Πριν από λίγες βδομάδες, τα «κόκκινα δάνεια» ήταν στην ημερησία διάταξη. Σύμφωνα με τα δημοσιογραφικά δελτία, οι δανειστές πιέζανε ώστε οι τράπεζες να πουλήσουν τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια σε ξένα funds, ώστε να διευκολυνθεί η ανακεφαλαιοποίηση τους. Όλοι οι δημοσιογράφοι εν τω μεταξύ επισημαίνανε πως τα ξένα funds θα αγοράσουνε αυτά τα δάνεια στο 20% περίπου της αξίας τους, αλλά θα απαιτήσουν την είσπραξη τους από τους δανειολήπτες κατά 100%. Κι όλοι φυσικά αναρωτιόντουσαν γιατί οι τράπεζες δεν επιχειρούν το αυτονόητο, τον διακανονισμό δηλαδή απευθείας με τους δανειολήπτες, ώστε να εισπράξουν από αυτούς το 20% του δανείου ή και κάποιο μεγαλύτερο ποσοστό, το οποίο όσοι χρωστάνε θα δέχονταν ευχαρίστως να εξοφλήσουν.
Το ερώτημα έμεινε αναπάντητο και κανείς δεν ασχολήθηκε ξανά, καθώς αμέσως εμφανίστηκε στην πολιτική μας σκηνή ο Κατρούγκαλος, ο Ανδρέας Νεφελούδης και η «επιτροπή σοφών», που ζητάν εδώ και τώρα την αναπροσαρμογή όλων των συντάξεων παλιών και νέων με βάση νέους συντελεστές αναπλήρωσης από αυτούς που είχαν αρχικά υπολογισθεί. Σύμφωνα μάλιστα με κάποιους δημοσιογραφικούς υπολογισμούς, όσοι παίρνουν σύνταξη πάνω από 1000 ευρώ θα χάσουν περίπου 3 συντάξεις ετησίως, ενώ κυριάρχησε ο αριθμός των 390 ευρώ σαν ο τελικός σταθμός των συντάξεων, παλιών και νέων συνταξιούχων.
Παράλληλα άλλο ένα ζήτημα κυριάρχησε στις ειδήσεις και τις αναλύσεις των τηλεπαραθύρων, σπρώχνοντας το θέμα των κόκκινων δανείων στα αζήτητα του ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης. Οι άδειες των τηλεοπτικών σταθμών, τα πρόστιμα που τους έχουν επιβληθεί και φυσικά η αποπομπή της ΓΓ Δημοσίων Εσόδων, κας Σαββαϊδου.
Στην περίπτωση της Σαββαϊδου ο Τσίπρας και το επιτελείο του εξάντλησαν όλη τους την αυστηρότητα. Λιγάκι παράξενο όταν ο πολύς Στουρνάρας έβαλε πραγματικές τρικλοποδιές στην κυβέρνηση πριν από λίγους μήνες και όχι μόνο παραμένει στη θέση του, αλλά και φαίνεται να είναι το χαϊδεμένο παιδί των κυβερνώντων.
Όλη λοιπόν η ιστορία δείχνει πως η Σαββαϊδου ήταν ένας «λαγός», για να τραβήξει την προσοχή της κοινής γνώμης από σημαντικότερα ζητήματα, νόμους και πράξεις της κυβέρνησης που θα πλήξουν πραγματικά ευρύτερα στρώματα ή θα ευεργετήσουν άλλα προνομιούχα στρώματα.
Η απασχόληση των λαϊκών μαζών με «λαγούς» και άλλα τεχνάσματα, ακόμη και με προσωπικές και οικογενειακές ή ερωτικές ιστορίες, ήταν η αγαπημένη μέθοδος του Ανδρέα Παπανδρέου, την οποία έχει ξεπατικώσει ο καθηγητής πολιτικών επιστημών Νίκος Παππάς και εφαρμόζει απαράλλαχτη ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος όμως μέχρι στιγμής μένει στους λαγούς και τα τεχνάσματα.
Η μείωση των συντάξεων δεν βρίσκεται μέσα στα προαπαιτούμενα, τουλάχιστον για την ώρα. Έτσι η σύγκλιση της «επιτροπής των σοφών» από τον Κατρούγκαλο, έναν υπουργό που δεν διακρίνεται για υψηλό IQ (ας μην μιλήσουμε φυσικά για τον Γενικό Γραμματέα του) αυτή την στιγμή, μοιάζει λιγάκι περίεργη.
