Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας
είναι πολύ ζαχαρωμένα
ταιριάζουν για σοκολατόπαιδα
μα δεν ταιριάζουνε για μένα.
είναι πολύ ζαχαρωμένα
ταιριάζουν για σοκολατόπαιδα
μα δεν ταιριάζουνε για μένα.
ΝΤ. ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
Εδώ και χρόνια πλανιέται στην ατμόσφαιρα το γνωστό πλέον «Διζωνική ή διχοτόμηση», κυρίως από την εκάστοτε εξουσία, τα μεγάλα κόμματα και ορισμένους που σήκωσαν άλλο μπαϊράκι τώρα, αυτοαποκαλούμενοι ως «εραστές της ΔΔΟ». Ο Θεός να τους ελεήσει…
Είναι οι ίδιοι που προχθές μιλούσαν για «νερό της ειρήνης», στο ίδιο τέμπο με τον νεο-σουλτάνο Ερντογάν και τον υπάλληλό του, Μουσταφά Ακιντζί, είναι οι ίδιοι που λένε πως μας «τρέχουν τα σάλια» επειδή δεν πάμε κατεχόμενα ή επειδή οι Τ/κ ευημερούν κι εμείς είμαστε μίζεροι. Άκου ανάλυση. Είναι οι ίδιοι που «μπούχτισαν» 41 χρόνια (λες κι είναι στα χαρακώματα) και θέλουν «λύση τώρα» επειδή «αύριο» τα πράγματα θα είναι χειρότερα.
Κάθονται, λοιπόν, πίσω από το ασφαλές γραφείο τους και γράφουν χιλιάδες λέξεις, είτε σε εφημερίδες είτε σε περιοδικά είτε σε ιστοσελίδες νεοσύστατων ομάδων «διαλογισμού», σημειώνοντας, εμμέσως πλην σαφώς, ότι η ΔΔΟ δεν είναι τελικά οδυνηρός συμβιβασμός αλλά ο μόνος δρόμος αυτού του τόπου. Τόσο ωμούς μας κατάντησε η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Δεν είναι της ώρας να σχολιάσουμε τη ΔΔΟ, πόσες φορές; Αλλά είναι δυνατόν, ειδικά νέοι άνθρωποι, να μην έχουν την παραμικρή σπίθα για να δημιουργήσουν κάτι καλύτερο παρά κάτι χειρότερο; Κι όμως είναι…
Αραδιάζουν ένα σωρό ψευδοεπιχειρήματα τύπου «Το Κυπριακό, 41 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή και καμιά 60αριά από τις διακοινοτικές ταραχές, μπορεί να επιλυθεί μόνο με δύο τρόπους. Είτε διά της οριστικής διχοτόμησης, είτε στη βάση μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Απολύτως κανένας», όπως έγραφε την Κυριακή ένας από τους πιο πάνω. Δεν τολμούν να αρθρώσουν έναν άλλον λόγο, σάμπως και ακολουθούν κομματική γραμμή ή λες και τους έχουν το πιστόλιστον κρόταφο, σαν τον Πρόεδρο. Και, πέραν αυτού, απειλούν τους αναγνώστες τους, σκορπώντας τον φόβο της διχοτόμησης, λες κι η ΔΔΟ είναι το λαμπρό μας μέλλον.
Άλλοι, κάνουν τάχα ομάδες νέων (;), στηρίζουν τις διαπραγματεύσεις (σαν γνήσιοι νέοι), μαζεύουν λεφτά (ακόμα να καταλάβουμε γιατί) και γράφουν άρθρα «διανοουμενίστικα» για το μομέντουμ, για το κλίμα, για την παραδεισένια ομοσπονδία, θεωρώντας ότι κάνουν κάτι ριζοσπαστικό. Θα λένε μεταξύ τους, κιόλας, πως είναι κατατρεγμένοι από τους απορριπτικούς, θα λένε πως είναι επαναστάτες και ριζοσπάστες, θα λένε πως είναι πρωτοπόροι και κουβαλητές της ελπίδας, όντες «έτοιμοι για μεγάλες αποφάσεις», όπως έγραφε ένας απ’ αυτούς. Αποτελεί «μεγάλη απόφαση» να στηρίξεις ένα σχέδιο διάλυσης, τη στιγμή που το θεωρείς μονόδρομο; Σιγά τη μεγάλη απόφαση.
