Οι ελίτ ουσιαστικά «αγοράζουν» τις εκλογές, χωρίς σχεδόν κανέναν περιορισμό – ενώ οι μάζες έχουν την ψευδαίσθηση πως επιλέγουν οι ίδιες τις κυβερνήσεις τους, παραπλανημένες από τις σκηνοθετημένες τηλεοπτικές ή άλλες αντιπαραθέσεις των έμμισθων από τις ελίτ πολιτικών.
«Η δύναμη των κομμάτων έχει άμεση σχέση με τη χρηματοδότηση τους – αφού διαφορετικά δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν τα έξοδα τους, τις διαφημίσεις τους, τα δικά τους ΜΜΕ, τα γραφεία που νοικιάζουν ανά τη χώρα κοκ. Ως εκ τούτου είναι εξαρτημένα από τις ελίτ – οι οποίες τότε καθορίζουν τις «δημοκρατικές επιλογές» των μαζών, στηρίζοντας συνήθως κόμματα που δεν διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους, όσον αφορά τα συμφέροντα τους (των ελίτ).
Οι ελίτ λοιπόν ουσιαστικά «αγοράζουν» τις εκλογές, χωρίς σχεδόν κανέναν περιορισμό – ενώ οι μάζες έχουν την ψευδαίσθηση πως επιλέγουν οι ίδιες τις κυβερνήσεις τους, παραπλανημένες από τις σκηνοθετημένες τηλεοπτικές ή άλλες αντιπαραθέσεις των έμμισθων από τις ελίτ πολιτικών.Δυστυχώς δεν κατανοούν ότι, οι «πράξεις» των κομμάτων εξουσίας, από τις οποίες οφείλει να τα κρίνει κανείς και όχι από τα λόγια τους, διαφέρουν ελάχιστα μεταξύ τους – όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας, όπου οι δύο μεγάλες παρατάξεις υποστηρίζουν μανιωδώς τα μνημόνια, αφού από αυτά αντλούν τη χρηματοδότηση τους. Διαφωνούν δε μόνο ως προς τις λεπτομέρειες της εφαρμογής τους, ως προς το «μείγμα πολιτικής» – με κριτήριο φυσικά την κομματική τους πελατεία.
Με δεδομένο τώρα το ότι, τα σοσιαλιστικά και αριστερά κόμματα σήμερα εφαρμόζουν αποδεδειγμένα καλύτερα τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, αφού δεν επιτρέπουν άλλες πιο ριζοσπαστικές επιλογές στις μάζες, προτιμούνται καλύτερα από τις ελίτ – έως ότου βρεθεί κάτι που θα τις συμφέρει περισσότερο.
Περαιτέρω, όλες αυτές οι καταστάσεις δημιουργούν συναισθήματα αδυναμίας στους λαούς – οι οποίοι κατανοούν πως με τις εκλογές δεν επηρεάζουν καθόλου την πολιτική της χώρας τους. Το γεγονός αυτό έχει διαπιστωθεί με το χειρότερο δυνατό τρόπο στην Ελλάδα, όπου οι Πολίτες επέλεξαν ένα κόμμα που έκανε ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που τους υποσχέθηκε – χωρίς να διστάσει να τους προδώσει, μαζί με τις πολιτικές του πεποιθήσεις, αντιστρέφοντας το δημοψήφισμα.
Έτσι έχει δημιουργηθεί ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων, οι οποίοι θέλουν να αντιδράσουν στη ληστεία μιας από τις πλουσιότερες χώρες του πλανήτη, αλλά δεν βρίσκουν τον τρόπο για να το κάνουν – οπότε απογοητεύονται, εξοργίζονται και μισούν όλους τους Θεσμούς του κράτους τους. Φοβούνται δε πολύ σωστά πως σύντομα οι συνεργάτες των πιστωτών, οι πολιτικοί, θα μπουν ακόμη και μέσα στα σπίτια τους, κλέβοντας τους ότι έχουν και δεν έχουν – υπενθυμίζοντας πως δεν χρεοκοπούν ποτέ τα κράτη, αλλά οι Πολίτες τους.
