Ας δούμε σε ποιό σημείο βρισκόμαστε πλέον, ως αποτέλεσμα της από καιρό σχεδιασμένης απόλυτης συνθηκολόγησης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ και της συνομολόγησης του τρίτου και φαρμακερότατου μνημονίου της που νομοθετεί τις από το 2010 επιδιώξεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων σε αγαστή συνεργασία με την εγχώρια μεγάλη αστική τάξη (ολιγαρχία), η οποία είναι απόλυτα προσδεδεμένη σ’ αυτά τα ξένα κέντρα. Η υπερψήφιση την 21/5/2016 του πολυνομοσχεδίου σε εφαρμογή όσων είχαν από τον Ιούλιο συμφωνηθεί επιφέρει μια σειρά κεφαλαιώδους σημασίας μεταβολές που αλλάζουν την υπόσταση του καθεστώτος και του νέου κεντρικού προτάγματος ανατροπής.
Η χώρα μας μεταβλήθηκε και τυπικά – πανηγυρικά σε προτεκτοράτο της ιμπεριαλιστικής «Δύσης» με τα εξής:
1) Μεταβίβαση της δημόσιας περιουσίας (υπό κρατική μέχρι σήμερα διαχείριση) κατευθείαν στα ιμπεριαλιστικά κέντρα των «δανειστών» με τη δημιουργία ενός υπερ-ταμείου, στο οποίο θα περιέλθουν όλα τα περιουσιακά στοιχεία του (μέχρι προ τινος) κράτους.
2) Πλήρης παραχώρηση του ελέγχου των φορολογικών και άλλων κρατικών εσόδων στους ίδιους με την απόσπαση – ανεξαρτητοποίηση της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων με τις ΔΟΥ και τους ελεγκτικούς της μηχανισμούς από το (μέχρι προ τινος) ελληνικό κράτος και τον κατευθείαν έλεγχο και διαχείριση των εσόδων από τους ίδιους με την εγκατάσταση σε καίριες θέσεις δικών τους εκπροσώπων, με τη δημιουργία της λεγόμενης Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων.
3) Αυτόματη χωρίς προηγούμενη νομοθέτηση από το ελληνικό κοινοβούλιο περικοπή σχεδόν όλων – χωρίς κριτήρια και ιεραρχήσεις – των κρατικών δαπανών.
4) Παραχώρηση όλων ανεξαιρέτως των δανείων των ελλήνων πολιτών και επιχειρήσεων στα ξένα (ίσως και όχι μόνον) αρπακτικά κεφάλαια του χρηματιστικού και κτηματομεσιτικού τομέα. Ας μην ξεχνάμε την πρόσφατη αρπαγή των λεγόμενων «συστημικών» τραπεζών με απαξίωση των μέχρι τότε κρατικών, και στις πλάτες των φορολογουμένων με τη μορφή «δημόσιου»/κρατικού χρέους, ενισχύσεων
5) Τέλος λαμβάνονται μια σειρά πρόσθετα δυσβάστακτα φορολογικά μέτρα, που συμπληρώνουν την προηγηθείσα υπερφορολόγηση, ώστε να εντείνουν την υπερχρέωση και εξαθλίωση της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού.
Έτσι έχουν τεθεί οι νομοθετικές βάσεις του αρχικού – από το 2010 – σχεδιασμού των ιμπεριαλιστικών κέντρων για τη μεταβολή της συντριπτικής πλειονότητας του πληθυσμού σε ανέστιους πρόσφυγες.
Αυτό έχει καταστήσει παλιότερους ηττοπαθείς κεντρικούς στόχους ενάντια στα μνημόνια και τη λιτότητα εντελώς ανεπίκαιρους και άνευ σημασίας. Ο αγώνας (και η ρητορική μας ασφαλώς) θα πρέπει να έχει σήμερα ξεκάθαρα εθνικο-απελευθερωτικό και κοινωνικό-απελευθερωτικό χαρακτήρα, σε σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό τους μηχανισμούς και τα «θεσμοθετημένα» όργανά του.
