Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί την πρότασή μας για τη διαμόρφωση ενός πολιτικού κινήματος που θα παρεμβαίνει ενεργότερα και συνολικότερα στην πολιτική ζωή της χώρας. Μετά μία πρώτη διαβούλευση και αφού συγκεντρώθηκαν όλες οι παρατηρήσεις, δημοσιεύεται στην τελική του μορφή και καλούμε όλους τους φίλους και τις φίλες να την υπογράψουν.
Την επόμενη εβδομάδα θα δημοσιευτούν οι πρώτες υπογραφές και θα ενημερώνεται διαρκώς μέχρι το Φθινόπωρο. Όσοι και όσες ενδιαφέρονται να συμπορευτούν μαζί μας θα πρέπει να μας στέλνουν, ήδη από τώρα, με επιστολή – ηλεκτρονική στο perardin@gmail.com ή στη διεύθυνση Άρδην, Ξενοφώντος 4, 10557 Αθήνα, ή αφήστε την σαν σχόλιο κάτω από το κείμενο– το ονοματεπώνυμο, την ιδιότητα και την πόλη ή περιοχή κατοικίας, μαζί με κάποιο τηλέφωνο ή ηλεκτρονική διεύθυνση (e–mail), ώστε να μπορούμε να επικοινωνούμε στη συνέχεια. Οι υπογραφές θα δημοσιοποιούνται βέβαια χωρίς τα πλήρη στοιχεία των συμμετεχόντων.
Άρδην
Ἢ θὰ ἐξακολουθοῦμε νὰ γονατίζουμε
ὅπως αὐτὸς ὁ δραπέτης
ἢ θὰ σηκώσουμε ἄλλον πύργο
ἀτίθασο ἀπέναντί τους.
Μιχάλης Κατσαρός, Κατά Σαδδουκαίων
Τα έξι χρόνια σαρωτικής εθνικής, οικονομικής και κοινωνικής κρίσης υπήρξαν το επιστέγασμα μιας ολόκληρης περιόδου παρακμής, επιδεινώνοντας όλες τις αρνητικές πλευρές δύο αιώνων κρατικής υπόστασης.
Όλοι συναγωνίζονται ποιος θα διαψεύσει ταχύτερα τις προσδοκίες του λαού, µε αποκορύφωμα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ: Η πολιτική ηγεσία, το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ αλλά και οι λοιποί –κατ’ εξοχήν η Αριστερά, σε νεολαία, Πανεπιστήμια, συνδικαλισμό, ΜΜΕ–, σύσσωμος ο «πνευματικός κόσμος», πλην ελαχίστων, καθώς και οι επιχειρηματικές ελίτ, βρίσκονται σε βαθύτατη κρίση. Ακόμα και η Εκκλησία, αδυνατεί να παίξει ρόλο αποτελεσματικού αναχώματος.
Έτσι πορεύονται οι εκπρόσωποί µας, στην πλειοψηφία τους, φαύλοι, μεταπράτες, υπηρέτες ξένων εξουσιών. Και, δυστυχώς, όσοι δεν είναι διεφθαρμένοι, είναι βαθύτατα φθαρμένοι.
Η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία, η «μεταπολίτευση», έχει εξαντληθεί οριστικά: Αφού έδωσε ό,τι θετικό είχε έως το 1989, ολοκλήρωσε τη μεταβολή της χώρας σε παρασιτική απόφυση της Δύσης και έρμαιο του τουρκικού νεο-οθωµανισμού, ενώ απειλεί, μέσα από την παρακμή να οδηγήσει σε οριστική έκλειψη έναν ιστορικό λαό.
