Να βγούμε εμείς στο δρόμο πριν μας πετάξουν αυτοί!

Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη 

Του Γιώργου Παπαδόπουλου – Τετράδη

Αν αναρωτιούνται οι αναγνώστες για τη σιωπή της στήλης δεν έχουν παρά να ανατρέξουν στην καθημερινή πολιτική πρακτική και στην εφαρμογή της κυβερνητικής και αντιπολιτευτικής πολιτικής.

Είναι πέραν κάθε σχολίου. Ξεπερνάει τη γελοιότητα και την ακραία υποκρισία.

Η στήλη, χωρίς να χάνει το χιούμορ της έχει εξαντλήσει τα όρια του χιούμορ εδώ και καιρό. Από τότε, που ο εκχυδαϊσμός του πολιτικού λόγου και έργου δεν αντιμετωπίζεται με απλό καυτηριασμό. Ο καρκίνος είναι προχωρημένος και χρειάζεται επέμβαση. Χρειάζεται δραστικά μέτρα και ξάστερες εξηγήσεις στον άρρωστο. Που είναι η νεοελληνική κοινωνία.

Η στήλη θα λείψει μέχρι τις 5 Νοεμβρίου, αλλά έχει να καταθέσει μερικές σκέψεις, που συμπυκνώνουν όλη την υποκρισία και την ξεδιαντροπιά, αλλά και το αμετανόητο των κομματικών σχηματισμών.

Κατ’ αρχήν, η κομματική αριστερά (καμία σχέση με την πραγματική αριστερά), εδώ και 70 χρόνια κατηγορεί τις κατοχικές κυβερνήσεις Τσολάκογλου και Ράλλη, ότι συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς σε βάρος του λαού, τον οποίο οδηγούσαν στην εξόντωση, εφαρμόζοντας την νοοτροπία και τις απαιτήσεις των κατακτητών.

Ειλικρινά, μ’ αυτό το σκεπτικό δεν βλέπω τη διαφορά με τη σημερινή κυβέρνηση, η οποία, όπως και οι κατοχικές κυβερνήσεις πιπιλάει την καραμέλα, ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς προ ενός ισχυρότερου εχθρού, ότι αν δεν είναι αυτή πιθανώς να είναι κάποια χειρότερη και ότι αυτή μπορεί να παίρνει σκληρότατα μέτρα, αλλά ΘΑ φέρει μέτρα ανακούφισης των ασθενέστερων. Που μέχρι να τα φέρει οι ασθενέστεροι θα είναι 10 εκατομμύρια. Αυτά ακριβώς έλεγαν και οι υπεύθυνοι των κυβερνήσεων Τσολάκογλου και Ράλλη, με την κυβέρνηση του δεύτερου να έχει πραγματικά και στην πράξη σώσει χιλιάδες από πείνα και απόσπασμα, όπως πολύ καλά ξέρουν και τα αρχεία του ΚΚΕ, αλλά και αρκετοί από τους αγωνιστές που ζουν ακόμα.

Πριν από λίγα 24ωρα ο υπουργός Αλεξιάδης μας έκανε τη χάρη να πάρει πίσω την αύξηση της φορολογίας στα νοίκια και να μεταχρονολογήσει κάποιες από τις επώδυνες ρυθμίσεις, στις οποίες αντέδρασε όλο το πολιτικό σύστημα. Αναρωτιέμαι αν οι άνθρωποι ψάχνουν για ηλίθιους. Ήταν ανάγκη να αντιδράσει το πολιτικό σύστημα για να δει ο κ. Αλεξιάδης ότι οι παλαβομάρες των διαφορετικών ΦΠΑ και των φορολογούμενων ανείσπρακτων πόρων είναι συλλήψεις τροφίμων του Δαφνιού ή χασάπηδων του κόσμου;

Το κολπάκι πρώτα βάζω 100 στο κελί και μετά βγάζω τους 80 οπότε οι υπόλοιποι αισθάνονται ανακούφιση είναι πολυπαθημένο από όλες τις απατεωνίστικες κυβερνήσεις στο παρελθόν και δεν πιάνει. Οι προηγούμενοι νόμοι στο θέμα ήταν πολύ καλύτεροι και το σύστημα ανακοινώνω τερατουργήματα ώστε όταν τα παίρνω πίσω να μ’ ευχαριστείτε κι όλας είναι μπαγιάτικο.