Το ασφαλιστικό φυσικά χρειάζεται οπωσδήποτε κάποια ρύθμιση, αυτό είναι σίγουρο. Σίγουρο επίσης είναι πως στην Ελλάδα ο κάθε υπουργός πρέπει να κάνει μιαν εξαγγελία μεγάλου βεληνεκούς το χρόνο (άσχετα αν δεν πρόκειται ποτέ να πραγματοποιηθεί) προκειμένου να διατηρείται στην επικαιρότητα.
Όμως η εξαγγελία ενός στόχου 390 ευρώ για όλες τις συντάξεις, σε μια χώρα που οι συνταξιούχοι της συναγωνίζονται αριθμητικά τους ενεργούς οικονομικά πολίτες της, έ αυτό απαιτεί ισχυρή θέληση σύγκρουσης με τη μισή σχεδόν κοινωνία ή απεριόριστη βλακεία. Κι απ’ ότι γνωρίζουμε, ούτε ο Κατρούγκαλος, ούτε ο Νεφελούδης διακρίνονται για τη θεληματικότητα τους.
Έτσι λοιπόν, η ανακίνηση του ασφαλιστικού και πολύ περισσότερο οι ανακοινώσεις για μειώσεις των συντάξεων την ώρα που συζητούνται τα κόκκινα δάνεια, φαίνεται να είναι ένα πολύ καλό τέχνασμα για να προκληθεί μια τεχνητή διαίρεση στην κοινωνία.
Καθώς το ασφαλιστικό και οι μειώσεις των συντάξεων ανάγονται σε «προαπαιτούμενο», ισότιμο με τα «κόκκινα δάνεια», ποιο αλήθεια θα προτιμούσε να θυσιασθεί η πλειοψηφία της κοινωνίας και ποιο να σωθεί;
Υπάρχει όμως ακόμη μια λεπτομέρεια. Ο δεύτερος κανόνας χειραγώγησης των ανθρώπων που μας διδάσκει ο Νόαμ Τσόμσκι, είναι «η τεχνική της δημιουργίας προβλημάτων και στη συνέχεια η παροχή των λύσεων». Μάλλον δεν είναι τυχαίο πως ο πολύς Νάσος Αθανασίου βγήκε στα πρωινάδικα και προσπαθώντας να καλύψει τις χοντράδες Κατρούγκαλου-Νεφελούδη μιλά για ανάγκη άμεσης μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού, καθώς όπως διατείνεται – χωρίς φυσικά να παρουσιάζει καμμιάν αναλογιστική μελέτη – τα Ταμεία θα φαλίρουν το 2018. Ούτε είναι τυχαίο πως πριν από λίγες μέρες πραγματοποιήθηκε ένα διεθνές ασφαλιστικό συνέδριο (των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών φυσικά) στη χώρα μας, όπου αναδιατυπώθηκε ο διακαής πόθος των κεφαλαιοκρατών για συμμετοχή των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών στην «σωτηρία» του ασφαλιστικού μας συστήματος.
Ένα μέτρο που εφαρμόστηκε πριν από χρόνια στη Χιλή από «τα παιδιά του Σικάγου» και φυσικά υπο καθεστώς Πινοτσέτ. Ας θυμόμαστε πάντα πως ο Νίκος Παππάς σπούδασε και δίδαξε πολιτικές επιστήμες, τμήμα των οποίων είναι διοίκηση των κοινωνιών, που είναι ο πολιτικά ορθός όρος της χειραγώγησης τους.
Τελικά, η εγκύκλιος του υπουργείου Εργασίας για τον καινούργιο υπολογισμό των συντάξεων που μόλις κυκλοφόρησε, διευκρινίζει πως οι μειώσεις αφορούν μονάχα όσους θεμελίωσαν δικαίωμα σύνταξης μέχρι και την 31η Δεκεμβρίου 2014 και η συνταξιοδότηση τους αρχίζει από 1η Σεπτεμβρίου 2015. Έτσι η «αναδιάρθρωση» του ασφαλιστικού συστήματος μετατίθεται για κάποια επόμενη κρίση. Γιατί κρίσεις θα υπάρξουν πολλές, αφού η λύση του ασφαλιστικού βρίσκεται αποκλειστικά στην παραγωγική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη της χώρας και φυσικά στην ανάληψη του ελέγχου και της διαχείρισης των οικονομικών των ασφαλιστικών ταμείων από την ίδια την κοινωνία και την αφαίρεση της από τους πολιτικούς.
