Στις 29 Δεκεμβρίου εορτάζουν τα αθώα θύματα της ιστορίας, αυτοί που βιώνουν την ασύλληπτη οδύνη, το αδιανότητο άδικο και το παράλογο. Γιατί το κακό είναι εξ ορισμού παράλογο, αβυσσαλέα και απάνθρωπα παράλογο. Δεν ρωτά, δεν παίρνει την άδεια κανενός, δεν νοιάζεται για το δίκιο...
Στις 29 Δεκεμβρίου, μέσα στην ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων, το εκκλησιαστικό εορτολόγιο ζητά από τους πιστούς να μην αράξουν σε ψευδοΧριστούγεννα, να μην αράξουν δηλαδή σε έναν εορτασμό απονευρωμένο από τη ρήξη με το κακό και τ’ άδικο.
Στις 29 Δεκεμβρίου τιμώνται τα βρέφη, τα οποία, σύμφωνα με το ευαγγέλιο του Ματθαίου, σφάχτηκαν με εντολή του βασιλιά Ηρώδη στην προσπάθειά του να εξοντώσει τον Ιησού. Η Εκκλησία έχει δεχτεί τα βρέφη αυτά ως τους πρώτους μάρτυρες, ως άγιούς της.
Δεν θα μπω στη συζήτηση για τη ιστορικότητα της αφήγησης. Θα κοντοσταθώ σε συγκλονιστικά νοήματά της:
Τα βρέφη δεν επιλέγουν, δεν διαλέγουν ιδεολογικό προσανατολισμό. Τα βρέφη είναι ο κορυφαίος συμβολισμός του απόλυτα άφταιχτου και του απόλυτα αφημένου στην αγκαλιά του άλλου. Τα βρέφη του ευαγγελίου δεν είναι άγια επειδή δήλωναν Χριστιανοί. Είναι άγια επειδή είναι αθώα θύματα της ιστορίας. Ανοίγει μια γενναία προοπτική για τους αθώους, πέρα από κάθε θρηκευτικό, εθνικό, ιδεολογικό προσαατολισμό...
Ο Ματθαίος δίνει δραματικό τόνο επικαλούμενος μια παλιά προφητεία: «Ακούστηκε στη Ραμά κραυγή, θρήνος, κλάματα και στεναγμός βαρύς. Για τα παιδιά της κλαίει η Ραχήλ και πουθενά δε βρίσκει παρηγοριά, γιατί δεν υπάρχουν πια στη ζωή» (Ιερεμίας 31:15). Η ασύλληπτη οδύνη και το αδιανόητο άδικο δεν αντέχονται. Ναι, ο ταλαίπωρος που θα επιβώσει, "πουθενά δε βρίσκει παρηγοριά". Δεν χρειάζονται θεολογικά τερτίπια που βγάζουν λάδι το κακό και το άδικο. Ο Χριστός βρέφος ήταν από τους πρόσφυγες εκείνους που πέρασαν τα κύματα και τους φράχτες και διέφυγαν εκείνη τη σφαγή. Αλλά όχι τη ρήξη με το κακό και τ' άδικο. Η προσφυγιά του ολοκληρώθηκε στον Γολγοθά, όταν τη θυσία των αθώων την έκανε -στο πρόσωπό του- θυσία ηθελημένη, ώστε να πάψει ο θάνατος να είναι το τέρμα των πάντων.
Για την Εκκλησία, τα νήπια ήδη "συμβασιλεύουν με τον Χριστό".
"Και τι να το κάνω;" - μπορεί να ρωτήσει ένας άθεος φίλος. "Μετάθεση της λύσης στο υπερπέραν;". Νομίζω πως (κι) εδώ χρειάζεται απλή και άδολη ειλικρίνεια. Ούτε μια ακραιφνής μαρξιστική οπτική μπορεί να δώσει ικανοποιητικότερη απάντηση. Ακόμα κι αν έρθει κάποτε η κοινωνία της ερήνης και του δίκιου, τα μέχρι τότε αθώα θύματα της ιστορίας δεν θα γυρίσουν πίσω. Μετάθεση της λύσης, λοιπόν, στο υπερπέραν;
Ναι, είναι μεταφυσική η πίστη του Χριστιανισμού, αλλά -επιμένω- μια μεταφυσική που αρθρώνεται με φθόγγους καμωμένους από τη λάσπη της ιστορίας. Τον κόσμο τον αλλάζει η πράξη, τον κόσμο τον αλλάζει η αγάπη. Κι επειδή αξίζει τον κόπο αυτή η πράξη, κι επειδή τίποτα δεν ξεπερνά την αγάπη, είναι πολύ ωραίο να μην έχουν ως ημερομηνία λήξης τον τελευταίο χτύπο της καρδιάς μας. Θα το επαναλάβω: Χριστός γεννάται - Καλή Ανάσταση!
Το μουσικό κομμάτι που παραθέτω είναι από υπέροχα Βρετανικά κάλαντα του 16ου αιώνα. Με ανυπέρβλητα ήρεμη ένταση, ο απαρηγόρητος θρήνος της Ραχήλ, ο θρήνος της Παναγίας αργότερα, ο θρήνος των γονιών σήμερα στα άψυχα κορμάκια των παιδιών τους (Θεέ μου, να μη συνηθίσουμε τις άφθονες φωτογραφίες των ημερών μας!). Αν η ελπίδα δεν είναι ψευδαίσθηση ή τρυκ, τότε αιματώνεται από την Ανάσταση αληθώς!
Για τους υπομονετικούς, παραθέτω και τους στίχους (όταν το πρωτοάκουσα, η καρδιά μου κόντεψε να κάνει γκέλες έξω από το σώμα μου... Έρχονται πολλά στο νου για τους άφταιχτους, τους απόλυτα αφημένους στην αγκαλιά του άλλου):
Lully, lulla, thou little tiny child
By by, lully, lullay, thou little tiny child
By by, lully lullay
O sisters too, how may we do
For to preserve this day
This poor youngling
For whom we do sing
By by, lully lullay?
Herod, the king
In his raging
Charged he hath this day
His men of might
In his own sight,
All young children to slay
That woe is me
Poor child for thee!
And ever morn and day,
For thy parting
Neither say nor sing
By by, lully lullaby!
Ανάρτηση από: http://geromorias.blogspot.gr