«Ήδη τώρα καταστρέφουμε τις συνήθειες της σκέψης που έχουν επιζήσει από την προεπαναστατική εποχή. Σπάσαμε τους δεσμούς που ένωναν τους γονείς με τα παιδιά, τους άντρες με τους άντρες, τον άντρα με τη γυναίκα. Κανένας δεν τολμά πια να εμπιστευτεί τη γυναίκα του, το παιδί του ή τον φίλο του. Στο μέλλον όμως δεν θα υπάρχουν ούτε γυναίκες, ούτε φίλοι. Τα παιδιά, θα τα παίρνουμε από τη μητέρα τους μόλις γεννιούνται, όπως παίρνει κανείς τα αβγά από την κότα. Η αναπαραγωγή θα είναι μια ετήσια τυπική διαδικασία όπως η ανανέωση του δελτίου τροφίμων (…) Δεν θα υπάρχει γέλιο, παρά μόνο το γέλιο του θριάμβου για κάποιο νικημένο εχθρό».
Τζωρτζ Όργουελ, 1984
Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου από την Ρήξη φ. 149
Πρόσφατα οι Τσόμσκι, Μπαντιού, Ταρίκ Αλί, Μελανσόν, βουλευτές των κομμάτων Ποδέμος και Ντι Λίνκε συνυπέγραψαν μια καταγγελία-διαμαρτυρία που δημοσίευσαν στη Λιμπερασιόν, προτρέποντας τον κόσμο να συνειδητοποιήσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανήκει στην Αριστερά και εφαρμόζει πολιτικές που προσομοιάζουν στην Άκρα Δεξιά. Οι μάσκες για το κυβερνητικό μόρφωμα έχουν πέσει από καιρό, όμως οι παραπάνω προσωπικότητες, ως άλλοι… Αλαβάνοι, βάζουν την ταφόπλακα στις όποιες αριστερές ψευδαισθήσεις κάποιων. Η δήλωση αυτή είναι σημαντική, επειδή δεν κάνει αριστερή κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τον μεταφέρει, όσον αφορά στην πολιτική του, στο ακροδεξιό φάσμα, σαφώς σε μια μεταμοντέρνα εκδοχή.
Η καταγγελία είναι εκκωφαντική και εύστοχη. Ακτινογραφεί τον πυρήνα της πολιτικής, κοινωνικής και πολιτισμικής ψίχας του ΣΥΡΙΖΑ, αναδεικνύοντας και τις ψυχολογικές διαστάσεις του, από τη στιγμή που το 3% του μηδενιστικού Συνασπισμού της Αριστεράς έγινε κυβέρνηση.
Η συμπεριφορά των εξουσιαστών του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζεται κατά βάση σε ένα συναίσθημα μνησικακίας, που φύτρωσε σε ανανεωτικές, ψευδοεπαναστατικές ομάδες αριστερής «πρωτοπορίας», τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Η «ταξική μεροληψία» των φαφλατάδων του ΣΥΡΙΖΑ απέχει πάρα πολύ από την αντίληψη των λαϊκών τάξεων για τις ανισότητες που υφίστανται. Απέχει, το ίδιο πολύ, από την αυθόρμητη αντίδραση του λαού για τον εξευτελισμό και την αδικία που νιώθει και η οποία πήρε ποικίλες μορφές τα μνημονιακά χρόνια, αλλά κορυφώθηκε με την αγωνία του για την εθνική του υπόσταση και ανεξαρτησία.
Η ταξική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ πηγάζει από τη δίψα για εξουσία των κοινωνικών τάξεων που θέλουν να ελέγξουν πνευματικά και κοινωνικά τον λαό. Πολλές φορές είναι εμποτισμένη από φθόνο και ρεβανσισμό. Μοιάζει, θαρρείς, η κυβερνητική παρωδία, μια σκηνοθετημένη δικαίωση «αριστερών» πόθων, χειραγωγημένη από το ίδιο το καθεστώς κυριαρχίας, που για χρόνια καθηλώνει την πατρίδα μας σε καθεστώς παρασιτικής εξάρτησης και εθνικής υποδούλωσης.
Η προϊούσα αλλοτρίωση της αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ και η εκδικητική της μυρωδιά συμβαδίζει απόλυτα με τη λογική των συστημάτων εξουσίας που υποτίθεται πολεμάει και καταλήγει να τα δυναμώνει ακόμα περισσότερο. Ενώ, παράλληλα, χειρίζεται και συντηρεί κατάλληλα τη μισάνθρωπη Χ.Α, για να έχει έτοιμο τον μπαμπούλα ως μπαλαντέρ στο μανίκι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι συντάσσεται με τους φτωχούς, αλλά επιτίθεται στον λαό και στην κοινωνία, καθώς η εξουσία του πηγάζει από υπεροψία και ένα συνεχές μεταπολιτευτικό ανάθεμα. Οι αυθεντικές εξεγέρσεις και η επιθυμία να ελευθερώσεις τον λαό δεν πηγάζουν από δηλητηριασμένες πηγές, αλλά από αυτό που ο Όργουελ ονόμαζε «γενναιόδωρο θυμό», στις αναφορές του στον Ντίκενς. Αντίθετα, οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ, παρέα με τα δήθεν αντιεξουσιαστικά μπάχαλά τους, διακατέχονται από «μίσος ταξικό», έτσι ώστε να μπορούν να μισούν τον λαό. Θεωρούν ότι με τον τρόπο αυτό αρνούνται τον δεσποτισμό της συντηρητικής κοινωνίας, αλλά στην ουσία αποτελούν απλώς το φωτογραφικό αρνητικό του.
Τα κοινωνικά στρώματα που μεγάλωσαν μέσα στην εκσυγχρονιστική αριστερά, βουτηγμένα στην κραιπάλη μιας στρεβλής μεταπολιτευτικής ελαφρότητας και στην αντίδραση για την αντίδραση, μπορεί να είχαν ρίζες στη μισθωτή εργασία, αλλά, μαζί με τα παιδιά τους, δημιούργησαν μια νέα «αντιεξουσιαστική» αριστοκρατία της εξουσίας. Μπορεί τα πρώιμα χρόνια τους να ήταν λιγότερο ευάλωτοι στις καταναλωτικές αξίες και στην επιρροή του κέρδους, αλλά φάνηκε εντέλει να είναι περισσότερο διψασμένοι για καρέκλα και δύναμη και περισσότερο μεθοδικά σπουδαγμένοι, ώστε να φιμώνουν κάθε αντίσταση με την κοινωνική μηχανική τους. Τα μίζερα χρόνια της δικής τους «μεταπολίτευσης» φαίνεται να παίρνουν εκδίκηση τα τελευταία τέσσερα χρόνια, για κάθε πραγματικό ή φανταστικό εξευτελισμό που νόμιζαν ότι έχουν υποστεί στα στέκια των Εξαρχείων και του Κολωνακίου.
Η δίψα και το ναρκωτικό της εξουσίας είναι βασικό εμπόδιο για μια πατρίδα και μια κοινωνία ελεύθερη, δίκαιη και αξιοπρεπή. Η κυβέρνηση αυτή είναι εμπόδιο σε κάθε προοπτική να απελευθερωθεί ο ηθικός και γενναιόδωρος θυμός του ελληνικού λαού μας, δημιουργώντας την ελπίδα (επ)Ανάστασής του.
Ανάρτηση από: http://ardin-rixi.gr