Συμπερασματικά λοιπόν, στις χώρες της Δύσης οι ψηφοφόροι δεν μπορούν να αλλάξουν τις πολιτικές μέσα από τις εκλογές – επειδή οι κυριαρχούσες ελίτ ελέγχουν όποιον τις κερδίσει. Οι εκλογές δίνουν μεν την εντύπωση της Δημοκρατίας, αλλά η ψήφος των ανθρώπων δεν αλλάζει τις πολιτικές που ευνοούν τις ελίτ. Ως εκ τούτου, η βούληση του λαού είναι ανύπαρκτη, δεν εφαρμόζεται ποτέ».
Επικαιρότητα
Στην Τουρκία, μετά την υπαγωγή της στο ΔΝΤ το 2001, κατέρρευσε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και εξαφανίσθηκαν όλα τα παλαιά κόμματα που το αποτελούσαν (ανάλυση). Έτσι ανήλθε στην εξουσία ένα καινούργιο, καθαρό κόμμα, το οποίο κατέφερε να την οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση – ακόμη περισσότερο, ξεπλήρωσε το Ταμείο, δημιούργησε συνθήκες ευημερίας και αύξησε κατακόρυφα το ΑΕΠ της, με αποτέλεσμα να την αναδείξει στην πιο επιτυχημένη αναπτυσσόμενη χώρα του πλανήτη, με εξαιρετικά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης (το εάν αργότερα, μετά το 2013, ο σημερινός πρόεδρος της έχασε το μέτρο κατακλέβοντας την πατρίδα του και καταδικάζοντας την, είναι άλλο θέμα).
Στην Ελλάδα όμως το πολιτικό σύστημα που υπερχρέωσε τη χώρα, ενώ στη συνέχεια τη χρεοκόπησε με τα μνημόνια και με το εγκληματικό PSI, παρέμεινε σχεδόν ανέπαφο – ενώ δημιούργησε τα κόμματα της σημερινής συγκυβέρνησης, στελεχώνοντας τα με πρόσωπα από τις παλαιές παρατάξεις. Δηλαδή το ΣΥΡΙΖΑ που ουσιαστικά υφαρπάχθηκε από το ΠΑΣΟΚ, καθώς επίσης τους ΑΝΕΛ που έχουν βαθιές ρίζες στη ΝΔ – με αποτέλεσμα να θεωρήσουν οι δύστυχοι Πολίτες πως πρόκειται για καινούργια, καθαρά κόμματα, τα οποία δεν θα λειτουργούν όπως τα παλαιότερα, θα τηρούν τις προεκλογικές υποσχέσεις τους, δεν θα διαπλέκονται με το βρώμικο, βαθύ κράτος (=με την οικονομική εξουσία), δεν θα διαφθείρονται, θα συγκρουστούν με την Τρόικα και θα διασώσουν τη χώρα.
Το βρώμικο σύστημα όμως, αυτό που έχει δημιουργήσει το κομματικό-πελατειακό κράτος για να μπορεί να απομυζεί τον τεράστιο πλούτο της χώρας και να εκμεταλλεύεται ασύστολα τους Πολίτες της, δεν έμεινε μόνο εκεί. Ειδικότερα, «ξέπλυνε» με τη βοήθεια της σημερινής κυβέρνησης επί πλέον τη χρεοκοπημένη ΝΔ που την ελέγχει απόλυτα και διέσωσε τους δικούς του ανθρώπους, «σπέρνοντας» τους παντού – ενώ τώρα προσπαθεί να αντικαταστήσει τα μικρότερα κόμματα που το ίδιο δημιούργησε και που τελικά απέτυχαν, όπως τους ΑΝΕΛ ή το ΠΟΤΑΜΙ, με «καινούργια» άλλα αντίστοιχου μεγέθους. Ο στόχος του βέβαια παραμένει ο ίδιος: να έχουν τη ψευδαίσθηση οι Πολίτες πως μπορούν να επιλέγουν ελεύθερα αυτούς που ψηφίζουν, διαλέγοντας μεταξύ πολλών κομμάτων – όχι μόνο μεταξύ των δύο μεγαλυτέρων που εναλλάσσονται στην εξουσία τα τελευταία σαράντα χρόνια, εάν όχι περισσότερο.
