Αντιδεξιοί και «νεοπληβείοι» οι δύο δεξαμενές του ΣΥΡΙΖΑ

Του Σταύρου Λυγερού

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χάσει πολύ εκλογικό έδαφος, αλλά δεν καταρρέει, επειδή αντλεί προνομιακά ψήφους από δύο εκλογικές δεξαμενές: Η πρώτη είναι η μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων, οι οποίοι έχουν αντιδεξιά αντανακλαστικά. Η δεύτερη είναι οι «νεοπληβείοι», με τους οποίους έχει οικοδομήσει εκλογικούς δεσμούς, μέσω της επιδοματικής πολιτικής του. 

Οι αντιδεξιοί είναι κατά κανόνα είναι κεντροαριστερών αντιλήψεων πολίτες, οι οποίοι παραδοσιακά ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και από το 2012 και το 2015 κατέφυγαν ως εκλογικοί πρόσφυγες στο κόμμα του Τσίπρα, λόγω των Μνημονίων. Αν και σήμερα είναι δυσαρεστημένοι με τις κυβερνητικές πολιτικές, δεν έχουν εναλλακτική λύση, δεδομένου ότι το ΚΙΝΑΛ, ως μετονομασία του ΠΑΣΟΚ, παραμένει γι’ αυτούς απωθητικό.

Σήμερα, παρότι δυσαρεστημένοι, ελπίζουν πως στη μεταμνημονιακή περίοδο τα πράγματα θα βελτιωθούν. Οι κεντροαριστεροί αυτοί ψηφοφόροι βρίσκονται κατά κανόνα σε κατάσταση εκλογικού μετεωρισμού. Η κατάσταση αυτή ναι μεν διαμορφώνει μία ασταθή ισορροπία, αλλά τελικώς εκλογικά ευνοεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ιδιότυπη αυτή πολιτική ατμόσφαιρα εκ των πραγμάτων επέτρεψε στην κυβέρνηση Τσίπρα να φθάσει αλώβητη μέχρι σήμερα και να διατηρεί ακόμα την πρωτοβουλία των κινήσεων. 

Μεταμοντέρνα Αριστερά (21)– Η Δικτατορία του Λουμπεναριάτου

Του Ηλία Παπαναστασίου

Αφυδατώνοντας την Ελληνική Οικονομία και φορολογώντας την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, αποφάσισαν οι Αυτιστικοί του Διπολικού ΣΥΡΙΖΑ να μοιράσουν καθρεφτάκια στους Ιθαγενείς μετονομάζοντας το μοίρασμα της Φτώχειας και την κατανομή της Αθλιότητας σε «Κοινωνική Πολιτική της Πρώτη Φορά κλπ». Ταυτόχρονα, χωρίς ίχνος αιδούς και αξιοπρέπειας έδωσαν αυξήσεις, που ξεπέρασαν το 17% κατά το διάστημα της Κυβέρνησής τους, στο Δημοσιοϋπαλληλικό Μανδαρινάτο και το οποίο στελεχώνει τα μεσαία και ανώτερα στρώματα του Κρατικού Μηχανισμού 
όταν οι μισθοί του Ιδιωτικού Τομέα που αφορούν τους εργαζομένους βρίσκονται στο κατώτατο επίπεδο, μη ξεπερνώντας τα 400–500 ευρώ, με αδήλωτη εργασία και σε πάμπολλες περιπτώσεις – ιδιαίτερα στον χώρο της εστίασης– να μην πλησιάζουν τα 5 ή 10 ένσημα το μήνα αν και απασχολούνται κανονικότατα. 

Είναι προτιμότερο για τους «μη μου άπτου» Δικαιωματικούς «Αριστερούς» η καλοζωία των Πραιτοριανών τους δηλαδή των Lumpen που βολεύτηκαν στο Δημόσιο παρά η οργανωμένη ενίσχυση των θέσεων εργασίας στον Ιδιωτικό Τομέα με τις εξαθλιωμένες θέσεις εργασίας που προσφέρει σε νέα άτομα. Προέχει η καλοζωία των Πραιτωριανών που αναβαθμίστηκαν κοινωνικά και από συριζοτρόλ έγιναν «κάποιοι» σε υψηλόμισθες θέσεις του Δημοσίου, ειδικότερα του στενού πυρήνα του Κράτους. 

Εκδήλωση για την Παλαιά Φώκαια

Άλλη Ευρώπη ή καμιά Ευρώπη

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Την ώρα που οι κατεστημένες, συστημικές πολιτικές δυνάμεις καταρρέουν σε Ε.Ε. και ΗΠΑ, ο Μακρόν θεώρησε ότι είναι ευκαιρία να μιλήσει για ανεξάρτητη Ευρώπη βασισμένη σε αυτόνομη ευρωπαϊκή στρατιωτική δύναμη. Αυτός ο άνθρωπος όλο κατεβάζει ιδέες, υποτίθεται μεγαλειώδεις, αλλά μάλλον χάνει την επαφή με την πραγματικότητα. Οι λεγόμενοι ειδικοί (πτυχία, υψηλές θέσεις και υψηλότερες αμοιβές) αποδίδουν την αποτυχία στην ατολμία του έναντι του Βερολίνου. Ο λόγος είναι βαθύτερος: Η Γαλλία είναι μια αδύναμη μικρομεσαία χώρα στη διεθνή σκακιέρα και ο λόγος της βαραίνει όσο η δύναμή της. Οι Γερμανοί δεν θέλουν να μοιραστούν την εξουσία τους με τη Γαλλία ενώ ταυτόχρονα φοβούνται τους Αμερικάνους. Το Βερολίνο είναι εύκολο να κάνει το παλληκάρι στην Ελλάδα, πολύ πιο δύσκολο στην Ιταλία και άκρως επώδυνο στις ΗΠΑ.

Η Γαλλία είναι πολύ αδύναμη, αλλά η Γερμανία είναι πολύ απειλητική ως επικεφαλής του στρατού της ανεξάρτητης Ευρώπης. Να φύγουν οι Αμερικάνοι για να έρθουν οι Γερμανοί; Γιατί; Ο μόνος που είχε όραμα ήταν ο Ντε Γκωλ, και το εννοούσε: Αντίπαλος της τευτονικής αγριότητας και εναντίον των ΗΠΑ και του αγγλοσαξωνικού άξονα, των αδιάλλακτων πουριτανών. Αλλά ο Ντε Γκωλ έχει πεθάνει μαζί με το όνειρό του για μια Ευρώπη «από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια». Συνοπτικά, η κατάρρευση των συστημικών δυνάμεων συμπαρασύρει και το οικοδόμημα που κατασκεύασαν, τη σημερινή Ε.Ε. Με την Ιταλία ή με άλλο γεγονός να είναι η τυχαία αφορμή.

