Κάποιοι νεκροί δεν γίνονται ποτέ τους ήρωες.
Δεν θα μάθουν ποτέ το λόγο που πέθαναν.
Δεν ξέρουν καν ότι είναι νεκροί.
Στα πέντε σου βλέπεις τον κόσμο πανύψηλο, από το ένα μέτρο που απέχουν τα μάτια από την άσφαλτο.
Πανύψηλο αλλά και όχι αδυσώπητο. Ειδικά όχι ένα πρωινό του Νοέμβρη στα πέντε σου.
Ο καιρός έχει τη γλύκα του προχωρημένου φθινόπωρου, δυο βήματα πριν το τέλος σου είναι η πλατεία με τα περιστέρια και τους αειθαλείς ευκαλύπτους, και, καθώς πλησιάζουν Χριστούγεννα, μπορείς να ονειρεύεσαι ζαχαρωτά.
Πανύψηλο αλλά και όχι αδυσώπητο. Ειδικά όχι ένα πρωινό του Νοέμβρη στα πέντε σου.
Ο καιρός έχει τη γλύκα του προχωρημένου φθινόπωρου, δυο βήματα πριν το τέλος σου είναι η πλατεία με τα περιστέρια και τους αειθαλείς ευκαλύπτους, και, καθώς πλησιάζουν Χριστούγεννα, μπορείς να ονειρεύεσαι ζαχαρωτά.
Στα πέντε τους οι άνθρωποι δεν έχουν πει ούτε και ακούσει τη λέξη δικτατορία, Μακρόνησος, εξόριστοι, φάλαγγα, σφαγείο.
Δεν ξέρουν καν τη λέξη καθίκι. Λένε γιογιό κι ας είναι η μικρή ζωή τους ήδη περικυκλωμένη από καθίκια.
Ένα τέτοιο, με τ όνομα, Σπυρίδωνας Σταθάκης, ίλαρχος στο επάγγελμα, γάζωνε με την περίπολο του την πλατεία με τα περιστέρια στου Ζωγράφου, και τους αειθαλείς ευκαλύπτους και τα όνειρα με ζαχαρωτά, των πεντάχρονων που δεν ξέρουν ακόμη τι θα πει καθίκια και δικτατορία.
Δεν ξέρουν καν τη λέξη καθίκι. Λένε γιογιό κι ας είναι η μικρή ζωή τους ήδη περικυκλωμένη από καθίκια.
Ένα τέτοιο, με τ όνομα, Σπυρίδωνας Σταθάκης, ίλαρχος στο επάγγελμα, γάζωνε με την περίπολο του την πλατεία με τα περιστέρια στου Ζωγράφου, και τους αειθαλείς ευκαλύπτους και τα όνειρα με ζαχαρωτά, των πεντάχρονων που δεν ξέρουν ακόμη τι θα πει καθίκια και δικτατορία.
Έτσι έφυγε ο Δημήτρης Θεοδώρας πριν προλάβει να δει τον κόσμο ψηλότερα από το ένα μέτρο. Σκέφτομαι ποσό πανύψηλοι θα φάνταζαν στα μάτια του , οι έτσι κι αλλιώς ψηλοί αειθαλείς ευκάλυπτοι καθώς έτρεχε προς τα κει, την ώρα που τον γάζωσαν οι σφαίρες του ιλάρχου.
Περνώ από κει κάθε πρωί. Ακουμπάω σχεδόν πάντα το χέρι στο παγωμένο μάρμαρο του ελάχιστου μνημείου που το πνίγουν τα καφἀσια του παρακεἰμενου μανάβικου.
Ακουμπώ το χέρι, όπως το ακουμπάμε στο μέτωπο μικρουύ παιδιύυ για να δούμε αν έχει πυρετό.
Ο Δημήτρης δεν θα κάνει πότε του πυρετο.
Ούτε και θα γίνει ποτέ του ήρωας.
Τώρα θα ήταν ένας μεσήλικας αλλά είναι αμετάκλητα ένα δολοφονημένο παιδί.
Στο ελἀχιστο μνημείο σήμερα , 17 Νοέμβρη 2017, μὀνο 2 τριαντἀφυλλα, κομμένα από γλάστρα, σε λίγο τσαλακωμένο αλουμινόχαρτο.
Ούτε και θα γίνει ποτέ του ήρωας.
Τώρα θα ήταν ένας μεσήλικας αλλά είναι αμετάκλητα ένα δολοφονημένο παιδί.
Στο ελἀχιστο μνημείο σήμερα , 17 Νοέμβρη 2017, μὀνο 2 τριαντἀφυλλα, κομμένα από γλάστρα, σε λίγο τσαλακωμένο αλουμινόχαρτο.
Κανένα στεφάνι, καμιά ανθοδέσμη με γαρύφαλλα.
Έκανα στην άκρη τα καφάσια να φανεί το οριστικά μικρό κορμάκι του Δημήτρη.
Έκανα στην άκρη τα καφάσια να φανεί το οριστικά μικρό κορμάκι του Δημήτρη.
Ανάρτηση από: http://www.alfavita.gr