λο το επικοινωνιακό παιχνίδι της κυβέρνησης, στηρίζεται ετούτη τη στιγμή στη δημιουργία της αίσθησης ότι μια αμείλικτη πάλη διεξάγεται στη χώρα. Από τη μια, οι εκπρόσωποι του χτες, κυρίως η Ν.Δ. και ο Μαρινάκης. Από την άλλη, μια δύναμη που ανέλαβε να διασώσει την χώρα από τον γκρεμό, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι φίλοι του.
Κατά τον κύριο Θανάση Καρτερό (ή Πολύφημο), όπως διαβάζουμε σε μακροσκελές του κείμενο που αποτελεί και μια πλατφόρμα άμυνας για την παράταξη, δεν χωρά καμία σύγκριση. Χάος χωρίζει τον κόσμο και υπόκοσμο που εκπροσωπούν ο Μαρινάκης και ο Μητσοτάκης, από μια ομάδα αγνών παιδιών όπως «ο Τζανακόπουλος, ο Τσίπρας, ο Παπάς, η Αχτσιόγλου, ο Τσακαλώτος, ο Κοτζιάς» που «εκπροσωπούν μια προσπάθεια να βγει η χώρα από το βάλτο που την έριξε το γερασμένο σύστημα της νομής του κράτους από το εκάστοτε κόμμα-νικητή».
Το «φώς ενάντια στο σκοτάδι», μια νέα εκδοχή του «αντιδεξιού αγώνα» κοπής Μένιου Κουτσόγιωργα και φυσικά του πρόσφατα θανόντα πατέρα του αχαλίνωτου λαϊκισμού, του Γιώργου Κουρή.
Όποιος θέλει, μπορεί να «φάει» όλη την παραμύθα του κ. Πολύφημου, ο οποίος προήχθη από λογογράφος του Τσίπρα σε υπεύθυνο του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού. Γύρω από αυτή την πλατφόρμα, θα στοιβαχθούν όσοι αναρριχήθηκαν από το πουθενά, εφαρμόζοντας όλα όσα επιτάσσει ο παλιός κόσμος των μνημονίων, μηχανισμών και πρεσβειών, καταπατώντας κάθε ελπίδα για διέξοδο της χώρας. Χρησιμοποιώντας και εξαργυρώνοντας –για προσωπικό ή οικογενειακό όφελος– την ώθηση που έδωσε ο λαϊκός παράγοντας στη δύναμη αυτή.
Μια δύναμη που αποδείχθηκε «κατοικίδιο του συστήματος» κατά την έκφραση του Σαμίρ Αμίν που αποδίδει εύγλωττα την πλήρη υπαγωγή του πολιτικού κόσμου στις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης και των αγορών. Μια δύναμη που προσέφερε «μνημόνιο χωρίς πεζοδρόμιο», που αποδείχθηκε αποτελεσματική στη διάλυση του μαζικού λαϊκού κινήματος, τη διάσπαση των ενοποιητικών στοιχείων της κοινωνίας, την προώθηση του ωφελιμισμού στην ανώτατη μορφή του, τη μεταμοντέρνα.
Σε αυτή τη μορφή, ο ωφελιμισμός, περιτυλιγμένος από τον «δικαιωματισμό», πλασάρεται σαν προοδευτικός πόλος ενάντια στα σκοτάδια της συντήρησης. Μέσα από αυτό τον δρόμο, δεν υπάρχει καμιά αναγωγή από το μοναδικό, το διαφορετικό στο κοινό, στο ενοποιητικό. Ο «δικαιωματικός μεταμοντερνισμός» ακολουθεί την αντίθετη πορεία: Το ενοποιητικό και το κοινό είναι για αυτόν κατασκευάσματα, αφηγήσεις και η πορεία πρέπει να είναι προς το διαφορετικό και το μοναδικό. Μόνο που αυτό το τελευταίο δεν είναι παρά το σχιζοειδές προϊόν-άτομο της πιο αλλοτριωμένης καπιταλιστικής εκδοχής.
Η αριστεροδέξια στάση του συριζικού μορφώματος, υπαγορεύεται από την κεντροαριστερή φύση του. Μπορεί να υπάρχει μόνο σε συνθήκες διαλυτισμού και επιφανειακών, διχαστικών προτάσεων γύρω κυρίως από ζητήματα «ταυτότητας» και «δικαιωμάτων» (φύλο, θρήσκευμα, ουσίες κ.λπ.) μέσα από την ταμπέλα μιας αμφιλεγόμενης αλληλεγγύης. Η ταλαιπωρία της έννοιας «αλληλεγγύη» είναι τεράστια γιατί επιστρατεύεται με σκοπό να επικαλύψει την πιο άκρατη νεοφιλελεύθερη και φιλοπαγκοσμιοποιητική πολιτική που ακολουθούν οι διαχειριστές.