«Έντυπη ανάγνωση εναντίον ψηφιακής»

Της Μαριάν Βολφ

μετάφραση-επιμέλεια: Μπελίκα-Αντωνία Κουμπαρέλη

Στην ψηφιακή εποχή χρειαζόμαστε νέο αλφαβητισμό, δηλαδή νέες μεθόδους εκπαίδευσης, μόρφωσης και επιμόρφωσης. Το «σκανάρισμα» σε οθόνη αντί για την ανάγνωση έντυπου υλικού προκαλεί ριζικές κοινωνιολογικές αλλαγές.
Κοιτάξτε γύρω σας όποτε βγαίνετε έξω. Το iPad είναι η νέα πιπίλα για μωρά και νήπια. Τα παιδιά του Δημοτικού διαβάζουν ιστορίες σε τάμπλετ. Τα μεγαλύτερα δεν διαβάζουν καθόλου, μόνο καμπουριάζουν κολλημένα σε videogames. Οι γονείς τους και γενικότερα οι ενήλικες διατρέχουν σε οθόνη τις ειδήσεις ή το πέλαγος των μέιλ τους. Εν αγνοία μας τελείται μια αόρατη πολυεπίπεδη μετάλλαξη που μας αφορά όλους: Το νευρωνικό κύκλωμα που θεμελιώνει την εγκεφαλική ικανότητα της ανάγνωσης αλλάζει υπόγεια και αστραπιαία. Οι αλλαγές επιδρούν σε όλους, απ’ το παιδάκι έως τον ειδικευμένο εγγράμματο ενήλικα.

Όπως δείχνουν έρευνες στις νευροεπιστήμες, πριν από 6.000 χρόνια η γραφή και η ανάγνωση (αλφαβητισμός) επέβαλαν τη δημιουργία νέου κυκλώματος στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Αυτό το κύκλωμα εξελίχθηκε και ανέπτυξε νέες ικανότητες. Έτσι, απ’ την απλή αποκωδικοποίηση του πόσες κατσίκες έχει το κοπάδι, φτάσαμε στον σημερινό αναγνωστικό εγκέφαλο υψηλών και περίπλοκων δυνατοτήτων. Η έρευνά μου αποτυπώνει πώς ο σύγχρονος αναγνωστικός εγκέφαλος μας καθιστά ικανούς για την ανάπτυξη ορισμένων πολύ σημαντικών διανοητικών και συναισθηματικών διεργασιών. Εσωτερικευμένη γνώση, αναλογική συλλογιστική, συμπερασματολογία, κριτική ανάλυση και σύνθεση, πολλαπλή αντίληψη από διαφορετικές οπτικές, αλλά και ενσυναίσθηση και διορατικότητα.

Original 21: Μια ζωή θα λέμε αυτά που άλλοι δεν μπορούν να πουν

Η Θεσσαλονίκη του Γιάννη Μπουτάρη

Σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου. 

Η πόλη του Γιάννη Μπουτάρη δεν ήταν μια, αλλά δυο πόλεις.

Του Γιώργου Ρακκά 

Η απόφαση του Γιάννη Μπουτάρη να μην ξαναθέσει υποψηφιότητα, πέραν των προσωπικών διαστάσεων που ο ίδιος ανέδειξε στις δηλώσεις και στην συνέντευξη τύπου, έχει και μια διάσταση που αφορά στην στρατηγική τοπικής διακυβέρνησης που εφάρμοσε όλα αυτά τα χρόνια. Συνιστά, δηλαδή, έκφραση ενός αδιεξόδου οραματικού τύπου, το οποίο υπάρχει όσο κι αν θέλει ο ίδιος ή η παράταξή του να το συγκαλύψει. Και αφορά στο πιο κεντρικό αποτύπωμα που άφησαν πίσω του οι δυο του θητείες, εκείνο της ″παγκοσμιοποιημένης Θεσσαλονίκης”. Ο ένας, ενάμιση χρόνος που προηγήθηκε, απέδειξε περίτρανα γιατί δεν προχωράει αυτή η στρατηγική: Γιατί δημιούργησε ένα χάσμα μεταξύ των ελίτ και του λαού αυτής της πόλης, που φτάνει πολύ βαθιά.

Black Friday, η πεμπτουσία μιας χαμοζωής

Εσείς θα δίνατε τη ζωή σας για να ψωνίσετε πρώτοι μια φρυγανιέρα; Θα πατούσατε (κυριολεκτικά) πάνω στο πτώμα κάποιου για να πάρετε το καινούργιο iPhone κοψοχρονιά; Ισχυρίζομαι ότι η απάντηση είναι πολύπλοκη, ότι δεν πρέπει να βιαστούμε να απαντήσουμε. Αντιλαμβανόμαστε μόνο τους χονδροειδείς συμβολισμούς και αδυνατούμε να διακρίνουμε το μεδούλι της ζωής μας. Έτσι, μας φαίνεται φυσιολογική η ηθική του ανθρώπου που δαγκώνει το λαιμό της μάνας του για το χρήμα, αλλά δεν καταλαβαίνουμε γιατί στριμώχνεται για να ψωνίσει τηλεόραση με έκπτωση.

Του Κωνσταντίνου Πουλή

Πρόκειται όμως για τη μόνη φροντίδα του σύγχρονου ανθρώπου, το βαθύτερο πιστεύω του. Είναι ικανός να αδικήσει και να ποδοπατήσει, καθημερινά. Και σε αυτή τη θρησκεία είναι εντελώς μόνος, είναι μια μάχη όλων εναντίον όλων. Όταν βλέπουμε πρόσωπα μέσα στην αγωνία να αντιμάχονται αγνώστους αγκαλιασμένοι με μια τηλεόραση, αυτό δεν είναι αποτέλεσμα μιας στρεβλής γιορτής: είναι ριζική εξαχρείωση. Προφανώς κανείς ευκατάστατος δεν θα καταδεχθεί να ποδοπατηθεί για να ψωνίσει. Θα το κάνουν όλοι εκείνοι που παρακολουθούν ξελιγωμένοι το διαφημιστικό όνειρο της αέναης κατανάλωσης και βασανίζονται γιατί δεν είναι αυτοί που νομίζουν ότι είναι. Γιατί η κατανάλωση βασίζεται σε αυτό το παράδοξο: ότι είναι και δεν είναι λαϊκή. Είναι για όλους χωρίς να είναι.

Το αμφιλεγόμενο διεθνές «Σύμφωνο» για το Μεταναστευτικό

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου από την Ρήξη φ. 148

Μια πρόσφατη έκθεση για τη δημογραφική εξέλιξη του πλανήτη δείχνει μια τέτοιου μεγέθους αυξητική τάση στον παγκόσμιο πληθυσμό, που ντε φάκτο μπορεί να θεωρηθεί, χωρίς ενδοιασμούς, εκρηκτική. Ιδιαίτερα όσον αφορά στην Αφρική, ο πληθυσμός της οποίας πρόκειται μέχρι το 2050 να διπλασιαστεί, φτάνοντας στα 2,5 δισεκατομμύρια. Μάλιστα, το 40% του φτωχότερου τμήματος του παγκόσμιου πληθυσμού θα κατοικεί σε δύο μόνο αφρικανικές χώρες, τη Νιγηρία και τη Δημοκρατία του Κονγκό. Επιπλέον, κάθε χρόνο, σχεδόν 20 εκατομμύρια νεαροί Αφρικανοί θα εισέρχονται στην εργασιακή ηλικία, όταν διαθέσιμες θα είναι μόνο 3 εκατομμύρια θέσεις εργασίας. Ήδη, σήμερα, σχεδόν το 50% των νεαρών Αφρικανών επιθυμεί να εγκαταλείψει για οικονομικούς λόγους την Αφρική, με τον πιο προσφιλή τελικό προορισμό την Ευρώπη.

