Η Πολιτιστική Παγκοσμιοποίηση είναι εξίσου καταστροφική με την Οικονομική

Γιατί μιλούμε για Νέα Διεθνή Τάξη;

H νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι η μορφή που έχει πάρει το σύστημα της οικονομίας της αγοράς στη σημερινή Νέα Διεθνή Τάξη  και αποτελεί ουσιαστικά ένα οικονομικό φαινόμενο που οφείλεται κατά βάση στην άνοδο και τη μαζική εξάπλωση των Πολυεθνικών εταιριών, οι οποίες επέβαλαν, μέσω των πολιτικών και μιντιακών ελίτ που ελέγχουν, το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών (κεφαλαίου, εργασίας, υπηρεσιών και εμπορευμάτων), όπως  αυτή που εφαρμόζει η Συνθήκη του Μάαστριχτ στον ευρωπαϊκό χώρο της ΕΕ. Γι αυτό, στην Περιεκτική Δημοκρατία και στο ΜΕΚΕΑ δεν αναφερόμαστε απλά σε νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση αλλά στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης[i], η οποία βέβαια δεν έχει σε τίποτα να κάνει με συνωμοσιολογικές θεωρίες, αλλά βασίζεται στους συστημικούς παράγοντες και στις δομικές κοινωνικο-οικονομικές αλλαγές που έλαβαν χώρα τα τελευταία 40 περίπου χρόνια. Έτσι, πέρα από τους οικονομικούς παράγοντες που καθόρισαν την παρούσα κυρίαρχια της, αντίστοιχου βεληνεκούς ιστορικές εξελίξεις, όχι βέβαια άσχετες με τις οικονομικές, συνέβησαν και στην ευρύτερη πολιτική σφαίρα, με κύρια ιστορική μεταβολή την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, καθώς και την κήρυξη του πολέμου κατά της «τρομοκρατίας»[ii] που ήταν το μέσο, με αφορμή την 9/11, για την κατάργηση των ιστορικών εθνικοαπελευθερωτικών καθεστώτων στη Μέση Ανατολή (Ιράκ, Λιβύη και σήμερα Συρία, με επόμενο στόχο το Ιράν). Επομένως, είναι απόλυτα δικαιολογημένο να κάνουμε λόγο για την εμφάνιση μιας Νέας Διεθνούς Τάξης.

Η πολιτιστική διάσταση της Νέας Διεθνούς Τάξης

Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, δηλαδή τα οικονομικά και πολιτικά χαρακτηριστικά που καθορίζουν τη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αντιλαμβανόμαστε επιπλέον ότι υπάρχει και μια ιδεολογική και, ευρύτερα, πολιτιστική διάσταση στη μορφή του συστήματος σήμερα, η οποία αποτελεί όχι μόνο παράγωγό του, αλλά, ταυτόχρονα, λειτουργεί ως «αντικειμενική» δικαιολόγησή του. Όπως σημειώνει και ο Τάκης Φωτόπουλος:

Η ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης, η οποία είναι φυσικά η κυρίαρχη ιδεολογία σήμερα, είναι απλώς το σύνολο των ιδεών και των πεποιθήσεων που χρησιμοποιούνται για να «δικαιολογήσουν» (υποτίθεται αντικειμενικά) τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση σε κάθε της διάσταση, δηλαδή οικονομική, πολιτική, πολιτιστική κ.ο.κ.[iii]

Αντίστοιχα, θα μπορούσαμε να ορίσουμε ως παγκοσμιοποιητική κουλτούρα τη μορφή που έχει λάβει το κυρίαρχο κοινωνικό παράδειγμα[iv] στην εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, της οποίας κυρίαρχα συστατικά είναι (μεταξύ άλλων) η επικράτηση της ιδεολογίας της πολυπολιτισμικής κοινωνίας έναντι των ιδεολογιών που στήριζαν τις εθνικές κοινότητες, των πολιτικών ταυτότητας έναντι των «μεγάλων αφηγήσεων» και των «καθολικών σχημάτων» όπως ήταν ο σοσιαλισμός,[v] καθώς και της ανωτερότητας των ατομικών δικαιωμάτων έναντι του συλλογικού αυτοκαθορισμού. Δηλαδή, όπως  σημειώνει πιο συγκεκριμένα ο Τ. Φωτόπουλος, την ιδεολογία που θεμελιώνεται:

