«Τελειώσαν πια τα ψέματα, δικά μας και ξένα. Η φωτιά η παντάνασσα πλησιάζει». Έτσι ξεκινούσε ο Ρίτσος τον «Αποχαιρετισμό» του Γρηγόρη Αυξεντίου. Έτσι ξεκινά κι αυτό το εκδοτικό σημείωμα, εν μέσω εντατικών διαπραγματεύσεων και ακροβατώντας στο σχοινί της αβάσταχτης ελαφρότητας του Κυπριακού. Με όσο μυαλό έχει απομείνει στα κεφάλια μας, μα με περίσσια φωτιά στα εφηβικά μας στήθη, ανασαίνουμε βαριά, βάζουμε μπρος τα δυο μας χέρια και σηκωνόμαστε.
Τελειώσαν πια τα ψέματα. Ξανά. Ανήμποροι παρακολουθούμε τις εξελίξεις να οδηγούν σε ένα νέο Μπούργκενστοκ, στη Νέα Υόρκη αυτήν τη φορά, μα χωρίς προηγούμενο τώρα. Χωρίς διαπραγμάτευση σε σχέδια Ανάν, με αιωρούμενες δημοσιεύσειςτουρκικών, τουρκοκυπριακών και ελληνοκυπριακών εφημερίδων να μας ενημερώνουν. Να μας ενημερώνουν ότι εκείνο που συζητείται δεν είναι απλώς μια τουρκικής φύσεως ομοσπονδία, μα μια γελοιότητα με θετικά αποτελέσματα μόνο για την ίδια την Τουρκία και τους εδώ υπαλλήλους της.
Και το πιο πάνω αποδεικνύεται ευθαρσώς στις πληροφορίες που κάνουν λόγο για συμφωνία αναφορικά με τον λεγόμενο «μηχανισμό επίλυσης αδιεξόδων», όπου θα υπάρχει ξένος δικαστής για να προσφέρει λύσεις. Ακόμα πιο σατιρικό το δεύτερο: Ο πρόεδρος Αναστασιάδης και ο κατοχικός ηγέτηςσυμφώνησαν (άκουσον άκουσον) να συγκροτηθεί τετραμελής διυπουργική επιτροπή (δύο Ε/κ και δύο Τ/κ) και κάθε φορά που υπάρχει «ισοπαλία» να γίνεται κλήρωση και να αποχωρεί από τις αποφάσεις ένας εκ των τεσσάρων. Δηλαδή, η λειτουργία του κράτους θα βασίζεται σε κλήρωση σαν σε τόμπολα λαϊκού σωματείου. Και για κάποιους αυτό είναι φυσιολογικό. Για κάποιους αυτός είναι ο «έντιμος συμβιβασμός» που βαφτίζουν βιώσιμη και δίκαιη λύση.
Τελειώσαν τα ψέματα; Ιδού η απορία. Διότι ο εκπρόσωπος της κατοχής, αυτός που ακόμα έχει οπαδούς στις «ελεύθερες» περιοχές, με ύφος χιλίων Ερντογάν προσπαθεί να μας επαναφέρει στην πραγματικότητα: «Η προσέγγιση του να μη μείνει ούτε ένας στρατιώτης και να τερματιστούν εξ ολοκλήρου οι εγγυήσεις δεν βοηθά την όλη διαδικασία». Εμείς το βιολί μας. Καταθέτουμε καταλόγους με τριμερείς διασκέψεις, την ώρα που ο Μουσταφά Ακιντζί, ανίκητος (σαν τη βλακεία) και ανάλαφρος, επιμένει για πενταμερή διάσκεψη στη Νέα Υόρκη. Και προφανώς, τα εισιτήρια κερασμένα από την τρανή διαπραγματευτική μας ομάδα, που ετοιμάζει ταξίδι μοναχά για πάρτη τής τουρκικής ομοσπονδίας, της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, του νέου σχεδίου Ανάν.
Τελειώσαν τα ψέματα, θείε Ρίτσο. «Δεν μπορείς πια να ξεχωρίσεις αν καίγεται σκοίνος ή φτέρη ή θυμάρι. Η φωτιά πλησιάζει». Κι εμείς, κατανοώντας τα πραγματικά διλήμματα, σηκώνουμε τα μανίκια. Αποφεύγουμε τεχνηέντως τα βόλια του μομέντουμ και των νεοκύπριων και σαν Έλληνες ιθαγενείς αυτού του ρημαγμένου τόπου απαντάμε μάγκικα στο Ελευθερία ή Ομοσπονδία: Ε-ΛΕΥ-ΘΕ-ΡΙ-Α ασφαλώς. Αλλά όχι όποια κι όποια. Όχι όπως τη βαφτίζουν οι ανθρωπάκοι που ξεχειλίζουν στα κανάλια, οι μέτριοι που υπόσχονται «εντατικές διαπραγματεύσεις» και «σκληρή δουλειά». Ελευθερία. Σαν του Αυξεντίου. «Όποιος μπορεί να νικήσει μια φορά τη ζωή του, νικάει και τον θάνατο». Ξεκαθαρίζει ο Μόντης:
Θέλετε να μιλήσουμε ειλικρινά;
Ε, λοιπόν «ΟΧΙ» και σ’ αυτό και σ’ εκείνο.
Και σ’ όλα σας,
σ’ όλα σας.
Ε, λοιπόν «ΟΧΙ» και σ’ αυτό και σ’ εκείνο.
Και σ’ όλα σας,
σ’ όλα σας.
Της Σύνταξης
Ανάρτηση από: https://efimeridaenosis.wordpress.com