Με αυτά τα δυσοίωνα δημογραφικά, κοινωνικά και εργασιακά δεδομένα, που εκ των πραγμάτων προκαλούν γεωπολιτικές αστάθειες, ακόμα και πολεμικές συγκρούσεις, είναι σαφές ότι πρακτικά ο ΟΗΕ και η παγκόσμια κοινότητα βρίσκονται απέναντι σε προβλήματα που είναι πολύ δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, να επιλυθούν ικανοποιητικά. Άλλωστε και οι σημερινές μετακινήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων μπορεί μέχρι τώρα να είχαν την οικονομική στήριξη του ΟΗΕ και διαφόρων άλλων φορέων και οργανισμών, όμως ουσιαστικά ήταν ανεξέλεγκτες και προβληματικές, με πολλές χιλιάδες θύματα στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο.

Πλαστογράφοι μετ’ επαίνων…

Το editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί

H περίπτωση της καθαρίστριας που έδωσε ψεύτικα στοιχεία για να μπορέσει να εργαστεί στο Δημόσιο έχει ήδη λάβει την δημοσιότητα που έπρεπε και έχει προβληματίσει την κοινή γνώμη για το πώς λειτουργούν ορισμένοι θεσμοί αλλά και το πόσο ισχύει το ρητό «όπου φτωχός και η μοίρα του».

Την ίδια στιγμή κυκλοφορούν ανάμεσά μας, προβάλλονται, επαινούνται, επιβραβεύονται –εντός και εκτός της χώρας– άνθρωποι που χρησιμοποιούν πλαστογραφίες και ψεύτικα στοιχεία και κάνουν μεγάλη ζημιά στο Ελληνικό Δημόσιο, σε μεγάλες κοινωνικές ομάδες, σε ολόκληρες περιοχές, σε πόλεις και χωριά, σε παραγωγικές μονάδες, στην ασφάλεια και στην κοινωνική πρόνοια, στα συνταξιοδοτικά ταμεία, στην χώρα ολόκληρη.

Όχι στην εξοντωτική φυλάκιση της καθαρίστριας. Να αναιρεθεί η απόφαση

ΔΙΚΤΥΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟΥΣ ΟΤΑ
Δελτίο εργατικής πληροφόρησης     

Είναι υπερβολική ποινική καταδίκη,- δέκα χρόνια κάθειρξη χωρίς αναστολή- που επέβαλε το Εφετείο Κακουργημάτων Λάρισας  στην 53χρόνη εργαζόμενη καθαρίστρια, για πλαστό απολυτήριο της ΣΤ’ Δημοτικού. Αρχικά είχε προληφθεί από το Δήμο Ν. Ιώνιας Βόλου και στη συνεχεία εργαζόταν στο Δήμο Βόλου. Η ποινική αυτή καταδίκη είναι  αναντίστοιχη του αδικήματος. Φέρνει στη επιφάνεια  τον τρόπο που λειτούργει και αποφασίζει η αστική δικαιοσύνη. Που χρησιμοποιεί ως εργαλείο ένα νομικό  και δικαστικό πλαίσιο το οποίο είναι άδικο, ταξικό και ισοπεδωτικό και οδηγεί σε άδικες εξοντωτικές αποφάσεις  ανθρώπους του μόχθου. Αναδεικνύει και μια σειρά νοσηρά φαινόμενα που υπάρχουν και αναπτύσσονται στην καπιταλιστική κοινωνία. Πολύ περισσότερο στην εποχή της κρίσης και όχι μόνο οικονομικής αλλά και κρίσης, αξιών, οραμάτων και  ηθικής κατάπτωσης. Όταν πρόσωπα που έχουν καταχραστεί δημόσια περιουσία, έχουν πλουτίσει από αυτό, πρόσωπα που έχουν αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή κυκλοφορούν ελεύθερα, αποτελεί πρόκληση για την κοινωνία η υπερβολική φυλάκιση της καθαρίστριας. 

Τιμωρήθηκε σύμφωνα με τον Νόμο ως καταχράστρια Δημοσίου χρήματος επειδή για χρόνια πληρωνόταν από το Δημόσιο δίχως να έχει τα τυπικά προσόντα να εργάζεται εκεί.  Η καθαρίστρια όλα αυτά τα χρόνια εργαζόταν και πληρωνόταν το μισθό της. Παρείχε εργασία στο Δήμο. Το δημόσιο δεν ζημιώθηκε γιατί δεν είχε τα τυπικά προσόντα, αφού  παρείχε εργασία σε αυτό. Πρόκειται για εξοντωτική ποινική καταδίκη σε πλήρη αναντιστοιχία με το αδίκημα και αυτό προκαλεί τα δίκαια αισθήματα των ανθρώπων της δουλειάς και ολόκληρης της κοινωνίας και πρέπει να αναιρεθεί. 

"Μαθητικά συσσίτια: σχολικό πρόγραμμα ή αναγκαιότητα;"

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Κάποιοι επαίρονται για την υλοποίηση «προγράμματος σχολικών γευμάτων», όπως λένε, σε ορισμένα σχολεία της επικράτειας. Ένα «πρόγραμμα» που κατόρθωσε να υλοποιηθεί μετά από πολλές παλινωδίες.

Είναι όμως έτσι; Πρόκειται πράγματι για πρόγραμμα που υλοποιείται στο σχολείο ή για ένα μέτρο κοινωνικά αντισταθμιστικό που το επέβαλε η σκληρή πραγματικότητα;

Πρόγραμμα, και μάλιστα σχολικό, είναι μια δράση που σχεδιάζεται με δομή, έχει στάδια υλοποίησης, συγκεκριμένη στοχοθεσία και αξιολόγηση με μετρήσιμα αποτελέσματα. Τι απ’ όλα αυτά περιέχει το συγκεκριμένο, για να μας κάνει, μάλιστα, υπερήφανους που το υλοποιούμε;

Δυστυχώς, δεν πρόκειται για πρόγραμμα αλλά για ένα μέτρο σωστό και αναγκαίο. Και βέβαια θα έπρεπε να καλύπτει το σύνολο των σχολείων και όχι επιλεκτικά ορισμένα. Άλλωστε, η επιλογή των περιοχών εφαρμογής, φημολογείται ότι έγινε κατά προτεραιότητα σε περιοχές με ευάλωτες κοινωνικά ομάδες και χαμηλό οικογενειακό εισόδημα. Αν είναι έτσι, τότε από μόνο του μαρτυρά την αναγκαιότητα του μέτρου και όχι την ονοματοδοσία που του προσδίδουν.

