Ώριμη να ολοκληρώσει μια νέα στροφή στην πολιτική και τη φυσιογνωμία τη δική της και του κόμματος είναι η κυβέρνηση, μετά το ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ. Έως τώρα, είχε αποπέμψει μεν την «αριστερή πτέρυγα», αλλά επέμενε να αυτοπροσδιορίζεται ως παραδοσιακή Αριστερά που ενεργούσε υπό το καθεστώς ακραίας ανάγκης, όπως, για παράδειγμα, ο Λένιν με τη Νέα Οικονομική Πολιτική. Η περίοδος αυτή παίρνει τέλος.
Οι ΗΠΑ του Τραμπ, οι Βρυξέλλες/Βερολίνο και το ΔΝΤ κατέληξαν λίγο πολύ σε συμφωνία για την πορεία της χώρας και την τύχη του ΣΥΡΙΖΑ. Η χώρα παραμένει προτεκτοράτο, αλλά η κυβέρνηση αναβαθμίζεται σε προστατευόμενο είδος. Οι επικυρίαρχοι επιδιώκουν, αλλά και προβλέπουν ότι και την οικονομία της χώρας θα καταφέρουν να σταθεροποιήσουν οικονομικά, σε επίπεδο που εκείνοι θεωρούν ανεκτό, και την κυβέρνηση θα διασώσουν.
Σκοπός να κερδίσει με μικρή πλην σαφή διαφορά τις προσεχείς εκλογές, που πιθανόν να διεξαχθούν έως τον Σεπτέμβριο του 2018. Έτσι, θα ανατραπούν τα σημερινά προγνωστικά των δημοσκοπήσεων. Είναι χαρακτηριστικό πως ο Μοσκοβισί δήλωσε ότι πρέπει να αποκατασταθούν αδικίες σε χώρες όπως η Ισπανία και η Ελλάδα, οι οποίες πλήρωσαν βαρύ τίμημα «χωρίς να φταίνε»! Μας κατηγορούν («είστε τεμπέληδες») και μας απαλλάσσουν («δεν είστε τεμπέληδες») με την ίδια αλαζονική αυθαιρεσία.
«Κρέας για τα κανόνια»
Η ήττα του κυβερνητικού συνασπισμού Μέρκελ-Σουλτς εξηγεί εν πολλοίς την όποια μεταστροφή της ΕΕ. Να αποσαφηνιστεί, όμως: δεν ηττήθηκε μόνο η Μέρκελ. Ηττήθηκαν και οι Σοσιαλδημοκράτες. Κλονίστηκε, δηλαδή, το μεταπολεμικό κυρίαρχο κυβερνητικό σύστημα. Μικρές πολιτικές δυνάμεις αναδύθηκαν στη Γερμανία, βάζοντας σε κίνδυνο ισορροπίες δεκαετιών. Οι τρομπέτες σάλπισαν (μερική) υποχώρηση πριν οι αντιδράσεις φουσκώσουν.
Οι ΗΠΑ του Τραμπ κέρδισαν πόντους έναντι της ΕΕ και της Γερμανίας και προσέδεσαν την Ελλάδα στο άρμα τους, όπως τον παλιό καλό μεταπολεμικό καιρό. Η Γερμανία απείλησε εμμέσως τις ΗΠΑ ότι θα επιχειρήσει άνοιγμα στη Ρωσία, αλλά με τι κότσια; Οι ηττημένοι δεν μπορούν να πάρουν πρωτοβουλίες, όπως εμείς γνωρίζουμε καλά.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι, επειδή η Τουρκία είναι ασταθής σύμμαχος, θα αναβαθμιστεί η Ελλάδα. Ψευδαισθήσεις και αποπροσανατολισμένες απόψεις. Η αναβάθμιση του ρόλου της Ελλάδας δεν υπάρχει καν ως ιδέα. Κανένα προτεκτοράτο δεν αναβαθμίζεται, επειδή ένας τρίτος παίκτης δημιουργεί προβλήματα στην κυρίαρχη δύναμη.
Ο υποτελής παραμένει υποτελής, όποιο ρόλο και αν του αναθέσει ο επικυρίαρχος. Ενίοτε ο επικυρίαρχος του αναθέτει το ρόλο «κρέας για τα κανόνια» και, όταν διακηρύσσει ότι οι «ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες», σχεδιάζει καταστροφικό εμφύλιο, ώστε ο υποτελής να παραμείνει υποτελής.
Οι ΗΠΑ επιθυμούν την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, ώστε να ενισχυθεί η ενότητα της Συμμαχίας έναντι της Ρωσίας. Τα Σκόπια υπάρχουν επειδή το θέλουν οι ΗΠΑ. Ο Καραμανλής έθεσε βέτο για το όνομα. Αν υπάρξει θετική τελική λύση χωρίς ανταλλάγματα σε άλλα κρίσιμα θέματα, όπως για παράδειγμα στο Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά, τότε θα πρέπει να αναγνωριστεί από όλους.
