Ο Μακρόν οσμίστηκε ότι κινδυνεύει, έκανε πίσω, αλλά, ως φαίνεται, δεν κατάφερε να σπάσει το μέτωπο των Κίτρινων Γιλέκων με την τηλεοπτική του παρέμβαση την περασμένη Δευτέρα. Πρόσφερε πολύ λίγα, πολύ αργά. Αυτή η εκτίμηση πρέπει βέβαια να επιβεβαιωθεί αυτό το Σαββατοκύριακο, 15-16 Δεκεμβρίου, αλλά οι πρώτες (τηλεοπτικές) αντιδράσεις των κομμάτων και των συνδικάτων, λίγα λεπτά μετά την ομιλία του, ήταν σαφώς αρνητικές, προμηνύοντας τη συνέχεια. Κόμματα και συνδικάτα σέρνονται, έντρομα, πίσω από τα Κίτρινα Γιλέκα μην τυχόν και βρεθούν υπόλογα λιποταξίας.Ο Μακρόν υποστήριξε ότι τα προβλήματα της Γαλλίας έχουν αρχίσει εδώ και πολλές δεκαετίες. Ίσως είναι έτσι, αλλά μόνο εσχάτως, με την παγκοσμιοποίηση αποφασίστηκε ότι το κόστος πρέπει να το πληρώσουν στο ακέραιο μόνο οι πολλοί και φτωχοί. Λες και αυτοί προκάλεσαν την οικονομική κρίση.
Η τηλεοπτική ομιλία του Μακρόν επισφράγισε την πρώτη φάση της εξέγερσης, την κλασική ταξική σύγκρουση. Πριν από μισό αιώνα, το Μάη του ’68, η κυβέρνηση έκανε ουσιαστικές παραχωρήσεις στα Συνδικάτα, το ΚΚΓαλλίας συμβιβάστηκε, οι φοιτητές έμειναν μόνοι και το Κίνημα κατέρρευσε. Ο Μακρόν πέταξε ψίχουλα στο τραπέζι αλλά κανείς θεσμικός δεν τόλμησε να τσιμπήσει. Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι πλέον ασήμαντο, οι σοσιαλιστές σε ελεύθερη πτώση, τα συνδικάτα ημιθανή.
Η σύγκρουση στο εσωτερικό της Γαλλίας είναι μόνο η πρώτη όψη των πραγμάτων. Υπάρχουν κι άλλες, όπως θα δούμε, εξίσου σημαντικές. Αυτό το Σαββατοκύριακο θα φανεί η δυναμική του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων, αν και πόσο η εξέγερση έχει γίνει υπόθεση συνολικά της γαλλικής κοινωνίας, αν θα προσχωρήσουν οι φοιτητές, οι αγρότες και ευρύτερα στρώματα των πόλεων, αν το αίσχος των μαθητών γονατιστών μπρος στα ΜΑΤ ξεσηκώσει τον κόσμο. Τώρα έχουν προστεθεί δυο νέοι παράγοντες:
- Ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Λε Ντριάν υπαινίχθηκε ανάμιξη και υποκίνηση των Αμερικανών, λέγοντας: «εμείς δεν αναμιχθήκαμε στα εσωτερικά των ΗΠΑ, ελπίζουμε ότι και οι Αμερικάνοι κάνουν το ίδιο με εμάς». Και πρόσθεσε αποκαλυπτικά: «αφήστε μας να ζήσουμε την εθνική μας ζωή». Τι περισσότερο να πει; Την υπόθεση της υποκίνησης είχα υποστηρίξει εξ αρχής, σημειώνοντας ότι χωρίς πραγματικές και πιεστικές αιτίες δυσαρέσκειας η κοινωνία μένει απαθής.
- Ο δεύτερος παράγων είναι η παρέμβαση της Ιταλίας. Η κυβέρνηση της Ρώμης με δηλώσεις του Ντι Μάιο δήλωσε ότι δεν μπορεί να υπόσχεται ο Μακρόν ότι του κατέβει, παραβιάζοντας τους κανόνες που το ευρωιερατείο απαιτεί να εφαρμοστούν από την Ιταλία. Δεν υπάρχει αλληλεγγύη Ιταλών και Γάλλων απέναντι στον κοινό αντίπαλο, (Βρυξέλλες και Βερολίνο) διότι Παρίσι και Ρώμη έχουν διαφορετικές πολιτικές. Αλλά και οι δυο, εξ αντικειμένου, πιέζουν τις Βρυξέλλες και Βερολίνο.
