Τις τελευταίες ημέρες γίνεται μεγάλη «φασαρία» για τους «μετακλητούς»
υπαλλήλους στα γραφεία υπουργών, γραμματέων κλπ. Για τον διορισμό συγγενών και
φίλων – η περίπτωση του γραμματέα της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε η πιο «τρανταχτή» περίπτωση
– στο «Κράτος», κλπ. Η μεν κυβέρνηση υπεραμύνεται ή στην καλύτερη περίπτωση κάνει
το «κορόϊδο» αυτής της πρακτικής – την οποία ως αντιπολίτευση στηλίτευε και κατήγγειλε
– η δε σημερινή αντιπολίτευση – η οποία τα ίδια έκανε ως κυβέρνηση – μιλάει για
«κατάληψη» δι ‘ εφόδου του κράτους από τα «παιδιά», στελέχη κλπ του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι συριζαίοι για το «βόλεμα»
των δικών τους έχουν πρόχειρο το επιχείρημα – που στα αυτιά των «αριστερών» ακούγεται
πειστικό – ότι με έναν κρατικό μηχανισμό πολιτικά εχθρικό – δεξιό ή σάπιο
«σοσιαλιστικό» - δεν μπορούν να «δουλέψουν». Χρειάζονται γι αυτό δικούς τους ανθρώπους
στις κρατικές και γενικότερα δημόσιες υπηρεσίες.
Το επιχείρημα δικαιολογία για
τον διορισμό σε θέσεις μετακλητών υπαλλήλων, συμβούλων και συνεργατών στα γραφεία
των υπουργών, των γενικών γραμματέων των υπουργείων, των οργανισμών κλπ κλπ είναι
πολύ παλιό και δοκιμασμένο.
Δεν υποστηρίζω ότι είναι εντελώς
αδικαιολόγητο το επιχείρημα. Ότι οι υπουργοί, οι γενικοί γραμματείς κλπ κλπ δεν
έχουν ανάγκη από επιστημονική βοήθεια και στήριξη ή ότι χρειάζονται δίπλα τους κάποιους
ανθρώπους στους οποίους να έχουν εμπιστοσύνη, ώστε να εργαστούν πιο «παραγωγικά».
Μια τέτοια συζήτηση απλά θα έκρυβε το πρόβλημα. Ακριβώς όπως γίνεται σήμερα με τον
«σκυλοκαβγά» κυβέρνησης / αντιπολίτευσης.
Με την εμπειρία υπαλλήλου του
δημοσίου – του Κράτους – έζησα τέτοιες καταστάσεις: δηλαδή το φαινόμενο των μετακλητών,
των αποσπασμένων, των συμβούλων και συνεργατών που ενσκήπτουν σε κάθε αλλαγή υπουργού
(και της ίδιας κυβέρνησης), γενικού γραμματέα, προέδρου οργανισμού κλπ.
Τι συμβαίνει με την άφιξη όλων
αυτών σε μια υπηρεσία; Η περίπου αυτόματη δημιουργία μιας «παραϋπηρεσίας» εντός
του αυτής που προβλέπει το οργανόγραμμα του υπουργείου / γραμματείας κλπ. Το «γραφείο»
των πάσης φύσης και προέλευσης συνεργατών του υπουργού / γενικού γραμματέα κ.α.
λειτουργεί δίπλα, παράλληλα και τις περισσότερες φορές υπεράνω των μόνιμων υπαλλήλων.
Καταργείται ουσιαστικά το οργανόγραμμα και η «ιεραρχία» των μόνιμων υπαλλήλων. Οι
οποίοι τώρα πια παίρνουν εντολές από τους «συνεργάτες» και όχι από τους δικούς τους
τμηματάρχες και διευθυντές και καλούνται μάλιστα να απαντούν στα αιτήματα των συνεργατών.
Οι οποίοι συνήθως δεν έχουν καμιά προηγούμενη εμπειρία του πώς λειτουργεί το «Δημόσιο»
- εδώ περιλαμβάνω και τις σχέσεις του ελληνικού δημόσιου / κράτους, με τις αντίστοιχες
υπηρεσίες και τα όργανα της ΕΕ. Π.χ. πώς καταρτίζονται προγράμματα και εξασφαλίζεται
η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση τους όπως και πως γίνεται ο τακτικός έλεγχος για την πορεία
τους. Εμφανίζονται οι ποικίλοι συνεργάτες, σύμβουλοι, μετακλητοί ή αποσπασμένοι,
με ύφος «ξερόλα», υποτιμούν το έργο και την πείρα των μονίμων – ούτε που φροντίζουν
να μάθουν τι είναι ή τι ξέρουν – ανακατεύονται στην «κουζίνα» που δεν ξέρουν και
αυτό που επιδιώκουν είναι να «περάσουν» την «αποψάρα» τους για το τι και πώς πρέπει
να γίνει στην υπηρεσία. Όταν κάποια στιγμή ξεκουμπιστούν και φύγουν κανένας δεν
τους θυμάται γιατί στο μεταξύ τα έχουν κάνει μαντάρα.