…στην κριτική στην πρόοδο (αλλά όχι στην ίδια την ανάπτυξη), στη μηχανιστική και ντετερμινιστική επιστήμη (αλλά συνήθως όχι στην ίδια την επιστήμη), καθώς και στην αντικειμενική αλήθεια και (…) στην υιοθέτηση κάποιων νεοφιλελεύθερων μοτίβων όπως η ελαχιστοποίηση των κοινωνικών ελέγχων πάνω στις αγορές, η αντικατάσταση του Κράτους Πρόνοιας από δίκτυα ασφαλείας και η μεγιστοποίηση του ρόλου του ιδιωτικού τομέα στην οικονομία.[vi]

Στο πλαίσιο  αυτό της εσκεμμένης αποσάθρωσης της κοινωνίας και των παραδοσιακών αξιών της μπορούμε να εντάξουμε  και τις οι εξαγγελίες του Υπουργείου -κατ ευφημισμόν- Παιδείας για την απαλοιφή των Λατινικών της Γ’ Λυκείου αλλά και της γενικότερης υποβάθμισης των αρχαίων Ελληνικών. Βασικός στόχος τέτοιων κινήσεων είναι η παραγωγή άβουλων και υπάκουων μελλοντικών πολιτών απολύτως προσαρμοσμένων στις ανάγκες της παγκοσμιοποίησης, όπου το μόνο που θα μπορούν να σκέφτονται θα είναι τι να «καταναλώσουν»,  όντας αποκομμένοι εντελώς από την ιστορική καταγωγή της πατρίδας τους, τους ιστορικούς αγώνες των προγόνων τους, την ιστορική και διαχρονική σημασία της (πλούσιας) ελληνικής γλώσσας αλλά και τη γνώση της εξέλιξης του ελληνικού έθνους και πολιτισμού. Φυσικά η εξέλιξη αυτή δεν είναι κάτι καινούριο και δεν έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία, αλλά είναι εσκεμμένη πολιτική επιλογή μιας κατάπτυστης κυβέρνησης και έρχεται να ολοκληρώσει τη συστηματική προσπάθεια παραχάραξης και αλλοίωσης της ελληνικής ιστορίας που ξεκίνησε πριν από αρκετά χρόνια από συγκεκριμένους ακαδημαϊκούς και πολιτικούς κύκλους. Οι κύκλοι αυτοί έδρασαν και εξακολουθούν να δρουν  στο όνομα της πολιτιστικής ισοπέδωσης των πάντων και δεν διστάζουν να υποβαθμίσουν παντελώς την ελληνική εκπαίδευση γνωρίζοντας ότι κάτι τέτοιο θα έχει μόνο «οφέλη» μελλοντικά για τους κάθε λογής εξουσιαστές, ντόπιους και ξένους, οι οποίοι θα αλωνίζουν τη χώρα χωρίς να σηκώνει κανείς κεφάλι. Δηλαδή, το απόλυτο όνειρο κάθε αυταρχικού καθεστώτος που θέλει να κονιορτοποιήσει τον εγκέφαλο κάθε ανθρώπου που μπορεί και σκέφτεται αυτόνομα και έχει πλήρη συνείδηση της ιστορίας του και της καταγωγής του[vii].

Με βάση το παραπάνω αναλυτικό πρίσμα μπορούμε να ερμηνεύσουμε ορισμένα γεγονότα της επικαιρότητας από το ευρύ πεδίο του πολιτισμού και να αναδείξουμε τους τρόπους διείσδυσης και προώθησης της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης και της αντίστοιχης παγκοσμιοποιητικής κουλτούρας.

