«…κι οι αντοχές γίναν κλωστές
πόσο ν’ αντέξουνε σπάσαν κι αυτές»
πόσο ν’ αντέξουνε σπάσαν κι αυτές»
Αν παίρναμε τοις μετρητοίς όσα λένε, γράφουν ή έγραψαν αυτοί που έχουν βαλθεί να μας τρελάνουν σε αυτόν τον τόπο, οι έχοντες εξουσία και βήμα, οι κουβαλητές της ελπίδας κι οι επικοινωνιολόγοι του Ακιντζί, θα ήμασταν ήδη ισοβίτες, κλεισμένοι σε κάποιο σωφρονιστικό ίδρυμα, χωρίς οπωσδήποτε σώας τα φρένα. Αλλά, δυστυχώς για ορισμένους που κοροϊδεύουν πιτσιρίκες έξω από αίθουσες εκδηλώσεων, «δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμα».
Ιδρύουν ΜΚΟ (;), όχι μόνο με την ελπίδα να πουν στους ηγέτες τους «ΟΚ, προχωρήστε! Είμαστε εδώ, στηρίζουμε, ενισχύουμε και, ταυτόχρονα ελέγχουμε!» (άκου, διακήρυξη), αλλά, κυρίως, για να πείσουν τους εαυτούς τους ότι έχουν αντίληψη της πραγματικότητας, πράγμα που, προφανώς, δεν συμβαίνει. Λέμε ότι δεν συμβαίνει, όχι επειδή μπλέκουμε την υπεροψία μας με την πολιτική μας άποψη, αλλά επειδή δεν γίνεται να έχει κάποιος αντίληψη της πραγματικότητας όταν στον φόβο μιας νέας απαντά πως «άξιζε τον κόπο ο Ιππόλυτος», όταν συνθλίβει ολόκληρες διακηρύξεις του ΟΗΕ για να «ξεφορτωθεί» τους πρόσφυγες της Κύπρου ή όταν τρέχει να απολογηθεί εκ μέρους ενός κατοχικού(!) ηγέτη, μήπως και προλάβουν οι «απορριπτικοί» να πείσουν τον κόσμο.
Εν πάση περιπτώσει, αν αυτού του τύπου οι ομάδες, που το μόνο που έχουν να προτάξουν είναι ασάφειες και λογοτεχνήματα (αν και υπάρχει συντακτικό και γραμματικό πρόβλημα στα κείμενά τους), θα αλλάξουν την κατάσταση είναι άλλη κουβέντα. Το μόνο που καταφέρνουν, προς το παρόν, είναι να κατεβάζουν εντελώς το επίπεδο του διαλόγου για το Κυπριακό, για τις διαπραγματεύσεις, για τις εξελίξεις, εκτός του ότι καταντούν χειρότεροι των γραφικών όταν μιλούν για το λαμπρό πρόσωπο του Ακιντζί. Βέβαια, αν δεν κατέβαζε ο ίδιος ο Πρόεδρος Αναστασιάδης το επίπεδο, θα το κατέβαζαν αυτοί;
Πώς το είπε προχθές στην παρέλαση; «Την ίδια ώρα θα ήθελα τούτες τις μέρες, με νηφαλιότητα να ανατρέξουμε στο παρελθόν και να διαδράμουμε την όλη πορεία που ακολουθούσαμε μέχρι σήμερα, μια πορεία η οποία διακρίνεται βεβαίως για επιτυχίες, για προκοπή, για πρόοδο και προκοπή, αλλά και ίδια ώρα με τραγικές περιπέτειες οι οποίες οφείλονται σε λάθη που διεπράχθησαν σαν αποτέλεσμα παρεμβάσεων τρίτων, αλλά και των σφαλμάτων τόσο της μιας όσο και άλλης κοινότητας». Κι ύστερα, διερωτόμαστε (εμείς, οι κολλημένοι) γιατί αντιμετωπίζουν ως ηγέτη τον Μουσταφά Ακιντζί στις ΗΠΑ.
Ε, όχι μοναδική κοπελιά, δεν θα «λυθεί» όπως θέλουν το Κυπριακό, όσο κι αν γελάς μ’ αυτά που λέμε. Και ξέρεις γιατί δεν θα λυθεί; Γιατί, πολύ απλά, οι «Ομάδες Κύπρος», δεν έχουν καμιά επίγνωση της αλήθειας. Έπεισαν τους εαυτούς τους ότι το Κυπριακό λύθηκε τον Απρίλη, όταν εκλέχθηκε ο Ακιντζί στην ηγεσία του ψευδοκράτους. Έπεισαν τους εαυτούς τους ότι δεν συμβαίνει τίποτε σε αυτόν τον τόπο, γι’ αυτό δεν μπορούν να πείσουν κανέναν άλλον, πέραν των συγγενών και των φίλων τους κι αυτό δεν είναι αλαζονικό. Δεν μπορούν καν να πείσουν τους εαυτούς τους ότι δεν συμβαίνει τίποτα κι ας καταφεύγουν σε «υποθετικά σενάρια» και εμπειρικές ασυναρτησίες που ονομάζουν «απόψεις».
Εμείς, κοπελιά, ούτε εξουσία έχουμε, ούτε φίλους υψηλά ιστάμενους, ούτε καν την ψευδαίσθηση πως όλα είναι αγγελικά πλασμένα. Όμως, εν αντιθέσει με τον Πρόεδρο, τον Άιντα (που ανακάλυψε δημοψηφίσματα τον Μάρτιο), τις διάφορες ομάδες και τους 2-3 απολιθωμένους που εμφανίζονται σε διάφορα κανάλια, γνωρίζουμε τι ακριβώς ζητάμε. Κι η αλήθεια είναι πως «κι αν εξεράθη το κλαδί, πάντα χλωρή ειν’ η ρίζα». Ο καθένας επιλέγει τις δικές του ουτοπίες, είπαμε. Του Αναστασιάδη, της ΟΚ, του Άιντα είναι ένα νησί που οι «ινδιάνοι» θα γίνουν μειοψηφία κι οι «Αμερικάνοι» πλειοψηφία, ενώ εμάς, ένα νησί ολόκληρο, με λεύτερους κι αυθεντικούς ανθρώπους, με λεύτερα χώματα, χωρίς Νορβηγούς ψεύτες εξάγγελους, χωρίς σχιζοφρενικές τοποθετήσεις, χωρίς νεκρά Σπίτια Συνεργασίας και αγνόμωνες παντογνώστες. Στην προκειμένη περίπτωση, κοπελιά, οι κυνηγοί της ουτοπίας είμαστε εμείς, ότι κι αν σημαίνει αυτό…
Ανάρτηση από: https://antistasitwra.wordpress.com