Η έλλειψη όμως υποδομής και σχεδιασμού το καθιστούν ανεφάρμοστο στην πράξη, τουλάχιστον στο βαθμό που το είχαν φανταστεί οι υπεύθυνοι. Πώς να υλοποιηθεί γεύμα ως πρόγραμμα, όταν μέσα σε 30΄ θα πρέπει να χωρέσουν: η αποχώρηση των μαθητών από τις τάξεις τους, η μετατροπή των αιθουσών διδασκαλίας σε εστιατόριο, το καθάρισμα των θρανίων και η αλλαγή χρήσης τους σε τραπέζια εστίασης (με τον απαραίτητο υγειονομικό καθαρισμό και απολύμανση), το στρώσιμο και το σερβίρισμα, η στοιχειώδης υγειονομική προετοιμασία των μαθητών (πλύσιμο χεριών κλπ), το γεύμα αυτό καθ’ αυτό και τέλος το μάζεμα και η αποκατάσταση του χώρου, για να μετατραπεί πάλι σε αίθουσα διδασκαλίας;

Εν μικρή Eλληνική αποικία, 2018 μ.X.

Του Νικόλα Δημητριάδη 

Το να γίνεις καθεστώς σε μία καταρρέουσα αποικία δεν πρέπει να θεωρείται δα και μεγάλο κατόρθωμα – ακόμα κι αν σε λένε Τσίπρα. Τρία χρόνια στην εξουσία, και άλλα τόσα στα εκλογομαγειρεία, εργάστηκε με ζήλο για να φέρει εις πέρας το έργο αυτό. Και τα κατάφερε. Όχι μόνο δεν μιλάμε πλέον για «παρένθεση Σύριζα», αλλά γίνεται φανερό ότι το κόμμα-ΜΚΟ της Κουμουνδούρου μπόρεσε να εδραιωθεί ως η νέα πολιτική δύναμη. Η επιχείρηση υποκατάστασης του Πασόκ ως κεντροαριστερού[1] πόλου εξουσίας πέτυχε. Και από εκεί που ο Σύριζας προσπαθούσε να παρουσιαστεί ως «ένα πιο καλό Πασόκ», έχουμε τώρα το Πασόκ να προσπαθεί να παρουσιαστεί ως «ένας πιο καλός Σύριζας»…

Μόνο που τα πράγματα δεν βαίνουν καλώς στην Αποικία. Άλλα ονειρεύονταν οι νιου λουκ γιάπηδες της Πρώτης Φοράς και άλλα βρήκανε. Αντί για ποδηλατάδες στο Άμστερνταμ, προχώ πορείες στο Βερολίνο και συζητήσεις για έμφυλες ταυτότητες στο Σόχο, βρίσκονται μπλεγμένοι στην παραδοσιακή αφόρητη βαλκανική μιζέρια: Σλαβορειομακεντόνσκι εθνικιστές, Αλβανοί ναρκομαφιόζοι νταήδες, κουμπουροφόροι κρατικοί και παρακρατικοί, κεμαλισλαμοφασίστες δικτάτορες, πράκτορες και πρακτορεία, φρεγάτες και γεωτρύπανα, φανατισμοί και τζιχαντισμοί, οργανωμένο και ανοργάνωτο (χύμα) έγκλημα, για να μην ξεχάσουμε και το στολίδι της πολιτικής του Σύριζα: τη Μόρια. La καταστασιόν très απελπιστίκ!

Όταν η συζήτηση θεωρείται αγγαρεία και η συνοδικότητα γίνεται πρόσχημα...

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Ακολουθεί εκτενές κείμενο. Συγγνώμην...

Στο Δελτίο Τύπου της Ιεράς Συνόδου (16 Νοεμβρίου) αποτυπώνονται οι ομόφωνες (προσοχή: ομόφωνες!) τρεις αποφάσεις της.

Μερικές παρατηρήσεις μου:

Με την 2η απόφαση αποφασίστηκε η συγκρότηση επιτροπής από ιεράρχες, νομικούς, εμπειρογνώμονες και εκπροσώπους του εφημεριακού κλήρου "για την μελέτη των θεμάτων κοινού ενδιαφέροντος". Με δε την επόμενη (3η) απόφαση η Σύνοδος εμμένει στο υφιστάμενο καθεστώς μισθοδοσίας των κληρικών και των λαϊκών υπαλλήλων της Εκκλησίας της Ελλάδος. Άρα, η επιτροπή θα ασχοληθεί με διάφορα θέματα, όχι όμως με το μισθολογικό! Άρα, όχι επιτροπή εφ' όλης της ύλης!

Το μισθολογικό είναι σοβαρό, αλλά δεν είναι απλώς οικονομίστικο ζήτημα. Έχει ενδοχώρα πολύ σημαντική, και συνεπάγεται πολλά και για τον τρόπο συγκρότησης της Εκκλησίας: Για την ανάγκη αναδιάρθρωσής της εν όψει αλλαγών που έρχονται, είτε με την θρυλούμενη συνταγματική αναθεώρηση, είτε αλλιώς.

Το ζήτημα των αναδιαρθρώσεων (το οποίο και δεν υπάρχει για την ιεραρχία) θα έπρεπε να είναι θέμα συζήτησης, αλλά ούτε καν εξαιτίας των επικείμενων αλλαγών. Θα έπρεπε να τίθεται από την ίδια την Εκκλησία (επαναλαμβάνω: από την ίδια την Εκκλησία· όχι απλώς από την ιεραρχία της), όχι ως αμυντική κίνηση, αλλά πρωτογενώς και ανεξάρτητα από εξωτερικά ζόρια. Απλούστατα διότι την αναδιάρθρωση επί το εκκλησιαστικότερο την απαιτεί η πίστη και η φύση της.

H συγκλονιστική δήλωση Ερντογάν για την Κύπρο και οι σύμμαχοι της Λευκωσίας

Τα φυλακισμένα μνήματα που βρίσκονται τα μνημεία των ηρώων της ΕΟΚΑ Φωτογραφία philenews

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου 

«Το 1148 ο αυτοκράτορας Μανουήλ Α’

Κομνηνός, ο οποίος επιζητούσε τη συμμαχία

των Βενετών… τους παραχώρησε εμπορικά

προνόμια στην Κρήτη και στην Κύπρο. Αν και

η Πάφος και η Λεμεσός άντλησαν από αυτό

το γεγονός την ευημερία τους, η απόφαση

αυτή είχε βαριές μελλοντικές συνέπειες…

Η μάχη της Τριμυθούντος (1191) έθεσε

τέλος κατά τρόπο αμετάκλητο, στις

διεκδικήσεις των Βυζαντινών στην Κύπρο.

Καμία έκτοτε ελληνική εξουσία δεν πέτυχε

πλέον να επιβληθεί στη νήσο».