Οι εθνικές κοινότητες υπό διωγμό για χάρη της προώθησης της πολυ-πολιτισμικής κοινωνίας

Αρχικά, μπορούμε να αναφερθούμε σε ένα σχετικά πρόσφατο γεγονός[viii] που φανέρωσε την έκδηλη προώθηση της πολυπολιτισμικής κοινωνίας[ix] σε βάρος της εθνικής κοινότητας από πλευράς του πολιτιστικού τμήματος της Υπερεθνικής Ελίτ. Στα πλαίσια, λοιπόν, του διαγωνισμού για την «Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Πολιτισμού» 2023, η ουγγρική πόλη Székesfehérvár υπέβαλε αίτηση καταθέτοντας ένα σύντομο βίντεο με στόχο να διαφημίσει την πόλη. Εντούτοις, η αίτηση αυτή απορρίφθηκε από την κριτική επιτροπή με την αιτιολόγηση ότι το διαφημιστικό αυτό βίντεο αποτελεί μια  «ταινία προπαγάνδας για τη λευκή χριστιανική Ευρώπη» στην οποία «όλοι είναι λευκοί, ευτυχισμένοι και χορεύουν στους δρόμους», όπως κατά λέξη δήλωσε ο δήμαρχος της πόλης Dr András Cser-Palkovics, ο οποίος εξέλαβε την απόφαση αυτή ως «απόρριψη του πολιτισμού μας».

Έτσι, γίνεται αντιληπτό ότι για τους κομισάριους που διαχειρίζονται την πολιτιστική διάσταση της παγκοσμιοποίησης στην ΕΕ, ο εθνικός-λαϊκός πολιτισμός βρίσκεται σε αντιπαραβολή με το νεοφιλελεύθερο κοινωνικό παράδειγμα, το οποίο  επιθυμεί να επιβάλλει καθολικά η Υπερεθνική Ελίτ και στη συγκεκριμένη περίπτωση εκφράστηκε ως μεροληψία υπέρ της πολυπολιτισμικής κοινωνίας.

Ταξική ή λαϊκή ενότητα;

Όμως, η ιδιαίτερη πολιτιστική ταυτότητα κάθε λαού που θεμελιώνεται στις εκάστοτε ιστορικές καταβολές, στη λαϊκή παράδοση, στην καλλιτεχνική κληρονομιά κλπ.  και η οποία όταν είναι ισχυρή ανάμεσα στον λαό καθορίζει και τον βαθμό ενότητάς του, αποτελεί φραγμό στην επέλαση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Όπως είχαμε τονίσει και αλλού:

Η έκβαση της κοινωνικής πάλης, είτε αυτή ήταν για εθνικο-απελευθερωτικούς σκοπούς είτε για αλλαγή του κοινωνικού συστήματος, εξαρτιέται από τον βαθμό ενότητας που τροφοδοτεί και το επίπεδο συνείδησης των λαϊκών στρωμάτων[x]

Bέβαια, στο σημείο αυτό, ειναι χρήσιμο να ξεκαθαριστεί η έννοια της «ενότητας» στην οποία αναφερθήκαμε παραπάνω έτσι ώστε να προσδιοριστεί και το περιεχόμενο που πρέπει να πάρει η κοινωνική πάλη σήμερα. Έτσι, κατά τη γνώμη μας, υπάρχουν δύο είδη ενότητας:

1. Η ταξική, η οποία όσο βαθύτερη είναι μέσα στα λαϊκά στρώματα τόσο η αλλαγή κοινωνικοοικονομικού συστήματος γίνεται πιο εφικτή και
2. Η λαϊκή ενότητα η οποία καθορίζει την ένταση της πάλης για εθνική κυριαρχία (π.χ. ΕΑΜ), η οποία δεν συνίσταται βέβαια σε αλλαγή συστήματος, αλλά ωστόσο αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για τη ριζική κοινωνική αλλαγή.