Από την άλλη πλευρά, οι κοινωνικές δυνάμεις που επέδειξαν διαθεσιμότητα το προηγούμενο διάστημα – από το 2010 – να διεκδικήσουν μια άλλη πορεία, βρίσκονται καθηλωμένες, μαζί με την υπόλοιπη καθημαγμένη και υποταγμένη κοινωνία, μετά τη βαριά ήττα, που αποτέλεσε, η κυοφορούμενη από καιρό, ανοιχτή πλέον μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνησης και βιώθηκε ως συντριπτικό πλήγμα των ύστατων προσδοκιών τους, που παροχετεύθηκαν εκλογικά στο άρμα του, εμπεδώνοντας στη συνείδησή τους την ισχύ του καθεστώτος και τη ματαιότητα και της παραμικρής μορφής αντίδρασης, πόσο μάλλον ενός νέου, πιο ρωμαλέου εγχειρήματος ανατροπής με ενεργητική εμπλοκή τους σε όλα τα επίπεδα.
Η ανατροπή της σημερινής κατάστασης, δεν αποτελεί υπόθεση μόνο της «εργατικής τάξης» και των επιμέρους τμημάτων της, όπως πολλές οργανώσεις της υπαρκτής αριστεράς στη χώρα μας το θέτουν, αλλά αφορά τημεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που συμπεριλαμβάνει τα μικροαστικά στρώματα που με βίαιο τρόπο και σκόπιμα, καταστρέφονται τα τελευταία έξι (6) χρόνια, μέσα από την οικονομική και παραγωγική αποσάρθρωση και οδηγούνται στην εξαθλίωση.
Θα πρέπει να αναδιατυπώσουμε το πλέγμα των προτάσεων που έχουν πολλάκις κατατεθεί από διάφορες συλλογικότητες στην κοινωνία ως εναλλακτική διέξοδο από το μνημονιακό καθεστώς που οδήγησε πλέον τη χώρα και τυπικά σε προτεκτοράτο – και το γεγονός αυτό θέτει νέα δεδομένα για τους αγώνες που απαιτούνται για την ανατροπή του – αλλά έμμεινε μέχρι σήμερα νεκρό γράμμα.
Η πολιτική δεν εξαντλείται στα κείμενα, ούτε ασκείται με συνθήματα. Τα κείμενα – με γλώσσα εύληπτη από τα πλατιά κοινωνικά στρώματα, που θα συστρατευθούν αγωνιστικά ώστε το κοινωνικό πρόταγμα που εμπεριέχεται σ’ αυτά να μετατραπεί σε μαζικό κίνημα για το νέο κοινωνικό πλαίσιο που είναι αναγκαίο και εφικτό στις σημερινές συνθήκες κοινωνικής καταστροφής – θα πρέπει να μετατρέπονται σε πολιτική που υλοποιείται άμεσα μέσα από τους άμεσους επιμέρους αγώνες και να τους συναρθρώνουν σε μια προοπτική προγράμματος διακυβέρνησης της νέας – αποφασισμένης να εισέλθει στο προσκήνιο – κοινωνικής πλειοψηφίας. Για τούτο χρειάζονται και διαφορετικές μορφές συγκρότησης με άξονα την άμεση δημοκρατία.
Ας επαναδιατυπώσουμε λοιπόν τα βασικά και ουσιαστικά σημεία ενός μεταβατικού, τέτοιου, προγράμματος με ιεραρχήσεις και προτεραιότητες, με τις αγωνιστικές προϋποθέσεις για την λαϊκή του στήριξη, τις συγκεκριμένες ενέργειες για την ανάπτυξη των αγώνων του τρέχοντος διαστήματος – π.χ. ρήξη με συστημικό ψευτοσυνδικαλισμό, ρήξη με τις συστημικές δυνάμεις στην τοπική αυτοδιοίκηση και όλους τους αντιπροσωπευτικούς «θεσμούς» ενσωμάτωσης, αναζήτηση νέων πρωτότυπων μορφών αγώνα και σχέδια κοινωνικού πειραματισμού.