Ποτέ άλλοτε, ακόμα και χωρίς ανεξάρτητο κράτος, δεν κινδυνεύαμε όσο σήμερα: Δημογραφική κατάρρευση, φυγή των νέων, οικονομική αποικιοποίηση, παραγωγική αποσάθρωση, πολιτισμική παρακμή, απειλή αλλοίωσης της εθνικής φυσιογνωμίας της χώρας, αποσύνδεση της ορθόδοξης παράδοσης από την ταυτότητά µας, γλωσσική αλλοτρίωση. Παράλληλα, ο νεοθωµανισµός –στην Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη– και οι τεράστιες γεωπολιτικές ανατροπές σε µία χώρα-σύνορο Ανατολής και Δύσης, µας απειλούν άμεσα. Προηγήθηκαν τρεις μεγάλες εθνικές καταστροφές, η Μικρασιατική Καταστροφή, η Κατοχή/Εμφύλιος, η Κυπριακή Τραγωδία. Και τώρα κινδυνεύουμε µε την οριστική απώλεια της δυνατότητας να επιβιώσουμε ως ανεξάρτητο ιστορικό υποκείμενο και ως αυτόνομο κράτος.
Είμαστε κολλημένοι στον τοίχο από την ιστορία χωρίς περιθώριο για νέα σφάλματα. Πρέπει να αντισταθούμε τελεσφόρα, διότι, πλέον έχει καταστεί σαφές ότι όλοι δοκιμάστηκαν – και απέτυχαν.
Πώς όμως θα μπορέσουμε να βγούμε από τη δεινή θέση που µας έφεραν; Έξι χρόνια αποτυχημένων προσπαθειών, διδάσκουν τι δεν πρέπει να κάνουμε, δηλαδή να πιστεύουμε σε λαοπλάνους και τυχοδιώκτες.
Ο λαός θα πρέπει, μέσα από τα σπλάχνα του, να αναδείξει τις δυνάμεις που θα οραματιστούν και θα κάνουν πράξη την αναγέννηση της πατρίδας. Να αντικαταστήσουμε τις ονειροφαντασίες µε όραμα, την τυχοδιωκτική μικροπολιτική µε στρατηγική, τα ρεσάλτα προς τις «καρέκλες» µε την ανασυγκρότηση της κοινωνίας, µε στόχο τη μεγάλη ανατροπή που χρειαζόμαστε.
Υπάρχουν δυνατότητες για µια καινούργια άνοιξη;
Είναι εφικτή µια εναλλακτική εθνική στρατηγική, στις σημερινές συνθήκες; Η Ε.Ε. βυθίζεται σε µια αποσαθρωτική κρίση, οι ΗΠΑ κλιμακώνουν την ψυχροπολεμική σύγκρουση µε τη Ρωσία, η Τουρκία διολισθαίνει σε µια επιθετική νεοθωμανική δικτατορία και η Μέση Ανατολή βυθίζεται σε µια αιματηρή αντιπαράθεση.
Και όμως, µια εθνική πολιτική µε επάρκεια, θα μπορούσε να αναβαθμίσει τη διεθνή θέση της χώρας, κομίζοντας µια νέα πρόταση για την Ευρώπη, τα Βαλκάνια, την Ανατολική Μεσόγειο. Με προϋπόθεση:
Α. Να συσφίξουμε αποφασιστικά τις σχέσεις µας µε το δεύτερο «ελληνικό κράτος», την Κύπρο, που κινδυνεύει µε τελεσίδικη τουρκοποίηση. Ελλάδα και Κύπρος, από κοινού, αποτελούν ουσιαστική δύναμη στη Μεσόγειο, ενώ, χωριστά, «πρόβατα επί σφαγήν» για τον τουρκικό επεκτατισμό και τους ιμπεριαλιστές.
Β. Να ενεργοποιήσουμε το μεγάλο και υπνώττων δυναμικό του ελληνισμού της διασποράς και της πρόσφατης μετανάστευσης, που μπορεί να διαδραματίσει ουσιαστικό οικονομικό, πολιτισμικό και πολιτικό ρόλο. Αρκεί να ενισχυθεί από το εθνικό κέντρο και να αποτελέσει και μια πηγή μελλοντικής του αιμοδότησης, με την παλιννόστηση σημαντικού μέρους του. Γι’ αυτό όχι μόνο πρέπει να δημιουργηθεί υπουργείο απόδημου ελληνισμού αλλά οι απόδημοι να απολαμβάνουν πλήρη πολιτικά δικαιώματα.
