Με αφορμή την κατάληψη της Νάουσας που έγινε σαν σήμερα το 1949 από τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας.
Του Γ.Γ.
Για μας η επαναστατική παράδοση δεν ενσωματώνεται σαν μουσειακό είδος σε μια στρατηγική και τακτική υποταγής και σεβασμού της αστικής νομιμότηταςκαι των θεσμών του συστήματος. Την ανακαλούμε στην μνήμη μας προσδοκώντας και παλεύοντας για να ρθει η στιγμή που θα σταματήσουν να μιλάνε τα στόματα και θα αναλάβουν να κελαηδάνε τα στόμια των όπλων γιατί τότε μόνο θα έχει ουσιαστικό πρόβλημα το αστικό καθεστώς.
Οπως λένε και κάποιοι "κολλημένοι" -όμως εγώ- οι οποίοι ασπάζονται τον Μαρξ:"Οι κομουνιστές δεν καταδέχονται να κρύψουν τις απόψεις τους και τις βλέψεις τους. Δηλώνουν, λοιπόν, ανοιχτά ότι ο σκοπός τους μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη βίαιη ανατροπή της σημερινής καθεστηκυίας τάξης". Και η "βίαιη ανατροπή" δεν γίνεται με διαδηλώσεις -παρελάσεις (και "κλάμα" αν δεχθείς την κρατική καταστολή).
Πόσο μάλλον όταν συνειδητά πας να απονευρώσεις τις πιο λαμπρές σελίδες της τρίχρονης εποποιίας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας,
Γράφουμε τα παραπάνω γιατί στην κυριολεξία είναι εξωφρενικό -τουλάχιστον για όποιον ασχολείται με την πρόσφατη ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος- ο τρόπος με τον οποίον "ευνουχίζει" το ΚΚΕ μια απ' τις πιο λαμπρές σελίδες της τρίχρονης εποποιίας τουΔ.Σ.Ε που γράφτηκε σαν σήμερα 13 Γενάρη του 1949.
Και εννοούμε την μάχη της Νάουσας τότε που η αδάμαστη ψυχή των μαχητών/ιων του ΔΣΕ νίκησε υπερδιπλάσιες δυνάμεις του λεγόμενου "Εθνικού Στρατού" και κατέλαβε την πόλη.
Οι αντάρτες του ΔΣΕ κάνοντας επανάσταση και "τζάμια έσπασαν" και περιουσία καπιταλιστών πυρπόλησαν και προδότες και βασανιστές του λαού εκτέλεσαν!
Ολα αυτά όμως για το ΚΚΕ και με τον τρόπο που γράφει σήμερα την ιστορία είναι ανύπαρκτα!!!
Αποσιωπά γεγονότα - για ευνόητους λόγους- και στην ουσία το ΚΚΕ παραχαράζει την ιστορία! Αποκλείεται αυτοί που έγραψαν το τετράτομο "Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1939-1939", που κυκλοφόρησε πρόσφατα, να αγνοούν γεγονότα που έχουν γραφτεί κατ' επανάληψη και τα συναντάς σε βιβλία όπως του Γιώργου Μαργαρίτη: "Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου 1946-1949" και σε πάμπολλα ιστορικά περιοδικά τα οποία αναφέρονται στην μάχη της Νάουσας και στην κατάληψη της από τον ΔΣΕ.
Και ας μιλήσουμε εντελώς συγκεκριμένα. Οι υποστράτηγοι του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας Δ. Βλαντάς και Ν. Θεοχαρόπουλος (Σκοτίδας) οι οποίοι ηγούνταν της επίθεσης του ΔΣΕ στην Νάουσα δημοσιεύουν στο περιοδικό "Δημοκρατικός Στρατός" τον Μάρτη του 1949 μια έκθεση για το πώς έγινε η επίθεση του ΔΣΕ στην Νάουσα και τι αποτελέσματα είχε.