Alain Blondy, Η Κύπρος, εκδ. Ζαχαρόπουλος

Το Υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας ανακοίνωσε ότι η Άγκυρα πρόκειται να αρχίσει γεωτρήσεις στις θαλάσσιες ζώνες της Κυπριακής Δημοκρατίας, βορείως του νησιού, στα ανοιχτά των κατεχομένων.

Εμείς δεν θέλουμε να σπεύσουμε να βγάλουμε συμπεράσματα. Αναμένουμε τις ανακοινώσεις και τις δηλώσεις του αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών σχετικά.

Αφού οι Αμερικανοί (όπως και οι Ισραηλινοί) είναι τώρα οι νέοι «σύμμαχοι» της Κύπρου, αφού σε αυτούς εδόθησαν οι ενεργειακοί πόροι νοτίως του νησιού, αφού προς αυτούς κάνει τόσο σημαντικές στρατιωτικές διευκολύνσεις η Λευκωσία, λογικό είναι σε αντάλλαγμα, αν μη τι άλλο, η Ουάσιγκτων να καταδικάσει δριμύτατα το γεγονός. Το λιγότερο δηλαδή, γιατί έχει και πολλά άλλα μέσα να επηρεάσει την κατάσταση. Βεβαίως τα αυτά ισχύουν και για την Ε.Ε.

Σταυροφόροι και «σκουπιδιάρηδες»…

Του Στάθη

«“Ιερός πόλεμος” από τον Κ. Μητσοτάκη και την Ακροδεξιά του Κυρίου» γράφει η «Αυγή» στην πρώτη της σελίδα και κοσμεί το θέμα με μια μεσαιωνική γκραβούρα που παρουσιάζει έφιππους σταυροφόρους να καλπάζουν. Καλπάζουσα ασχετίλα. Καθολικιλίκια για μια διένεξη περί την Ορθόδοξη Εκκλησία. Σταυρό έχει στην ασπίδα του ο σταυροφόρος, κάτι χριστιανικό θα είναι, βάλτο! – σου λέει ο αντικληρικανός φωστήρας. Εκτός κι αν είναι

πιο πονηρούλης. Πού να βάζεις τώρα – σου λέει πάλι ο φωστήρας – δεσποτάδες και καντήλες στην πρώτη σελίδα, βάλε δυο σταυροφόρους να κάνουν ντου ως Ακροδεξιά του Κυρίου, βγάλε και τον Μητσοτάκη Δόγη της Βενετίας και καθάρισες.

(Στείλε και ως ΕΡΤ την Καλομοίρα στη Γιουροβίζιον κι έχεις κάνει την ιστορία της Αριστεράς στον πολιτισμό σαν τα μούτρα σου, τα μούτρα του Γαβρόγλου και του σεμνού, ως άλλου Ρίτσου, Πολάκη).

Η Τουρκία εισέβαλε με πολεμικά πλοία στο τεμάχιο 4 της κυπριακής ΑΟΖ, αλλά δεν αντέδρασε κανείς

Του Κώστα Βενιζέλου

Η Τουρκία από τη ρητορική περνά στις πράξεις και επιχειρεί να επιβάλλει τετελεσμένα στην κυπριακή ΑΟΖ. Η χθεσινή είσοδος του τουρκικού ερευνητικού σκάφους, «Μπαρμπαρός», στο θαλασσοτεμάχιο 4, της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Κυπριακής Δημοκρατίας, συνοδευόμενο από τέσσερα πολεμικά πλοία, στέλνει μηνύματα προς πολλούς αποδέκτες, κυρίως όμως προς τη Λευκωσία.

Το γεγονός ότι τα τουρκικά σκάφη, ερευνητικό και πολεμικά, αναχώρησε από το τεμάχιο 4 δεν σημαίνει τίποτε επί της ουσίας καθώς είναι προφανές πως θα επανέλθει.

• Όταν ο Τούρκος Πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωνε πρόσφατα ότι «οι Αμερικανοί έχουν μια στάση“μην μπείτε μόνο εκεί ( τεμάχιο 10) και από ‘κει και πέρα να κάνετε οτιδήποτε”», φαίνεται να είχε δίκαιο. 

Οι Τούρκοι προφανώς και δεν θα παρενοχλήσουν την Exxon Mobil, ενδεχομένως ούτε και άλλων εταιρειών τις έρευνες, όπως της Total. Θα προβαίνει σε ενέργειες που ενοχλούν την Κυπριακή Δημοκρατία και ευθέως αμφισβητούν την κυριαρχία τους.

Κοινωνικός ριζοσπαστισμός και εθνική-λαϊκή κυριαρχία

Των Στάθη Κουβελάκη και Κώστα Λαπαβίτσα

Το κυριότερο πολιτικό πρόβλημα της ριζοσπαστικής Αριστεράς μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης του 2007-9 ήταν – και παραμένει – να συνδυάσει το αίτημα για βαθιά κοινωνική αλλαγή σε σοσιαλιστική κατεύθυνση με το αίτημα για εθνική και λαϊκή κυριαρχία.

Η κρίση πήγασε από την καρδιά του παγκοσμιοποιημένου, νεοφιλελεύθερου και χρηματιστικοποιημένου καπιταλισμού της εποχής μας. Αλλά δεν βρέθηκαν όλες οι χώρες στην ίδια θέση. Στην παγκόσμια οικονομία υπάρχει σκληρή ιεραρχία και σχέσεις επιβολής των ισχυρών επί των αδυνάτων. Στην ΕΕ υπάρχει ένα κέντρο, με κυρίαρχη τη Γερμανία, που επιβάλλεται στην περιφέρεια. Μέσω των μηχανισμών των Μνημονίων, η λαϊκή και εθνική κυριαρχία της Ελλάδας καταρρακώθηκε, η δημοκρατία εξευτελίστηκε και τα ηγετικά στρώματα υποτάχθηκαν πλήρως στους δανειστές για να διασώσουν την ταξική κυριαρχία τους. 

Βασικές λειτουργίες του ελληνικού κράτους έχουν σήμερα αποκοπεί από τον έλεγχο της εκλεγμένης κυβέρνησης και τεθεί υπό τον έλεγχο των δανειστών. Ο φορολογικός μηχανισμός είναι στα χέρια της «ανεξάρτητης» ΑΑΔΕ, η υπό εκποίηση δημόσια περιουσία σ’ αυτά του Υπερταμείου, η δημοσιονομική πολιτική βρίσκεται υπό τον «ενισχυμένη επιτήρηση» των «Θεσμών», η έδρα της νομισματικής πολιτικής ούτως ή άλλως είναι στην Φρανκφούρτη. Οι τράπεζες, αφού κόστισαν δεκάδες δις σε δανεισμό που καλούνται να πληρώσουν οι φορολογούμενοι, πουλήθηκαν αντί πινακίου φακής σε κερδοσκοπικά φαντς.

Χωρίς λόγια...