Επομένως, δεδομένου των συνθηκών προτεκταριοποίησης και οικονομικής κατοχής που έχουν διαμορφωθεί στη χώρα, ο σκοπός της κοινωνικής πάλης σήμερα δεν μπορεί παρά να είναι η επίτευξη του απαραίτητου βαθμού λαϊκής ενότητας που απαιτείται για την εθνική απελευθέρωση.

Αντίστοιχα στη ΝΔΤ είναι ανάθεμα να προβάλλεται η ομοιογένεια του εκάστοτε ευρωπαϊκού λαού τη στιγμή που η Υ/Ε έχει αποδυθεί σε έναν αγώνα νόθευσής της ώστε να ικανοποιηθούν οι ανάγκες των Πολυεθνικών, οι οποίες αντιμετωπίζουν στην Ευρώπη έλλειψη εργατικού δυναμικού λόγω δημογραφικών κυρίως παραγόντων. Γι’ αυτό και ο κύριος εκπρόσωπος της Υ/Ε στην ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία, ο Μακρόν, ο γνωστός υπάλληλος της Ρόθτσαϊλντ που η Υ/Ε ανέδειξε σε Πρόεδρο, έχει αποδυθεί σε άγριο αγώνα να συντρίψει τα κινήματα για την εθνική κυριαρχία στην Ευρώπη που χαρακτηρίζει, μαζί με τους δικούς μας πολιτικούς απατεώνες ως ‘ακροδεξιά’ , αν όχι ‘φασιστικά’.

Η πολιτική ορθότητα ισοπεδώνει τα επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού…

Τέλος, θα πρέπει να αναφερθούμε σε ένα στοιχείο της παγκοσμιοποιητικής κουλτούρας, το οποίο μαζί με την ιδεολογία των ατομικών δικαιωμάτων (την κατ’ εξοχήν ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης)  έχουν δήθεν «αντιπολιτευτική» χροιά, με συνέπεια να εγκλωβίζουν κυρίως τους νέους σε ανώδυνους αγώνες για το σύστημα. Το στοιχείο αυτό είναι η πολιτική ορθότητα, η οποία έχει τις ρίζες της στην άνοδο της μεταμοντέρνας κουλτούρας και θεωρίας (η οποία συνδέεται βέβαια άμεσα με την επικράτηση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης), και τείνει να λάβει τρομακτικές διαστάσεις, ιδιαίτερα μέσα στους ακαδημαϊκούς χώρους, οδηγώντας σε μία πρωτοφανή αυτο-λογοκρισία[xi]. Πρόσφατο θύμα της πολιτικής ορθότητας έπεσε ο… Ευρωπαϊκός πολιτισμός μέσω της εκπομπής του BBC “Civilisations”, η οποία αποτελεί ριμέικ (νέα έκδοση) της πρωτότυπης σειράς ντοκιμαντέρ “Civilisation” του 1969. Το θέμα της αρχικής σειράς αφορούσε την περιπλάνηση στα καλλιτεχνικά επιτεύγματα του ευρωπαϊκού πολιτισμού που, σύμφωνα με τον James Marriot, αρθρογράφο των The Times,  βασιζόταν σε μια ορθή αρχική ιδέα για το  remake αυτό, δηλαδή στην ανάγκη να προβληθούν και περισσότεροι πολιτισμοί πέρα από τον ευρωπαϊκό. Παρόλα αυτά, όπως τονίζει σωστά ο Marriot «η ανακάλυψη των μεγαλείων άλλων πολιτισμών δεν θα έπρεπε να επιβάλει την εκμηδένιση των αισθητικών προτύπων» [xii], κάτι το οποίο εν τέλει συνέβη, προφανώς για χάρη της πολιτικής ορθότητας και ενός προφανώς γελοίου πολιτιστικού σχετικισμού «σύμφωνα με τον οποίο σχεδόν όλες οι πολιτιστικές προτιμήσεις μπορούν να ανακηρυχτούν ως ορθολογικές (στη βάση κάποιου σχετικιστικού κριτηρίου ορθολογικότητας!), και επομένως όλες οι πολιτιστικές επιλογές αξίζουν το σεβασμό, ή ακόμα και το θαυμασμό, δεδομένου των περιορισμών κάτω από τους οποίους έχουν ληφθεί»[xiii]. Σε αυτό το πλαίσιο σκέψης, οι τρεις παρουσιαστές λοιδορούν, για παράδειγμα, το αρχαιο-ελληνικό πρότυπο ομορφιάς ως μεροληπτικό ενάντια στους… παχύσαρκους ή εξισώνουν την αρχαία ελληνική γλυπτική με την ινδική και τα δυτικά μουσικά επιτεύγματα μετά την Αναγέννηση με το παίξιμο της φλογέρας ενός Αφρικανού βοσκού! Έτσι, «στο βωμό του μοντέρνου πολιτιστικού σχετικισμού και του επώδυνου δόγματος της τηλεόρασης περί ακατάπαυστου ενθουσιασμού (οι τρεις παρουσιαστές) ισοπεδώνουν τα πάντα. (…) Ξέρουν ότι ο Μιχαήλ Άγγελος είναι η κορυφή στη γλυπτική και ο Βέρντι είναι η τελευταία λέξη στην όπερα, αλλά προς το συμφέρον της πολιτικής ορθότητας αρνούνται να μεταδώσουν αυτή τη γνώση, έτσι ώστε να μπορούν ενάρετα να προσποιηθούν ότι όλα είναι τόσο καλά όσο οτιδήποτε άλλο». Στο σχετικιστικό αυτό πλαίσιο δεν είναι λοιπόν περίεργη η γενική αποσιώπηση σήμερα του γεγονότος ότι ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός (που είναι η βάση του πολιτισμού γενικότερα) θεμελιώθηκε στον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, τον ορθολογισμό και τη δημοκρατία–αξίες βέβαια που άρχισαν να παραβιάζονται από τους Ρωμαίους και στη συνέχεια, ακόμη περισσότερο, από τους Βυζαντινούς.