Γ. Να αναδείξουμε µια προοπτική χειραφέτησης της Ευρώπης από τον ευρωατλαντισμό με αποκλιμάκωση της έντασης µε τη Ρωσία. Κομίζοντας µια µη αποικιοκρατική εκδοχή της Γηραιάς Ηπείρου, κοινωνικά δίκαιης και δημοκρατικής. Στρατηγικός στόχος µας παραμένει µια «Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια», µε ισορροπία δυνάμεων και γεωπολιτική ανεξαρτησία, στην οποία τα Βαλκάνια θα διαδραματίζουν ουσιαστικό οικονομικό και πολιτικό ρόλο.
Μπορούμε να το προτείνουμε, διότι υπήρξαμε αποικιοκρατούμενο μέρος της Ευρώπης και διαθέτουμε το βάθος ενός πολιτισμού χιλιετιών.
Δ. Να καταστούμε συνιστώσα ενός μετώπου αντιμετώπισης του ισλαμικού φονταμενταλισμού και του νεοθωµανισµού, μαζί µε τους Σέρβους, τους Βούλγαρους, τους Κούρδους, τους Αρμένιους, τους Ιρανούς, τους προοδευτικούς Αλεβίτες κ.λπ.. Μιλούμε τη γλώσσα της δημοκρατίας, της σταθερότητας, της συνεργασίας. Αυτός υπήρξε επί αιώνες ο ιστορικός µας ρόλος.
Ε. Να ενισχύσουμε τις οικονομικές, πολιτικές και πολιτιστικές σχέσεις µε τα Βαλκάνια, ως φορέα του ορθόδοξου πολιτισμικού χώρου της Ευρώπης, παρά τις όποιες δυσκολίες. Σε αυτά τα πλαίσια, θα αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικότερα και τον ανιστόρητο επεκτατισμό και αναθεωρητισμό Σκοπίων και Αλβανίας.
ΣΤ. Να διαμορφώσουμε, τέλος, µια πολιτική που να συνδυάζει την εθνική επιβίωση µε την ανάγκη ανθρώπινης διαχείρισης του προσφυγικού αδιεξόδου. Ενάντια στη στρατηγική της Μέρκελ, του Σόρος, του Ερντογάν, που χρησιμοποιούν το προσφυγικό δράμα ως όπλο για την αποσταθεροποίηση της χώρας. Ενάντια σε όσους εκμεταλλεύονται το αδιέξοδο εμφανίζοντας τη ναζιστική τους παράκρουση ως εθνική στρατηγική.
Το προσφυγικό πρέπει να πολιτικοποιηθεί, διότι απειλεί µε διάρρηξη της εθνικής και κοινωνικής συνοχής: Να καταγγελθεί η Τουρκία ως αυτουργός του ανθρωπιστικού αδιεξόδου, να οργανωθεί αποτελεσματική φύλαξη και έλεγχος των συνόρων με αποτροπή των δουλεμπόρων, να µπει τέλος στην ασύδοτη δράση αδιαφανών ΜΚΟ, να απαιτηθούν από Ευρώπη και ΟΗΕ πόροι για την οργάνωση προσωρινών κέντρων φιλοξενίας, να επαναπατριστούν όσοι μετανάστες εισήλθαν παράτυπα στη χώρα.
Είναι εφικτή µια εναλλακτική οικονοµική / κοινωνική στρατηγική;
Παρότι είμαστε χρεωμένοι μέχρι τον λαιμό, σιδηροδέσμιοι της γερμανικής Ε.Ε., έρμαιο της δικτατορίας των αγορών;
Ναι, αξιοποιώντας τις αντιθέσεις ανάμεσα στους λαούς και τις ολιγαρχίες των Βρυξελλών, ανάμεσα στον Βορρά και τον Νότο της ΕΕ, ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση της ευρωπαϊκής ηπείρου, ανάμεσα στο ΔΝΤ και την ΕΕ. Αντιθέσεις που οδηγούν σε αποδυνάμωση του ελέγχου πάνω στις οικονομίες και επιδεινώνουν την κρίση του ευρώ. Και θα είχαμε ήδη κατακτήσει καλύτερες θέσεις αν δεν υπήρχε μια ενδοτική κυβέρνηση, που βάθυνε τη μνηµονιακή καταστροφή των προηγούμενων. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η τακτική µας πρέπει να συνίσταται σε έναν διαρκή «ανταρτοπόλεμο», για τη μείωση του χρέους, για τις γερμανικές αποζημιώσεις, ενάντια στις απαλλοτριώσεις για τα κόκκινα δάνεια κ.λπ. κ.λπ.