Οι «αγανακτισμένοι» στην Αθήνα πρωτοπόρησαν, απέτυχαν, αλλά άνοιξαν δρόμο που ακολούθησαν Ρώμη (με τους Πεντάστερους) και Γαλλία με τα Κίτρινα Γιλέκα. Το Σύστημα πάσχει συνολικά, με τα κόμματα, ασχέτως ιδεολογίας, να μη μπορούν να εκφράσουν τις λαϊκές απαιτήσεις. Εμφανίζονται μαζικά λαϊκά κινήματα αυθόρμητα, ανεξέλεγκτα, ριζοσπαστικά. Μπορεί να αφομοιωθούν και να χαθούν, μπορεί να αλλάξουν το τοπίο. Είμαστε στην κόψη του ξυραφιού, όλα είναι πιθανά.
Η δεύτερη όψη της εξέγερσης, η ευρωπαϊκή, αντιπαραθέτει τον κόσμο με την πολιτική στέρησης και φτωχοποίησης, με το Βερολίνο στο ρόλο του καραγκιοζοπαίχτη και τους «εταίρους» θλιβερές φιγούρες θεάτρου σκιών. Τέτοια Ευρώπη δεν μπορεί να επιβιώσει, όποια εξέλιξη και αν υπάρξει στη Γαλλία και στην Ιταλία. Το ΔΝΤ προειδοποιεί ότι έρχεται παγκόσμια οικονομική κρίση. Εννοεί ότι επέρχεται βαθιά οικονομική κρίση των Δυτικών χωρών, ανάλογη με το 2008. Τότε, οι μη δυτικές οικονομίες, π.χ. Κίνα και Ρωσία, την αφομοίωσαν μάλλον εύκολα και η Κίνα μάλιστα βγήκε πιο ισχυρή και δυναμική.
Η τρίτη όψη είναι ότι η εξέγερση στη Γαλλία συνδέει τα Κίτρινα Γιλέκα με την τρικυμία στην Ιταλία, το ταραχώδες Βρετανικό Brexit και την αδιαλλαξία του Βερολίνου. Τοπίο γενικευμένης αναταραχής με προσδιορισμένο αντίπαλο, τη Γερμανία.
Οι ΗΠΑ ασφυκτιούν οικονομικά, την Ευρώπη διαπερνούν ηλεκτροφόρα λαϊκά ρεύματα, τα κορυφαία στρώματα των ελίτ έχουν πέσει σε δίνη κοινωνική, οικονομική και πολιτική. Να μην ξεχνάμε ότι ο Μακρόν είναι τοποθετημένος στον προεδρικό θώκο προσωπικά από τον Ρότσιλντ σε μια, ομολογουμένως, ραφινάτη επίδειξη κατάληψης της εξουσίας. Η γαλλική εξέγερση αγγίζει και βρίσκεται αντιμέτωπη με την κυρίαρχη πολιτική της Παγκοσμιοποίησης, όπως υπαγορεύεται από μια φράξια της ελίτ που έχει αποσπαστεί από όλους και σχεδιάζει το μέλλον του πλανήτη ως ιδιωτική της υπόθεση.
Δίχως ηγεσία
Η γαλλική εξέγερση έχει το μειονέκτημα ότι, με ή χωρίς υποκίνηση, δεν διαθέτει ηγεσία, όχι ακόμα τουλάχιστον, ικανή να της δείξει το εύρος των αντιπάλων. Οι εξεγερμένοι περιορίζονται προσώρας να ακολουθούν ενστικτωδώς την προτροπή του Μαρξ (χωρίς να το γνωρίζουν και χωρίς ανάγκη να το μάθουν) ότι οι προλετάριοι πρέπει να απαλλαγούν πρώτα από τους δικούς τους εθνικούς δυνάστες και μετά από όποιον άλλον.
Ο Μακρόν άρχισε το τηλεοπτικό του μήνυμα με μια αναμενόμενη ρητή αποδοκιμασία της βίας, των διαδηλωτών φυσικά. Παραλείποντας τα υποκριτικά ευχολόγια κατά της βίας, ως δημοκρατικό άλλοθι, μια παρατήρηση: Η επιλογή να πλήξουν τα Ηλύσια Πεδία υποδηλώνει ύπαρξη μελετημένου επιτελείου και αποδυναμώνει τα περί αυθόρμητου κινήματος, στο ηγετικό επίπεδο.
Χτυπώντας τα εμβληματικά Ηλύσια Πεδία (και όχι τα υποβαθμισμένα προάστια) απέφυγαν τον χαρακτηρισμό «περιθωριακοί αλήτες», τοποθετήθηκαν ως αξιοπρόσεκτοι αντίπαλοι της εξουσίας, υποχρέωσαν σε αναδίπλωση τον Μακρόν, απόσπασαν την προσοχή των ΜΜΕ διεθνώς. Γνωρίζουν ότι οι ογκώδεις, αλλά όχι φασαριόζικες διαδηλώσεις ξεχνιούνται μόλις διαλυθούν.
Ανάρτηση από: https://slpress.gr