέσα στην διαχρονία μας, γνωρίσαμε καλά ότι το πρώτο που δίνει κύρος και διάρκεια στην λαϊκή αντίσταση είναι η ΠΙΣΤΗ στον αγώνα, η πεποίθηση δηλαδή ότι θα γίνουν πραγματικότητα αυτά που ελπίζουμε , αυτά που τώρα δεν βλέπουμε, με υπομονή και επιμονή.
Οι Οχιές, από την άλλη, επιδιώκουν να ισοπεδώσουν τις διαφορές συστημικών/αντισυστημικών, μνημονιακών/αντιμνημονιακών, να δαιμονοποιήσουν την έξοδο από το Ευρω-Νταχάου, να δυσφημίσουν την επιλογή μιας ανεξάρτητης εθνικής πορείας, να αποτρέψουν τον Γραικύλο να μεταμορφωθεί σιγά-σιγά σε Έλληνα μέσα από την σύγκρουση μαζί τους, να κάμψουν το αντιστασιακό φρόνημα για να τον εμποδίσουν να περάσει ανεπιστρεπτί τον Ρουβίκωνα.
Οι βρυκόλακες, που με τις εφιαλτικές πολιτικές τους έφεραν τον λαό, το έθνος, την κοινωνία στο χείλος του τάφου επιζητούν ένα ακόμα εφιαλτικότερο «come back», επενδύοντας στον «λεβέντικο» χαβαλέ και στην καταθλιπτική περιχαράκωση των προοδευτικών ψηφοφόρων...Για να ΜΗ ξανακάνουν κυβέρνηση οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έστω και γονατισμένοι , ώστε να επιβραβευθεί η τιμωρητική πολιτική απέναντι στους Έλληνες. Για να ΜΗ αποκτήσει δυναμική η πατριωτική αριστερή ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ, που συνεχίζει το ΟΧΙ στους ευρωκράτες μέχρι τέλος. Για να ΜΗ καταγραφεί ξανά στις κάλπες μέσα από τις αντι-μνημονιακές δυνάμεις και τα κινήματα το ανυπότακτο πνεύμα του 62%.
Για να γυρίσει, με λίγα λόγια, το μαύρο μέτωπο «κι όλες της Γης οι Οχιές» να δαγκώνουν τα σπλάχνα μας.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, όλοι μας είμαστε «Κληρωτοί της Ιστορίας», όπως έλεγε ο Σεφέρης, γι’ αυτό κάθε ένας και κάθε μία που προβληματίζεται σήμερα, από δικαιολογημένο θυμό, για Αποχή/Λευκό/Άκυρο καλείται να δώσει το αγωνιστικό στίγμα του με μια ξεκάθαρη φιλολαϊκή ΨΗΦΟ για να κρατήσουμε την αξιοπρέπεια όρθια και το όραμα ζωντανό. Για να μετατρέψουμε τα όποια «αναχώματα» σε νέα Χαρακώματα της εθνικής απελευθέρωσης και αναγέννησης.
Ανάρτηση από: http://pylitonfilon.blogspot.gr