Το ζήτημα της παραμονής µας ή όχι στη ζώνη του ευρώ –δοθέντος ότι θεωρούμε την είσοδο σε αυτή, καταστροφική–, θα πρέπει να λυθεί με την ενίσχυση της αυτοδυναμίας μας, και όχι μόνον οικονομικής, και τη συνεργασία µε δυνάμεις μέσα και έξω από την ευρωζώνη και την ΕΕ. Θα πρέπει να ακολουθήσουμε δηλαδή, μια εναλλακτική στρατηγική, χωρίς να βρεθούμε σε ένα μονήρες τετ-α-τετ µε την επεκτατική Τουρκία και χωρίς να επιτείνουμε την οικονομική και πολιτική απομάκρυνση της Κύπρου από την Ελλάδα.
Πιστεύουμε ότι το μεγάλο πολιτιστικό, αλλά και οικονομικό µας πλεονέκτημα, είναι η παιδεία, ο πολιτισμός, λόγιος και λαϊκός, και το φυσικό µας περιβάλλον. Έτσι µόνο µέσω μιας μορφωτικής/πολιτισμικής επανάστασης μπορούμε «να κόψουμε δρόμο» προς την οικονομική και πολιτική αναγέννηση. Με όχημα ένα εκπαιδευτικό σύστημα που, μετέχει μεν στις παγκόσμιες επιστημονικές εξελίξεις αλλά επενδύει σε µια νέα πρόταση παιδείας –από τον αρχαιοελληνικό και βυζαντινό ανθρωπισμό μέχρι τη νεώτερη, αντιστασιακή, ιδιοπροσωπία μας. Μια τέτοια επιλογή θα προσέφερε στη χώρα ένα ποιοτικό εργατικό δυναμικό µε δυνατότητες πολυειδίκευσης, υψηλή πνευματική συγκρότηση, κριτική σκέψη και υψηλό φρόνημα.
Αυτό το μορφωτικό κεφάλαιο μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά στην οικονομική ανασυγκρότηση, τροφοδοτώντας την ανάπτυξη της παραγωγής, πρωτογενούς και δευτερογενούς, µε επικέντρωση στο ποιοτικό προϊόν. Αυτό υπήρξε το μοντέλο παραγωγής µας – και σε αυτό το πεδίο διαπρέπουν οι Έλληνες που εγκαταλείπουν τη χώρα.
*****
Τα τελευταία χρόνια, το «σύστημα» μετακύλησε το μεγαλύτερο μερίδιο της κρίσης και των θυσιών στα πιο ανυπεράσπιστα τμήματα της κοινωνίας µας, για να εξασφαλίσει τις μαφίες του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, τη διαπλοκή, την κομματοκρατία. Έτσι εκφύλισαν το δημόσιο σε δυνάστη του ελληνικού λαού και δημιούργησαν ένα καθεστώς ιδιωτικής διαπλοκής, που λεηλατεί το κράτος, τους εργαζόμενους, το περιβάλλον.
Για να μειωθούν οι κοινωνικές ανισότητες, θα πρέπει να απορριφθεί η πολιτική της λιτότητας και της φοροεπιδρομής:
Να πάψουν τα λαϊκά στρώματα να σηκώνουν τα βάρη της κρίσης και να καταπολεμήσουμε τη φτώχεια µε θετικές πολιτικές παραγωγής, σε µια στρατηγική ενδογενούς, αυτόκεντρης ανάπτυξης.
Να διαχωρίσουμε, επιτέλους, το παρασιτικό κράτος των κομμάτων, από το δημόσιο, ώστε αυτό να καταστεί αρχιτέκτονας της πολιτιστικής και οικονομικής αναγέννησης του τόπου. Απαιτούνται ριζικά μέτρα, δημοκρατικοί θεσμοί αξιολόγησης και αναδιοργάνωση του κράτους, χρησιμοποιώντας και την εμπειρία των λίγων τομέων του Δημοσίου που καταφέρνουν ακόμα να λειτουργούν αποτελεσματικά.