Έτσι τα διάφορα μικρά κόμματα που λειτουργούν εντός του συστήματος ανταγωνίζονται μεταξύ τους, σχετικά με το ποιό θα αποκτήσει την εύνοια του – με στόχο της είσοδο τους στη Βουλή, την είσπραξη των κρατικών επιχορηγήσεων, τη μισθοδοσία των βουλευτών τους κοκ. Ενδεχομένως με εναλλακτική δυνατότητα την εκλογική συνεργασία με κάποιο ισχυρό κόμμα, έτσι ώστε τα βασικά στελέχη τους να εξασφαλίσουν μία θέση βουλευτή ή υπουργού – εάν τυχόν κριθεί ότι δεν μπορούν να πετύχουν το 3% που απαιτείται για την είσοδο τους στη Βουλή. Για να είμαστε όμως αντικειμενικοί, η Χρυσή Αυγή δεν φαίνεται να στηρίζεται από το σύστημα – κρίνοντας από το ότι «εξουδετερώθηκε» με τις δικαστικές διώξεις που ασκήθηκαν εναντίον της μέσω της ΝΔ, καθώς επίσης επειδή αποκλείσθηκε από τις κρατικές επιχορηγήσεις που εισπράττουν όλα τα άλλα κόμματα, οπότε δεν εισπράττει το ποσόν που της αναλογεί (γράφημα, κρατική επιχορήγηση 2018 συνολικού ύψους περί τα 13,5 εκ. € – για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ λαμβάνει σχεδόν 370.000 € μηνιαία, η ΝΔ 298.363 € κάθε μήνα, το ΠΟΤΑΜΙ 67.584 € κοκ.).
Σε κάθε περίπτωση, το βρώμικο σύστημα που ληστεύει για δεκαετίες τη χώρα, αμείβοντας πλουσιοπάροχα τους συμμετέχοντες σε αυτό (=μαζί τα φάγαμε), ανάλογα με το τι του προσφέρουν, κατάφερε να αποφύγει την κάθαρση του – με τελευταία, μεγάλη και αποφασιστική του επιτυχία τη δολοφονία της τελευταίας ελπίδας των Ελλήνων το 2015 (ανάλυση). Από τότε και μετά οι περισσότεροι Έλληνες Πολίτες είναι όμηροι του, αδυνατώντας να αμυνθούν απέναντι στην υφαρπαγή της πατρίδας τους με κοινοβουλευτικές διαδικασίες – ενώ αυτοί που έχουν την ψευδαίσθηση ότι αντιστέκονται απέχοντας από τις εκλογές, είναι δυστυχώς λάθος ενημερωμένοι, αφού η αποχή τους δεν αλλάζει απολύτως τίποτα.
Οι δημοσκοπήσεις πάντως αποτελούν ένα πολύ καλό μέσον για να διαπιστώνει κανείς ποιά κόμματα προωθεί το «σύστημα», σε συνδυασμό με τα ΜΜΕ που τις προβάλλουν, καθώς επίσης με τους πολιτικούς που φιλοξενούν στις σελίδες, στα ραδιόφωνα ή στις οθόνες τους – ποιές «συμμορίες» για να είμαστε πιο σαφείς, αφού τα κόμματα ελέγχονται και κατευθύνονται από συγκεκριμένες ομάδες εντός τους, ενώ όλα τα υπόλοιπα στελέχη τους ή οι οπαδοί τους είναι απλοί «νεροκουβαλητές», δουλοπρεπείς συνήθως, οι οποίοι λαμβάνουν ως αμοιβή κάποια ψίχουλα από το γεύμα εις υγεία των κορόιδων (=της πλειοψηφίας του πληθυσμού που το πληρώνει, σήμερα κυριολεκτικά με αίμα).
Ολοκληρώνοντας, προφανώς δεν γενικεύουμε, αφού υπάρχουν παντού και πάντοτε εξαιρέσεις, οι οποίες όμως απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα – ενώ δεν κρίνουμε κανέναν και τίποτα, αναφέροντας μόνο τις δικές μας υποκειμενικές απόψεις, για τις οποίες φυσικά δεν διεκδικούμε το αλάθητο.
Ανάρτηση από: https://analyst.gr