Καταντά κωμική η εμμονή της πάλαι ποτέ συστημικής διανόησης, όπως αυτή διαμορφώθηκε στα χρόνια της «σημιτικής» διακυβέρνησης και απέκτησε το πρόσημο «εκσυγχρονιστική», να βαπτίζει την παρούσα κυβέρνηση «εθνολαϊκιστική» ή «εθνικολαϊκιστική». Επιμένουν σύμπαντες οι αναλυτές του χώρου αυτού σε έναν όρο, και κυρίως στο πρώτο συνθετικό της λέξης, τη στιγμή που και οι πέτρες ακόμη έχουν αντιληφθεί ότι οι σημερινοί κυβερνώντες συνιστούν την πεμπτουσία του «εθνομηδενισμού», τον οποίον άλλωστε ουδόλως αποκρύπτουν. Όλες ανεξαιρέτως οι βασικές παράμετροι του κυβερνητικού βίου και της πολιτείας του ΣΥΡΙΖΑ κινούνται σταθερά και απαρέγκλιτα επί του άξονος της υπονόμευσης των αρμών του έθνους-κράτους και της εξυπηρέτησης αλλότριων συμφερόντων.
Πρώτο παράδειγμα, ο τομέας της οικονομίας. Εκεί η κυβέρνηση, χωρίς αναστολές, προκάλεσε και συναίνεσε στον αφελληνισμό των τραπεζών και στην δημιουργία ενός οργανισμού που θα διαχειρίζεται τη δημόσια περιουσία επί 99 χρόνια, και ο οποίος θα βρίσκεται υπό ξένο έλεγχο. Όσον αφορά στις αντιδράσεις σε διάφορα επενδυτικά σχέδια, είναι φανερό ότι δεν οφείλονται σε παγιωμένες αντιλήψεις εθνικής κυριαρχίας αλλά σε συγκεκριμένα συμφέροντα, τα οποία επεδίωξαν την ανάρρηση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία για ίδιον όφελος. Ως εκ τούτου, καθίσταται αρκετά ευχερής η υπέρβαση των αντιδράσεων, μέσω και των υπογείων συναλλαγών, χωρίς να επικρατεί, πέραν της βαριάς θλίψεως για τις πρόσκαιρες «ήττες στην πορεία προς τον σοσιαλισμό», σοβαρή αναταραχή για την πρωτοφανή εθνική καταρράκωση.
Περνάμε τώρα στο φλέγον ζήτημα της μετανάστευσης και των προσφύγων. Η δήθεν «εθνο»-λαϊκιστική» κυβέρνηση άνοιξε εκουσίως και εσκεμμένως διάπλατα τα εθνικά σύνορα, από τις πρώτες ημέρες που βρέθηκε στην εξουσία, το 2015. Ό,τι συνέβη στη συνέχεια αποτέλεσε τη φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Εντούτοις, η κυβέρνηση ουδέποτε έδειξε να επιθυμεί τη μεταβολή της πολιτικής προσέγγισης που ακολουθούσε προς το μεταναστευτικό πρόβλημα. Αντιθέτως, πίσω από την «ανθρωπιστική» ρητορεία προβάλλουν ξεκάθαρα τα ιδεολογικά δόγματα της παγκοσμιοποίησης για «ανοιχτά σύνορα» και «πολυπολιτισμική κοινωνία». Η μοναδική επιφύλαξη που διατυπώθηκε ήταν αυτή για τη πιθανότητα εκδήλωσης ανεξέλεγκτης κρίσης, που θα απειλούσε την επιβίωση της κυβέρνησης. Κατά τα λοιπά, το μεταναστευτικό/προσφυγικό χρησιμοποιείται εντέχνως ως το κατ’ εξοχήν πολιτικό εργαλείο πόλωσης της αριστεράς με τη δεξιά, χρήση που αδιαφορεί παντελώς για την δια του τρόπου αυτού υπερδιόγκωση της άκρας δεξιάς. Η σκαιότατη συμπεριφορά των κυβερνητικών παραγόντων επί των τοπικών κοινωνιών, που αντιδρούν για το βάρος που επωμίζονται χωρίς να ερωτηθούν, αποκαλύπτει και τις πραγματικές τους προθέσεις. Προθέσεις που καθίστανται περαιτέρω εμφανείς όταν πληροφορούμαστε για την αγαστή συνεργασία της κυβέρνησης με τον Σόρος και το δίκτυό του. Όσον αφορά στην μετατροπή του Αιγαίου σε χώρο μειωμένης ελληνικής κυριαρχίας, σύμφωνα με τις μακροχρόνιες τουρκικές επιδιώξεις, είναι κάτι το οποίο δεν ανησυχεί ούτε κατ’ ελάχιστον τους κυβερνώντες. Ίσως κάποιους και να τους ικανοποιεί, καθώς η νέα πραγματικότητα λόγω μεταναστευτικών ροών, ανοίγει το δρόμο σε μια συνολική διευθέτηση με τη Τουρκία, απαλλάσσοντας έτσι την Αθήνα από το «εθνικιστικό» καθήκον να αντιστέκεται στην νεο-οθωμανική επιθετικότητα σε μια θάλασσα που «ανήκει στα ψάρια της»…
