«Στην φιλελεύθερη δημοκρατία, που πρεσβεύει ο Ν. Μαραντζίδης, δεν επιτρέπεται να πιστεύεις ότι κάποιες αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις πρέπει να ηττηθούν και μάλιστα στρατηγικά, δηλαδή να μην μπορούν να καθοδηγήσουν, να ελέγξουν ή να παρεμποδίσουν τις μετεκλογικές εξελίξεις; Στη φιλελεύθερη δημοκρατία που γνωρίζω εγώ, αυτή είναι μια διεθνώς συνηθισμένη και φυσιολογική στάση. Η άποψη περί σοσιαλδημοκρατικής μετεξέλιξης καταλήγει πρακτικά στο να αφήνει χωρίς πολιτικά οριοθετημένο χώρο το Κίνημα Αλλαγής. Του προσφέρει ως μόνη επιλογή αυτή της συμπληρωματικής δύναμης του Συριζα, την οποία «εγκαθιδρύει» πανηγυρικά στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και της εγχώριας Κεντροαριστεράς. Υπό την κραυγή δε «όχι αντι-Συριζα μέτωπο», θέλει να ενοχοποιήσει την συστηματική αντιπολίτευση κατά του ΣΥΡΙΖΑ, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και συμπραττουσών δυνάμεων». Καθημερινή, Ε. Βενιζέλος, 29-4-2018
Αρκετοί πολιτικοί και κοινωνικοί επιστήμονες, οι οποίοι εστιάζουν την έρευνά τους σε θεσμούς και σε συστήματα διακυβέρνησης, αντιμετωπίζουν τις κοινωνικές συγκρούσεις ως καταστάσεις, που αποτελούν παθογένειες στην σχέση κράτους και κοινωνίας. Φυσικά δεν είναι λίγοι και εκείνοι, οι οποίοι αντίθετα τις θεωρούν εγγενή συνιστώσα του πολιτικού φαινομένου, αλλά και τη βασική διαδικασία μέσω της οποίας ανακύπτουν και μετεξελίσσονται πολιτικοί και κοινωνικοί θεσμοί. Στην δεύτερη περίπτωση εκείνο που ενδιαφέρει περισσότερο δεν είναι τόσο το γιατί, όσο οι μηχανισμοί των συγκρούσεων, τα πρόσωπα, οι τρόποι και τελικά η έκταση της πολιτικής μεταβολής την οποία επηρεάζουν βαθιά.
Ο Alexis de Tocqueville πίστευε ότι «τα δεινά που οι άνθρωποι υφίστανται υπομονετικά, όταν τους φαίνονται αναπόφευκτα, γίνονται ανυπόφορα, μόλις η ιδέα της απόδρασης από αυτά φανεί υλοποιήσιμη». Και δεν είχε άδικο, αφού είναι φανερό, όπως έχει αποδειχθεί σε πάμπολλες περιπτώσεις, ότι δεν αρκούν ακόμα και η πλέον αρνητική κατάσταση και τα μεγαλύτερα δεινά, για να κινητοποιηθούν οι άνθρωποι οι οποίοι τα υφίστανται. Δεν υποτιμούμε σε καμία περίπτωση τις ιδέες που κινητοποιούν τους ανθρώπους, εκείνους δηλαδή που αποφασίζουν ότι δεν είναι διατεθειμένοι πλέον να κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια, όμως, η ελπίδα, αλλά και η πεποίθηση μιας εφικτής απόδρασης σίγουρα δυναμώνουν τις θελήσεις ακόμα και στις πιο δυσμενείς περιστάσεις.
Οι κοινωνικές συγκρούσεις, ειδικά, όταν χαρακτηρίζονται από την σφοδρότητα, την έκταση, αλλά και την διάρκειά τους, συντείνουν, όπως είπαμε, στην συνδιαμόρφωση μιας σημαντικής πολιτικής μεταβολής είτε το επιθυμεί το σύνολο των συμμετεχόντων σ’ αυτές είτε όχι. Και ο λόγος είναι απλός. Ο ανεξέλεγκτος χαρακτήρας τους δεν είναι δεδομένος. Η σύγχρονη κοινωνία, υποστηρίζει ο αριστερός γάλλος κοινωνιολόγος Αλαίν Τουρέν, «είναι η συγκρουσιακή παραγωγή του εαυτού της», θεωρώντας ότι η βασική μορφή, που παίρνει αυτή η «συγκρουσιακή παραγωγή της κοινωνίας», είναι τα κοινωνικά κινήματα.
Η αριστερά, παραδοσιακά, είτε στον ευρωπαϊκό είτε στον ελλαδικό χώρο, άλλοτε συμμετείχε ενεργά και άλλοτε όχι, αλλά σε κάθε περίπτωση έσπευδε να καλύψει πολιτικά κάθε μορφής κοινωνικά κινήματα στοχεύοντας όχι μόνο στην αύξηση της πολιτικής της δύναμης, αλλά και στην ανανέωση συνολικότερα του πολιτικού συστήματος. Η λεγόμενη κρίση έφερε στην επιφάνεια με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο μια πραγματικότητα, που απλώς μέχρι τότε καλυπτόταν με επιμέλεια, είναι αλήθεια, από τους μέχρι τότε κραταιούς κομματικούς σχηματισμούς: το τέλος της λεγόμενης μεταπολίτευσης, το οποίο παρ’ ότι αναγγελλόταν από καιρού εις καιρόν συνεχώς αναβαλλόταν τουλάχιστον, όσον αφορά τον μετασχηματισμό των παραδοσιακών κομμάτων.
