Τι είναι πύρινος λόγος στο τουίτ; Τι είναι η ρητορική στο διαδίκτυο; Πόσο πιο εύκολα εκπαιδεύεσαι για τσιτάτα σε 140 χαρακτήρες; Τι μεθόδους διείσδυσης στην ιδιωτική σφαίρα του ανθρώπου παράγει η αυτόβουλη δημοσιοποίηση προσωπικών στιγμών στο φέισμπουκ και το ίνσταγκραμ; Αμα τα βάλεις στη σειρά αυτά κι άλλα τόσα ερωτηματικά είναι σα να ξεκινάς το ταξίδι του Μαγγελάνου και του Κολόμβου μαζί σε μια καινούρια ήπειρο, όπου οι ιθαγενείς σφάζονται από τους διάφορους σερφίστες Κορτέζ των ιστοτόπων με αντάλλαγμα σε μπίτκοϊν (διαδικτυακό νόμισμα) ή και απλώς την υπεραξία των εντυπώσεων την κατάλληλη στιγμή, στις κατάλληλες συνθήκες, την ώρα που φυσάει το κατάλληλο ρεύμα.
Η Αποκάλυψη του Ιωάννη μπορεί κι ίσως έχει ήδη εξελιχθεί σε παράδοση πίτσας με drones (τηλεκατευθυνόμενα αεροχήματα) στη μακρινή Νέα Ζηλανδία που ο πολύς κόσμος γνώρισε ως κουλτούρα από τη διαφήμιση στην οποία ο αγών και η νίκη πανηγυρίζονται με την επίδειξη των αχαμνών των παικτών ράγκμπι…
Ολο αυτό το τεχνολογικό επικοινωνιακό και κατασκευαστικό εικόνων παγκόσμιο Καζίνο της Πληροφορίας στην Ελλάδα, όπως συμβαίνει από την εποχή που ο Δίας ξέρασε πέτρες στη θάλασσα, πήρε τις διαστάσεις που μας αναλογούν. Δηλαδή, κάποιοι παίρνουν μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Κάποιοι είναι χορηγοί. Κάποιοι είναι οικοδεσπότες στην τελετή της αναγνώρισής τους ως ψυχικών αναβολικών σε καιρό χρεοκοπίας. Κάποιοι ξεχνούν τη σκοπεύτρια που έφερε το 1/3 των μεταλλίων. Κι εδώ αρχίζει η σύγχρονη ελληνική δημοσιογραφία. Πατάς κουμπί, βρίσκεις τα τουίτ, τα τυπώνεις κι αρχινάς τις εκτιμήσεις. Ποιος φταίει που η Αννα έμεινε... Παυλόπουλος στο Παρίσι; Ερωτηματικό! Μείζον! Τερατώδες! Μέσα σε 48 ώρες αναδεικνύεται το έλασσον! Η Προεδρία της Δημοκρατίας δεν είναι υπεύθυνη. Είναι μια απλή αίθουσα τελετών που ενοικιάζεται κατά περίσταση, αρμοδίως ή αναρμοδίως αδιάφορο, για εμψυχωτικές τελετές κ.λπ., κ.λπ. Τα καμώματα της επιχορηγούμενης νύχτας τα βλέπει το μαύρο, το τέως, της ΕΡΤ1 κι αναφωνεί για λογαριασμό της «Αυγής» «γκάου». Νέα ιαχή, νέα κραυγή, ισότιμη με το «ω, τι κόσμος μπαμπά» κάθε που ξημερώνει στη νέα αυτή ήπειρο όπου ανθούν φαιδρές πορτοκαλιές με τουίτ σε εποχή αριστερής ωρίμανσης!...
Δεν αντέχεται με τίποτα αυτή η καρικατούρα πολιτικοκοινωνικο-αερολογικής επικοινωνίας. Τα 140 χτυπήματα γίνονται 400 του Τριφό καθημερινά και βαράνε τον εγκέφαλο ακόμα και του πλέον τυχαίου ανυποψίαστου αναγνώστη επικαιρότητας στον μετωπιαίο ή κάποιον άλλο λοβό τέλος πάντως του εγκεφάλου, εκεί στο σημείο όπου γίνεται η καθημερινή βασανιστική μαθηματική ανάλυση της φορολογίας εισοδήματος, του ΦΠΑ, του ΕΝΦΙΑ, του αντεστραμμένου ειδώλου του προγράμματος της Θεσσαλονίκης κι άλλα τέτοια ανώτερα μαθηματικά. Καθήκον του κάθε πολίτη της ευρωελλαδάρας που κατάφερε να τετραγωνίσει τον κύκλο των δανεικών χάρη στις ατάκες της Αυλωνίτου, της καθόλου απογόνου του Βασίλη Αυλωνίτη.
Η συνήχηση η συνειρμική των δύο επιθέτων βοηθάει στην αντίληψη του τι καταφέραμε εμείς εδώ με τα τουίτ, το ψάρεμά τους στην ντόπια απεραντοσύνη του διαδικτύου και την ερμηνευτική τους υπογράμμιση. Στήσαμε μια αριστερή σοσιαλδημοκρατική επικοινωνιακή Φίνος Φιλμ με πρωταγωνιστές τον Αλέξη και τη Λέξη. Δεν υπάρχει μισή ταινία της Φίνος Φιλμ που να μην κολλάει στις ιστορίες διαδικτυακής καθημερινής τρέλας σε έγχρωμη ή και ασπρόμαυρη αρτιστίκ κόπια. Η αριστερή καινοτομία συνίσταται στο τελευταίο πλάνο με τα πέντε γράμματα. Εκεί που γράφεται ΤΕΛΟΣ, τώρα γράφεται ΓΚΑΟΥ. Ητο κι αυτό μια κάποια λύσις προόδου μετά το Ουάου!...
ΥΓ: Για όσους φοβούνται το διασυρμό στο διαδίκτυο κι άλλα τέτοια «τρομοκρατικά» υπενθυμίζεται ότι το «έμεινες Παυλόπουλος» οδηγεί πολύ εύκολα στον προεδρικό θώκο…
Ανάρτηση από: http://www.rizospastis.gr