Επόμενο κραυγαλέο δείγμα της πραγματικής ιδεολογικής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι παρεμβάσεις του στην Παιδεία. Ο κ. Φίλης, όπως και ο κ. Μπαλτάς προηγουμένως, κάνουν ό,τι είναι δυνατόν ώστε να απεθνικοποιηθεί το περιεχόμενο της εκπαίδευσης. Για παράδειγμα: αφαίρεσαν από την εξεταστέα ύλη του βιβλίου της ιστορίας το κεφάλαιο για τον παρευξείνιο ελληνισμό, με προφανή σκοπό να μην διδάσκονται τα παιδιά τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου∙ καταργούν ώρες διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών, επειδή υποτίθεται «κλέβουν» ώρες από τα νέα ελληνικά∙ προωθούν την κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων, ως φασιστικό κατάλοιπο. Ομολογημένος επίσης στόχος της ηγεσίας του υπουργείου παιδείας είναι η εξάλειψη της Ορθοδοξίας από τα σχολεία: κατάργηση της προσευχής και διδασκαλία θρησκευτικών σε ένα βιβλίο «αχταρμά», που συνεπάγεται ότι τα παιδιά δεν θα μαθαίνουν απολύτως τίποτε.
Ας περάσουμε τώρα στην εξωτερική πολιτική. Μήπως η κυβέρνηση και ο υπουργός εξωτερικών ήλθαν σε αντιπαράθεση με κεντρικές επιλογές των ΗΠΑ ή της Γερμανίας για την ευρύτερη περιοχή; Τι γίνεται στο Κυπριακό, που συνιστά κομβικό ζήτημα για τον εν γένει σχεδιασμό στην ανατολική Μεσόγειο –ανεξάρτητα από τον ύπνο τον βαθύ που επικρατεί στην Ελλάδα-; Σε όλη τη διαδικασία της διαμόρφωσης μιας νέας λύσης Ανάν, η ελληνική πλευρά ακολουθεί πιστά τις αμερικανικές ορμήνιες, που στοχεύουν να καμφθεί ο αλαζονικός σουλτάνος. Τελευταίος άθλος αυτής της πολιτικής, η περίφημη πρόταση του ελληνικού υπέξ –με εισαγόμενο copyright και με άρωμα γυναίκας- για την μετατροπή του συστήματος εγγυήσεων σε «σύμφωνο φιλίας και συμμαχίας Κύπρου, Ελλάδος, Τουρκίας»! Η φαεινή αυτή ιδέα αν υλοποιηθεί, όπως την πασάρουν, θα σημάνει αυτομάτως τη διαρκή πρόσδεση του νέου κράτους «εκτρώματος», που μαγειρεύουν για την μεγαλόνησο, στο νεο-οθωμανικό άρμα, αλλά και την τελική φινλανδοποίηση της Ελλάδας.
Όμως, και ως προς την βαλκανική δράση της κυβέρνησής μας, τα όσα προωθούνται για τη διευθέτηση του σκοπιανού, που θα επιτρέψουν εν τέλει την είσοδο της fYROM στο ΝΑΤΟ, εκπορεύονται έστω και αμυδρά από κάποιες εθνικιστικές «αγκυλώσεις»; Προφανώς αστειευόμαστε. Καθόλου συμπτωματικά, επομένως, και αυτό το στοιχείο υπήρξε ένας από τους βασικούς λόγους που η Ουάσιγκτον πριμοδότησε εξ αρχής την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία. Προς οδυνηρή έκπληξη, βεβαίως, των όσων αντι-ιμπεριαλιστών είδαν στο πρόσωπο του Τσίπρα τον Τσε Γκεβάρα της Μεσογείου...