Για τα «κόκκινα δάνεια» τώρα, υπάρχει μια λεπτομέρεια που δεν έχει καθόλου αναφερθεί. Πολλά από τα ξένα funds που πολλοί τα ονομάζουν «κοράκια» γιατί περιμένουν να ξεσκίσουν τις σάρκες της πατρίδας μας, είναι αμιγώς ελληνικών συμφερόντων, ή μικτών με ξένα κεφάλαια. Σε κάποιο απ’ αυτά, που πλούτισε ποντάροντας στη χρεοκοπία της χώρας μας, εργάζονταν ο αδελφός του πρώην πρωθυπουργού Γιωργάκη Παπανδρέου.
Η ελληνική αστική τάξη, η οποία σύμφωνα με τον Μεϊμαράκη επρόκειτο να αντιδράσει δυναμικά, εάν ο ελληνικός λαός επέμενε στο ΟΧΙ του Ιουλίου, είναι κοσμοπολίτικη.(1) Διατηρεί τα κεφάλαια της στο εξωτερικό κυρίως και επενδύει στη χώρα μας με ληστρικούς αποικιακούς όρους.
Ένα μεγάλο μέρος, από τα «κόκκινα», μη εξυπηρετούμενα και προορισμένα να μην εξυπηρετηθούν, δηλαδή να μην πληρωθούν ποτέ δάνεια είναι δικά τους, όπως έχει αποδειχτεί και δημοσιευθεί εδώ και καιρό, στο Διαδίκτυο κυρίως.
Αυτά τα δάνεια, θα πουληθούν σε «ξένα» funds, μόνο κατά το γεγονός ότι αυτά εδρεύουν σε άλλες χώρες. Τα οποία με τη σειρά τους, εκμεταλλευόμενα τους αυξημένους συντελεστές απόσβεσης επισφαλών απαιτήσεων που ισχύουν σ’ αυτές τις χώρες, θα τα μηδενίσουν, συμψηφίζοντας τη ζημιά με τα κέρδη από την είσπραξη άλλων δανείων, μικρότερων οφειλετών, ή από άλλες δραστηριότητες.
Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει. Ή μάλλον Μήτσος κερνάει και κεφάλαιο πίνει. Οι έλληνες καπιταλιστές έστησαν επιχειρήσεις χωρίς κεφάλαια, εκμεταλλευόμενοι τις σχέσεις τους με τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Δανείστηκαν από τράπεζες δικών τους συμφερόντων ή και από κρατικές με την εγγύηση πάλι του ελληνικού Δημοσίου. Αρνήθηκαν να πληρώσουν τα δάνεια τους, οδηγώντας τις τράπεζες σε ουσιαστική χρεοκοπία και ανακεφαλαιοποίηση με χρήματα του ελληνικού λαού. Πιέζουν (μέσω των «θεσμών» υποτίθεται) τις κρατικές κυρίως τράπεζες να πουλήσουν τα «κόκκινα» δάνεια τους σε ξένους επιχειρηματικούς ομίλους, οι οποίοι είναι στην πραγματικότητα δικοί τους ή συμμετέχουν κι αυτοί και οι οποίοι όμιλοι αγοράζουν αυτά τα δάνεια ξέροντας πως δεν θα πληρωθούν ποτέ, άρα είναι προαποφασισμένη η διαγραφή τους μέσω λογιστικών εγγραφών στην αλλοδαπή.
Έτσι οι κατ’ ευφημισμόν επιχειρηματίες μας είναι πλέον καθαροί απέναντι στις ελληνικές τράπεζες, δεν χρωστούν πλέον σ’ αυτές αλλά σε ξένα funds που κανένας δεν ξέρει ποιος κρύβεται πίσω τους. Μπορούν λοιπόν να υποβάλλουν αιτήματα για καινούργιες χρηματοδοτήσεις στις ελληνικές τράπεζες, αρχίζοντας έναν καινούργιο γύρο της ελληνικής Μονόπολης.