Δεν μπορώ εδώ να σας αναφέρω
δεκάδες παραδείγματα αυτής της συμπεριφοράς και του «έργου» όλων αυτών των συνεργατών
/ συμβούλων που έτυχε να γνωρίσω και να συνεργαστώ όλα αυτά τα χρόνια στο δημόσιο
– ακριβέστερα στην Γενική Γραμματεία της Λαϊκής Επιμόρφωσης του Υπουργείου Εθνικής
Παιδείας και Θρησκευμάτων [τώρα και ο τίτλος της έχει αλλάξει και έχει καταργηθεί].
Συνέβη μάλιστα να λειτουργήσω κι εγώ ως αποσπασμένος σε άλλο υπουργείο – Εσωτερικών-
Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης – για να υποστηρίξω το πρόγραμμα Κλεισθένης.
Στο κομμάτι το επιμορφωτικό του προγράμματος.
Τότε αντιμετώπισα καταστάσεις
που δεν τις είχα ποτέ μου φανταστεί. Το ΥΠΕΣΔΔΑ είχε διεύθυνση επιμόρφωσης. Με διευθυντή
και τη γραμματέα του μόνο. Υπάλληλος κανένας. Ο διευθυντής ήταν δεξιός – άγνωστες
οι πραγματικές του ικανότητες. Άρα εξ’ ορισμού «εχθρός του λαού» - επί υπουργού
Αλέκου Παπαδόπουλου !!! – που δεν μπορούμε να εμπιστευόμαστε. Η ίδια έλλειψη εμπιστοσύνης
και σε άλλους διευθυντές, για τους ίδιους λόγους, οι οποίοι έπρεπε να εμπλακούν
αυτοί και οι διευθύνσεις τους στην υλοποίηση του προγράμματος. Όταν ζήτησα μια συνάντηση
μαζί τους για να ενημερωθώ και να ενημερώσω, όχι απλά εξεπλάγησαν αλλά έσπευσαν
να μου δηλώσουν με μια δόση φόβου ότι αυτοί ήτανε νεοδημοκράτες. Τους απάντησα πώς
δεν με ενδιέφερε τι κόμμα υποστηρίζανε αλλά οι γνώσεις που είχαν αποκτήσει για τις
ανάγκες της υπηρεσίας και η συμβολή τους στην υλοποίηση του προγράμματος. Οι γραπτές
προτάσεις τους ήτανε μια πραγματική αποκάλυψη για το δυναμικό που κρύβεται μέσα
στα σπλάχνα των δημόσιων / κρατικών υπηρεσιών.
Οι σύμβουλοι / συνεργάτες, μετακλητοί,
ουρανοτατέβατοι ή όχι που έχουν σήμερα ενσκήψει στο Δημόσιο κουβαλάνε επάνω τους
τέτοια έπαρση – μια και αυτοί εκφράζουν πια τον λαό – και ένα τέτοιο «ξερολισμό»
που όχι μόνο αγανακτούν τους υπαλλήλους αλλά με την ασχετοσύνη τους κάνουν ζημιά
στο ίδιο το δημόσιο. Βέβαια το υφάκι και η «ηθική» τους εκπορεύονται από το παράδειγμα
του ίδιου του πρωθυπουργού και των υπόλοιπων υπουργών του.
Εκείνο που τους διαφεύγει είναι
πώς όλοι περαστικοί είμαστε και τελικά τα λόγια πετούν τα γραπτά και έργα μένουν
και αυτά λένε την αλήθεια.
* Να σημειώσω ότι υπήρξα εκλεγμένο
μέλος των Δ.Σ. των εργαζομένων στον Πανελήνιο Σύλλογο Συμβούλων Λαϊκής Επιμόρφωσης
(ΠΑΣΕΣΛΕ) και Παν/νιο Σύλλογο Λ. Επιμόρφωσης (ΠΑΣΕΛΕ), στον Σύλλογο Εργαζομένων
στην Γενική Γραμματεία Λ. Επιμόρφωσης και πρόεδρος του, καθώς και μέλος του Δ.Σ.
της ΠΟΣΥΠ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Υπουργείου Παιδείας) και Γενικός της Γραμματέας,
μέλος του Δ.Σ. του ΙΔΕΚΕ. Η επαφή μου και με τους άλλους συλλόγους εργαζομένων
στο Δημόσιο, με έπεισε ότι τις καλύτερες προτάσεις για τη μεταρρύθμιση του Δημοσίου
κάνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και όχι εκτός δημοσίου εταιρείες ή περίεργοι καθηγητάδες.
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr