Τι αξίζουν τα παλάτια και τα κάστρα,
μπρος στα μάτια σου τσιγγάνα ξελογιάστρα;
μπρος στα μάτια σου τσιγγάνα ξελογιάστρα;
Ο sir Stelios Haji-Ioannou, γνωστός πάμπλουτος Ελληνοκύπριος επιχειρηματίας, με λαμπρή καριέρα στο Λονδίνο και στο Μονακό, ασχολείται εδώ και χρόνια με τη «δικοινοτική» επιχειρηματικότητα στην Κύπρο. Επιχορηγεί λοιπόν (περιττά τα εκατομμύρια), όπως καταλάβαμε, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους νέους επιχειρηματίες, οι οποίοι μαζί στήνουν δουλειές και «βοηθούν» το μομέντουμ της «λύσης» και της «επανένωσης».
Ο sir Stelıos, λοιπόν, όπως κάθε εκατομμυριούχος ή μαφιόζος που σέβεται τον εαυτό του, στράφηκε στη… φιλανθρωπία. Μάλιστα, το «bi-communal cafe» που άνοιξε πριν λίγους μήνες στην Επτανήσου στην παλιά Λευκωσία, πέραν του χώρου συνάντησηςνέων επιχειρηματιών από τις δύο κοινότητες, προσφέρει και φαγητό σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Ουδέν μεμπτό. Μας θυμίζει τους «νονούς», που ενώ διενεργούν δολοφονίες, προσφέρουν και κάμποσα εκατομμύρια σε φιλανθρωπικά ιδρύματα, καταχειροκροτούμενοι για τον ανθρωπισμό τους.
Τέλος πάντων. Τη Δευτέρα (26 Οκτωβρίου), ο sir Stelios Haji-Ioannou, καλεί τους «δύο ηγέτες» να παρευρεθούν στην τελετή απονομής των δικοινοτικών βραβείων, όπου 10.000 ευρώ θα δοθούν σε κάθε μια από 30 ομάδες, Ε/κ και Τ/κ, με σκοπό να στήσουν την «επιχείρηση ειρήνης» (εμείς τις ονομάζουμε έτσι) που επιθυμούν. Η εκδήλωση θα λάβει χώρα στο δικοινοτικό καφέ της οδού Επτανήσου και ακολούθως ο Σερ και οι υπόλοιποι παρευρισκόμενοι θα πραγματοποιήσουν «πορεία ειρήνης» από το πρώτο στο δεύτερο δικοινοτικό καφέ, που βρίσκεται υπό κατασκευή στην οδό Ferah στη «βόρεια Λευκωσία».
Εν τω μεταξύ, το σύνολο των επιχορηγήσεων του Στέλιου Χατζηιωάννου αγγίζει τα 2 εκατομμύρια ευρώ, προσφέροντας έτσι στην αισχρή προπαγάνδα, που λέει ότι το Κυπριακό δεν είναι πρόβλημα, αλλά ευκαιρία για εκατομμύρια, για δικοινοτικές δραστηριότητες, για δωροδοκίες και πλουτίσματα. Στο ίδιο τέμπο με το ΚΕΒΕ που ανταλλάζει ανέργους και τάζει δισεκατομμύρια, με την ΟΕΒ που μιλά για Χονγκ-Κονγκ, με τους εργολάβους που χτίζουν κοινά γραφεία στη νεκρή ζώνη, με τον Πρόεδρο που αναφέρεται στην Αμμόχωστο λες και πρόκειται για φτηνό οικόπεδο, με τον Αβέρωφ Νεοφύτου που θα εξήγαγε και πορτοκάλια στην Τουρκία.