Το νέο κοινωνικό πρότυπο που θα πρέπει να επιδιώξουμε θα πρέπει να διέπεται από το τρίτπυχο:
Εθνική ανεξαρτησία, δημοκρατική αναγέννηση και εξασφάλιση κοινωνικής δικαιοσύνης και ευημερίας
Α) Εθνική ανεξαρτησία – ανάκτηση νομισματικής κυριαρχίας – επαναθεμελίωση της δημοκρατίας
Έξοδος από τους μηχανισμούς της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» και της ευρωζώνης μέσα από μια καλά σχεδιασμένη αλυσίδα ενεργειών, παράλληλα με την άρνηση εφαρμογής των κανόνων του Μηχανισμού Σταθερότητας που θεσμοθέτησε η Ε.Ε.
Ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας με την υιοθέτηση νέου νομίσματος και εφαρμογή εθνικής νομισματικής πολιτικής, από την υπό κοινωνικό έλεγχο και αποδεσμευμένη από την Ε.Κ.Τ. Ελληνική Κεντρική Τράπεζα.
Μονομερής παύση πληρωμών και άρνηση αναγνώρισης του κρατικού χρέους προς τους ξένους τοκογλύφους δανειστές, όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα, με πρωτοβουλία μιας κυβέρνησης, που θα στηρίζεται στον ελληνικό λαό.
Μονομερής καταγγελία των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων που έχουν συνομολογηθεί από τις διαδοχικές εγχώριες κυβερνήσεις και τους ξένους δανειστές μέσω των θεσμοθετηθέντων μηχανισμών εκπροσώπησής τους.
Επαναθεμελίωση των δημοκρατικών θεσμών με μια ριζική τομή που θα φέρνει στο προσκήνιο τους πολίτες εξασφαλίζοντας την ενεργητική συμμετοχή τους, μέσα από την υιοθέτηση νέου συντάγματος και ανάλογης νομοθετικής αναμόρφωσης με βαθύ εκδημοκρατισμό των κρατικών μηχανισμών, που θα ανατρέπει πλήρως τις πελατειακές και άλλες σχέσεις κοινοβουλευτικής ψευτοεκπροσώπησης και τους μηχανισμούς καταστολής, με άμεσο έλεγχο των μηχανισμών του βαθέος κράτους (στρατός, αστυνομία, μυστικές υπηρεσίες) για την αδρανοποίηση/εξουδετέρωση κάθε προσπάθειας πραξικοπηματικής εκτροπής
Β) Ανάταξη της κοινωνίας – πολιτική διακυβέρνησης
Εθνικοποίηση με κοινωνικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, με σκοπό να γίνει μοχλός ενός νέου μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης. Στο πλαίσιο αυτό θα πρέπει να υπάρξει πρόνοια για τη μακροπρόθεσμη ρύθμιση του χρέους των νοικοκυριών προς το τραπεζικό σύστημα με λογική γενναίας σεισάχθειας και μέτρα εξομάλυνσης των αξιών των ακινήτων και μιας νέας πολιτικής για την κάλυψη των στεγαστικών αναγκών όλων των πολιτών.
Εθνικοποίηση με κοινωνικό και εργατικό έλεγχο όλων των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας που έχουν ιδιωτικοποιηθεί, καθώς και εκείνων που παρέχουν δημόσια – κοινωνικά αγαθά (υγεία, παιδεία, ύδρευση, δίκτυα, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές).
Κοινωνικός έλεγχος των στρατηγικών τομέων και αποθεμάτων, σε πρώτη φάση στους τομείς της ενέργειας, (πετρελαιακά αποθέματα), επικοινωνιών, υποδομών (λιμάνια, αεροδρόμια), μεταφορών, βαριάς χημικής βιομηχανίας και βασικών ορυκτών, φάρμακου, τροφοδοσίας σε βασικά τρόφιμα και αγροτικά εφόδια, μ.μ.ε. πανελλαδικής εμβέλειας.
Εξασφάλιση πραγματικού ατομικού εισοδήματος που να καλύπτει τις ανάγκες διαβίωσης των πολιτών μιας κοινωνικά πολιτισμένης χώρας. Ανάληψη δραστικών μέτρων για την άμεση αντιμετώπιση της ανεργίας καθώς και μέτρων εισοδηματικής ανακούφισης όσων ανέργων δεν μπορούν άμεσα να απορροφηθούν.