…και εξοστρακίζει ακόμη και τους Monty Python

Ένα ακόμα παράδειγμα άσκησης πολιτικής ορθότητας έρχεται πάλι από το BBC (προφανώς καθόλου τυχαία), που διατηρεί αρκετές ομοιότητες με το προηγούμενο. Θύμα αυτή τη φορά οι θρυλικοί Μόντι Πάιθον[xiv] για τους οποίους ο υπεύθυνος κωμωδίας του σταθμού δήλωσε ότι «αν είναι να μαζέψουμε μία ομάδα κωμικών δεν πρόκειται να είναι 6 τυπάδες από το Oxbridge[xv], αλλά ένα ποικιλόμορφο σύνολο ανθρώπων που αντικατοπτρίζουν το μοντέρνο κόσμο». Άρα, σύμφωνα με τα παγκοσμιοποιητικά στάνταρ η ικανότητα ενός κωμικού δεν εξαρτιέται από το ταλέντο και την απόδοσή του αλλά από το χρώμα του δέρματος κ.α., οδηγώντας κατευθείαν στο βασίλειο της μετριότητας που χαρακτηρίζει τη σημερινή εποχή. Σωστά, λοιπόν, ο Michael Palin, μέλος των Monty Python, κατηγόρησε το σταθμό για πολιτική ορθότητα, ενώ ο συνιδρυτής John Cleese εύστοχα τόνισε με ειρωνεία ότι o τίτλος του υπεύθυνου του σταθμού «θα πρέπει να αλλάξει σε επικεφαλής κοινωνικής μηχανικής».

