Ανδριανής Στράνη
Ξημέρωνε 6 Δεκέμβρη. Το ραντεβού είχε δοθεί από την προηγούμενη. Μόλις χαράξει, συμφώνησαν, θα πηδήξουμε τα κάγκελα για να μπούμε μέσα και θα βάλουμε καινούργιο λουκέτο και αλυσίδα. Σαν τα πουλιά κρεμάστηκαν από τη βαριά σιδερένια πόρτα. Πρόχειρα κρέμασαν και το χαρτόνι με τα μεγάλα γράμματα: «ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ», για να φαίνεται από μακριά.
Στην ώρα τους οι δάσκαλοι, ανυποψίαστοι και υποψιασμένοι, έμειναν να κοιτάνε από το πεζοδρόμιο. Οι γονείς και οι παππούδες δεν άργησαν να φανούν και να εκδηλωθούν. «Τι συμβαίνει εδώ πέρα, δέκα αλήτες θα κρατάνε το σχολείο κλειστό;». Μια δασκάλα φώναξε: «Δεν είναι αργία σήμερα, η κατάληψη απαγορεύεται». Ο δεκαπεντάχρονος Ερνέστο γελούσε καθώς έπαιζε με την αλυσίδα. Σήμερα, είπε, είναι του Αλέξη, δεν κάνουμε μάθημα. Ένας οξύθυμος μεσόκοπος πετάχτηκε: «Να πάτε στα Εξάρχεια να τα κάνετε αυτά ρε!». Τα παιδιά απάντησαν: «Γιατί θείο να πάμε στα Εξάρχεια; Εμείς είμαστε από τον Πειραιά. Εδώ είναι το σχολείο μας». Το σύνθημα για τον Ολυμπιακό ακούστηκε ξεθυμασμένο. Άλλος ήταν ο λόγος που βρίσκονταν εκεί σήμερα.
«Κατέβα παιδί μου από την πόρτα, θα πέσεις», πετάχτηκε ο Διευθυντής ανήσυχος βλέποντας τον εύσωμο Τάκη κρεμασμένο επάνω της. Κύριε μην τρελαίνεστε, προχτές δε μας δείξατε video «Τα χελιδόνια του ‘73» επάνω στην πόρτα του Πολυτεχνείου; Είναι άλλη εποχή αυτή που ζούμε Παναγιώτη σήμερα. Έχουμε Δημοκρατία. Άλλη εποχή είναι για σας Κύριε, για μας είναι η δική μας εποχή. Είπε την αλήθεια. Αυτό που ένιωθε για τον δικό του αγώνα, με τον τρόπο που μπορούσε, για την ηλικία του και για να υπερασπιστεί τους νεκρούς της δικής του γενιάς.
Τα λόγια των δασκάλων έδειχναν προχωρημένο φθινόπωρο. Γι’ αυτόν ήταν παραγινομένα φρούτα αρκετοί από τους σημερινούς εξηντάρηδες και κάτι, φοιτητές του Πολυτεχνείου τότε. Με τη ζωή και τις πράξεις τους έφθιναν τη 17 Νοέμβρη. Τα παιδιά καταλαβαίνουν περισσότερα από όσα νομίζουμε, πρόσθεσε ένας πατέρας. Πολλοί από τη γενιά του Πολυτεχνείου, παππούδες και γιαγιάδες σήμερα, τα «είχαν μαζέψει» σε οπισθοχώρηση. Είχαν τραπεί σε άτακτη φυγή. Με τα αμάξια τους, τα εξοχικά τους, τα κυριλέ μπουφανάκια φίρμας, τα ταγιέρ και τις θέσεις τους στην Ευρώπη και την Ελλάδα. Όλα ήταν ασορτί με τη Δημοκρατία τους. Τη Δημοκρατία που ευχαριστεί τους Αμερικανούς για την αμέριστη βοήθειά τους προς τη χώρα μας, παλιά και τώρα.