Πρόγραμμα προσλήψεων στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, που να καλύπτει τις ανάγκες, όπως αυτές προσδιορίζονται από τους σκοπούς, τους στόχους και τη διάρθρωση κάθε υπηρεσίας – λαμβάνοντας υπ΄ όψιν και τη γνώμη των εργαζομένων που είναι αποτέλεσμα συσωρευμένης πείρας – με προτεραιότητα στις κοινωνικές υποδομές.
Γενναία αύξηση των δημόσιων επενδύσεων με έμφαση σε προγράμματα και δράσεις εντάσεως εργασίας, με αποτελέσματα πολλαπλασιαστικά των επενδύσεων που θα πραγματοποιηθούν, μετρούμενα με όρους κοινωνικής αποτελεσματικότητας και όχι μεγιστοποίησης της κερδοφορίας.
Παραγωγική ανασυγκρότηση με στόχο την αυτοδύναμη ανάπτυξη, με προσανατολισμό τις λαϊκές ανάγκες, τη διατροφική, ενεργειακή, φαρμακευτική επάρκεια και γενικά την παραγωγή ενός κοινωνικού προϊόντος, με διαφορετικά ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά σε σχέση με το υπάρχον Α.Ε.Π., σε αυτοδιαχειριστική και συνεργατική κατεύθυνση με την ενεργοποίηση όλων των κοινωνικών και παραγωγικών δυνάμεων σε όλα τα επίπεδα λήψης αποφάσεων και υλοποίησης σε ένα πλαίσιο σχεδιασμένης, συνεκτικής και ολοκληρωμένης πολιτικής.
Ανάπτυξη που θα στηρίζεται κυρίως στην ικανοποίηση της εγχώριας ζήτησης και δευτερευόντως στις εξαγωγές, αφού ο προσανατολισμός σε εξαγωγικές πολιτικές συνεπάγεται την ανεμπόδιστη επιδίωξη της διεθνούς ανταγωνιστικότητας, η οποία όμως οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εξαθλίωση των εργαζομένων και στην καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων τους, αφού το επίπεδο υποδομών της ελληνικής οικονομίας δεν επιτρέπει τη σύγκρισή της με τις τεχνολογικά και ερευνητικά ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης. Ανάπτυξη τέλος που θα χαρακτηρίζεται όχι μόνο από την πολιτική αλλά και την οικονομική ισοκατανομή δύναμης, με ενίσχυση των μικρών ιδιωτικών, παραγωγικών μονάδων, οικογενειακής και συνεργατικής μορφής και στοχευμένες επιδοτήσεις όπου απαιτούνται.
Εφαρμογή ενός άμεσου, βραχυπρόθεσμής απόδοσης, προγράμματος για την επαναλειτουργία, υπό καθεστώς «αυτοδιαχείρισης», παραγωγικών μονάδων που έκλεισαν στα χρόνια του μνημονίου. Με δημόσια στήριξη στην εκπόνηση βιώσιμων επιχειρησιακών προγραμμάτων ανά περίπτωση, στην ευνοϊκή χρηματοδότηση για εκσυγχρονισμό του εξοπλισμού και κεφάλαιο κίνησης και στην αναγκαία παρέμβαση που θα χρειαστούν για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα στο πεδίο της διανομής των προϊόντων.