Από τα παραπάνω διαγράφονται σε αδρές γραμμές οι μηχανισμοί που λειτουργούν με σκοπό το θάψιμο κάθε παρεκκλίνουσας πολιτιστικής εκδήλωσης που είναι αντίθετη με την παγκοσμιοποιητική κουλτούρα σε σημείο να διαστρεβλώνεται η πραγματικότητα αλλά και η ίδια η ιστορία. Όσο κι αν οι συνέπειες της οικονομικής παγκοσμιοποιήσης γίνονται πιο εύκολα φανερές στον καθένα μας με τη μορφή της μείωσης του εισοδήματος, της ανεργίας, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας κλπ, η ιδεολογική/πολιτιστική παγκοσμιοποίηση είναι εξίσου σημαντική στη διαδικασία υποδούλωσης που υφιστάμεθα, εφόσον, ουσιαστικά, αποτελεί την ιδεολογία που την δικαιώνει. Ειδικά, μάλιστα, όταν ο βαθμός οικονομικής εξάρτησης (συνεπώς και πολιτιστικής) στην Ελλάδα είναι τόσο μεγάλος, που καταλήγουμε να κάνουμε λόγο για προτεκταριοποίηση της χώρας.

Το άνοιγμα των συνόρων, η μαζική μετανάστευση και η πολιτιστική παγκοσμιοποίηση

Με βάση τα προαναφερθέντα και έχοντας  υπόψη τις «ελευθερίες των αγορών», ένας πολύ σημαντικός μηχανισμός που συντείνει και ενισχύει την πολιτιστική παγκοσμιοποίηση είναι βέβαια και το άνοιγμα των συνόρων στους λαούς της περιφέρειας, που είναι τα κατ εξοχήν θύματα της παγκοσμιοποίησης, όχι βέβαια για να τους βοηθήσει αλλά, από μεν την οικονομική μεριά, για να καλύψει τις ανάγκες σε εργατικό δυναμικό των αναπτυγμένων χωρών του Βορρά που πάσχουν από προϊούσα γήρανση του πληθυσμού, από δε την πολιτική μεριά, για να καταστρέψει τα κράτη-έθνη που σήμερα θα μπορούσαν να παίξουν σημαντικό ρόλο στη μάχη κατά της παγκοσμιοποίησης. Δεν είναι επομένως περίεργο, για παράδειγμα, ότι οι μετανάστες είναι οι κατ’ εξοχήν εχθροί του Brexit  στη Βρετανία, αλλοιώνοντας έτσι με τον όγκο τους τη βούληση των λαϊκών θυμάτων της παγκοσμιοποίησης! Η μαζική, δηλαδή, μετανάστευση που ξεκίνησε με το άνοιγμα των συνόρων δεν είχε καμία σχέση με ανθρωπιστικούς λόγους και άλλα παραμύθια, που προπαγανδίζει η Υ/Ε μέσω των πολιτικών και μιντιακών οργάνων της, αλλά με τους παραπάνω οικονομικούς και πολιτικούς λόγους. Εντούτοις, η άθλια προπαγάνδα μιας “Αριστεράς” συνοδοιπόρου της ΝΔΤ και της Υ/Ε αποκαλεί τα κινήματα για εθνική και οικονομική κυριαρχία ‘ακροδεξιά’ αν όχι φασιστικά, εξασφαλίζοντας την πλήρη απομόνωση της από τα λαϊκά στρώματα που κάποτε ήταν οι ‘φυσικοί πελάτες’ της, καθώς  και την πλήρη, ιστορική πια, χρεωκοπία της. Τέλος, είναι σημαντικό να τονιστεί ιδιαίτερα όσον αφορά την πολιτιστική παγκοσμιοποίηση ότι δεν είναι μόνο μία «αυτόματη διαδικασία». Όπως είχαμε αποκαλύψει και αναλύσει σε παλαιότερο άρθρο[xvii] η πολιτιστική παγκοσμιοποίηση και η ενθάρρυνση της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης αποτελεί εσκεμμένη επιλογή της Υπερεθνικής Ελίτ και των οργάνων που ελέγχει, ανάμεσα τους ο ΟΗΕ, όπως αποκάλυψαν εξέχοντα μέλη του συστήματος.

