Σε τούτη τη χώρα υπάρχει ένα διάχυτο, σκόρπιο πλέον, δυναμικό που ακόμα κι όταν σιωπά στοχάζεται. Σταχυολογούμε δύο στοχασμούς που διατυπώθηκαν σε συζητήσεις:
«Έχουμε σπρωχτεί στο πώς θα βγάλουμε τη μέρα και τίποτα άλλο. Έχει κοπεί το όνειρο».
«Είμαι 57 χρόνων και έχω καταντήσει άμισθος δημόσιος υπάλληλος (με τους φόρους και τις εισφορές) του εισπράκτορα Τσίπρα για λογαριασμό του Σόιμπλε».
Μια πνιχτή οργή που συνοδεύεται από άτυπες προσωπικές αντιστάσεις του καθένα και «παράκαμψη» από την επίσημη κεντρική πολιτική σκηνή, μοιάζει να πριμοδοτείται και να ακολουθείται από εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες. Που δεν είναι αδιάφοροι. Που πρέπει να επιβιώσουν, να ζήσουν, σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες αλλά και να περισώσουν ό,τι μπορούν από κοινωνικότητα και πολιτισμό.
Έχουμε ένα φαύλο, βρόμικο, κυνικό πολιτικό σύστημα και μια κυβέρνηση που δεν διστάζει μπροστά σε καμιά επιλογή, φτάνει να της εξασφαλίζει χρόνο στην εξουσία. Το συνονθύλευμα κυνισμού και πραγματισμού που μας κυβερνά, δείχνει πως όχι απλά κανένα βήμα δεν έχει γίνει, αλλά και η σαπίλα του πολιτικού συστήματος βαθαίνει και έχει αγκαλιάσει χώρους που μέχρι χτες, έστω στα λόγια, το αντιμάχονταν.
Για παράδειγμα, τι κυβέρνηση έχουμε; Της Αριστεράς; Θα γελάσουμε… Είναι μια μνημονιακή κυβέρνηση που αποτελείται από τον ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝΕΛ, τους Οικολόγους και εγκολπώνεται και παράγοντες του καραμανλισμού. Ο κυνισμός είναι τέτοιος που ο Λεβέντης αναγορεύεται σε σοβαρό συνομιλητή (8-9 βουλευτές πάντα είναι χρήσιμοι), ενώ ο αγώνας ενάντια στην παλιά διαπλοκή γίνεται σε συμμαχία με τον Μελισσανίδη, τον Μαρινάκη, τον Καλογρίτσα. Το Δημόσιο, υπό τον Ν. Παππά, αναγορεύει τον αμαρτωλό Μαντζουράνη, του σκανδάλου Κοσκωτά, σε υπερασπιστή του Δημοσίου! Αυτή είναι η «νέα μεταπολίτευση» που ευαγγελίζεται ο ξιπασμένος συριζικός-τσιπρικός ιστός. Πολύ χειρότερος από όσα γνωρίσαμε μέχρι τώρα και αρπακτικότερος, πιο βουλιμικός. Χωρίς τσίπα δηλαδή. Για αρχές και αξίες ούτε λόγος…
Τα «αριστεροδέξια» του ΣΥΡΙΖΑ-Τσίπρα, όπως για παράδειγμα η αρχική καταγγελία της παρέμβασης της Ε.Ε. για τον Γεωργίου και η επίσημη γαργάρα με τις δηλώσεις μετάνοιας και υποταγής διά στόματος Χουλιαράκη αμέσως μετά στο Κοινοβούλιο, αποδεικνύουν ότι πρόκειται για υπηρέτες του αποικιακού καθεστώτος.
Επειδή, όμως, δεν θα περιμένουμε 99 χρόνια, όσο διαρκεί δηλαδή αυτό το καθεστώς, χρειάζονται δύο πράγματα ταυτόχρονα:
α) Συγκέντρωση των όρων για το γκρέμισμα του μνημονιακού αποικιακού καθεστώτος και φυσικά μια δημοκρατική επανάσταση που θα μας απαλλάξει από το νοσηρό πολιτικό σύστημα.
β) Να ενισχυθούν όπου υπάρχουν ή να δημιουργηθούν παντού συλλογικότητες για την επιβίωση της χώρας και των ανθρώπων της και του πολιτισμού.
Αυτά πάνε μαζί, όχι χώρια. Και δεν έχουν σχέση με τις εκλογές, τα ποσοστά, τους αρχηγούς και τα κόμματα που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια για μια θέση στο Κοινοβούλιο της Καφαντάρη, του Μπαλαούρα, του Φάμελου, της Αυλωνίτου, του Μητσοτάκη, του Τζαβάρα, του Ψαριανού, του Οικονόμου, του Κεγκέρογλου, του Κουτσούκου και των άλλων παιδιών…
Αυτά απαιτεί η στοιχειώδης συναίσθηση του βουλιάγματος κοινωνίας και χώρας. Επιβίωση σημαίνει διέξοδος της χώρας από τα δεσμά του καθεστώτος. Πολιτισμός σημαίνει άλλες αξίες από το ανθρωπολογικό πρότυπο που αναπαράγει το δυτικό καπιταλιστικό σύστημα. Άρα διαρκής αναζήτηση και πάλη, ταυτόχρονα. Τα στερεότυπα τέλειωσαν!
Ανάρτηση από: http://www.e-dromos.gr