Να ενισχυθεί η πρωτογενής και δευτερογενής παραγωγή, µε κίνητρα ιδιαίτερα για τις μικρομεσαίες εγχώριες επιχειρήσεις, αποφεύγοντας την τουριστική μονοκαλλιέργεια. Η επιβολή ποιοτικών κριτηρίων και τοπικής ταυτότητας στα προϊόντα μπορεί να αποτελέσει αποφασιστικό παράγοντα για την ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής και των εξαγωγών.
Να ενισχυθούν οι συνεταιριστικές και συνεργατικές δραστηριότητες, που τόσο υπονομεύτηκαν από την κομματοκρατία, οι οποίες επέτρεψαν κάποτε στις κοινότητές µας να ανθίσουν, προτάσσοντας το κοινωνικό-παραγωγικό αποτέλεσμα και όχι την εκμετάλλευση των ανθρώπων και της φύσης.
Να χτυπηθεί, τέλος, αποφασιστικά ο αθηνοκεντρισμός, το καρκίνωμα του νεώτερου ελληνικού κράτους, που υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες της παρακμής και κύριος δίαυλος της εξάρτησης της χώρας, αποσαθρώνοντας την παραγωγή και την παράδοση μας, αναπαράγοντας τις ενδοτικές ελίτ.
Είναι εφικτή µια εναλλακτική πολιτική στρατηγική;
Η μικροπολιτική και ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός, είναι υπεύθυνες για όλες τις ήττες των λαϊκών κινητοποιήσεων. Όποιος υπόσχεται εύκολες νίκες και άμεσα αποτελέσματα εξαπατά τον λαό, εξάλλου δεν νοείται αντίσταση δίχως πολιτικό ήθος, ειλικρίνεια, μεθοδικότητα και ουσιαστική δουλειά.
Από την πλευρά µας, επιδιώκουμε τη συγκρότηση μιας συνολικής και ενιαίας πολιτικής πρότασης–κινήματος, που να στηρίζεται στην αυτο-οργάνωση των υγιών κυττάρων της κοινωνίας.
Απευθυνόμαστε απευθείας στον λαό και όχι σε συνασπισμούς παραγόντων, χωρίς να αποκλείουμε συγκλίσεις µε άτομα ή ομαδοποιήσεις.
Στόχος μας συγκροτηθούμε σε τοπικό επίπεδο, στους κοινωνικούς χώρους, στη βάση της κοινωνίας. Να διαμορφώσουμε κύτταρα αυτού του προτάγματος, που, παράλληλα, θα λειτουργούν ως εστίες αλληλεγγύης, προβληματισμού πολιτιστικού έργου και παραγωγής θετικής πολιτικής.
Προχωρούμε σε ανοικτή και άμεση απεύθυνση στην κοινωνία, μετά από πολλά χρόνια προσπαθειών συνεύρεσης µε δυνάμεις τόσο από το πολιτικό, όσο και το πνευματικό «σύστημα», οι οποίες δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Δυστυχώς, τα πολιτικά στελέχη και οι ελίτ, ακόμα και µε καλές προθέσεις, είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία πολύ πίσω από τις ανάγκες και τις προτεραιότητες της κοινωνίας και του λαού. Είτε έχουν φθαρεί είτε/και έχουν ανατραφεί µε εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα, συνθήματα και ιδεοληψίες· διαιρούν τον λαό για να διαιωνίζουν την κυριαρχία τους. Και όμως, στο λαϊκό σώμα, 70 χρόνια μετά τον εμφύλιο και 43 μετά τη δικτατορία, όλα αυτά είναι ξεπερασμένα και οι άνθρωποι πλέον κοιτάζουν τα έργα και όχι τα λόγια. Και τα έργα όλων –αριστερών και δεξιών στην εξουσία –µοιάζουν μεταξύ τους σαν δύο σταγόνες νερό.
