Η επιστολή Γιωτόπουλου στο «Εθνος» έχει ασφαλώς μεγάλο ενδιαφέρον: για τους ιστορικούς που μελετούν την ιστορία της «17 Νοέμβρη», για τις διωκτικές αρχές, επειδή ο καταδικασμένος σε ισόβια Αλ. Γιωτόπουλος ισχυρίζεται ότι διαθέτει στοιχεία για ασύλληπτα μέλη της οργάνωσης, αλλά για και την κοινή γνώμη - τουλάχιστον εκείνο το κομμάτι της που πιστεύει ότι δεν έχουμε μάθει όλη την αλήθεια.
Στις υποθέσεις τέτοιου τύπου η περιέργεια εξάπτεται όταν εμφανίζονται άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι γνωρίζουν πρόσωπα που έχουν μείνει σκοπίμως στο απυρόβλητο. Για να δούμε τα βασικά σημεία της επιστολής του Αλ. Γιωτόπουλου και τα ερωτήματα που δημιουργούνται:
► Η επιστολή γράφτηκε, όπως λέει ο ίδιος, τον Ιούνιο, αλλά δημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο. Γιατί τόση καθυστέρηση; Εχασε κάθε ελπίδα ότι θα πάρει την άδεια ολίγων ημερών (τη δικαιούται από το 2011) ή την αποφυλάκιση (επικαλείται το άρθρο 15 του Ποινικού Κώδικα);
Είναι σύμπτωση ότι η επιστολή βγήκε λίγες μέρες πριν από την επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα; Ποντάρει ο Αλ. Γιωτόπουλος στην ενεργοποίηση του αμερικανικού παράγοντα προκειμένου να ξεκινήσει νέα έρευνα που θα καταρρίψει την κατηγορία ότι ήταν ο αρχηγός της «17 Νοέμβρη»;
Δύσκολο να το πιστέψει κανείς, γιατί σε άλλο σημείο της επιστολής του ο Αλ. Γιωτόπουλος επισημαίνει ότι την πλεκτάνη εναντίον του σχεδίασαν και οργάνωσαν οι μεγάλες ξένες μυστικές υπηρεσίες (άρα και η CIA) με τη συναίνεση των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων (προφανώς αναφέρεται στη Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ). Δεν είναι αφελής για να περιμένει -ακόμη κι αν ισχύουν αυτά που καταθέτει- ότι οι ξένες μυστικές υπηρεσίες θα παραδεχτούν ότι έστησαν σκευωρία για να εξοντώσουν αυτόν και να προστατεύσουν άλλους.
Κατά τον Αλ. Γιωτόπουλο, την πρακτική εκτέλεση της πλεκτάνης ανέλαβαν ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης (δηλαδή ο Μ. Χρυσοχοΐδης) και ο τότε εισαγγελέας για την τρομοκρατία (δηλαδή ο Ιωάννης Διώτης) και γι’ αυτό απολαμβάνουν μέχρι σήμερα μια ιδιότυπη ασυλία για τις πράξεις τους.
Δεν ξέρουμε πώς εννοεί την ασυλία, ο Αλ. Γιωτόπουλος, αλλά ο Μ. Χρυσοχοΐδης είναι αρκετά χρόνια εκτός πρώτης γραμμής, ενώ ο κ. Διώτης έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με τη Δικαιοσύνη για το διαβόητο στικάκι με τη λίστα Λαγκάρντ το οποίο κυκλοφορούσε από συρτάρι σε συρτάρι.
► Γράφει ότι στη γιάφκα (μάλλον εννοεί αυτήν της οδού Πάτμου) υπήρχε ένα όπλο που «έκαιγε» ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, το οποίο δεν βρέθηκε. Και αναρωτιέται ποιος το εξαφάνισε. Οι μυστικές υπηρεσίες; Κάποιος από τους συλληφθέντες που συνεργάστηκε με τις Αρχές; Υπάρχει όμως και μια άλλη εκδοχή που δεν φαίνεται να την παίρνει υπόψη του.
Το συγκεκριμένο όπλο (δεν ξέρουμε αν πρόκειται για το ιστορικό 45άρι ή για κάποιο άλλο) μπορεί να το πήρε και να το έκρυψε σε ασφαλές μέρος κάποιος από αυτούς που δεν συνεργάστηκαν με τις Αρχές. Και το έκανε αυτό για συμβολικούς λόγους. Η οργάνωση εξαρθρώθηκε, όμως οι ιδρυτικές αναφορές της (η πρώτη γραφομηχανή και το 45άρι) θα περάσουν στις επόμενες γενιές αφού ο αγώνας συνεχίζεται.