Αφού κάνουν μια αναλυτική περιγραφή των μαχών και τις βαριές απώλειες των εχθρικών δυνάμεων - νεκροί ανάμεσα στους άλλους έπεσαν ο διοικητής του 44 τάγματος εθνοφρουράς καθώς και ο αρχηγός των ΜΑΥδων, ενώ καταρρίφθηκαν (!) δυο αεροπλάνα- και αφού αναφέρουν τα πολλά λάφυρα που απέκτησαν από τον εχθρό τονίζουν: «κάηκαν και ανατινάχτηκαν όλα τα οχυρωμένα δημόσια χτίρια και πλουσιόσπιτα όπως π.χ το Δημαρχείο, τηλεγραφείο, επαρχείο, ειρηνοδικείο, δημόσιο ταμείο, τράπεζα Αθηνών, στρατιωτικά γραφεία, διοίκηση χωροφυλακής, ασφάλεια, αστυνομικό τμήμα, αίθουσα Τιτάνια, βίλες Πετρίδη, Χρηστίδη Λαναρά κ.λ.π ανατινάχτηκαν όλες οι γέφυρες στο ποτάμι Αραπίτσα που διασχίζει την πόλη καθώς και η γέφυρα Βεροιώτικη…εχτελέσαμε τους περισσότερους προδότες βασανιστές του λαού… Οι χαφιέδες της ασφάλειας αυτοκτόνησαν ...».
Ε, στο "Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ" στην κατάληψη της Νάουσας από τον ΔΣΕ "δεν έσπασε ούτε ένα τζάμι". Ούτε πλουσιόσπιτα και σπίτια καπιταλιστών πυρπολήθηκαν, ούτε δημόσια κτίρια κάηκαν, και φυσικά εκτελέσεις προδοτών δεν υπήρξαν. Απλώς στις μάχες υπήρξαν απώλειες και από τις δυο πλευρές. Τόσο απλά.
Κατά τ' άλλα, αυτή είναι η ιστορία που θέλουν να 'χει το ΚΚΕ. Ελα όμως που εμείς δεν συμφωνούμε!
Οι ηρωικές παραδόσεις του τότε ΚΚΕ και ο επαναστατικός χαρακτήρας του δεν πρόκειται να σβηστούν όσες προσπάθειες και να κάνει η ηγετική ομάδα του Περισσού.
Και για να μην μείνει καμιά αμφιβολία για τα όσα ισχυριζόμαστε παραθέτουμε όλο το σχετικό κεφάλαιο από την "αναθεωρημένη" Ιστορία που μας παρουσιάζει το δοκίμιο του ΚΚΕ:
Στις 11 προς 12 Γενάρη 1949 τμήματα του ΔΣΕ, με επικεφαλής τον Δ. Βλαντά, πραγματοποίησαν επιχείρηση κατάληψης της Νάουσας, όπου βρισκόταν το στρατηγείο της 33ης Ταξιαρχίας του κυβερνητικού στρατού μαζί με τις υπηρεσίες της,
Βρισκόταν επιπλέον δυο λόχοι του 519ου Τάγματος, κατανεμημένοι σε κρίσιμα σημεία (μεταξύ αυτών το εργοστάσιο του Λαναρά), καθώς και το 44ο Τάγμα εθνοφυλακής. Αυτές οι δυνάμεις ήταν ενισχυμένες με πυροβολικό και τεθωρακισμένα. Συνολικά δύναμη 1.000 στρατιωτών, χωρίς να υπολογίζονται οι ΜΑΫ.
Ο ΔΣΕ έριξε στην μάχη τη 14η, τη 18η και την 103 Ταξιαρχίες, που αποτελούσαν τη 10η Μεραρχία, με διοικητή τον Ν. Θεοχαρόπουλο (Σκοτίδα) σκοτώθηκε στο Βίτσι στις 11.8.1949 και πολιτικό επίτροπο τον Ν. Μπελογιάννη. Ακόμα, 3 λόχους σαμποτέρ, 1 λόχο του Βερμίου και άλλες δυνάμεις, συνολικά 2.438 μαχητές και μαχήτριες.