Εξάλλου ελίτ και ψευδοελίτ περιφρονούν τον λαό. Οι µεν, οχυρωμένοι στα υλικά προνόμιά τους, οι δε, έχοντας την πεποίθηση πως γνωρίζουν τους «νόμους της ιστορίας» και «το καλό µας», κατέληξαν να µας ατενίζουν και οι δύο από τις… παραλίες της Μυκόνου.
Γι’ αυτό αρνούμαστε πλέον τους ξεπερασμένους διχασμούς. Αυτοκαθοριζόμαστε µόνο µε τα προτάγματά µας, που αποτελούν και αιτήματα της πλειοψηφίας του λαού: την εθνική ανεξαρτησία και τον πατριωτισμό, την κοινωνική δικαιοσύνη, την οικολογία, την άμεση δημοκρατία, την ενδογενή πνευματική και παραγωγική αναγέννηση του τόπου. Σε ένα ενιαίο απελευθερωτικό πρόταγμα, εκσυγχρονισμού της παράδοσής µας. Μόνο έτσι μπορούμε να συναντήσουμε δημιουργικά τα οράματα και τους αγώνες όλων των άλλων λαών, όλες τις άλλες απελευθερωτικές απόπειρες.
Οι ρίζες της ανημπόριας µας βρίσκονται ακριβώς στον βαθύτατο διχασμό ανάμεσα σε έναν εκσυγχρονισμό εισαγόμενο και ξενόφερτο και μια παράδοση που έσωζε την ιδιοπροσωπία µας αγκιστρωμένη στο παρελθόν. Εντούτοις ό,τι μεγάλο καταφέραμε πραγματοποιήθηκε, όποτε συνδέαμε την παράδοση µε το σύγχρονο, στην Επανάσταση του 21, με τον Βενιζέλο και την Εθνική Αντίσταση, τον Σολωμό και τον Σεφέρη, τον Ρίτσο, τον Χατζηδάκι και τον Θεοδωράκη.
Είμαστε λοιπόν αυτά που διακηρύττουμε και διεκδικούμε, αυτά που λέμε και πράττουμε, απορρίπτοντας τις ξεπερασμένες και διχαστικές ταμπέλες.
Ένα καινούργιο γόνιμο ταξίδι
Η πολιτική αυτο-οργάνωση είναι η δυσκολότερη επιλογή, απαιτεί πολλαπλάσιες προσπάθειες και κόπο: Να διαθέτεις οικονομική αυτοτέλεια· να διαθέτεις ένα όραμα, που το επεξεργάζεσαι διαρκώς, εμβαθύνοντας το πρόγραμμά σου· να πασχίζεις για την ιδεολογική και πολιτική αναβάθμιση όλων, για ουσιαστική δημοκρατία στο εσωτερικό της.
Ξεκινάμε ένα δύσκολο ταξίδι, έχοντας για εφόδια μια μακρά αντιστασιακή πρακτική, που µας έφερε ενάντια σε όλες τις καταστροφικές εξουσίες και με τη βαθιά πεποίθηση πως ο λαός, άσχετα από ιδεολογική προέλευση, βρίσκεται σε ένα κομβικό σημείο, σε εκείνο το «τώρα ή ποτέ» που θα κρίνει το μέλλον του.
Απευθυνόμαστε σε όσους ήδη αποστασιοποιήθηκαν από την αθλιότητα της πολιτικής κατάστασης και ελπίζουμε πως θα πολλαπλασιαστούν όσοι θα αποτινάξουν αυταπάτες, δειλίες, μικροσυμφέροντα και θα σπουδάσουν τη νέα γραμματική της αλήθειας και της ευθύνης.
Ήρθε καιρός, όσοι μείναμε μακριά από τις σειρήνες της παρακμής να βρούμε τη δική µας έκφραση… Γι’ αυτό αποφασίσαμε, μετά από μακρόχρονο προβληματισμό, να προχωρήσουμε στη συγκρότηση του πολιτικού κινήματος Άρδην. Άρδην –εκ θεμελίων. Διότι επί είκοσι χρόνια, µε αυτό το όνομα δραστηριοποιούμαστε στην ελληνική κοινωνία– αλλά και για λόγους ιστορικής μνήμης και συμβολισμού: Το 1885, ο Ιθακήσιος Πλάτων Δρακούλης, εξέδωσε το περιοδικό Άρδην, «Μηνιαίον Φύλλον των Συμφερόντων του Ανθρώπου», θέλοντας να συνδυάσει έναν σοσιαλισμό µε ελληνικές ρίζες με τη γηγενή χριστιανική παράδοση. Τι ωραιότερο σημείο αναφοράς!