Εγκαθίδρυση νέου φορολογικού συστήματος, που θα κατανέμει τα βάρη ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες του καθένα, με αναπτυξιακή κατεύθυνση, άλλη διάθρωση αναλογίας εμμέσων και αμέσων φόρων, καθώς και μεταξύ φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων και με κοινωνικό έλεγχο της χρήσης των φορολογικών πόρων. Φορολογική ελάφρυνση με τη μείωση του υψηλού συντελεστή ΦΠΑ, τη μείωση της φορολογίας πετρελαίου θέρμανσης καθώς και των υπέρμετρων φορολογικών επιβαρύνσεων που επιβλήθηκαν τα μνημονιακά χρόνια (καπνός, βενζίνη κ.α.) την επαναφορά του αφορολόγητου εισοδήματος αρχικά στα επίπεδα των 12.000 ευρώ, και απαλλαγή από τη φορολογία μη εισοδηματικών πηγών. Προσδιορισμός της «άριστης» και «δίκαιης» σχέσης μεταξύ εμμέσων και αμέσων φόρων. Προοδευτική κλίμακα φορολογίας εισοδήματος φυσικών προσώπων στο συνολικό τους εισόδημα μετά το αφορολόγητο για το αναγκαίο εισόδημα αξιοπρεπούς διαβίωσης με πολλά κλιμάκια φορολόγησης από 10% έως και 50% ανά εισοδηματικό κλιμάκιο για πολύ υψηλά εισοδήματα. Νέος προοδευτικός τρόπος φορολόγησης των κερδών των επιχειρήσεων που θα εισάγει τη λογική περισσότερων συντελεστών ανάλογα με το ύψος τους και θα περιλαμβάνει ελαφρύνσεις με προϋποθέσεις αναπτυξιακών κριτηρίων καθώς και ενίσχυσης της απασχόλησης και επιβράβευσης των φορολογικών και ασφαλιστικών τους υποχρεώσεων. Νέες πηγές φορολογίας από την φοροαποφυγή επιχειρήσεων και εταιριών – πχ. ενδο-ομιλικές συναλλαγές, εξωχώριες επιχειρήσεις κλπ. Εγκαθίδρυση αξιόπιστων μηχανισμών αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής.
Αντιστροφή της λιτότητας με σταδιακή αποκατάσταση των εισοδημάτων από εργασία, μέσω της αναδρομικής ανατροπής των μνημονιακών ρυθμίσεων, με αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, με αναδρομική σταδιακή διαγραφή μνημονιακών φόρων.
Αποκατάσταση των δικαιωμάτων των εργαζομένων (επαναφορά του καθεστώτος των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων, κατάργηση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, των ομαδικών απολύσεων και του πολύμορφου καθεστώτος της επισφάλειας, νέος συνδικαλιστικός νόμος, με εκσυγχρονισμό και περαιτέρω επέκταση των προοδευτικών ρυθμίσεων του ν. 1264, θέσμιση από τη βουλή νομοθετικών ρυθμίσεων που να καθιστούν υποχρεωτική την εφαρμογή ενιαίου μισθολογικού καθεστώτος για ομοιοεπαγγελματικές ομάδες, ανεξάρτητα από το αν εργοδότης είναι το δημόσιο ή ιδιώτης, με κριτήριο την ευνοϊκότερη θέση του εργαζόμενου, κατάργηση της υπεργολαβικής διαμεσολάβησης για υπηρεσίες του δημοσίου)
Αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος και εξασφάλιση της λειτουργίας του στη βάση των αρχών ενός δημόσιου καθολικού και αλληλέγγυου συστήματος με πλήρη διαχωρισμό συνταξιοδοτικών παροχών και δαπανών υγείας, με αυτοδιοικούμενα ταμεία, με αυξημένη στη διοίκησή τους συμμετοχή ασφαλισμένων, εργαζομένων και συνταξιούχων και με πόρους από τις εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών και κρατική συμμετοχή που θα καλύπτει τουλάχιστον τα τρέχοντα ελλείμματα παροχών και μεγάλη κρατική συμμετοχή για τις δαπάνες υγείας. Το κράτος πρέπει να εγγυάται πλήρη κάλυψη ιατροφαρμακευτικής και νοσοκομειακής περίθαλψης των νομίμων μονίμων κατοίκων της χώρας και με διακρατικές συμβάσεις των επισκεπτών και των Ελλήνων, επισκεπτών σε τρίτες χώρες.