Με την αιφνιδιαστική επίθεση του ΔΣΕ η Νάουσα καταλήφθηκε. Τα τμήματα των ΜΑΫ δεν πρόλαβαν να ανασυγκροτηθούν, ενώ η χωροφυλακή κλείστηκε στα κτήρια της. Στις 12 Γενάρη το πρωί κατέφτασαν ενισχύσεις του κυβερνητικού στρατού από τη Βέροια, τη Θεσσαλονίκη, την Εδεσσα και άλλα σημεία, ξεπερνώντας έτσι οι συνολικές δυνάμεις του τους 4.000 άντρες. Ωστόσο, δεν μπόρεσαν να συντονιστούν και οι όποιες απόπειρες εισόδου τους στην πόλη αντιμετωπίστηκαν εύκολα από τους μαχητές του ΔΣΕ.
Η επιχείρηση ολοκληρώθηκε στις 13 του μήνα με την πτώση του εργοστασίου του Λαναρά και την απόλυτη κυριαρχία του ΔΣΕ στη Νάουσα.
Οι μάχες συνεχίστηκαν έξω από την πόλη ως τις 14 Γενάρη το βράδυ. Στις 6 το απόγευμα άρχισε με τάξη ο υποχωρητικός ελιγμός του ΔΣΕ.
Ο ΔΣΕ ανέφερε ως απώλειες του αντιπάλου 500 νεκρούς, 700 τραυματίες και 300 αιχμαλώτους. Εκτιμούσε τις δικές του απώλειες σε 58 νεκρούς, 174 τραυματίες, 36 αγνοούμενους και 4 λιποτάκτες.
Οι δυνάμεις του ΔΣΕ αποχώρησαν έχοντας στρατολογήσει σχεδόν 400 νέους μαχητές και παίρνοντας πολλά λάφυρα (πυροβόλα, σφαίρες, αυτοκίνητα, ατομικό οπλισμό, στρατιωτικό ρουχισμό, μεταγωγικά ζώα, τρόφιμα κ.α).
Ούτε αστός ιστορικός να είχε συντάξει το "Δοκίμιο Ιστορίας ου ΚΚΕ"!
Για μας η επαναστατική παράδοση δεν ενσωματώνεται σαν μουσειακό είδος σε μια στρατηγική και τακτική υποταγής και σεβασμού της αστικής νομιμότηταςκαι των θεσμών του συστήματος. Την ανακαλούμε στην μνήμη μας προσδοκώντας και παλεύοντας για να ρθει η στιγμή που θα σταματήσουν να μιλάνε τα στόματα και θα αναλάβουν να κελαηδάνε τα στόμια των όπλων γιατί τότε μόνο θα έχει ουσιαστικό πρόβλημα το αστικό καθεστώς.
Οπως λένε και κάποιοι "κολλημένοι" -όμως εγώ- οι οποίοι ασπάζονται τον Μαρξ:"Οι κομουνιστές δεν καταδέχονται να κρύψουν τις απόψεις τους και τις βλέψεις τους. Δηλώνουν, λοιπόν, ανοιχτά ότι ο σκοπός τους μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη βίαιη ανατροπή της σημερινής καθεστηκυίας τάξης". Και η "βίαιη ανατροπή" δεν γίνεται με διαδηλώσεις -παρελάσεις (και "κλάμα" αν δεχθείς την κρατική καταστολή).
Πόσο μάλλον όταν συνειδητά πας να απονευρώσεις τις πιο λαμπρές σελίδες της τρίχρονης εποποιίας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας,
Γράφουμε τα παραπάνω γιατί στην κυριολεξία είναι εξωφρενικό -τουλάχιστον για όποιον ασχολείται με την πρόσφατη ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος- ο τρόπος με τον οποίον "ευνουχίζει" το ΚΚΕ μια απ' τις πιο λαμπρές σελίδες της τρίχρονης εποποιίας τουΔ.Σ.Ε που γράφτηκε σαν σήμερα 13 Γενάρη του 1949.