Αυτοί λοιπόν οι βολεμένοι με γραβάτα ή χωρίς, στη γιορτή του Πολυτεχνείου θυμούνται τα νιάτα τους και βγάζουν λόγους κατά της Χούντας που τους απαγόρευε να μιλάνε και να αγωνίζονται. Αν ήταν έτσι, σκέφτονταν οι μαθητές, τότε γιατί οι δάσκαλοι το βουλώνουν σήμερα που έχουμε Δημοκρατία; Στη γιορτή του σχολείου βέβαια όλοι βάζουν τα δυνατά τους. Το αποτέλεσμα είναι «καθώς πρέπει», με ομιλίες, κείμενα και τραγούδια. Ο Μίκης Θεοδωράκης απαραίτητος. Έχουν ξεχάσει όμως πότε και γιατί γράφτηκαν τα τραγούδια αυτά και μάλλον δεν διάβασαν το τελευταίο άρθρο του «… καλή αντάμωση στα γουναράδικα». Απλά ο Μίκης πάει με τη γιορτή. Έτσι τα παιδιά στη νόμιμη γιορτή του σχολείου προσπαθούσαν να μπουν στον ρόλο τους με την καθοδήγηση των δασκάλων. Όλα εντός πλαισίου και εντός νομιμότητας. Φρόνιμα, προσεκτικά, όπως στις οικογενειακές γιορτές, περίμεναν να τελειώσει η γιορτή ευχάριστα, χωρίς μάθημα. Και μετά τι; Ψηφισμένα μνημόνια, το ένα μετά το άλλο, κλειστά στόματα, δάνεια εξάρτησης, αξίες που για κάποιους «πήγαν περίπατο».
Αρκετοί από τη γενιά του Πολυτεχνείου αποδέχονται και υπογράφουν ατελείωτες παραχωρήσεις και εκχωρήσεις. Τα συνθήματα του Πολυτεχνείου που έγραφαν «ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ» και «ΕΞΩ ΑΙ ΗΠΑ» ξεχάστηκαν. Μας έμεινε η γιορτή και αποδεχτήκαμε τις ξένες παρεμβάσεις στη χώρα μας με κατάληξη την υποταγή. Ναι σε όλα λοιπόν, σε μια πορεία χωρίς επιστροφή; Μεγάλη κουβέντα στήθηκε έξω από το σχολείο, με αφορμή την κατάληψη των παιδιών στη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου που δολοφονήθηκε στις 6/12/2008 και κάηκε η Αθήνα με σύνθημα: «Αυτά τα Δεκεμβριανά εμείς θα νικήσουμε».
Παραινέσεις, συμβουλές, κηρύγματα… Κάπως έτσι ακούγονταν στ’ αυτιά των νέων τα λόγια των κηδεμόνων, αλλά και των δασκάλων, που άλλα έλεγαν και άλλα έπρατταν. Οι αντιπαραθέσεις εμπεριείχαν βία και αντιπαλότητα. «Δεν ντρέπεστε να αδιαφορείτε που σκότωσαν ένα παιδί;», τόλμησε να πει δυνατά ο Ερνέστο μέσα από την κατάληψη. Ο ξαναμμένος εξηνταπεντάρης δεν κρατήθηκε: «Να καθότανε σπίτι του», είπε. Κάποιος περισσότερο ψύχραιμος τον συγκράτησε. Όχι παιδί μου δεν είπαμε αυτό, αλλά είδαμε τα αποτελέσματα που μπορεί να φέρει η βία. Η βία γεννά βία. Ο «παππούς» είπε μέρος της αλήθειας. Δεν είχε σκεφτεί ή αγνοούσε τι είναι η βία σε κάθε εκδοχή της και ποιος την προκαλεί. Ο έφηβος «στα κάγκελα» βιώνει μια άλλη βία που είναι διάχυτη μέσα στην κοινωνία σαν καθεστώς. Όταν η χώρα του ξεπουλιέται κομμάτι-κομμάτι για να ξεχρεωθεί (;), ο ίδιος στερείται το δικαίωμα στη μόρφωση και στη δουλειά και στο τέλος αναγκάζεται να ξενιτευτεί. Η φτώχεια, η ανεργία και η ξενιτιά δεν είναι βία;
Οι χιλιάδες αυτοκτονίες, η καρατόμηση της δημόσιας εκπαίδευσης και υγείας, τι είναι; Γιατί στον Ερνέστο λένε τη μισή αλήθεια για τη βία της Ιστορίας; Γιατί στη Φιορίνα δίνουν τη μισή ζωή και την άλλη μισή της την παίρνουν πίσω με ψεύτικες υποσχέσεις; Ποιος έβγαλε τα παιδιά από τα θρανία και τα ανέβασε στα κάγκελα;
Η ώρα πέρασε. Πολλοί εκτονώθηκαν και έφυγαν. Τα παιδιά μέσα στην κατάληψη άκουγαν Σιδηρόπουλο.
Έχει και η Δημοκρατία τα αδιέξοδά της…
Ανάρτηση από: https://www.alfavita.gr