Ανεργία

Ανάρτηση από: http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com

Η κοινωνική καταστροφή και η ανάγκη μονομερούς εξόδου από την ΕΕ

Η συνέχιση και επί κυβέρνησης των απατεώνων του ΣΥΡΙΖΑ των ίδιων πολιτικών ανοίγματος και απελευθέρωσης των αγορών που επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, υπό τη μορφή της απώλειας κεκτημένων εργασιακών δικαιωμάτων, του εκτεταμένου ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, της μαζικής ανεργίας κλπ, έχει μετατρέψει την οικονομική καταστροφή για την οποία συχνά κάνουμε λόγο σε βαθιά κοινωνική καταστροφή. Η τελευταία μελέτη του έγκυρου βρετανικού περιοδικού The Lancet με τίτλο “The burden of disease in Greece, health loss, risk factors, and health financing, 2000–16: an analysis of the Global Burden of Disease Study 2016“, δυστυχώς επιβεβαιώνει τις έγκαιρες προβλέψεις για Λατινοαμερικανοποίηση της Ελλάδας[1] όπως αυτή διαγράφεται στον τομέα της υγείας. Κατά την περίοδο 2010-2016, «βρέφη και παιδιά μικρότερα των 5 ετών πεθαίνουν από ασθένειες που είναι πλήρως ιάσιμες», ενώ έφηβοι και ενήλικες πεθαίνουν από ασθένειες σχετικές με την κακή διατροφή, την κατάχρηση του αλκοόλ και το κάπνισμα. Εν συνόλω, παρατηρείται αύξηση της θνησιμότητας κατά 17.8% (!), η οποία προφανώς συνδέεται με τη δραματική πτώση της δημόσιας δαπάνης για την υγεία στο 6% του ΑΕΠ σήμερα από το 9,8% που ήταν το 2008. Όπως αναφέρει συγκεκριμένη η εν λόγω μελέτη:

Αντιπατριωτισμός, μια πέμπτη φάλαγγα πληρωμένη με εκατομμύρια δολάρια και ευρώ

Του Γιώργου Παπαδόπουλου-Τετράδη

Πού βρέθηκαν τόσοι Έλληνες να χλευάζουν την έννοια της πατρίδας, να απαξιώνουν κάθε τι που εμφανίζεται ελληνικό, να καταδικάζουν κάθε πολιτική που υπερασπίζεται εδάφη και κυριαρχίες της χώρας και να περηφανεύονται ότι είναι αντιεθνικιστές; Μα, στα ελληνικά πανεπιστήμια, στα απομεινάρια μιας εμμονικής αριστεράς και, κυρίως, στα κονδύλια αμερικανικών και ευρωπαϊκών ιδρυμάτων, που μετά το ’80 χρηματοδότησαν ανθρώπους σε χώρες όπου η έννοια πατρίδα ήταν φρένο στην παγκοσμιοποίηση.

Επειδή η παγκοσμιοποίηση είναι το αύριο του καπιταλιστικού συστήματος. Και ο μόνος που μπορεί να καθυστερήσει το χτίσιμό του είναι τα σύνορα. Οι πατρίδες. Αν δεν υπήρχαν πατρίδες δεν θα υπήρχαν και σύνορα.

Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι ότι ο αριστερός διεθνισμός ταυτίζεται στο στόχο αυτό με τον καπιταλισμό! Όχι πατρίδες, όχι σύνορα. Όπως άλλωστε ταυτίζονται και στο μείζον: Ότι ο άνθρωπος είναι οικονομικό ζώο και ότι όλα τα της ζωής του εξαρτώνται από την οικονομία. Και ταυτίζονται και στο ότι ευημερία σημαίνει οικονομική ευημερία. Πού διαφέρουν; Στη διαχείριση αυτής της ιδεολογίας του homo economicus. Όχι στην ιδεολογία! Ο Μαρξ διαφωνούσε με τη διαχείριση που κάνει ο καπιταλισμός στο κεφάλαιο. Όχι με το κεφάλαιο αυτό καθεαυτό σαν αξία.

«Αγαπητά» τελευταία μπλοκ

Του Ηλία Γιαννιώτη

Είναι 9.30, πρωινό ξημέρωμα βροχερό... 17 Νοέμβρη.

Ο Σάκης έχει σηκωθεί από τις 08.00 να πιει καφέ και να φάει το ζεστό τοστ της μάνας του. Οι δρόμοι στη Φιλοθέη και στο Χαλάνδρι υποτονικοί, μουσκεμένοι και παντού σέρνεται μια βαρεμάρα. Το ραντεβού με τα φιλαράκια είναι κλεισμένο στις 12.00, Σπύρου Τρικούπη και Αλεξάνδρας. 

Η συνάντηση ξεκινάει σε ένα ροκ καφέ, με κουβέντα για τα βραδινά δρώμενα.

Οι γκομενίτσες στην παρέα με smartphone, στρατιωτικό παντελόνι και κολλητό μπλουζάκι με τον Τσε στη πλάτη, ρουφάνε τον φρέντο και ετοιμάζονται για την βραδινή επανάσταση με τον πετροπόλεμο, τους μπάτσους και τα σπρέι στους τοίχους.

Στο βάθος έξω στο δρόμο ακούγεται το Άξιον Εστί από το Πολυτεχνείο και λίγο αργότερα το Πρώτη Μαΐου του Παπακωνσταντίνου.

Μελωδίες άγνωστες για τους επαναστάτες μας. 

Την κουβέντα διακόπτει το τηλεφώνημα μιας μάνας, που λέει στο Γιώργο ότι έχει αφήσει σουφλέ στο ψυγείο από χθες.

Να το ζεστάνει και να φάει, γιατί πάει με τον μπαμπά Αράχοβα. Ο Γιωργάκης τσαντισμένος κλείνει το τηλέφωνο στα μούτρα της μάνας του και το ρίχνει μέσα στο σάκο με το σφυρί, τα 3 άδεια μπουκάλια μπύρας και την μάσκα.

Το επικίνδυνο Εθνικό πρόβλημα - Πάρτε βαθειά ανάσα και ξεκινήστε την ανάγνωση

Του Δρ Μάνου Δανέζη* 

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1993

Διανύοντας μια περίοδο αυξημένων εθνικών κινδύνων, όλο και πληθαίνουν οι δήθεν υπεύθυνες φωνές που προτείνουν «λογικούς» συμβιβασμούς, προς όφελος ενός καταναλωτικού τρόπου ζωής και μιας οικονομικής ανάπτυξης, η οποία έτσι ή αλλιώς, σύντομα θα αντιληφθούμε ότι αποτελεί πλέον παρελθόν.

Άλλωστε η αλματώδης αύξηση της τιμής του πετρελαίου, των πρώτων υλών και του δολαρίου, δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης αυτής της προοπτικής. Αυτό όμως που δεν έχουν συνειδητοποιήσει οι «σώφρονες» αυτές φωνές είναι ότι, όταν οι κακές επιλογές μιας ιστορικής περιόδου, σε έχουν μεταβάλλει σε άβουλο πιόνι στην σκακιέρα ισχυρών αντιπάλων, δεν έχεις άλλη επιλογή από το να προσπαθείς να «φαγωθείς» όσο το δυνατόν αργότερα, υπερασπιζόμενος τον βασιλιά ή την βασίλισσα, στα πλαίσια μιας απ’ αρχής «σικέ» σκακιστικής παρτίδας.

