Σκεφθείτε το εξής σενάριο - ένα σενάριο όχι φανταστικό, αλλά παρμένο από την εμπειρία μιας έμπρακτης εμπλοκής στην προσπάθεια δημιουργίας ενός μετώπου αντίστασης κι απελευθέρωσης μέσα στα χρόνια της κρίσης:
Τρεις απλοί εργαζόμενοι άνθρωποι, δημοκράτες και μια χαρά παιδιά, ποθούν απεγνωσμένα κάποια αυτονόητα πράγματα: να σταματήσει το ξεπούλημα της χώρας, να σταματήσουν οι αυτοκτονίες και τα λουκέτα που φέρνουν την ανεργία, να επιστρέψει ο έλεγχος της διακυβέρνησης της χώρας μέσα στην χώρα και στα χέρια της κοινωνίας και να δικαστούν και να αποδοθούν ευθύνες σε όλους αυτούς που μας έφεραν εδώ. Να σταματήσουν οι αδικίες και η εκμετάλλευση των αδύναμων, να σταματήσουν οι παράλογοι, καταχρηστικοί και θανατηφόροι φόροι, να σταματήσει η κατάφωρη ανισότητα στο πως φέρεται το κράτος και οι μεγάλες εταιρείες στις διάφορες τάξεις.
Να υπάρξει επιτέλους πραγματική δημοκρατία, η οποία να δίνει εξουσία στην κοινωνία όποτε αυτό κρίνεται αναγκαίο από την ίδια την κοινωνία, απαγορεύοντας έτσι στα ιδιωτικά συμφέροντα να έχουν το πάνω χέρι και να είναι συνεχώς στο απυρόβλητο. Θέλουν, μάλιστα, να αγωνιστούν για να τα καταφέρουν αυτό, διότι νοιώθουν πλέον στο πετσί τους, πως αν δεν το κάνουν αυτό, τότε τα παιδιά τους θα ζουν σε μια κόλαση και η χώρα θα βρίσκεται πλέον υπό τον έλεγχο ξένων δυνάμεων.
Κι όμως, αντί να κάνουν σοβαρή δουλειά οργάνωσης μαζί για να καταφέρουν αυτά τα βασικά, μαλώνουν μεταξύ τους. Γιατί;
Γιατί ο ένας π.χ. βάζει στον αγώνα την ταμπέλα του ταξικού και το αντιιμπεριαλιστικού. Ο άλλος βάζει στον αγώνα την ταμπέλα του πατριωτικού / εθνικοαπελευθερωτικού. Και ο τρίτος βάζει στον αγώνα την ταμπέλα του αντιεξουσιαστικού.
Κι όσο όλοι αυτοί μαλώνουν για τις ταμπέλες και τους τίτλους, κάποιοι άλλοι έχουν υφαρπάξει όλες τις ταμπέλες και τους τίτλους και τα αντιπροσωπεύουν κάλπικα, μεθοδεύοντας έτσι την σπίλωση της κάθε ταμπέλας στα μάτια της κοινωνίας. Ο αγνός αντιιμπεριαλιστής τώρα, θα πρέπει να σπαταλάει τον χρόνο του, για να πείσει ότι οι άλλοι «αντιιμπεριαλιστές» είναι ψεύτικοι και δεν το εννοούν. Ο αγνός πατριώτης βρίσκεται μπροστά σε μια κατάσταση όπου κάποιοι φασίζοντες υμνητές των χειρότερων σφαγέων της ιστορίας έχουν υφαρπάξει, κλέψει και τώρα σηκώνουν το δικό του αιματοβαμμένο για την ελευθερία λάβαρο. Και ο αγνός αντιεξουσιαστής έχει αφήσει να του πάρει τον τίτλο ο διαπλεκόμενος χαφιές του συστήματος και με οξύμωρο τρόπο, πολλοί από αυτούς τους αντιεξουσιαστές, βρίσκονται και κάτω από την εξουσία όλων αυτών των χαφιέδων.
Και το χειρότερο; Οι τρεις άνθρωποι του σεναρίου μας μαλώνουν για τις ταμπέλες και τους τίτλους, που έτσι κι αλλιώς έχουν παραδώσει με όλους τους πρακτικούς τρόπους σε ψευδεπίγραφα αντικατάστατα του συστήματος. Οι τρεις άνθρωποί μας μαλώνουν επίσης, για το τι θα γίνει μετά το πρώτο βήμα, στο οποίο όλοι τους όμως συμφωνούν. Κι όσο αυτοί πιστεύουν ότι τώρα, μέσα στην θύελλα της ολοκληρωτικής καταστροφής, έχουν κάτι επείγον να χωρίσουν και να ξεκαθαρίσουν, ο εχθρός συνεχίζει να φέρνει τον όλεθρο, τον θάνατο, την αποτέφρωση.
