«Η ανεργία στην Ελλάδα δεν πρόκειται να πέσει σε μονοψήφιο ποσοστό πριν από τα μέσα του αιώνα (2050), εάν δεν γίνουν νέες παρεμβάσεις. Το έλλειμμα του συνταξιοδοτικού συστήματος βρίσκεται στο μη βιώσιμο επίπεδο του περίπου 10% του ΑΕΠ, σε σύγκριση με τον μέσο όρο του 2% στη ζώνη του ευρώ. Ως εκ τούτου, είναι απαραίτητη μια περαιτέρω μείωση των τρεχουσών συντάξεων – ενώ αυτό μπορεί να γίνει με την «αναμόρφωση» των σημερινών συντάξεων, καθώς επίσης με την εφαρμογή του νέου μαθηματικού τύπου για τις παροχές.Σε τελική ανάλυση, το ΔΝΤ διαπίστωσε πως η χώρα δεν έχει βιώσιμο χρέος ούτε πρωτογενή πλεονάσματα, δεν έχει βιώσιμο ασφαλιστικό, δεν έχει βιώσιμο κοινωνικό κράτος, δεν έχει βιώσιμο δημόσιο τομέα, δεν έχει βιώσιμο φορολογικό σύστημα, δεν έχει βιώσιμο πολιτικό σύστημα και δεν διαθέτει ούτε βιώσιμες τράπεζες«.
Άποψη
Σύμφωνα με το παραπάνω πόρισμα του ΔΝΤ, η Ελλάδα τελείωσε, όπως έχει ήδη αναφέρει ο συνάδελφος (άρθρο) – αφού πρόκειται πλέον για μία αποτυχημένη, μη βιώσιμη χώρα, μοναδικό παράδειγμα στη σύγχρονη ιστορία της Δύσης. Υπενθυμίζουμε εδώ τα εξής:
«O όρος «αποτυχημένο κράτος» (failed state) χαρακτηρίζει μία χώρα, η οποία δεν έχει επιτύχει σε ορισμένες ή σε όλες τις βασικές λειτουργίες της – έχοντας ενδεχομένως χάσει έμμεσα την εθνική της κυριαρχία. Μεταξύ άλλων, «αποτυχημένη» θεωρείται μία χώρα, η νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της οποίας αδυνατεί να λάβει αποφάσεις, να παρέχει σωστές δημόσιες υπηρεσίες ή να συνεργάζεται με άλλα κράτη ισότιμα, ως μέλος της διεθνούς κοινότητας (της Ε.Ε., της Ευρωζώνης κλπ.).Τυχόν αδυναμία της χώρας δε να επιβιώσει με δικά της μέσα, εξαρτώμενη από τρίτους, όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας, η οποία ευρίσκεται στο «χρηματοδοτικό ορό» της Τρόικας, είναι ένα ακόμη βασικό στοιχείο ενός «αποτυχημένου κράτους». Τέλος, σύμφωνα με τη γερμανική βιβλιογραφία, «αποτυχημένο» θεωρείται ένα κράτος που δεν μπορεί να εκπληρώσει τρεις κεντρικές λειτουργίες για τους Πολίτες του: να τους παρέχει ασφάλεια, ευημερία και νομιμότητα, με την έννοια του ολοκληρωμένου Κράτους Δικαίου» (πηγή).
Περαιτέρω το ΔΝΤ προτείνει μία σειρά μέτρων τα οποία, με εξαίρεση την ανάγκη διαγραφής ενός μεγάλου μέρους του χρέους, μοιάζουν με ενέσεις μορφίνης σε έναν ετοιμοθάνατο ασθενή – αφού απλά διασφαλίζουν την επιβίωση της Ελλάδας σε μία κωματώδη κατάσταση για ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα, όσο ακριβώς θα χρειαστεί για να λεηλατήσουν τα περιουσιακά στοιχεία της οι δανειστές της.
Εάν περιμένει δε κανείς ότι η χώρα θα σωθεί από μία επόμενη κυβέρνηση-υποχείριο, απλά και μόνο με την αλλαγή του «μίγματος πολιτικής», όπως συνέβαινε όλο το προηγούμενο διάστημα μετά την επιβολή των μνημονίων, τότε απλά αυταπατάται – αφού φαίνεται πλέον ολοκάθαρα πως δεν υπάρχει καμία απολύτως προοπτική για το μέλλον, υπό τις συγκεκριμένες προϋποθέσεις.
Το μόνο που θα συμβεί θα είναι η πλήρης απώλεια των περιουσιακών στοιχείων τόσο του κράτους, όσο και των Πολιτών του, τα οποία θα δημευθούν ουσιαστικά, αφού θα εξαγορασθούν σε εξευτελιστικές τιμές – ενώ, όταν ολοκληρωθεί η ληστεία, η Ελλάδα θα επανέλθει μεν σε πορεία ανάπτυξης, χωρίς όμως καμία ωφέλεια για τους «ιθαγενείς», οι οποίοι θα μετατραπούν σε σκλάβους χρέους των δανειστών τους στο διηνεκές.
Θα «μεταλλαχτούν» δηλαδή σε εξαθλιωμένους, φθηνούς εργάτες μίας κατεχόμενης χώρας, η οποία θα ευημερεί μεν, αλλά όχι για τους ίδιους – με εξαιρέσεις φυσικά, ανάλογες με αυτές που παρατηρήθηκαν στην εποχή της τουρκοκρατίας, όπου ορισμένοι κατάφερναν να επιβιώνουν, ακόμη και να πλουτίζουν, με διάφορα τεχνάσματα.
Περαιτέρω, εάν κάτω από αυτές τις συνθήκες οι Έλληνες συνεχίσουν να σιωπούν όπως τα πρόβατα πριν από τη σφαγή τους, επικαλούμενοι διάφορες δικαιολογίες όπως, για παράδειγμα, τη χειραγώγηση τους από τα ΜΜΕ, τότε θα είναι άξιοι της μοίρας τους – υπενθυμίζοντας ότι, κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει έναν αποφασισμένο λαό, αλλά όλοι μπορούν να ποδοπατήσουν έναν τρομοκρατημένο λαό (άρθρο).
Ολοκληρώνοντας έχουμε την άποψη ότι, δεν ωφελούν πια καθόλου οι αναλύσεις, όσον αφορά την οικονομική κατάσταση τις χώρας μας και τις μελλοντικές προοπτικές της – πως τα πολλά λόγια είναι πλέον περιττά, ενώ θα ήταν ανόητο να επαναλαμβάνεται κανείς, απλά και μόνο για να γράφει.
Ανάρτηση από: http://www.analyst.gr