Καλούμε λοιπόν όσους πιστεύουν πως είναι καιρός να κάνουμε ένα βήμα μπροστά:
Να συνταχθούν μαζί µας, ώστε να βαδίσουμε από κοινού, , στην αφύπνιση και αναγέννηση του έθνους και του λαού,.
Να συνυπογράψουν αυτό το κείμενο-διακήρυξη, αποδεικνύοντας πως αυτές οι απόψεις δεν αποτελούν µια μεμονωμένη κραυγή, αλλά ένα ευρύ κοινωνικό και πολιτικό αίτημα.
Να στείλουν παρατηρήσεις και απόψεις, τόσο για το περιεχόμενο της διακήρυξης, όσο και για τα πρακτικά βήματα που μπορούν να ακολουθήσουν, ιδιαίτερα προς την κατεύθυνση συσπειρώσεων σε χώρους εργασίας, συνοικίες, πόλεις, περιοχές.
Να προχωρήσουν μαζί µας στην προετοιμασία της Ιδρυτικής Συνδιάσκεψης του Άρδην, το φθινόπωρο του 2016.
Άρδην, να αλλάξουμε ρότα· άρδην, να αποκαθηλώσουμε το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα· άρδην, για να γίνει και πάλι ο καθηµαγμένος λαός νοικοκύρης στον τόπο του· άρδην, να θέσουμε τις βάσεις για µια κοινωνία δικαιοσύνης και ελευθερίας ταυτόχρονα…
Επίλογος
Από την μαχόμενη Κύπρο· µε Ποντίους, Μικρασιάτες και Κωνσταντινοπολίτες, ενάντια στη γενοκτονία της μνήμης· µε την Κρήτη του Λούκαρι και του Θερίσσου· με τους Επτανησίους ριζοσπάστες, τους Σαμίους του Λογοθέτη και τους Ψαριανούς του Κανάρη· τις Σπέτσες της Μπουμπουλίνας, την Πελοπόννησο του Μυστρά και του Κολοκοτρώνη, τη Ρούμελη του Καραϊσκάκη και της Εθνικής Αντίστασης, την Ήπειρο της Δέσπως Τζαβέλα, τη Β. Ήπειρο της Χιμάρας, τη Θεσσαλία του Ρήγα. Με τους αγωνιστές του Μακεδονικού αγώνα και της Θράκης, την Αθήνα του Μαραθώνα, της Κατοχής, του 114.
Πίσω µας βρίσκονται αιώνες και γενεές, από τον Λεωνίδα και τον Παλαιολόγο, μέχρι τη Θεσσαλονίκη του 1936, το Όχι του ’40, τον Γοργοπόταμο, τον Λαμπράκη και τον Παναγούλη, μέχρι τον Καραολή, τον Σολωμό Σολωμού, και τον Λούη Τίκα.
Με τον Αισχύλο και τον Ρωμανό Μελωδό, τον Κορνάρο και τον Σολωμό· τον Μακρυγιάννη, τον Παπαδιαμάντη, τον Σεφέρη, τον Ρίτσο, τον Θεοτοκόπουλο, τον Κόντογλου, τον Καστοριάδη, τον Κονδύλη. Είναι καιρός όλα τα τμήµατα του λαού, όλες οι μνήµες μιας ιστορικής διαδρομής να ενωθούν –ξεπερνώντας διαιρέσεις και καταγωγές–, σε ένα πρόταγμα απελευθέρωσης, δικαιοσύνης, αξιοπρέπειας και πολιτισμού. Αυτοί µας εμπνέουν, αυτό είναι το πρόταγμά µας.
Ανάρτηση από: http://ardin-rixi.gr