«Ολοι οι πολιτικοί λένε ψέματα». Αυτή τη φράση-κλισέ την έχουμε πει όλοι μας σαν να ήταν χαρακτηριστικό γνώρισμα κάποιου επαγγέλματος. Ολες οι δουλειές έχουν κάποια χαρακτηριστικά που τις ξεχωρίζουν από τις άλλες. Δεν μπορείς να μπερδέψεις έναν φούρναρη με έναν γιατρό, επειδή και οι δυο φορούν άσπρες μπλούζες. Ούτε μια μοδίστρα με μια κομμώτρια επειδή και οι δυο είναι δεξιοτέχνισσες στο ψαλίδι.
Πολλά επαγγέλματα εξυμνήθηκαν, έγιναν τραγούδια και μάλιστα κάποια από αυτά ήταν μεγάλες επιτυχίες. («Μοδιστρούλα», «Γκαρσόνα», «Αρμενιστής», «Εργατιά», «Τσοπανάκος» κ.λπ.). Αλλά για το επάγγελμα του πολιτικού έχουμε μόνο σκωπτικά τραγούδια και σάτιρες στις επιθεωρήσεις. Εντούτοις λέμε και καμιά καλή κουβέντα για τους πολιτικούς. Και η καλύτερη που μπορούμε να πούμε, μετά θάνατον βέβαια, είναι πως ο μακαρίτης ήταν έντιμος. Πέθανε στην ψάθα. Ασχετα βέβαια αν ήταν δικτάτορας. Αλλά και αυτό δεν είναι τόσο κολακευτικό. Δείχνει πως η εντιμότητα είναι η εξαίρεση του κανόνα. Αρα οι πολιτικοί είναι ανέντιμοι. Δηλαδή απατεώνες και κλέφτες.
Πόση αλήθεια, άραγε, υπάρχει σε αυτές τις λαϊκές ετυμηγορίες; Πολιτικός ίσον ψεύτης και κλέφτης; Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Πρέπει να δούμε το πολιτικό μας σύστημα και τι πολιτικούς χρειάζεται. Ζούμε σε μια Κοινοβουλευτική Δημοκρατία που είναι εφάμιλλη των ευρωπαϊκών. Ολοι οι νόμοι της Ε.Ε. γίνονται και εθνικοί. Ο λεγόμενος δυτικός κόσμος θεωρείται το πιο δημοκρατικό μέρος του πλανήτη που δεν έχει σχέση ούτε με δικτατορίες ούτε με ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Πόση αλήθεια, άραγε, υπάρχει σε αυτές τις λαϊκές ετυμηγορίες; Πολιτικός ίσον ψεύτης και κλέφτης; Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Πρέπει να δούμε το πολιτικό μας σύστημα και τι πολιτικούς χρειάζεται. Ζούμε σε μια Κοινοβουλευτική Δημοκρατία που είναι εφάμιλλη των ευρωπαϊκών. Ολοι οι νόμοι της Ε.Ε. γίνονται και εθνικοί. Ο λεγόμενος δυτικός κόσμος θεωρείται το πιο δημοκρατικό μέρος του πλανήτη που δεν έχει σχέση ούτε με δικτατορίες ούτε με ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Πώς λοιπόν, αφού είναι όλα τόσο καλά, έχουμε τέτοιους πολιτικούς; Εδώ πρέπει να ψάξουμε την απάντηση στην καθολική ψηφοφορία. Είναι σίγουρα μια μεγάλη νίκη του λαϊκού κινήματος. Αρχικά η ψήφος ήταν για τους προνομιούχους, με θεσμοθετημένους αποκλεισμούς (φτωχοί, γυναίκες, σκλάβοι κ.λπ.), αλλά από μόνη της αυτή η κατάκτηση δεν διασφαλίζει τη δημοκρατία και την ισονομία.
Μπορεί η ψήφος να βγάλει Χίτλερ, μπορεί να βγάλει και Ζορές. Εξαρτάται από το ποιες δυνάμεις θα δράσουν στην κοινωνία, τι μέσα διαθέτουν, τον λόγο που θα εκφράσουν και το πολιτιστικό και πολιτικό επίπεδο του κάθε λαού. Αλλά η ψήφος έχει πάντα έναν απαράβατο όρο: Θα είσαι κυρίαρχος λαός μία μέρα κάθε τέσσερα χρόνια, μετά θα γυρίσεις στη δουλειά σου και θα αφήσεις τα υπόλοιπα στους εκπροσώπους σου.