Μετά την αποκατάσταση των ληστευθέντων αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων διαχρονικά με ανακεφαλαιοποίηση (με δημόσια περιουσιακά στοιχεία και ειδικές αυστηρές ομολογιακές εκδόσεις), θα πρέπει να συγκροτηθούν αποτελεσματικοί μηχανισμοί καταπολέμησης της ανασφάλιστης εργασίας και της εισφοροδιαφυγής και να θεσμοθετηθεί ένα πλαίσιο ρύθμισης των ληξιπρόθεσμων εισφορών που αδυνατούν να καταβάλουν σήμερα οι ασφαλισμένοι και παράλληλα είσπραξης των οφειλών από τους δυναμένους εργοδότες, που σε συνδυασμό με τη μείωση της τεράστιας ανεργίας θα προσφέρει πρόσθετους πόρους στο σύστημα. Το συνταξιοδοτικό σύστημα θα πρέπει να στηρίζεται τόσο σε αρχές ανταποδοτικές όσο και αναδιανεμητικές για την αποφυγή των ισοπεδώσεων και των κρατικών παρεμβάσεων υφαρπαγής του παρελθόντος. Θα αναθεωρείται κατά διαστήματα με επικαιροποιημένες αναλογιστικές μελέτες για τον προσδιορισμό των αναγκαίων εισφορών και του ύψους και της κατανομής των συντάξεων, με δημοκρατικά ελεγχόμενο από τους δικαιούχους τρόπο.
Ριζική αναμόρφωση του συστήματος υγείας και παιδείας σε νέο δημοκρατικό πρότυπο με απόλυτα κρατική χρηματοδότηση, καθολικό, δημόσιο – κοινωνικό έλεγχο και καθολική δωρεάν παροχή υπηρεσιών σε όλους του πολίτες.
Γ) Εξωτερικές σχέσεις
Σε αυτή την φιλοσοφία θα πρέπει να καθοριστούν και οι μηχανισμοί ελέγχου του εξωτερικού τομέα της οικονομίας που πρέπει να περιλαμβάνουν τον έλεγχο της κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, εργασίας και υπηρεσιών, όπως και τον επανασχεδιασμό των διεθνών οικονομικών και των άλλων σχέσεων της χώρας, με βάση σχέσεις ισοτιμίας και αμοιβαίου οφέλους σε μια κατεύθυνση πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής.
Εδώ εντάσσεται και ο επανασχεδιασμός της αμυντικής πολιτικής, με ολική αναδιαμόρφωση του στρατεύματος, πλήρης αποδέσμευσή του από τις νατοϊκές και άλλες εξαρτήσεις, ενίσχυση της πολεμικής βιομηχανίας για τις ανάγκες αυτές με ανάκτηση των παραγωγικών της δυνατοτήτων.
Το πλαίσιο που περιγράφεται αποτελεί μια δέσμη αλληλεξαρτούμενων πολιτικών παρεμβάσεων μιας κυβέρνησης που θα στηρίζεται στην ενεργητική λαϊκή συμμετοχή και θα έχει προκύψει μέσα από την ανατροπή του υφιστάμενου μνημονιακού καθεστώτος από ένα γενικευμένο παλλαϊκό κίνημα που θα έχει υιοθετήσει ή/και εμπλουτίσει όλα τα παραπάνω, μέσα από τη σύνδεση των επιμέρους αγώνων. Ωστόσο στο πλαίσιο αυτό υπάρχει ένα κομβικό σημείο η εθνική ανεξαρτησία, όπως περιγράφηκε (έξοδος από τους μηχανισμούς της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» και της ευρωζώνης, ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας και μονομερής παύση πληρωμών με άρνηση αναγνώρισης του κρατικού χρέους), η εκπλήρωση των οποίου αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την εφαρμογή του πλαισίου.
Θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η διαδικασία της λαϊκής αφύπνισης και ενεργοποίησης, αν και επείγουσα, δεν φαίνεται να είναι ταχείας «ωρίμανσης» και θα απαιτηθούν σκληροί κοινωνικοί αγώνες σε όλα τα επίπεδα που θα συναρμόζονται σε ένα ενιαίο πολιτικό εγχείρημα καθεστωτικής ανατροπής, όπως σκιαγραφήθηκε, που θα επιχειρούν τη ριζική μεταβολή του σημερινού κοινωνικού συσχετισμού δυνάμεων.
Ανάρτηση από: http://www.antifonies.gr