Τόσο ανέραστοι είναι ορισμένοι. Επιπόλαια ρίχνουν πολιτικές «γραμμές» (καθόλου κόκκινες βέβαια γιατί αύριο μπορεί να στηρίξουν μια άλλη τουρκική θέση) και νομίζουν ότι είναι διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Όπως τις τελευταίες μέρες, που, ενώ όλη η πολιτεία (έστω και καθυστερημένα ή καθυστερημένη, όπως θέλετε) και η κοινωνία αντιδρούσαν (κάπως νωχελικά) στα εγκαίνια του αγωγού και στην περαιτέρω ενσωμάτωση των κατεχομένων, κάποιοι έλεγαν κάτι βλακείες τύπου «μα πώς κάνετε έτσι για λίγο νερό». Οι άνθρωποι έχουν ξεπεράσει τα όρια πλέον. Μιλά ο Ακιντζί για μεγάλη και δυνατή «ΤΔΒΚ» και φταιν οι Ελληνοκύπριοι που τον αποδομούν. Τόσο ονειροπόλοι και προοδευτικοί είναι.
Έχουν χάσει το νόημα. Αγνοούν τη διαφορά του ονείρου από τη μιζέρια, τη διαφορά της ελπίδας από την κατάθλιψη, του έρωτααπό το Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Άκου «εραστές της ΔΔΟ» και «είτε διζωνική είτε διχοτόμηση» ή «είτε τώρα είναι είτε ποτέ». Άι στο διάολο πια. Πόση ξεφτίλα; Μες στη φενάκη τους, προσπαθούν να πείσουν κι άλλους ότι είμαστε καταδικασμένοι να συνομιλούμε στη βάση νεκρών συμφωνιών, ειδικά τώρα που ο κατοχικός ηγέτης είναι «δικός μας» (όπως φάνηκε στα εγκαίνια στη Μερσίνα και στη Μύρτου άλλωστε). Είναι αποκαρδιωτικό, νέοι άνθρωποι, να μην έχουν ίχνος ονείρου, να εναποθέτουν «ελπίδες» στον Αναστασιάδη και στον Ακιντζί (και κάποτε στον Ερντογάν), να θεωρούν ρεαλισμό τη ΔΔΟ και ανεδαφική την ελευθερία, γιατί περί αυτού πρόκειται.
Αλλά, τι να περιμένει κανείς από ανθρώπους που δεν κατανόησαν στιγμή γιατί είναι ακόμα πληγωμένος τούτος ο τόπος και προτιμούν να νομίζουν ότι το πρόβλημα είναι το πόση εξουσία θα δώσουμε στους Τ/κ ή τι σημαίνει διζωνικότητα; Κάποιοι, ευτυχώς, δεν είναι «εραστές της ΔΔΟ» και γι’ αυτό επιβιώνουν. Προτιμούν να αμφισβητούν και να ερωτεύονται τη λευτεριά(κάποτε εμφανιζόμενη στα μάτια μιας προσφυγοπούλας που θέλει να πάρει τη μάνα της στο χωριό της), προτιμούν να ερωτεύονται τόπους, σπίτια, χωράφια, εκκλησιές κι όχι «σχέδια λύσης». Ευτυχώς, κάποιοι, προτιμούν να μιλούν για κατεχόμενα παρά για «other side», προτιμούν να έχουν όνειρα παρά να κουβαλούν τις γαμημένες τις συμφωνίες του ‘77, του ‘79, του 2006, του 2014 και να νομίζουν ότι προσφέρουν κάτι στο δημόσιο καλό. Κάποιοι, ευτυχώς, δεν αναλώνονται σε εκβιαστικά και γκεμπελίστικαψευτοδιλήμματα, κάποιοι «έχουμε ένα όνειρο», που βρίσκεται πολύ μακριά από τις εξάρσεις του Ακιντζί, τη σοβαροφάνεια του Αναστασιάδη, τα ψέματα των διζωνιστών και τις τοποθετήσεις των μίζερων εραστών της κατοχής και της ΔΔΟ… «Μα κάποια στιγμή θα σπάσουν και τα σίδερα», θα χάραζε ξανά ο Καζαντζάκης. Ομερτά.
Ανάρτηση από: https://antistasitwra.wordpress.com