Και εννοούμε την μάχη της Νάουσας τότε που η αδάμαστη ψυχή των μαχητών/ιων του ΔΣΕ νίκησε υπερδιπλάσιες δυνάμεις του λεγόμενου "Εθνικού Στρατού" και κατέλαβε την πόλη.
Οι αντάρτες του ΔΣΕ κάνοντας επανάσταση και "τζάμια έσπασαν" και περιουσία καπιταλιστών πυρπόλησαν και προδότες και βασανιστές του λαού εκτέλεσαν!
Ολα αυτά όμως για το ΚΚΕ και με τον τρόπο που γράφει σήμερα την ιστορία είναι ανύπαρκτα!!!
Αποσιωπά γεγονότα - για ευνόητους λόγους- και στην ουσία το ΚΚΕ παραχαράζει την ιστορία! Αποκλείεται αυτοί που έγραψαν το τετράτομο "Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1939-1939", που κυκλοφόρησε πρόσφατα, να αγνοούν γεγονότα που έχουν γραφτεί κατ' επανάληψη και τα συναντάς σε βιβλία όπως του Γιώργου Μαργαρίτη: "Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου 1946-1949" και σε πάμπολλα ιστορικά περιοδικά τα οποία αναφέρονται στην μάχη της Νάουσας και στην κατάληψη της από τον ΔΣΕ.
Και ας μιλήσουμε εντελώς συγκεκριμένα. Οι υποστράτηγοι του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας Δ. Βλαντάς και Ν. Θεοχαρόπουλος (Σκοτίδας) οι οποίοι ηγούνταν της επίθεσης του ΔΣΕ στην Νάουσα δημοσιεύουν στο περιοδικό "Δημοκρατικός Στρατός" τον Μάρτη του 1949 μια έκθεση για το πώς έγινε η επίθεση του ΔΣΕ στην Νάουσα και τι αποτελέσματα είχε.
Αφού κάνουν μια αναλυτική περιγραφή των μαχών και τις βαριές απώλειες των εχθρικών δυνάμεων - νεκροί ανάμεσα στους άλλους έπεσαν ο διοικητής του 44 τάγματος εθνοφρουράς καθώς και ο αρχηγός των ΜΑΥδων, ενώ καταρρίφθηκαν (!) δυο αεροπλάνα- και αφού αναφέρουν τα πολλά λάφυρα που απέκτησαν από τον εχθρό τονίζουν: «κάηκαν και ανατινάχτηκαν όλα τα οχυρωμένα δημόσια χτίρια και πλουσιόσπιτα όπως π.χ το Δημαρχείο, τηλεγραφείο, επαρχείο, ειρηνοδικείο, δημόσιο ταμείο, τράπεζα Αθηνών, στρατιωτικά γραφεία, διοίκηση χωροφυλακής, ασφάλεια, αστυνομικό τμήμα, αίθουσα Τιτάνια, βίλες Πετρίδη, Χρηστίδη Λαναρά κ.λ.π ανατινάχτηκαν όλες οι γέφυρες στο ποτάμι Αραπίτσα που διασχίζει την πόλη καθώς και η γέφυρα Βεροιώτικη…εχτελέσαμε τους περισσότερους προδότες βασανιστές του λαού… Οι χαφιέδες της ασφάλειας αυτοκτόνησαν ...».
Ε, στο "Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ" στην κατάληψη της Νάουσας από τον ΔΣΕ "δεν έσπασε ούτε ένα τζάμι". Ούτε πλουσιόσπιτα και σπίτια καπιταλιστών πυρπολήθηκαν, ούτε δημόσια κτίρια κάηκαν, και φυσικά εκτελέσεις προδοτών δεν υπήρξαν. Απλώς στις μάχες υπήρξαν απώλειες και από τις δυο πλευρές. Τόσο απλά.
