Είναι πασιφανής και εκκωφαντική η αφωνία, η αμηχανία, η πλήρης αγαλματοποίηση («έμεινε άγαλμα») της Αριστεράς σε όλες τις αποχρώσεις της –από τις δηλωμένα πιο επαναστατικές έως τις ροζίζουσες– όσον αφορά δύο κεντρικά και σημαντικά ζητήματα:
- α) το μακεδονικό, όπως ονομάζεται και όπως μεθοδεύεται, και
- β) τις προκλήσεις του τούρκικου επεκτατισμού.
Δύο κεντρικής σημασίας, και απειλητικά για την ίδια την υπόσταση της χώρας μέτωπα, είναι σχεδόν καταργημένα από τα αριστερά επιτελεία, που αδυνατούν να νοιώσουν καν τις ανησυχίες του λαού και των απλών ανθρώπων αυτής της χώρας. Τα εθνικά ζητήματα αποκόπτονται ως δια μαγείας από τα κοινωνικά, και με τον τρόπο αυτόν εκχωρούνται όλα στην αστική και φιλοϊμπεριαλιστική πολιτική.
Αφήνεται έτσι διάπλατα ανοικτή η πόρτα για ακροδεξιές και φασιστικές δυνάμεις να κάνουν τη δουλειά τους. Όπως ο ομογάλακτος Κοτζιάς χάρισε στη Χρυσή Αυγή σχεδόν όλους όσους αντιδρούν στους ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς, έτσι και σύμπασα η Αριστερά θεωρεί «εθνίκια» (τι ωραία λέξη…) όσους θέλουν να διαδηλώσουν για άλλη μία κατάφωρη καταπάτηση ιστορίας, αγώνων, συνόρων, κυριαρχίας, πολιτισμού.
Η χώρα δεν αντιμετωπίζει ένα μόνο μέτωπο, αυτό με την Ε.Ε., τα μνημόνια και το ευρώ. Ούτε διατρέχεται μόνο από μία βασική αντίθεση (κεφαλαίου/εργασίας), ώστε όλα να γίνονται για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Αντιμετωπίζει και άλλα μέτωπα, από ανατολάς – και ξανά, πρόσφατα, από τις νέες μοιρασιές και προετοιμασίες πολέμου στη Βαλκανική. Don’t worry. Be happy!
Τα σκληρά ταξικιστικά «κάτω τα ξερά σας από την απεργία» και οι μετονομασίες στις ταμπέλες των υπουργείων δεν πολυενοχλούν την αστική πολιτική. Και, κυρίως, δεν αλλάζουν συσχετισμούς – ιδιαίτερα όταν εντάσσονται στη σφαίρα του εικονικού και όχι μαζικού κινήματος, και μάλιστα για ψηφοθηρικούς σχεδιασμούς.
Η υπαρκτή Αριστερά αποστρέφεται ό,τι δεν ελέγχει. Δεν δίστασε να συκοφαντήσει τις πλατείες του 2011, χαρακτηρίζοντάς τες εθνικιστικές και χρυσαυγίτικες. Δεν σκέφτηκε ποτέ να παρέμβει σε μια κίνηση, σε ένα κίνημα, σε ένα λαϊκό ξέσπασμα, ώστε να το χρωματίσει, να το επηρεάσει, να του δώσει ένα άλλο στίγμα. Προτιμούσε έναν άλλο ρόλο που, παρά τα ηχηρά ταξικά λόγια, την κατέτασσε στις συστημικές δυνάμεις.
Σε χώρες όπως η Ελλάδα, το εθνικό και το κοινωνικό είναι στενά συνδεδεμένα. Διαπλέκονται και δεν διαχωρίζονται. Σε ξύλινη απόδοση, ο αντιιμπεριαλιστικός και ο αντικαπιταλιστικός αγώνας είναι αδιαχώριστοι. Η πάλη για πολιτική, οικονομική και κοινωνική διέξοδο της χώρας, τους συμπεριλαμβάνει, σε μια σύνθεση που έχει προτεραιότητες και κριτήρια. Κεντρική θέση στα οποία έχει η πραγματική εθνική και λαϊκή κυριαρχία.
Απουσίες και εκχωρήσεις σε κεντρικά θέματα βαραίνουν, προκαλώντας ιστορικές περιθωριοποιήσεις… Όπως και το αντίστροφο, βέβαια!
Ανάρτηση από: https://www.e-dromos.gr