Η κοινωνία, φίλοι μου, δεν περιμένει να ακούσει την ρητορεία του επόμενου Ριζοσπάστη, Πατριώτη, Αναρχικού ή Αντιιμπεριαλιστή. Οι κοινωνία, φίλοι μου, δηλαδή ο απλός πολίτης που ξημεροβραδιάζεται για ένα κομμάτι ψωμί και στην συνέχεια πάει σπίτι του και κατά-τρομοκρατείται από τα ΜΜΕ, δεν περιμένει να ακούσει περί του αγώνα με όρους Ταξικούς, με λαϊκίστικες αναφορές στην Πατρίδα, η με αντιεξουσιαστικά συνθήματα και ανούσιες ή άστοχες πράξεις διαμαρτυρίας.
Η κοινωνία περιμένει κάποιους να του δώσουν με χειροπιαστούς όρους, σχέδιο και χωρίς φανφάρες, φαγωμάρες και μεγάλα λόγια, την διέξοδο. Θέλει να σταματήσει η σφαγή. Θέλει να δει δικαιοσύνη. Θέλει να δει δημοκρατία.Θέλει να σταματήσει η καταστροφή, το ξεπούλημα, η κοροϊδία και τα ψέματα. Θέλει να βρει δουλειά και μάλιστα αυτή η δουλειά να έχει νόημα. Θέλει να βλέπει τον κόπο του να πιάνει τόπο. Θέλει να μην τον εκμεταλλεύεται ο κάθε αρχιαπατεώνας. Θέλει να ξέρει ότι όλ’ αυτά δεν είναι απλά λόγια, αλλά κάτι το οποίο μπορούμε πράγματι να το καταφέρουμε όλοι μαζί, σοβαρά, οργανωμένα, μαζικά - δηλαδή όλοι αυτοί οι απλοί εργαζόμενοι άνθρωποι που ζουμε σε αυτήν υπό κατοχή την χώρα και που το λέει η ψυχή μας.
Κανένας δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για τον τίτλο ή την ταμπέλα που θα δοθεί στην πράξη του να δικαστούν οι καταστροφείς μας, στην εκδίωξη των εγχώριων και ξένων δυναστών και στην πράξη λαϊκής κυριαρχίας του, να πάρει η κοινωνία την ζωή της στα χέρια της. Δεν ενδιαφέρει κανέναν απλό πολίτη αν ο τίτλος και η ταμπέλα θα είναι ταξική, αντιιμπεριαλιστική, αντιεξουσιαστική ή πατριωτικό/εθνικό καθήκον. Όλοι μας όμως, θέλω να πιστεύω, μας ενδιαφέρει ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. Ν’ αρχίσει η διαδικασία. Να γίνουν χειροπιαστά πράγματα. Να εκφραστεί το σχέδιο, να χριστούν όλες εκείνες οι δομές που θα το κάνουν πραγματικότητα.
Και ναι, βεβαίως, ΒΕΒΑΙΩΣ υπάρχουν διαφορές. Δεν είναι όλοι το ίδιο, κι ούτε θέλουν όλοι τα επόμενα βήματα να γίνουν με τον ίδιο τρόπο.
Αλλά πως βρε παιδιά ακριβώς θα υλοποιήσει κανείς τα βήματα 2,3,4 κλπ, όταν δεν έχει υλοποιήσει το πρώτο και σημαντικότερο;
Πότε θα καταλάβουμε ότι, εάν δεν υλοποιηθεί το πρώτο και σημαντικότερο, τότε δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να μιλάμε για οτιδήποτε άλλο;
Ποιά η σημασία στο κάτω-κάτω, να έχουμε αποδείξει στους εαυτούς μας και κάποιους άλλους, που ήδη συμφωνούν μαζί μας, ότι η δικιά μας ταμπέλα, ο δικός μας τίτλος, περιγράφει καλύτερα αυτό που πρέπει να γίνει, όταν όσο εμείς σπαταλάμε τον χρόνο μας για να το καταφέρουμε αυτό, ο εχθρός έχει ήδη υλοποιήσει την επόμενη καταστροφική πολιτική του και άλλο ένα μέρος της κοινωνίας μας έχει ριχθεί στα τάρταρα;
Πόσες ήττες, πόσα ψέματα, πόσες κωλοτούμπες, πόση απατεωνιά, αρπαγή, βιασμό και θάνατο πρέπει να δούμε δηλαδή, για να σταματήσουμε να συζητάμε τα περί του περιτυλίγματος, για να φτάσουμε στο άμεσο, επείγον και θεμελιώδες περιεχόμενο; Πόσο;