Οι λεγόμενες μνημονιακές κυβερνήσεις αυτήν ακριβώς την σφραγίδα φέρουν από τον Μάη του 2010 μέχρι και σήμερα μηδεμιάς εξαιρουμένης. Αποτελούν, καθεμία, την συνέχεια και την συμπλήρωση της προηγουμένης με το καθεστώς Τσίπρα να διεκδικεί τίποτα περισσότερο από την σταθεροποίηση της συνολικής προσπάθειας όλων τους, εκφράζουσα όμως και την κοινωνική συγκρουσιακή διαδικασία, όπως αυτή εξελίχθηκε από τον Μάη του 2010 έως και τον Φλεβάρη του 2012.
Η επαναφορά, λοιπόν, στην προτεραία κατάσταση δεν είναι απλά δύσκολη, αλλά αδύνατη.
Ο καθηγητής Μαραντζίδης το γνωρίζει καλά, θυμίζων ότι «Η κρίση αποκάλυψε, λοιπόν, την χαλασμένη πυξίδα της ευρωπαϊκής σοσιαλιστικής Αριστεράς, που άλλοτε στρίβει δεξιά αποδεχόμενη γκρινιάρικα και απρόθυμα τις νεοσυντηρητικές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές και άλλοτε ακολουθεί παραζαλισμένη τον λαϊκισμό κομμάτων τύπου Ποδέμος, Πέντε Αστέρων ή Μελανσόν. Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, όταν οι σοσιαλδημοκράτες στρίβουν δεξιά μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό με τους συντηρητικούς (και ας παριστάνουν πως δεν το έχουν καταλάβει και στα συνέδριά τους μιλούν ως «υπεύθυνοι» σοσιαλιστές) και όταν πάλι μετακινούνται αριστερά μετατρέπονται σε θλιβερούς λαϊκιστές, ενίοτε εθνικολαϊκιστές που δεν ντρέπονται να συγκυβερνούν με εκδοχές της άκρας Δεξιάς για να παραστήσουν τους αντισυστημικούς». Για αυτό και συστήνει σύνεση και υπομονή στους Βενιζέλους και στους Πρετεντέρηδες, οι οποίοι «καίγονται» για την συγκρότηση αντι-Συριζα μετώπου, ώστε να επέλθει η «στρατηγική του ήττα». Η εμπάθειά τους, όμως, λόγω και των προσωπικών διώξεων που τους επεφύλαξε το συριζαίικο καθεστώς, προφανώς δεν τους αφήνει να δουν καθαρά.
Ο Συριζα δουλεύει και για λογαριασμό τους. Ο Συριζα δεν είναι απλά χρήσιμος, είναι αναντικατάστατος, επειδή πρώτα απ’ όλα έχει πλέον δώσει πολλάκις τα διαπιστευτήριά του, τόσο στην ευρωπαϊκή πολιτική και οικονομική ελίτ όσο και στους αμερικανούς και ισραηλινούς «φίλους». Άλλωστε, το καθεστώς Τσίπρα είναι μιας μορφής οικουμενική κυβέρνηση, αφού συμμετέχουν σ’ αυτήν παλιοί σταλινικοί που σταδιοδρόμησαν στο ΚΚΕ, αριστεροί του ΚΚΕ εσ., κομμάτι της λεγόμενης σκληράς δεξιάς, καραμανλικοί και βέβαια ο κύριος κορμός αποτελείται από ένα σημαντικό τμήμα της αθάνατης πασοκαρίας, με δεσμούς και παντοτινές άκρες στα συνδικάτα και στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Ποιος λείπει; Μα ορισμένες τάσεις του πολιτικού συστήματος και τίποτα περισσότερο. Ο Συριζα ακόμη και να θέλει να γυρίσει στην προηγούμενη κατάσταση δεν θα τον άφηναν. Τόσο απαραίτητος είναι. Γιατί όχι μόνο εγγυάται τις σχεδόν μηδενικές κοινωνικές αντιδράσεις, ό,τι και να περάσει στην κοινωνία, αλλά είναι ικανός να ικανοποιήσει κάποτε ακόμα και τις μεγαλύτερες προσδοκίες: Την συγκρότηση του Μεγάλου Συνασπισμού Εξουσίας αλά ελληνικά.
Το Κίνημα έχει χρέος, λοιπόν, να τον στηρίξει προεκλογικά, όπως ήδη έχει κάνει, αλλά και μετεκλογικά αφού ο «κακός» Κυριάκος θα είναι μάλλον μονότονος και …ανίκανος να προσφέρει τόσο πολλά στο πολιτικό σύστημα…
Συσπείρωση Αναρχικών
Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 182, Μάϊος 2018
Ανάρτηση από: http://gregordergrieche.blogspot.gr