Η εξουσία θα στήνει πάντα μνημεία στα πολυτεχνεία του χθες και πολυβόλα στις εξεγέρσεις του σήμερα

"Φοβάμαι

τους ανθρώπους που εφτά χρόνια

έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι

και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–

βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας

«Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που με καταλερωμένη τη φωλιά

πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Εδώ Πολυτεχνείο

Του Προκόπη Μπίχτα

Το Πολυτεχνείο δεν είναι τα 20-30 άτομα που εξαργύρωσαν την συμμετοχή τους για χρήματα και αξιώματα. Δεν είναι ούτε οι «300 προβοκάτορες του Ρουφογάλη», ούτε οι πράκτορες που είχαν γεμίσει την Αθήνα τότε, ούτε οι σημερινοί «αριστεροί» και «επαναστάτες» κάθε απόχρωσης και εκδοχής που παπαγαλίζουν δοτά και πληρωμένα συνθήματα, εντελώς άσχετα με τα συνθήματα του Πολυτεχνείου. Δεν είναι ούτε οι καναπεδάκηδες που «φιλοσοφούν» και κριτικάρουν σε μόνιμη βάση τους πάντες και τα πάντα για να δικαιολογήσουν την αδράνεια και την αποχή τους από κάθε κοινωνικό αγώνα.

Το Πολυτεχνείο είναι ο πόθος του λαού για ελευθερία, δημοκρατία και ευημερία για όλους. Είναι εκείνοι που κλείστηκαν μέσα στο κτίριο και το προαύλιο και δεν ζήτησαν προβολή και ανταλλάγματα. Είναι εκείνοι που πετούσαν φαγητό και φάρμακα επάνω από τα κάγκελα. Είναι εκείνοι που δολοφονήθηκαν κι εκείνοι που βασανίστηκαν στα μπουντρούμια της ΕΑΤ-ΕΣΑ και της Ασφάλειας. Είναι εκείνα τα εκατομμύρια που άκουγαν το ραδιόφωνο κι έτρεχαν τα ξημερώματα για να διαβάσουν τις πρωϊνές εφημερίδες και βούρκωναν. Είναι τα εκατομμύρια που γέμισαν αγωνία και ελπίδα. Είναι αυτοί που έτρεχαν στους δρόμους και χτυπούσαν τις πόρτες ζητώντας να μάθουν «κάτι παραπάνω». Σήμερα είναι αυτοί που ακολουθούν το σύνθημα Ψωμί-Παιδεία- Ελευθερία χωρίς να χρειάζονται αναλύσεις και του δίνουν νόημα με την δράση τους όπου και όπως μπορούν, όπου υπάρχουν φτωχοί, πεινασμένοι, ξεχασμένα παιδιά, παρατημένα ορφανά και ξεσπιτωμένοι.

Στεφάνι της ORIGINAL στο Πολυτεχνείο

Τιμή στους εξεγερμένους

φωτιά στους προσκυνημένους

" Περί Πολυτεχνείου "

Του Μελέτη Η. Μελετόπουλου

Το καλοκαίρι του 1973 παραθερίζαμε οικογενειακώς στο Ναύπλιο, στο ξενοδοχείο Διόσκουροι. Μαζί μας έμεινε για λίγες μέρες η γνωστή μας οικογένεια Σπαρτίδη. Ο Άθως Σπαρτίδης, Γενικός Διευθυντής του υπουργείου Συντονισμού, οικονομολόγος του LSE, γυιός αξιωματικού που σκοτώθηκε στην Αλβανία, ακέραιος άνθρωπος, με γκρίζο κοντοκουρεμένο μουστάκι, γυαλιά φυμέ, τα τυπικά της δεκαετίας του ’60 με τις οξείες γωνίες, άτεγκτος, αυστηρός, παλαιομοδίτης, καθαρευουσιάνος, οξύθυμος και δεξιός. Μαζί η γυναίκα του, η δεκαοκτάχρονη κόρη του, και ο δεκαεξάχρονος γυιός του Αλέξανδρος.

Τον Αλέξανδρο τον θυμάμαι σαν να τον βλέπω μπροστά μου. Ήταν ένας χαρούμενος, φλύαρος έφηβος, με γυαλάκια, άκρως πολιτικοποιημένος, σε ριζική αντίθεση με τον υπερδεξιό αντικομμουνιστή πατέρα του, με τα κατοχικά και εμφυλιοπολεμικά βιώματα. Αντιθέτως ο Αλέξανδρος ήταν παιδί των sixties, μιάς εποχής απελευθερωτικής, ρηξικέλευθης, επαναστατικής. Ήταν επόμενο το χάσμα των γενεών μεταξύ πατέρα και υιού Σπαρτίδη. 

Άδωνις Γεωργιάδης: «Ούτε ένας νεκρός στο Πολυτεχνείο»

Το κρατικό σκύλεμα του Πολυτεχνείου, καιρός να σταματήσει

Του Γιώργου Παπαδόπουλου-Τετράδη

Την πρώτη χρονιά που το Πολυτεχνείο έγινε επίσημη γιορτή στα σχολεία μου σηκώθηκε η τρίχα και αντέδρασα. Όπως αντέδρασε και καθένας που είχε συνείδηση του σκυλέματος, της διαστρέβλωσης και της κρατικής γελοιοποίησης που επρόκειτο να γίνει σε μια εξέγερση δημοκρατική, αντιχουντική, φοιτητική, νεολαιϊστικη, υπερκομματική, ακαθοδήγητη.

Και αντέδρασα πολύ, όπως και άλλοι, γιατί η υποχρεωτικότητα μιάς γιορτής, για ένα γεγονός, ή πιο σωστά για μια αλληλουχία γεγονότων, ήταν και είναι απόλυτα αντίθετη και απόλυτα εχθρική με τον εθελοντισμό, την αυταπάρνηση, τη διακριτή και διακριτική προσφορά του καθενός από όσους συνέβαλαν και συμμετείχαν σ αυτό που ονομάστηκε «το Πολυτεχνείο». Και που είναι ταυτόχρονα ό,τι πιο αγωνιστικό και αυτοθυσιαστικό και αυθόρμητο έχει γίνει μετά τον πόλεμο στην Ελλάδα. Κυρίως, είναι ό,τι πιο σεμνό.

Αφορμή γι αυτό μου το σημείωμα είναι η «επαγγελματική» ανακοίνωση της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδος, που καταγγέλλει ότι ιδιωτικά σχολεία δεν θα πραγματοποιήσουν το πρόγραμμα του υπουργείου για «την καθιερωμένη» γιορτή του Πολυτεχνείου, βεβηλώνοντας έτσι την επέτειο, όπως καταγγέλλουν.

Και καταγγέλλουν ότι ιδιωτικά σχολεία θα αφιερώσουν μικρό μέρος μόνο της ημέρας για την εκδήλωση και το υπόλοιπο θα κάνουν μάθημα! Ακούς εκεί να κάνουν μάθημα!