Είναι κανένας που έχει ακόμη έστω και στοιχειώδη λογική, που πιστεύει ότι τα απλά διαχρονικά αιτήματα, που έχουν πάντα οι πλειοψηφικές κοινωνίες, που έχουν φτάσει πλέον στα όρια τους και που είναι πολύ απλά «Θέλω δικαιοσύνη τώρα, θέλω ελευθερία τώρα, θέλω να σταματήσει η εκμετάλλευση τώρα κ.λ.π.», πρέπει ν’ αλλαχθούν, πριν σηκώσουμε το δαχτυλάκι μας;
Είναι κάποιος που πραγματικά τον πειράζει αν ο διπλανός του έχει μαύρο-κόκκινη, γαλανόλευκη, η ροζ σημαία, όταν θα χτυπήσουμε μαζί το σύστημα για να το φέρουμε οριστικά και αμετάκλητα στα γόνατα; Είναι κάποιος αληθινός επαναστάτης, οποιοσδήποτε πραγματικά οργισμένος με τη αδικία, ο οποίος θέλει να επιδείξει ότι τον ενδιαφέρει περισσότερο το χρώμα από την ουσία;
Κανείς δεν είπε ότι δεν υπάρχουν διαφορές μεταξύ των ομάδων. Κανείς δεν είπε, σταματήστε να μιλάτε ιδεολογικά. Κανείς δεν είπε ότι στα επόμενα βήματα υπάρχει ταύτιση. Δεν υπάρχει. Αλλά όποιος είναι δημοκράτης θα έπρεπε να είχε καταλάβει ότι δεν μας πέφτει και πολύ μεγάλος λόγος. Όχι τώρα, όχι ακόμα, κι όχι μόνο σ’ εμάς. Υπάρχει και μια κοινωνία, η οποία όταν χειραφετηθεί και απελευθερωθεί, θα πρέπει σε συνεχή χρόνο να αποφασίζει για το τι θέλει ακριβώς στα επόμενα βήματα. Το δικό μας ιστορικό χρέος, είναι το ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ. Τα δεύτερα και τα τρίτα είναι δουλειά όσων καταφέρουν να υπάρχουν όταν αποτινάξουμε τον ζυγό. Αυτή είναι η αλήθεια. Το χρέος μας σε αυτούς είναι ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑ να τους δώσουμε την ευκαιρία να το συζητήσουν και να τα αποφασίσουν.
Ναι, η ενημέρωση και η διάχυση θέσεων για τον σκοπό της διαμόρφωσης των επόμενων βημάτων είναι σημαντική. Δεν λέω να σταματήσει. Αλλά τώρα, τώρα που βρισκόμαστε μέσα στο μάτι του κυκλώνα, οφείλουμε να κάνουμε τον κύριο σκοπό μας την ανάκτηση των βασικών και θεμελιωδών. Μαζί, και βάζοντας στην άκρη τις ταμπέλες. Γιατί ταμπέλες υπάρχουν πολλές, και στο μέλλον βρίσκει κανείς και περισσότερες. Συγκροτημένες κοινωνίες όμως, όπως για παράδειγμα η δικιά μας πατρίδα/τάξη, υπάρχει μόνο μία. Εάν εξοντωθεί, τότε καμιά ταμπέλα δεν μπορεί να την αναστήσει και όλα αυτά που έχουμε θα μας τα έχει αρπάξει κάποιος από τους εχθρούς μας.
Ποιος λοιπόν θα πει ανοιχτά, ότι θα αφήσει να θανατωθεί το αντικείμενό του για χάρη της ταμπέλας;
Ποιος θα ισχυριστεί ότι είναι πιο σημαντικό να έχουμε προ-αποφασίσει πλήρως και διεξοδικά το πως θα διαχειριστούμε την χώρα μας σε κάποιο φανταστικό μέλλον, που δεν το έχουμε φέρει ακόμα, όσο αυτή καταστρέφεται και λεηλατείται από κάθε λογής βιαστή;
Ποιος θα ισχυριστεί ότι καλό είναι να πεθαίνει κόσμος, όσο εμείς καταλήγουμε σιγά σιγά σε μια συμφωνία για το πως θα περιγράψουμε και τι τίτλο θα δώσουμε στην επανάσταση;
Μήπως τελικά όποιος ασχολείται με τους τίτλους, τις ταμπέλες και τα επόμενα βήματα, δηλαδή όλα τα πράγματα ΕΚΤΟΣ από το πρωταρχικό και σημαντικότερο τελικά πλήττει τον αγώνα;
Μήπως είναι ώρα να σταματήσουμε να συζητάμε για τον τίτλο της επανάστασης και, αντί αυτού, να αποφασίσουμε επιτέλους να την καταγράψουμε στην Ιστορία;
Ανάρτηση από: http://www.dromosanoixtos.gr