Η εθνική απελευθέρωση περνά μέσα και από την πολιτιστική κυριαρχία

Υπό αυτό το πρίσμα, γίνεται πλήρως αντιληπτή η σημασία ανάπτυξης ενός πολύπλευρου προγραμματικού αγώνα με συγκεκριμένα αιτήματα για την εθνική απελευθέρωση που θα επεκτείνεται και στον πολιτιστικό τομέα, καθώς πολιτιστική και οικονομική κατοχή αλληλοτροφοδοτούνται. Έτσι, από τη μεριά της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, για να είναι δυνατόν να εφαρμοστούν από τις ελίτ οι κοινωνικά καταστροφικές οικονομικές πολιτικές ανοίγματος των αγορών που επιβάλλει η ΕΕ χρειάζεται να καμφθούν όποιες δυνατότητες παλλαϊκής αντίστασης υπάρχουν και αυτό το φέρνει εις πέρας (εκτός των άλλων) η ιδεολογική/πολιτιστική παγκοσμιοποίηση, όπως τονίσαμε και προηγουμένως. Από την άλλη μεριά τώρα, για να μπορέσει να διεισδύσει όσο το δυνατόν περισσότερο η παγκοσμιοποιητική κουλτούρα και η ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης είναι απαραίτητο να αρθούν οι οικονομικοί περιορισμοί της αγοράς πολιτιστικών προϊόντων[xviii], δηλαδή να εμπορευματοποιηθεί πλήρως η πολιτιστική δημιουργία και να λειτουργήσει ανενόχλητη η αγορά, η οποία αναπόφευκτα θα οδηγήσει στην υπεροχή των οικονομικά ισχυρότερων (δηλαδή των αμερικάνικων πολιτιστικών προϊόντων), και επιπροσθέτως να εξασφαλιστεί η ηγεμονία στο χώρο των ΜΜΕ τόσο των συστημικών όσο και των δήθεν εναλλακτικών, τα οποία διαμορφώνουν την πολιτική ατζέντα, καθορίζουν τη συλλογική συνείδηση, διαστρεβλώνουν την ιστορία κλπ., προωθώντας την κυρίαρχη ιδεολογία. Και φυσικά, η σημερινή «Αριστερά» που έχει βασικά υιοθετήσει πλήρως την ιδεολογία και κουλτούρα της παγκοσμιοποίησης, παίζει κρίσιμο ρόλο στην ιδεολογική δικαίωση της Νέας Διεθνούς Τάξης, έστω και αν υποκριτικά μιλά για την ανατροπή της σε… τρία τέρμινα, όταν θα έχουν αναπτυχθεί οι «αντικειμενικές» συνθήκες για τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Συμπερασματικά, ο αγώνας για την οικονομική απεξάρτηση της χώρας, δηλαδή την άμεση και μονομερή έξοδο από την ΕΕ σε ρήξη με τους θεσμούς της παγκοσμιοποίησης (ΠΟΕ, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΝΑΤΟ κλπ), προϋποθέτει ένα πρόγραμμα για την εθνική και οικονομική κυριαρχία που δεν αφορά μόνο την αποτίναξη της οικονομικής και πολιτικής κατοχής της χώρας αλλά και της πολιτιστικής κατοχής, που αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της.

[i] Τ. Φωτόπουλος, Η Νέα Διεθνής Τάξη εν Δράσει, (Υπό έκδοση, Γόρδιος). Κυκλοφορεί στα Αγγλικά (Progressive Press, 2016)

[ii] Τ. Φωτόπουλος, Ο Πόλεμος κατά της «Τρομοκρατίας», (Γόρδιος, Αθήνα, 2004)

[iii] Takis Fotopoulos, “The Crisis of the Ideology of Neoliberal Globalization”, The International Journal of Inclusive Democracy, Vol. 13, No. 1 (Winter-Summer 2017).