Εγκληματούν, το έχουμε ξαναγράψει. Προσπαθούν να δωροδοκήσουν έναν ολόκληρο λαό, προκειμένου να τον πείσουν ότι ακόμα και οι τσέπες του θα γεμίσουν μετά (ή πριν) τη «λύση». Άνθρωποι που δεν κατοικούν καν στο νησί (όπως ο sir Stelios) πετούν εκατομμύρια, θεωρώντας κιόλας ότι με αυτά μπορούν να κάνουν τα πάντα. Μπορούν ακόμα και να τισαθεύσουν τους χωριάτες Ελληνοκύπριους που προτιμούν να λένε «κατεχόμενη» κι όχι «βόρεια» Λευκωσία, που αντιλαμβάνονται (νηφάλιοι κι όχι μεθυσμένοι από τα εκατομμύρια) πως «πορείες ειρήνης» δεν πραγματοποιούνται σε τόπους πληγωμένους από συνεχιζόμενες κατοχές.
Οπότε, επειδή ο sir Stelios Haji-Ioannou δεν θα συνέλθει ποτέ από το μεθύσι του πλούτου και θα συνεχίσει να κολυμπά στα ευρώ του, καλό θα ήταν να φέρουν οι υπόλοιποι τα μίλια τους. Να αντιληφθούν πως τα «δικοινοτικά καφέ», οι «δικοινοτικές επιχειρήσεις» κι οι «απονομές βραβείων» είναι παιχνίδια εις βάρος ανθρώπων που καρτερούν να επιστρέψουν στα χωριά, στα σπίτια (όχι στις επαύλεις), τα οποία, παρεμπιπτόντως, καταπατούνται από «χρήστες» χωρίς κανένα δικαίωμα. Αλλά, πού να καταλάβει ο sir Stelios, τυφλός και πάμπλουτος, πως η ειρήνη είναι φιάσκο χωρίς δικαιοσύνη, πως τα δισεκατομμύρια δεν λύνουν προβλήματα εισβολής και κατοχής, πως είναι προκλητικό να αντιμετωπίζεται η κατεχόμενη Λευκωσία σαν το Ντουμπάι, πως είναι εξοργιστικό να δωροδοκεί τον λαό, φορώντας μάλιστα τη μάσκα του φιλάνθρωπου; «Η αρετή κι ο πλούτος σπάνια πηγαίνουν στον ίδιο άνθρωπο», θα έλεγε ο Μακιαβέλι. Τελεία και παύλα.
Υ.Γ. Ας το επαναλάβουμε: Δυστυχώς για τον sir Stelio Haji-Ioannou και για όσους θα τον καταχειροκροτήσουν αύριο, σε τούτο το νησί κατοικούμε και εμείς. Εμείς, που δεν θαμπωνόμαστεαπό τα εκατομμύρια, εμείς που δεν θέλουμε να στήσουμε δικοινοτικές επιχειρήσεις, εμείς που προτιμούμε τους «παράνομους» και τους «αδικημένους» της νύχτας, παρά «τους κυρίους στα κασμήρια τους σφιγμένους». Εμείς που, ότι και να νομίζουν, τρεφόμαστε από τον έρωτα της λευτεριάς κι όχι από τον «έρωτα της ΔΔΟ» ή τα «εκατομμύρια της λύσης». Εμείς που θεωρούμε πλούτο εκείνη τη μέρα, που μέσω της κατεχόμενης Λευκωσίας θα περάσουμε από το Κάτω Δίκωμο (ανοιχτές υποσχέσεις) και θα ξεκουραστούμε επιτέλους στον Καραβά μας, χωρίς εκατομμύρια, χωρίς επιχειρήσεις και επιχορηγήσεις, χωρίς ακριβά κοστούμια, γραβάτες, «τοπικούς αξιωματούχους», επαύλεις, «δικοινοτικά καφέ», βραβεία, εκεί όπου δεν θα περνούν οι επιταγές και οι πιστωτικές των δωροδόκων, εκεί όπου ο πλούτος είναι μόνο ο περίπατος στην αυλή της γιαγιάς, οι λεμονιές της, μια βουτιά στο Μάρε Μόντε, ένα ήσυχο απόγευμα στον Ζέφυρο, αγκαλιά με ανθρώπους μοναδικούς. Κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει…
Ανάρτηση από: https://antistasitwra.wordpress.com