Αποδεικνύει όμως το προφανές. Ότι έχουμε να κάνουμε με άλλη μια ομάδα αρπαχτικών, που προκειμένου να μην αγγίξουν τις σπατάλες της λειτουργίας ενός άρρωστου και με πολλές άχρηστες υπηρεσίες δημόσιου προτιμούν να τσεκουρώσουν τα συνήθη υποζύγια. Τους «πλούσιους»: Τους μισθωτούς τους συνταξιούχους και όσους από τους υπόλοιπους δηλώνουν τα εισοδήματα τους. Αυτοί είναι οι πλούσιοι από τους οποίους θα τα έπαιρνε η πρώτη φορά αριστερά. Το ξέραμε, αλλά δεν το λέγαμε.

Άλλη ρύθμιση υπέρ του πλούτου: Κάθε συναλλαγή σε τράπεζα χρεώνεται από την τράπεζα. Κάθε. Η υποχρεωτική χρήση της πιστωτικής ή χρεωστικής κάρτας θα υπερπολλαπλασιάσει τα κέρδη των τραπεζών από τις υπερπολλαπλάσιες συναλλαγές. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αντιπολίτευση θα αντιλαλούσαν τα βουνά από τις κραυγές του για ρύθμιση που στόχο έχει να πλουτίσει τους τραπεζίτες, οι οποίοι την επέβαλαν κι όλας. Τώρα, γαργάρα!

Διαπιστώσαμε επίσης, ότι ενώ οι φυλακές είναι γεμάτες από κλεφτρόνια και μικροαπατεώνες, ο κ. Παπαντωνίου («Όλοι για το σοσιαλισμό παλεύουμε σύντροφοι») έφαγε μόλις προχθές 4 χρόνια φυλακή για το εκατομμύριο της λίστας Λαγκάρντ και πήγε σπιτάκι του, έχοντας και το εκατομμύριο! Στα πλαίσια αυτής της κάθαρσης είναι στα σπίτια τους αγκαλιά με τα μαύρα τους λεφτά και όλοι όσοι έχουν κατά καιρούς πιαστεί για φοροδιαφυγή και μαύρο χρήμα από τα ευαγή ελευθέρα επαγγέλματα, αλλά και από τα επικερδή επαγγέλματα των προϊσταμένων σε δημόσιες υπηρεσίες και ταμεία.

Φυσικά, ούτε η πρώτη φορά αριστερά στρέφεται κατά των πειθαρχικών συμβουλίων ή συμβούλων που απαλλάσσουν ή με τη στάση τους οδηγούν σε παραγραφή εγκλήματα του δημόσιου τομέα. Για να μη μιλήσουμε για το ακαταδίωκτο των ιδιωτών προμηθευτών και εμπορικών μεσαζόντων, που εξακολουθούν να λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα.

Για το λαθρεμπόριο των καυσίμων και των τσιγάρων θα μιλήσουμε μόλις συνέλθω από τα γέλια. Βιάζομαι; Παραμύθια. Ο Κοντονής που έχει πάρει στα σοβαρά τη δουλειά του βούτηξε στα βαθειά από την πρώτη μέρα και παλεύει. Δεν περιμένει μετά από 7+1 μήνες να το σκεφτεί, να το δει, να το μελετήσει και να συστήσει 14 επιτροπές, οι οποίες θα αποφασίσουν αν πρέπει να δράσει.

Ο Ρακιντζής τα είπε όλα πριν από 2 εβδομάδες. «Δεν έχω δει κανένα μαχαίρι να πηγαίνει προς το κόκκαλο». Φυσικά. Όλα στο ψαχνό πάνε. Εκεί έχει φαί.
Το άρρωστο είναι που ότι κατήγγελλε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν αντιπολίτευση το εφαρμόζει τώρα, με τη διάφορα ότι τότε ήταν έργα σατανάδων ενώ τώρα αγγέλων! Τότε ήταν σφαγή του λαού και τώρα είναι ανασυγκρότηση του κράτους! Τότε είχαμε τον Τσουκάτο και τον Πανταγιά και τώρα έχουμε τον Φλαμπουράρη με την παρέα του. Τότε είχαμε τον Παπακωνσταντίνου και τον Στουρνάρα και τώρα έχουμε τον Αλεξιάδη. Για τον Τσακαλώτο ούτε λόγος. Προσπαθεί να μάθει εφαρμοσμένη οικονομία.