► Ισχυρίζεται ότι υπάρχουν σήμερα οκτώ ασύλληπτα μέλη της οργάνωσης, ορισμένα εκ των οποίων είχαν άμεση συμμετοχή σε ανθρωποκτονίες, άλλα σε βίαιες ενέργειες, σοβαρές, που προκάλεσαν τραυματισμούς.
Το εντυπωσιακό εδώ είναι ότι, σύμφωνα με τον Αλ. Γιωτόπουλο, τα οκτώ αυτά ασύλληπτα μέλη (το πολιτικό και επαγγελματικό προφίλ τους είχε κάποια βαρύτητα), δεν ανήκουν στην Αριστερά, κοινοβουλευτική ή εξωκοινοβουλευτική. Πού μπορεί να ανήκουν; Στη Δεξιά; Απίθανο. Μήπως στο ΠΑΣΟΚ;
Λογική εκτίμηση που συνάγεται από τα συμφραζόμενα. Ο λόγος του συντάκτη της επιστολής είναι γριφώδης: «Αν είχαν συλληφθεί, η δίκη θα έπαιρνε άλλη τροπή, η διαδικασία θα είχε τελείως άλλη πολιτική κατεύθυνση».
Πάντως είναι γνωστή η θεωρία -έχει αποτυπωθεί και σε εισαγγελικό έγγραφο (του μακαρίτη Τσεβά)- ότι το ΠΑΣΟΚ κρυβόταν πίσω από τη 17Ν ή ότι κάποιοι παράγοντές του είχαν στενές σχέσεις με την οργάνωση. Το συγκεκριμένο αφήγημα κατασκευάστηκε στην Αθήνα, υιοθετήθηκε από την τότε ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, «μετανάστευσε» στις ΗΠΑ και επέστρεψε στην Ελλάδα με το κύρος της υπογραφής της CIA.
Βεβαίως, τίποτε σχετικό δεν προέκυψε ούτε στην ανάκριση ούτε στο δικαστήριο. Οι συνωμοσιολόγοι πάντως δεξιάς και ακροδεξιάς κοπής επιμένουν. Μάλιστα οι πιο φανατικοί εξ αυτών είναι σίγουροι ότι ο πραγματικός αρχηγός ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου και υπαρχηγός ο Κώστας Λαλιώτης.
► Ο Αλ. Γιωτόπουλος ποτέ δεν παραδέχτηκε ότι υπήρξε μέλος της «17 Νοέμβρη» (φυσικό είναι να αρνείται ότι ήταν ο επικεφαλής της). Θα ρωτήσει λοιπόν κάποιος: «Και από πού γνωρίζει όλα αυτά που καταγγέλλει;» Ο ίδιος λέει ότι «αποφάσισα να ψάξω, να βρω στοιχεία, να αποκαλύψω την αλήθεια.
Το έκανα με την αποφασιστική συμβολή ενός συγκρατούμενού μου». Δεν αποκαλύπτει τ’ όνομα του συγκρατούμενού του, αλλά αν πρόκειται γι’ αυτόν με τον οποίο είχε επαφή στη φυλακή (ήταν ο μόνος) δεν πρέπει να είναι και τόσο αξιόπιστος πληροφοριοδότης, αφού κατά δήλωσή του στο δικαστήριο ήταν περιφερειακό μέλος της οργάνωσης και δεν είχε άμεση εμπλοκή στις αποφάσεις της.
► Και ερχόμαστε στο κρίσιμο ερώτημα: Τι επιδιώκει να πετύχει ο Αλ. Γιωτόπουλος με αυτήν την κίνηση; Μια συμφωνία με τις Αρχές ώστε να αποφυλακιστεί; Γράφει ότι «δεν θα τους κάνω τη χάρη να πάρω μαζί μου την αλήθεια».
Λίγο παρακάτω όμως μας ενημερώνει ότι στο παρελθόν τού έγιναν προτάσεις να υπογράψει συμφωνία. Τις απέρριψε γιατί «εγώ συμφωνίες δεν υπογράφω. Παραμένω ελεύθερος να λέω ό,τι μου υπαγορεύει η συνείδησή μου κι όποτε θέλω. Στην ουσία, με τις συμφωνίες σού υπαγορεύουν και εσύ υπογράφεις». Συνεπώς; Δεν βγαίνει άκρη ως προς τη στόχευσή του.
Ανάρτηση από: http://www.efsyn.gr