Είναι λοιπόν ηλίου φαεινότερον τι πρεσβεύει και το προς που πηγαίνει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, και σε καμία περίπτωση ο μικρός κυβερνητικός του εταίρος και οι στρατιωτικού τύπου φαντασιώσεις του αρχηγού του δεν αλλάζουν την ουσία της πραγματικότητας.
Γιατί, όμως, οι εκσυγχρονιστές αναλυτές επιμένουν σε έναν χαρακτηρισμό, που έρχεται σε κραυγαλέα αντίφαση με την πραγματικότητα;
Ο λόγος είναι ότι αδυνατούν να αποδεχθούν το λάθος των δικών τους απόψεων και κυρίως ότι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα δικό τους δημιούργημα. Είναι ο «Φρανκεστάιν» που δημιουργήθηκε από την ίδια ιδεολογική μήτρα που προέρχονται και οι ίδιοι, γι’ αυτό τα στελέχη του τα περιέβαλαν για χρόνια με «στοργή». Πρόκειται για μια σχέση που η εντονότερη φάση της ανάγεται στη δεκαετία του 1990, όταν επεβλήθη ένας μονοδιάστατος λόγος στα δημόσια πράγματα από μια καθεστωτική διανόηση η οποία χρησιμοποίησε την εξουσία, αποκομίζοντας πρωτοφανή οικονομικά οφέλη. Στην πραγματικότητα, οι σημερινοί «άγαρμποι» κυβερνώντες δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να συνεχίζουν τις πολιτικές εκείνης της περιόδου: στο μεταναστευτικό, στην επίθεση στην εκκλησία και στη συνέχιση του ελληνισμού, στις προσεγγίσεις στα ελληνοτουρκικά και στο κυπριακό, όταν προετοιμάστηκε και το σχέδιο Ανάν. Άλλωστε, δεν είναι λίγοι όσοι υπηρέτησαν το «καθεστώς Σημίτη» και σήμερα έχουν θέσεις ευθύνης, στην παιδεία, με εμβληματική μορφή τον κ. Λιάκο, στο μεταναστευτικό, στην εξωτερική πολιτική. Η διαφορά με το τότε είναι, όμως, ότι σήμερα η δομική κρίση της χώρας είναι τόσο βαθιά ώστε η επιμονή σε ανάλογες αντιλήψεις απειλούν ευθέως την ίδια τη βιωσιμότητα του κράτους αλλά και την εθνική ύπαρξη του ελληνισμού. Ο κίνδυνος της διάλυσης οξύνεται ιδιαίτερα όταν οι επίγονοι, που χρησίμευαν μέχρι πρόσφατα ως ιδεολογική δεξαμενή και ομάδες κρούσης πολιτικού ακτιβισμού, σήμερα διευρύνουν και επιταχύνουν αστόχαστα τις επιλογές των προκατόχων τους.
Αν και το στρώμα των εκσυγχρονιστών διανοούμενων είναι σήμερα βαρύτατα πληγωμένο και διαισθάνεται τον πραγματικό κίνδυνο, παρ’ όλα αυτά επιδιώκει, πάντα αφ’ υψηλού, να δώσει στους ιδεολογικούς του συγγενείς «ψευδείς» ιδιότητες, ώστε το ίδιο να μην αλλάξει. Όσο δε διαφαίνεται πως πλησιάζει η ώρα της κατάρρευσης του παρόντος παντελώς αποτυχημένου κυβερνητικού σχηματισμού, τόσο εντείνεται η απόπειρα ιδεολογικής επιρροής εκ μέρους των εκσυγχρονιστών. Αναμένουν, ίσως, ότι στην νέα κατάσταση θα έχουν και πάλι τον πρώτο λόγο, πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησαν. Το δυστύχημα είναι ότι και σε αυτήν την περίπτωση λαθεύουν. Γιατί αν επάνω στα ερείπια που αφήσει ο ΣΥΡΙΖΑ πίσω του και εντός μιας Ευρώπης που κυριολεκτικά τρεκλίζει, κάποιοι θεωρήσουν ότι έχουν την ευχέρεια να παίξουν στον ίδιο «εθνομηδενιστικό» ρυθμό που έχουν μάθει από τα νιάτα τους, το μόνο βέβαιο είναι ότι απλώς θα ανοίξουν το δρόμο σε έναν νέο «Φρανκεστάιν», που, όμως, αυτή τη φορά θα προέρχεται από τελείως διαφορετική μήτρα…
Ανάρτηση από: http://sotiriosdemopoulos.blogspot.gr