Οι τράπεζες με τη σειρά τους έχουν ξεφορτωθεί τα θαλασσοδάνεια, μπορούν να ανακεφαλαιοποιηθούν με χρήματα που δανείζεται το Δημόσιο, δηλαδή ο ελληνικός λαός και είναι έτοιμες να ξαναρχίσουν να δανείζουν τους καλούς αυτούς επιχειρηματίες. Ταυτόχρονα, μπορούν να εκβιάζουν τους δεκάδες χιλιάδες μικρούς δανειολήπτες χωρίς να φαίνονται οι ίδιες και οι ιδιοκτήτες τους, αλλά κάποιοι ξένοι επιχειρηματικοί όμιλοι στους οποίους οι «θεσμοί» τις «υποχρέωσαν» να πουλήσουν τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Αλλά και να τρομοκρατεί όλους τους υπόλοιπους, με την απειλή πάντα των ξένων αρπακτικών.
Όλη αυτή η χαρωπή διαδικασία κρύβεται πίσω από τον αγώνα που «πραγματοποιεί» η κυβέρνηση Τσίπρα και οι καλές μας τράπεζες για την προστασία της πρώτης κατοικίας.
Στη μάχη των συντάξεων και της γενικότερης οικονομικής κατάστασης επενέβη πρόσφατα και η καθηγήτρια κ. Νεγρεπόντη-Δελιβάνη με το άρθρο της «Η Ελλάδα στη δίνη γενοκτονίας μεταξύ ομοεθνών». Προβλέποντας πως οι συντάξεις όλων, ακόμη και των παλιών συνταξιούχων θα καταλήξουν στο ποσόν των 390 Ευρώ, ειρωνεύεται τους υπουργούς της κυβέρνησης Τσίπρα, οι οποίοι «τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας» όπως λέει «ξημεροβραδιάζονται στα γραφεία τους ή σε ατέρμονες συσκέψεις, με κύριο θέμα την εξεύρεση «ισοδυνάμων»». Αυτό όμως κατά τη γνώμη της είναι ένα «θέατρο παραλόγου, καθώς η οικονομία είναι μία και συνεπώς αιμορραγεί από όπου κι αν την μαχαιρώσεις».
Καθώς, όπως αναφέρθηκε παραπάνω το θέμα της μείωσης των συντάξεων αφορά -προσωρινά τουλάχιστον – τους καινούργιους συνταξιούχους, όσους βγαίνουν στη σύνταξη από 1/9/2015 και εφεξής, η πρώτη παρατήρηση της κ. Νεγρεπόντη – Δελιβάνη δείχνει πως παρασύρθηκε σε μια καλοστημένη παγίδα με σκοπό να της μειώσει το σημαντικό επιστημονικό της κύρος.
Σίγουρο επίσης είναι, πως η οικονομία δεν είναι μία. Υπάρχουν κομμάτια της που όσο και να τα μαχαιρώσεις, τόσο η εθνική οικονομία θ’ ανθίζει αντί να ματώνει και να μαραζώνει. Ένα απ’ αυτά είναι η διαφθορά.
Σύμφωνα με τις συντηρητικότερες εκτιμήσεις, η διαφθορά ξεπερνά το ποσόν των 15 δις ευρώ το χρόνο, ενώ ο κ. Ρακιντζής, Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης την κοστολογεί στα 30 δις ευρώ ετησίως, πιστεύοντας πως μόνο από την καταπολέμηση της θα μπορούσε άνετα να εξοφληθεί το δημόσιο χρέος σε δέκα χρόνια, χωρίς να παρθούν άλλα μέτρα λιτότητας. Είναι αυτό ένα καλό «ισοδύναμο» ή όχι;
Η μείωση της βουλευτικής αποζημίωσης και των λοιπών βουλευτικών απολαβών και προνομίων, η κατάργηση της βουλευτικής και υπουργικής σύνταξης, η περιστολή των δαπανών που αφορούν το βαθύ κράτος, με πρώτες τις – περισσότερες άχρηστες – αμυντικές δαπάνες, (2) η κατάργηση όλων των Διοικητικών Συμβουλίων που απλώς υπάρχουν για να βολεύουν «ημετέρους», κυρίως δευτεροκλασάτα κομματικά στελέχη, αλλά και των στρατιών άχρηστων «συμβούλων» υπουργών και λοιπών, η φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, είναι μερικά ακόμη «ισοδύναμα» που θα εξοικονομούσαν αρκετά δις ευρώ, χωρίς να χρειαστεί να παρθούν φορομπηχτικά μέτρα.