[iv] Το κυρίαρχο κοινωνικό παράδειγμα ορίζεται ως το σύστημα ιδεών, πεποιθήσεων και των αντίστοιχων αξιών που είναι κυρίαρχο σε μια συγκεκριμένη κοινωνία σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή. Βλ. Τάκης Φωτόπουλος,  “Κουλτούρα, Ιστορία και Παγκοσμιοποίηση”, περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία, τεύχος 15, (Γενάρης-Μάρτης 2007).

[v] Αν και ο φιλελευθερισμός που είναι κυρίαρχος εδώ και 200 περίπου χρόνια αποτελεί επίσης «καθολικό σχήμα». Πρόκειται, δηλαδή, για μία χαρακτηριστική αντίφαση στην οποία υποπίπτουν οι συστημικοί μεταμοντέρνοι διανοητές, καθώς στο θεωρητικό τους στόχαστρο είχαν κυρίως τον μαρξισμό.

[vi] Τ. Φωτόπουλος, “Η προσέγγιση της Περιεκτικής Δημοκρατίας για την Παιδεία”  (Μέρος 1ο), περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία, τεύχος 10 (Οκτώβριος 2005).

[vii] βλ. «Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων: Όχι στην υποβάθμιση των κλασικών γραμμάτων«, schooltime.gr, 04/09/2018 και

Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης, «Hannibal ante portas«,  liberal.gr, 05/09/2018

[viii] “Too many ‘happy white people’? Hungarian city outraged at exclusion from EU culture contest”, RT, 22/02/2018

[ix] Ως πολυπολιτισμός μπορεί να οριστεί η συνύπαρξη μέσα στην ίδια κοινωνία μιας πληθώρας ποικίλων πολιτιστικών ομάδων οι οποίες επιθυμούν να διατηρήσουν την ιδιαίτερή τους ταυτότητα

[x] “Η λαϊκή ενότητα προϋπόθεση της Εθνικής Κυριαρχίας έναντι στη Νέα Διεθνή Τάξη”, ΣΟ του πόρταλ Αντιπαγκοσμιοποίηση-Αυτοδυναμία-Περιεκτική Δημοκρατία, 08/11/2017.

[xi] Χαρακτηριστικό παράδειγμα πολιτικής ορθότητας είναι το μποϋκοτάρισμα ηθοποιών που εμπλέκονται στα πρόσφατα σκάνδαλα σεξουαλικών παρενοχλήσεων του Χόλυγουντ, εν αντιθέσει με τις επιδοκιμασίες ηθοποιών που συνεργάζονται στις ταινίες τους με τη CIA και άλλες υπηρεσίες με σκοπό την αισχρή προπαγάνδα υπέρ των πολέμων της Υπερεθνικής Ελίτ και τη διαστρέβλωση της ιστορίας.

[xii] James Marriot, “BBC has missed the point of civilization”, The Times, 19/02/2018

[xiii] Takis Fotopoulos, “Mass Media, Culture and Democracy”, The International Journal of Inclusive Democracy, Vol. 5, No. 1 (March 1999).

[xiv] “Stop that, it’s silly: Michael Palin hits back at criticism of ‘too white’ Monty Python”, The Times, 28/08/2018

[xv] Oxbridge= Oxford + Cambridge, αναφορά στην εκπαίδευση υψηλής τάξης

[xvi] Τ. Φωτόπουλος, Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ, (Γόρδιος, Αθήνα, 2010)

[xvii] Τ. Φωτόπουλος, «Η δυσφήμηση του BREXIT ως ρατσιστικού, η μεταναστευτική κρίση και η πολιτιστική παγκοσμιοποίηση«, πόρταλ Αντιπαγκοσμιοποίηση-Αυτοδυναμία-Περιεκτική Δημοκρατία, 21/09/2016

[xviii] “Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ: Κάνοντας τα στραβά μάτια στην Παγκοσμιοποίηση”, πόρταλ Αντιπαγκοσμιοποίηση-Αυτοδυναμία-Περιεκτική Δημοκρατία, 06/04/2017

ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 

Ανάρτηση από: http://www.mekea.org