Να μην κοροϊδευόμαστε. Η κυβέρνηση είναι μια καρικατούρα επανάληψη των προηγούμενων και μάλιστα σε κακέκτυπο ΠΑΣΟΚ αρχών του ’80. Με την ίδια απατεωνίστικη γλώσσα που κάνει το άσπρο μαύρο για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

Ίσως οι πολίτες να πρέπει να ακούσουν επιτέλους την αληθινή φωνή του ΣΥΡΙΖΑ και να επακολουθήσουν όσα εκείνος προέτρεπε να γίνουν: Να μην πληρώνουν, δημιουργώντας πάλι τα αντίστοιχα κινήματα, να κωλυσιεργούν στις υπηρεσίες, να μπουκάρουν διαρκώς σε γραφεία υπουργών και γραμματέων, να κάνουν καταλήψεις σε υπηρεσίες που υπηρετούν τα μνημόνια, να νεκρώσουν το εμπορικό κέντρο των πόλεων με ξεσηκωμούς, να λασπώνουν κάθε κυβερνητικό στέλεχος, στο όνομα των λαϊκών συμφερόντων φυσικά.

Αλλά, οι πολίτες έχουν αποδειχτεί ραγιάδες εδώ και 5 χρόνια. Ακόμα και οι ίδιοι οι πολιτικοί σε κατ’ ιδίαν συνομιλίες απορούν με την ανοχή τους! Είμαι αυτήκοος. Ραγιάδες κουτοπόνηροι, που προσδοκούν ότι θα φάνε κάποιο ξεροκόμματο κλεμμένο απ’ αυτή την κυβέρνηση.

Θα φάνε πράγματι. Την ώρα που στελέχη της κυβέρνησης και ο νέος περίγυρος θα τρώνε με ασημένια κουτάλια. Γιατί τα χρυσά γυαλίζουν και φαίνονται από μακριά. Τα ιδία λάθη που έκαναν οι προηγούμενοι δεν θα τα επαναλάβουν κι αυτοί. Αυτοί είναι πιο επικίνδυνοι. Γιατί φοράνε τη χλαμύδα της αρετής. Ενώ από μέσα ζέχνει ο αριβισμός και η λαιμαργία του στερημένου για εξουσία. Και η αμάθεια της εμπάθειας.

Απέναντι σ’ όλα αυτά έχουμε μια ανίκανη αντιπολίτευση να σηκώσει το βάρος των υποχρεώσεων της. Μεταξύ γραφικών τύπου Λεβέντη, απαρχαιωμένων τύπου Γεννηματά και Μεϊμαράκη, αδυνάμων τύπου Θεοδωράκη και παλαιολιθικών τύπου ΚΚΕ, η Χρυσή Αυγή είναι η μεγαλύτερη απειλή. Αρθρώνει τον πιο δυναμικό και πύρινο λόγο σε ένα λαό, που έχει απογοητευτεί από όλους τους υπόλοιπους.

Ο λαός έχει μόνο ένα πεδίο μάχης. Το δρόμο. Όχι για να ζητιανεύει. Αλλά για να απαιτεί. Κι αν δεν εισακούγεται, να γκρεμίζει. Η κοροϊδία έχει και όρια. Αλλά, εδώ ο μισός λαός απέχει στην πιο ανώδυνη και ανέξοδη διαδικασία που είναι οι εκλογές. Και οι οποίες αποδεικνύονται εξαιρετικά πολυέξοδες για τους πλούσιους. Εμάς δηλαδή. Για το δρόμο θα συζητάμε τώρα; Έλα ντε.

Έλεγα όμως, μήπως είναι προτιμότερο να βγούμε εμείς στο δρόμο πριν μας πετάξουν εκείνοι στο δρόμο.

Από τον σελίδα του Γ. Παπαδόπουλου-Τετράδη στο facebook