Το μεγαλύτερο τέλος «ισοδύναμο», είναι η αποφασιστική και με τρόπο σωστό διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας για την περίοδο της κατοχής 1941-1944. Με την μοναδική προϋπόθεση πως δεν θα επιχειρηθεί συμψηφισμός με το δικό μας χρέος αφενός και πως οποιαδήποτε είσπραξη θα χρησιμοποιηθεί για την ανάπτυξη της χώρας αφετέρου.
Επίλογος
Τις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Τσάμπερλεν, προσπαθώντας να δικαιολογήσει την ενδοτικότητα και υποχωρητικότητα του απέναντι στην αποθράσυνση και επιθετικότητα του Χίτλερ, είπε μιλώντας στον Βρετανικό λαό πως δεν υπήρχε σίδηρος για την κατασκευή όπλων ώστε να απαντήσει η Βρετανία δυναμικά στη ναζιστική απειλή.
Την άλλη μέρα, ένα βουνό από παλιοσίδερα κάθε λογής βρίσκονταν μπροστά στην πρωθυπουργική κατοικία. Ο βρετανικός λαός πρότεινε το δικό του «ισοδύναμο» σε μια μερίδα πολιτικών που εξακολουθούσαν να βλέπουν στο ναζισμό την αιχμή του δόρατος για την καταπολέμηση του κομμουνιστικού οράματος που ενσάρκωνε τότε η Σοβιετική Ένωση και έκλειναν τα μάτια στην επιθετικότητα του.
Το ίδιο «ισοδύναμο» συνέχισε και τα επόμενα χρόνια με την προτροπή πια της νέας κυβέρνησης. Βουνά από άχρηστες κατσαρόλες, τηγάνια και άλλα σκεύη συγκεντρώνονταν για να μετατραπούν σε αεροπλάνα.
Η κατάσταση στη χώρα μας είναι φυσικά πολύ διαφορετική. Ας μην ξεχνάμε, πως «η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ από μία συμμαχία μικρών μαρξιστικών τάσεων σε μαζικό κόμμα εξουσίας οφείλεται κυρίως στην ενσωμάτωση της μικρομεσαίας τάξης των δημοσίων υπαλλήλων, των συνταξιούχων και των μικροεπιχειρηματιών. Πολλοί από αυτούς πριν υποστήριζαν το ΠΑΣΟΚ. Ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ για να επανέλθουν οι συνθήκες διαβίωσης και η εργασιακή ασφάλεια της χρυσής περιόδου 2000-2007». (3)
Η μόνη περίοδος στα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια, που ο ελληνικός λαός φάνηκε να ξαναβρίσκει κάπως τον παλιό καλό εαυτό του και να είναι σχεδόν έτοιμος για μάχη, ήταν οι μέρες πριν από το καλοκαιρινό δημοψήφισμα, όταν η νεολαία μπήκε δυναμικά και μαζικά στη μάχη του ΟΧΙ, δίνοντας και το αναπάντεχο σαρωτικό αποτέλεσμα. Το ΟΧΙ της έδινε ένα όραμα για μια Ελλάδα ανεξάρτητη, στην ανοικοδόμηση της οποίας θα είχε μια προνομιακή θέση. Η εξέλιξη που ακολούθησε, την οδήγησε στην απογοήτευση και στην αποχώρηση από την πολιτική πάλη στην οποία μόλις είχε αρχίσει να δραστηριοποείται.
Η επαναδραστηριοποίηση της νεολαίας, η στράτευση της σ’ ένα καινούργιο όραμα, είναι το μεγάλο ζητούμενο για να μπορέσει ο ελληνικός λαός να απαιτήσει ξανά το δικαίωμα του στην αξιοπρέπεια και να κερδίσει επιτέλους τον αυτοσεβασμό του.
1)Ν.Ψυρούκης, «Ιστορικός χώρος και Ελλάδα», Αθήνα 1973 εκδόσεις «Επικαιρότητα»
2)Σύμφωνα με δημοσίευση του «Τύπου της Κυριακής», υψηλόβαθμος υπάλληλος της Βουλής που υπέβαλε αίτηση συνταξιοδότησης θα λάβει εφάπαξ 550,000 ευρώ.
3)Τζέημς Πέτρας, «Η δολοφονία της Ελλάδας»