Κατά τ' άλλα, αυτή είναι η ιστορία που θέλουν να 'χει το ΚΚΕ. Ελα όμως που εμείς δεν συμφωνούμε!
Οι ηρωικές παραδόσεις του τότε ΚΚΕ και ο επαναστατικός χαρακτήρας του δεν πρόκειται να σβηστούν όσες προσπάθειες και να κάνει η ηγετική ομάδα του Περισσού.
Και για να μην μείνει καμιά αμφιβολία για τα όσα ισχυριζόμαστε παραθέτουμε όλο το σχετικό κεφάλαιο από την "αναθεωρημένη" Ιστορία που μας παρουσιάζει το δοκίμιο του ΚΚΕ:
Βρισκόταν επιπλέον δυο λόχοι του 519ου Τάγματος, κατανεμημένοι σε κρίσιμα σημεία (μεταξύ αυτών το εργοστάσιο του Λαναρά), καθώς και το 44ο Τάγμα εθνοφυλακής. Αυτές οι δυνάμεις ήταν ενισχυμένες με πυροβολικό και τεθωρακισμένα. Συνολικά δύναμη 1.000 στρατιωτών, χωρίς να υπολογίζονται οι ΜΑΫ.
Ο ΔΣΕ έριξε στην μάχη τη 14η, τη 18η και την 103 Ταξιαρχίες, που αποτελούσαν τη 10η Μεραρχία, με διοικητή τον Ν. Θεοχαρόπουλο (Σκοτίδα) σκοτώθηκε στο Βίτσι στις 11.8.1949 και πολιτικό επίτροπο τον Ν. Μπελογιάννη. Ακόμα, 3 λόχους σαμποτέρ, 1 λόχο του Βερμίου και άλλες δυνάμεις, συνολικά 2.438 μαχητές και μαχήτριες.
Με την αιφνιδιαστική επίθεση του ΔΣΕ η Νάουσα καταλήφθηκε. Τα τμήματα των ΜΑΫ δεν πρόλαβαν να ανασυγκροτηθούν, ενώ η χωροφυλακή κλείστηκε στα κτήρια της. Στις 12 Γενάρη το πρωί κατέφτασαν ενισχύσεις του κυβερνητικού στρατού από τη Βέροια, τη Θεσσαλονίκη, την Εδεσσα και άλλα σημεία, ξεπερνώντας έτσι οι συνολικές δυνάμεις του τους 4.000 άντρες. Ωστόσο, δεν μπόρεσαν να συντονιστούν και οι όποιες απόπειρες εισόδου τους στην πόλη αντιμετωπίστηκαν εύκολα από τους μαχητές του ΔΣΕ.
Η επιχείρηση ολοκληρώθηκε στις 13 του μήνα με την πτώση του εργοστασίου του Λαναρά και την απόλυτη κυριαρχία του ΔΣΕ στη Νάουσα.
Οι μάχες συνεχίστηκαν έξω από την πόλη ως τις 14 Γενάρη το βράδυ. Στις 6 το απόγευμα άρχισε με τάξη ο υποχωρητικός ελιγμός του ΔΣΕ.
Ο ΔΣΕ ανέφερε ως απώλειες του αντιπάλου 500 νεκρούς, 700 τραυματίες και 300 αιχμαλώτους. Εκτιμούσε τις δικές του απώλειες σε 58 νεκρούς, 174 τραυματίες, 36 αγνοούμενους και 4 λιποτάκτες.
Οι δυνάμεις του ΔΣΕ αποχώρησαν έχοντας στρατολογήσει σχεδόν 400 νέους μαχητές και παίρνοντας πολλά λάφυρα (πυροβόλα, σφαίρες, αυτοκίνητα, ατομικό οπλισμό, στρατιωτικό ρουχισμό, μεταγωγικά ζώα, τρόφιμα κ.α).
Ούτε αστός ιστορικός να είχε συντάξει το "Δοκίμιο Ιστορίας ου ΚΚΕ"!
Ανάρτηση από:http://tsak-giorgis.blogspot.com