Η χρηματοπιστωτική κρίση που ξέσπασε το 2008 χώρισε την Ευρώπη στη βάση ενός οριζόντιου άξονα, αφού οι βορειο-κεντρικές χώρες (με επικεφαλής τη Γερμανία) ήταν οι κερδισμένες και πλεονασματικές, εις βάρος των νοτίων, οι οποίες, όντας (συμμετρικά) ελλειμματικές, υποβλήθηκαν στο μαρτύριο των τιμωρητικών μνημονίων και του αέναου χρέους.
«Οι μεταδημοκρατικές αποστειρωμένες εκλογές δεν έχουν ούτε την αξία που έχει το χαρτί πάνω στο οποίο τυπώνονται τα ψηφοδέλτια... Ο νέος χαγεκιανός συμβιβασμός μεταξύ δημοκρατίας και καπιταλισμού συνίσταται στην ανοσοποίηση του καπιταλισμού έναντι της δημοκρατίας», έγραφε το 2013 στην απάντησή του στον Γιούργκεν Χάμπερμας ο Γερμανός κοινωνιολόγος Βόλφγκανγκ Στρέεκ.
Η εγκυρότητα αυτής της διαπίστωσης αποδείχτηκε δύο χρόνια αργότερα με τη συμπεριφορά των δανειστών έναντι της Ελλάδας και την περιφρόνηση που έδειξαν για τη βούληση του λαού της σε τρεις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις.
Στην τωρινή προσφυγική κρίση η ήπειρος φαίνεται να διχάζεται στη βάση ενός κάθετου άξονα, αφού κάποιες χώρες της Δυτικής Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας (πάλι με επικεφαλής τη Γερμανία), έρχονται αντιμέτωπες με ορισμένες της Ανατολικής, συν τις βαλτικές και την Αυστρία.
Αυτή τη φορά η προσπάθεια «ανοσοποίησης» δεν αφορά μόνο την Ελλάδα με το κλείσιμο του «βαλκανικού διαδρόμου», αλλά τη δημιουργία μιας «υγειονομικής ζώνης» για την προστασία από τα θύματα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της Ε.Ε και σημερινούς πρόσφυγες.
Η δημοκρατία, τα ανοιχτά σύνορα, η ανοχή, η αλληλεγγύη και οι ευρωπαϊκές αξίες παραμερίζονται και τη θέση τους στη σκηνή της Ιστορίας παίρνουν ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, η μισαλλοδοξία και ο φόβος του «άλλου».
Το «προσφυγικό» στρατιωτικοποιείται μέσω του ΝΑΤΟ, το οποίο αντικαθιστά στο προσκήνιο τον ΟΗΕ, τη Διεθνή Αμνηστία και τις οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Οι δύο κρίσεις -χρηματοπιστωτική και προσφυγική- δεν διασταυρώθηκαν τυχαία. Υπακούν στην τυφλή αναγκαιότητα επέκτασης του κεφαλαίου «με κάθε μέσο». Πόλεμος στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών (και όχι μόνο) κοινωνιών και εξαγωγή πολέμου σε άλλες χώρες.
Λεηλασία και αναδιανομή πλούτου υπέρ των κυρίαρχων ελίτ μέσα σε κάθε χώρα, λεηλασία και αρπαγή πλουτοπαραγωγικών πόρων και στο εξωτερικό, με αναγκαστική εκτόπιση και ξερίζωμα εκατομμυρίων ανθρώπων.
Η λιτότητα και η καταστροφή του μεταπολεμικού κράτους-πρόνοιας στην Ευρώπη δημιουργεί εκατομμύρια παρίες σε όλη την ήπειρο προς όφελος των τραπεζών και των ισχυρών του πλούτου.
Μόνο από την Ελλάδα έχουν μεταναστεύσει δεκάδες χιλιάδες, κυρίως μορφωμένοι νέοι, άνθρωποι, ενώ οι μεταναστευτικές (εκ)ροές είναι μεγάλες και από την Ισπανία, την Ιρλανδία, την Ιταλία και την Πορτογαλία. Εργασιακοί νομάδες, οικονομικοί μετανάστες και, εντέλει, πρόσφυγες ενός πολέμου που έχει εξαπολυθεί εναντίον των χαμηλότερων οικονομικών στρωμάτων.
Την ίδια ώρα στην Ευρώπη φτάνουν, κυρίως μέσω Ελλάδας και Ιταλίας, εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες από τη Συρία και το Ιράκ, αλλά και οικονομικοί μετανάστες από χώρες που ερημώθηκαν λόγω της πολιτικής επεμβάσεων, αποικιακής εκμετάλλευσης και πολέμων της Δύσης.
Οι αδιέξοδες σύνοδοι κορυφής, οι υποκριτικές εκκλήσεις των ηγετών, τα παζάρια, οι φράχτες, το κλείσιμο των συνόρων και η στρατιωτικοποίηση των θαλασσών δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματική αιτία της σύγχρονης ανθρωπιστικής καταστροφής σ' ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο: τον αρπακτικό καπιταλισμό, για τον οποίο, εν δυνάμει, είμαστε όλοι πρόσφυγες!
Ανάρτηση από: http://www.efsyn.gr