Δεν καλέσαμε στο συλλαλητήριο.
Δεν επιτεθήκαμε στο συλλαλητήριο πριν πραγματοποιηθεί.
Δεν το συκοφαντήσαμε ούτε το χλευάσαμε αφότου πραγματοποιήθηκε.
Εξαρχής δεν το θεωρούσαμε εθνικιστικό ή ακροδεξιό και επιμείναμε πως δεν πρέπει μια τόσο σοβαρή υπόθεση να αφεθεί στη διαχείριση αντιδραστικών και σκοταδιστικών κύκλων.
Πήγαμε όμως στο συλλαλητήριο, γιατί θέλαμε με τα δικά μας μάτια και τη δική μας κρίση να αποκτήσουμε μια πιο συνολική άποψη και γνώμη.
Και επιβεβαιώσαμε, με το παραπάνω, στοιχεία που είχαμε διακρίνει και στο προηγούμενο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης.
Ο λαός μετά από πολλαπλές ήττες και υποβαθμίσεις της ζωής του από τα μνημόνια, την τρόικα και τον πολιτικό κόσμο, δεν θέλει άλλη μια ήττα, ένα τεράστιο ξεπούλημα, μια ακόμα υποχώρηση στην «παραγγελιά» των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και διαισθάνεται τους κινδύνους που ελλοχεύουν για το άμεσο μέλλον. Και εξέφρασε τα πατριωτικά του αισθήματα σε μια κρίσιμη στιγμή.
Ο Μίκης, με τη συγκινητική παρουσία του, έκανε μια πολιτική επιλογή να είναι από αυτήν την όχθη μαζί με τον λαό κι όχι με αυτούς που ξεπουλούν και εκτελούν τα συμβόλαια διάλυσης της χώρας. Με την τεράστια συμβολική του αξία διευκόλυνε τον κόσμο να πάρει μέρος στο συλλαλητήριο και ακύρωσε πολλές από τις επιθέσεις που γίνονταν από το Μαξίμου αλλά και από το σύνολο, σχεδόν, της αριστεράς. Γι’ αυτό και συνεχίζουν έναν εμετικό διασυρμό του Μίκη, που όμως ούτε τον ακουμπά, ούτε επηρεάζει τις εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που βρέθηκαν στο συλλαλητήριο.
Η πατρίδα και το έθνος, το εθνικό, ο εθνισμός δεν είναι λεκέδες που πρέπει να καθαριστούν. Ο φασισμός, ο εθνικισμός, η εθνικιστική υπεροψία, το μίσος για τις άλλες πατρίδες και για άλλα έθνη είναι σκοταδιστικά και αντιδραστικά. Η παγκοσμιοποίηση, με τεράστιες εκστρατείες, θέλει να εκμηδενίσει, να συκοφαντήσει την αγάπη για την πατρίδα, τον πατριωτισμό και τον εθνισμό, θέλει να τα παρουσιάσει ως αντιδραστικά, όπως εχθρεύεται την λαϊκή κινητοποίηση και τους λαούς που συγκροτούνται ενάντιά της, αναγορεύοντας σε πρώτο εχθρό τον «εθνολαϊκισμό». Η αριστερά, από την άλλη, στη συντριπτική της πλειοψηφία, έχει συνταχθεί με το στρατόπεδο της παγκοσμιοποίησης, ζει και τρέφεται από τις παραφυάδες της, διάφορους οργανισμούς και ΜΚΟ, αναγορεύει τον δικαιωματισμό και τον καπιταλιστικό κοσμοπολιτισμό σε υπέρτατη αρχή και έχει ξεχάσει τελείως τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Αισθάνεται πιο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ παρά στο συλλαλητήριο… Μια οικογένεια…
Λοιπόν, ότι είναι εθνικό δεν είναι κατ’ ανάγκη και εθνικιστικό. Και ότι είναι εθνικό περιλαμβάνει κοινωνικά, αλλά και πολιτικά, κι άλλες δυνάμεις πέρα από την εργατική τάξη, ή την αριστερά και τα κόμματά της.
Σε χώρες κυριαρχούμενες από μεγάλες δυνάμεις, σε χώρες όπου η μεγαλοαστική τάξη έχει συνταχθεί με τους εχθρούς της χώρας και του λαού, σε χώρες που μετατρέπονται σε σύγχρονες ημι-αποικίες και αδειάζουν από λαϊκή και εθνική κυριαρχία, ο πατριωτισμός και η ενότητα του λαού, αποτελούν «όπλα φοβερά κάτω από τα κουρέλια».
Η αριστερά έχει το δικαίωμα να κυβερνά, να ξεπουλά, να συκοφαντεί, να απέχει, να βρίζει, να εξυπηρετεί, να βολεύεται, να καταγγέλλει, να ζει το όνειρό της. Κυρίως να απουσιάζει και ο λαός να μην την βλέπει δίπλα του… Είναι κι αυτό ένα ακόμα δικαίωμα…
Η εθνική και λαϊκή κυριαρχία είναι όρος και στόχος μιας πολιτικής διεξόδου, και εντάσσεται σε μια στρατηγική μετάβασης σε έναν ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό.
Ανάρτηση από: https://www.e-dromos.gr