Έρμαιο των επικυρίαρχων
Στο Κυπριακό, ΗΠΑ και Βρετανία δεν θέλουν να αντιπαρατεθούν άμεσα με την Τουρκία για να αποχωρήσουν τα κατοχικά στρατεύματα. Την εκδίωξή τους ανέλαβε εργολαβικά η κυβέρνηση και, προσωπικά, ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς. Για μια ακόμα φορά, δηλαδή, η Ελλάδα πρωτοστατεί στην αντιπαράθεση με τους Τούρκους, οι οποίοι έχουν βρετανικές «πλάτες».
Ωστόσο, θα ήταν πολύ πιο λογικό να καλέσουμε τόσο τους Βρετανούς, όσο και τους Αμερικανούς, οι οποίοι είναι αυτοί που επέτρεψαν την τουρκική εισβολή, να αναλάβουν και την ευθύνη να πιέσουν τους εισβολείς να «τα μαζέψουν». Οι επικυρίαρχοι δεν επιθυμούν καταδίκη της εισβολής και αποκατάσταση της αδικίας. Αντίθετα, επιθυμούν μια Κύπρο δικό τους έρμαιο, εξοβελίζοντας Έλληνες και Τούρκους και αφήνοντας τις δυο κοινότητες ορφανές. Γι’ αυτό προτείνουν παραλλαγές του ίδιου «σχεδίου Ανάν». Τελεία.
Μετά το ταξίδι στις ΗΠΑ διαγράφεται μία ακόμα μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και νέες συμμαχίες, πριν ή μετά τις εκλογές, ανεξάρτητα από το αν θα σχηματιστεί αυτοδύναμη κυβέρνηση. Οι προστάτες (δυνάστες-δανειστές) της χώρας δεν φοβούνται πλέον μήπως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Τσίπρα μπορεί -έστω και να διανοηθεί- να μη συμμορφωθεί με τις επιταγές τους. Αλλά αυτό δεν (τους) αρκεί.
Επιθυμούν να εγκαταλειφθεί και σε επίπεδο ρητορικής και τυπικά καθετί που θυμίζει το παρελθόν – ιδίως το ΕΑΜικό πατριωτικό παρελθόν. Θέλουν ο ΣΥΡΙΖΑ να μετατραπεί σε μια άχρωμη, υποτελή «Αριστερά», που θα αποτελέσει ιδανικό μόρφωμα μαζί με ταιριαστούς συμμάχους, τα ανεμομαζώματα της λεγόμενης Κεντροαριστεράς.
Απόλυτη συμμόρφωση
Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η Αριστερά στην Ελλάδα με τον Κύρκο, τον Σημίτη, και λοιπούς, δεν ρίζωσε, εξόκειλε. Δεν υπάρχει ευθύς, ειλικρινής τρόπος να εισηγηθεί η ηγεσία τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ προς αυτή την κατεύθυνση. Και να το έπραττε, δεν υπάρχει ο κοινωνικός/πολιτικός χώρος που θα ακολουθήσει/υποστηρίξει το εγχείρημα.
Αφού, λοιπόν, κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό με τον ευθύ τρόπο, υπάρχει ο πλάγιος. Ο ριζοσπαστισμός των μικρομεσαίων παραμένει ζωντανός στις συνθήκες των Μνημονίων παρά το ότι ο χώρος ελέγχεται συγκυριακά με την παροχή ευεργετημάτων, όπως, για παράδειγμα τα εξαγγελθέντα (προεκλογικού, συγκυριακού, χαρακτήρα) επιδόματα.
Οι παροχές καλύπτουν «τον επιούσιο άρτο». Παράλληλα, για παράδειγμα ο Ρουβίκωνας αλλά και η (νόμιμη) 48ωρη, υπό παρακολούθηση, άδεια στον Κουφοντίνα προσφέρουν την επίφαση της «Αριστεράς που αντιστέκεται». Καλλιεργούν κλίμα ριζοσπαστισμού και αφήνουν την υπόνοια ότι «πάλι με χρόνους και καιρούς…», χωρίς η κυβέρνηση να αναλαμβάνει ευθύνη.
Ο αριστερισμός ήταν για τον Λένιν παιδική αρρώστια. Αυτό τέλειωσε. Ο αριστερισμός (όταν δεν οφείλεται απλώς σε κανονική, ανίκητη, βλακεία) είναι πια μεταμφίεση, στολή αποκριάτικη, για τους αφελείς. Όπως έλεγε ο Μάο, «υψώνουν την κόκκινη σημαία για να χτυπήσουν την κόκκινη σημαία».
Ο ΣΥΡΙΖΑ με το πρόσημο του αριστερού, έως και αριστεριστή, θεωρεί ότι μπορεί, ελεύθερος κι ωραίος, να ξανοιχτεί στη Λεωφόρο του Σημιτισμού, αιχμαλωτίζοντας λαϊκή βάση που ποτέ αυτός δεν είχε. Ίσως, προσωρινά, να τα καταφέρει. Αρκεί να μην ξεχνάει, όμως, ότι, για παράδειγμα, αφού είχε απαλειφθεί γλώσσα, καταγωγή και μνήμη, οι γενίτσαροι ξέχασαν τελικά τον λόγο ύπαρξής τους. Δεν είχαν τι να υπερασπιστούν, βυθίστηκαν σε άθλια παρακμή και χάθηκαν άδοξα στην καταβόθρα της Ιστορίας.
Ανάρτηση από: https://slpress.gr