Για τον «δικαιωματικό μεταμοντερνισμό», το ενοποιητικό και το κοινό είναι κατασκευάσματα, αφηγήσεις και η πορεία πρέπει να είναι προς το διαφορετικό και το μοναδικό. Μόνο που αυτό το τελευταίο δεν είναι παρά το σχιζοειδές προϊόν-άτομο της πιο αλλοτριωμένης καπιταλιστικής εκδοχής
Πού αποβλέπει η επιχείρηση
Στήνεται ένα πολιτικό σκηνικό από τον ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στο οποίο ελπίζει να συγκρατήσει τη φθορά του, πετυχαίνοντας να παραμείνει –ως αξιωματική αντιπολίτευση έστω– στα πολιτικά πράγματα. Ο αντιδεξιός πόλος, επιστρατεύεται για να συσπειρώσει γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ όσους «ευεργετήθηκαν» από την αριστερή διακυβέρνηση, να συγκρατήσει διαρροές προς τον πασοκικό χώρο, να φθείρει όσο μπορεί τη Ν.Δ. και κυρίως τον Μητσοτάκη, να δημιουργήσει όρους μετεκλογικών συνεργασιών.
Παράλληλα, φαίνεται πως η προεκλογική περίοδος έχει ξεκινήσει –όποτε κι αν στηθούν κάλπες– και όλες οι πρωτοβουλίες έχουν άρωμα προεκλογικό. Ο Κλεισθένης, ο νέος νόμος για την αυτοδιοίκηση, θα καθιερώσει την απλή αναλογική με σκοπό η επιχειρηματική πολιτική θα αλώσει τους δήμους μέσα από τις πιο ετερόκλητες συμμαχίες και εξαγορές. Ένα «ζήτημα αρχής», η απλή αναλογική, θα οδηγήσει στην «ακυβερνησία» και μέσω αυτής σε δημοτικές πλειοψηφίες από ομάδες και πρόσωπα πιο ευθυγραμμισμένα στις ανάγκες της αγοράς. Φυσικά, όχι της αγοράς του δήμου, αλλά των μεγάλων συμφερόντων. Να ένα λαμπρό παράδειγμα διαλυτισμού και ενσωμάτωσης που θα προσφέρει η «αριστερά»…
Το επιχείρημα «έρχεται ο Μητσοτάκης και θα φέρει απολύσεις, κυνήγι στο Δημόσιο κ.λπ.», αποβλέπει στο μάζεμα ψήφων από όλες τις δεξαμενές (ακόμα και του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού χώρου). Ο Μαρινάκης χρησιμοποιείται για να τεκμηριωθεί αυτή η αφήγηση. Ξεχνιούνται βέβαια άλλα ονόματα (Σαββίδης, Μελισσανίδης κ.λπ.) που όλοι ξέρουν πως δεν ανήκουν σε κάποιο άλλο πλανήτη από αυτόν του Μαρινάκη. Όπως ξεχνιούνται και τα εύσημα που έχει εισπράξει η κυβέρνηση από τους τροϊκανούς για τα επιτεύγματά της ή οι φιλοφρονήσεις του Αμερικάνου πρέσβη, ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Με κανέναν από τους δυο
Οι δύο ρευστοποιημένες παρατάξεις, υπηρετούν τον ίδιο κόσμο, με τα ίδια μέσα, και εκφράζουν την ίδια εκδοχή «Δεξιάς». Υπηρετούν το «ακραίο Κέντρο» της παγκοσμιοποίησης και εφαρμόζουν τον νεοφιλελευθερισμό, διαλύοντας κεκτημένα και κοινωνικά δικαιώματα. «Κατοικίδια» του μνημονιακού καθεστώτος και της μεταμοντέρνας αποικίας που θα τσακωθούν για το ποιος θα επωφελείται από τη διακυβέρνηση, αδιαφορώντας για τον τόπο, τον λαό, τις αγωνίες και τις απειλές που νοιώθει.
Είμαστε με αυτόν που δεν «χωνεύουν» και οι δύο παρατάξεις: Είτε τον αποκαλούν «ετερόκλητο όχλο», είτε «εθνολαϊκισμό». Δηλαδή, με τον κινητοποιημένο λαϊκό παράγοντα, με τους πολίτες που αγωνιούν και αγαπούν τον τόπο τους. Με όλους τους ανθρώπους που νοιώθουν το δούλεμα που πέφτει και την εξαχρειωμένη φτήνια του πολιτικού κόσμου. Με όσους δίνουν μάχη επιβίωσης και αντοχής, όσους έδειξαν όλα αυτά τα χρόνια αποθέματα ανθρωπισμού, προσφοράς και πραγματικής αλληλεγγύης, όσους συκοφαντούνται συχνά σαν δήθεν «ακροδεξιοί» ή «λαϊκιστές».
Στη Μυτιλήνη προχθές, μέσα από μια πάνδημη κινητοποίηση, έπεσαν σαν τραπουλόχαρτα όλα τα επιχειρήματα του Μαξίμου και του παντός καιρού κ. Πολύφημου: «Γι’ αυτό, η επιλογή είναι απλή. Και καθαρή. Με τους Τζανακόπουλους, ναι. Με την Αριστερά και την κυβέρνηση. Με τα παιδιά που τα λένε αλήτες. Χίλιες φορές πιο πολύ από χτες».
Θλιβερότερος όλων, ο βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Λέσβου Γιώργος Πάλλης. Σε επίδειξη υπερβάλλοντος ζήλου, χαρακτήρισε τους διαδηλωτές ως «φασιστοειδή». Άξιος ο μισθός τους…
Ανάρτηση από: https://www.e-dromos.gr