Τα φωτογραφικά ντοκουμέντα του Πολυτεχνείου - βιντεο -

Ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας, είναι ο μοναδικός φωτορεπόρτερ που κατάφερε να απαθανατίσει τη στιγμή της εισόδου του τανκ στο Πολυτεχνείο και μαζί με το φιλμάκι των μόλις 35 δευτερολέπτων του Ολλανδού οπερατέρ Άλμπερτ Κουράντ, αποτέλεσαν τα μοναδικά ντοκουμέντα και διέψευσαν την αρχικές δηλώσεις της αστυνομίας ότι "στο Πολυτεχνείο δε συνέβη το παραμικρό".

41 χρόνια μετά, μας αφηγείται μέσα από τις φωτογραφίες του, τις κρίσιμες ώρες πριν και μετά την εισβολή στο Πολυτεχνείο, αποδεικνύοντας ότι η ιστορία καταγράφεται, και μέσα από το φακό κάποιων ανθρώπων στις μνήμες μας και περνά στις νεότερες γενιές.

Μα παντού φασίστες;

To editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί

Ενοχλήθηκε σφόδρα η μικρή τούτι-φρούτι (κόμμα, κοινοβούλιο, κυβέρνηση) αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ που την εμπόδισαν να καταθέσει στεφάνι στο Πολυτεχνείο το πρωί της Παρασκευής.

Αμέσως όρμησαν στα κανάλια οι πιο επιφανείς να διαμαρτυρηθούν. «Οι περισσότεροι από εμάς είχαμε συμμετάσχει στο Πολυτεχνείο» (Θ. Δρίτσας). «Πολλοί από αυτούς που μας εμπόδισαν είναι αυριανοί φασίστες» (Ν. Μανιός). «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει τον αγώνα του ενάντια σε κάθε είδος φασισμού» (κομματική ανακοίνωση) κ.λπ.

Πολλές φορές στην ιστορία του Πολυτεχνείου, έχουν εκδιωχθεί κυβερνητικοί παράγοντες. Άλλες φορές, έπρεπε να γίνει μεγάλη κινητοποίηση μηχανισμών για να μπορέσουν οι επίσημοι να καταθέσουν στεφάνι. Αυτά βέβαια τα γνωρίζουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και δεν τα είχαν καταγγείλει ποτέ. Συνεπώς, πού είναι ξαφνικά το παράξενο, όταν η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι άκρως φιλοαμερικανική και αντιλαϊκή, να εμποδίζονται να καταθέσουν στεφάνι στο Πολυτεχνείο; Μοιάζει φυσιολογικό.

Γιώργος Κασιμάτης: Μια χώρα υπό κατοχή δεν μπορεί να τροποποιήσει το Σύνταγμα

Συνέντευξη στην Ελένη Σωτηρίου

Μιας και η κυβέρνηση έχει φέρει ξανά στο προσκήνιο το θέμα της συνταγματικής αναθεώρησης, ο Δρόμος συζήτησε με τον ομότιμο καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου, Γιώργο Κασιμάτη. Η ματιά του, όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης, βεβαίως δεν περιορίζεται στενά στο επιστημονικό του πεδίο, το οποίο κατέχει όσο ελάχιστοι. Ο κ. Κασιμάτης υπεισέρχεται κυρίως στις πολιτικές αφετηρίες και προεκτάσεις των κυβερνητικών επιδιώξεων, καθώς και στη συσχέτισή τους με τη φύση του ειδικού πολιτικο-οικονομικού καθεστώτος, αλλά και με τον διεθνή παράγοντα.

Κύριε Κασιμάτη, πείτε μας καταρχάς, γιατί πιστεύετε ότι ο Αλ. Τσίπρας θέτει το ζήτημα της συνταγματικής αναθεώρησης;

Αρχικά πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι έχει διαπιστωθεί διεθνώς, πολιτικά και από την επιστήμη σε διεθνές επίπεδο –την πολιτική επιστήμη, τη νομική επιστήμη και από άλλους επιστημονικούς κλάδους–, ότι σήμερα υπάρχει μία παγκόσμια τάση κατάργησης ή παράκαμψης των αρχών νομιμότητας, που εγγυώνται την εθνική κυριαρχία των κρατών, τα δικαιώματα του ανθρώπου και κυρίως τα κοινωνικά δικαιώματα –όλα αυτά μαζί. Αυτή η τάση εκδηλώνεται και με την προσπάθεια να αλλάξει το νομικό σύστημα. Να τροποποιηθούν ή να καταργηθούν δηλαδή οι κανόνες εκείνοι οι οποίοι αποτελούν εγγύηση και προστασία του ανθρώπου και του πολίτη. Φυσικά και της δημοκρατίας.

Αυτή η προσπάθεια έχει εκδηλωθεί σε πολλά μέρη του κόσμου και σε πολλές θεσμικές μεταβολές των Συνταγμάτων. Οι δυνάμεις που κινούν αυτήν την προσπάθεια είναι οι δυνάμεις του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος όπως και οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού της σύγχρονης γεωπολιτικής, αυτοί δηλαδή που επιδιώκουν να εξασθενίσουν τα μικρότερα κράτη και να επεκτείνουν την επιρροή τους σ’ ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη. Π.χ. στον Καναδά υπήρξε μία τροποποίηση στο Σύνταγμα, σε μία αναθεώρηση, όπου ορίζει ότι η Βουλή μπορεί να αποφασίσει και κάτι εναντίον του Συντάγματος.

Ο πολιτικός υπόκοσμος μας δουλεύει ασύστολα…

Του Θύμιου Παπανικολάου

Τέτοιος εμπαιγμός του ελληνικού λαού δεν έχει ιστορικό προηγούμενο… Ένας πολιτικός κόσμος, εντός της κατοχικής Βουλής, να στήνει θεατρικές προεκλογικές παραστάσεις για την αναθεώρηση του Συντάγματος, όταν αυτός ο κόσμος έχει καταντήσει το ελληνικό Σύνταγμα κουρελόχαρτο και το έχει αντικαταστήσει με τα Μνημόνια και τις εντολές της ευρω-χούντας!!!

Για την ακρίβεια (πρέπει να είμαστε σαφείς στις διατυπώσεις μας) δεν πρόκειται για πολιτικό κόσμο, αλλά για πολιτικό υπόκοσμο. Τέτοιες συμπεριφορές ξεφεύγουν από τα όρια και τις συνθήκες ενός φυσιολογικού αστικού κοινοβουλίου. Είναι συμπεριφορές που συναντάμε στα ανδρείκελα ενός προτεκτοράτου, σε καταστάσεις ακραίας πολιτικής διαφθοράς… 

Η κυβέρνηση των «αριστερών» ανδρεικέλων από κοινού με τα άλλα ανδρείκελα της Αντιπολίτευσης, καυγαδίζουν θορυβωδώς για το Σύνταγμα, παίζοντας το ρόλο του κομπάρσου στην κατοχική Βουλή.