Αν και κάθε δημοκρατικό Σύνταγμα έχει στην ακροτελεύτια παράγραφό του πως εγγύηση της Δημοκρατίας είναι ο ίδιος ο λαός, ακόμα και με τα όπλα -αν δεν λέγεται σαφώς, το υπονοεί-, δεν του δίνει αυτό το δικαίωμα σε καθημερινή βάση. Σε περίπτωση που ο λαός ασκήσει αυτό του το δικαίωμα, τότε έχουμε οχλοκρατία, μπαχαλάκηδες και ακόμα τρομοκράτες.
Η Δημοκρατία του δρόμου είναι άνιση. Από τη μία πλευρά αιτήματα. Από την άλλη, καταστολή και ακραία αστυνομική βία που ίσως να προέρχεται από κόμμα που ψήφισες. Με άλλα λόγια, φιλήσυχος πολίτης είναι αυτός που κάνει μούγκα για τέσσερα χρόνια και σχηματίζει τη σιωπηλή πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Σε αυτή τη μάζα ποντάρουν τα κόμματα εξουσίας, όχι στους ενεργούς και σκεπτόμενους πολίτες που στην καλύτερη περίπτωση εντάσσονται στους ενοχλητικούς (όταν δεν έχουν δύναμη). Και αν κάποτε καταφέρουν να γίνουν υπολογίσιμο κοινωνικό κίνημα, τότε είναι εξτρεμιστές και τρομοκράτες.
Και αυτές οι μάζες πρέπει να δελεαστούν (δέλεαρ σημαίνει δόλωμα). Δεν χρειάζεται ορθός λόγος και επιχειρήματα, αλλά ένας μυθικός λόγος που να γοητεύει τις δεισιδαιμονίες και τις προκαταλήψεις ενός λαού που προτιμάει τη σιγουριά της υποταγής από την επώδυνη ανάληψη της ευθύνης του εαυτού του. Επομένως οι πολιτικοί δεν ψεύδονται (ψεύδος είναι να ξέρεις την αλήθεια και να την κρύβεις ή να λες κάτι άλλο). Στηρίζονται σε έναν μυθικό λόγο που δεν χρειάζεται αποδείξεις. Φτάνει να τους εξασφαλίσει την εκλογή τους και να πάρουν μέρος στη νομή της εξουσίας και του χρήματος (κοινώς μίζες).
Και όλα αυτά διαμορφώνουν ένα επάγγελμα, τους πολιτικούς, που δεν παράγουν απολύτως τίποτα. Ολη τους η ενέργεια είναι πώς θα κρατηθούν στην εξουσία και ο μεγάλος τους πανικός είναι να μη μείνουν άνεργοι. Εξ ου και οι μεταγραφές από κόμμα σε κόμμα, ακριβώς όπως οι ποδοσφαιριστές, και οι ανίερες συμμαχίες. Οι ΑΝ.ΕΛΛ. είναι Ακροδεξιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεξιά Σοσιαλδημοκρατία. Ενώθηκαν εναντίον των μνημονίων. Αλλά και οι δυο τους ψήφισαν ακόμα ένα μνημόνιο. Και η ενωτική τους κίνηση ήταν κατά και υπέρ μνημονίων.
Αυτό λέγεται οπορτουνισμός. Αλλά και αυτός εντάσσεται στον τρέχοντα πολιτικό λόγο. Το ζητούμενο ήταν να παραμείνουν στην εξουσία. Και τα κατάφεραν. Διαφωνεί ο κ. Καμμένος με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Δικαίωμά του.
Γιατί δεν παραιτείται; Προφανώς για να μη χάσει μεροκάματα. Οι πολιτικοί συγγενεύουν με τους συνοικιακούς γκόμενους που θέλουν να φάνε το προικώο σπίτι και το μαγαζί του πατέρα της νύφης. Μια κυρία στην Κυψέλη, μόλις είδε τον Κυριάκο Μητσοτάκη αναφώνησε: «Καλέ εσείς είστε γκόμενος». Για τον κ. Τσίπρα δεν έχουμε ακούσει κάτι τέτοιο, παρ’ όλο που μοιάζει φιγούρα του ελληνικού κινηματογράφου. Να προηγείται άραγε στα γκάλοπ ο κ. Μητσοτάκης λόγω αυτού του χαρίσματος;
Ανάρτηση από: http://anemosantistasis.blogspot.com