Τα ανησυχητικά νέα είναι τρία. Το πρώτο είναι ότι υπουργός Εξωτερικών είναι ο κ Κατρούγκαλος. Το δεύτερο ότι δηλώνει πως κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την Τουρκία από τα ενεργειακά αποθέματα της Αν. Μεσογείου. Το τρίτο ότι μ αυτές τις θέσεις συμμετέχει στις διαπραγματεύσεις για επίλυση του Κυπριακού. Που δεν είναι άσχετες από το παζάρι για την ενέργεια.
Οι Έλληνες δεν πρέπει να ξεχνάνε ότι η αρχή για την κορύφωση των σημερινών τουρκικών προκλήσεων στο Αιγαίο ήταν η δήλωση Σημίτη και η υπογραφή της Λισσαβώνας, όπου, χωρίς κανένα αντάλλαγμα και με δεδομένη την αμφισβήτηση των Ιμίων, η ελληνική κυβέρνηση αποδέχτηκε ότι και η Τουρκία έχει δικαιώματα στο Αιγαίο. Έτσι! Μόνο για καλόπιασμα.
Η αφροσύνη εκείνης της κίνησης έγκειται στο ότι δεν δίνεις σε έναν εγνωσμένο τραμπούκο, όπως είναι η Τουρκία, τροφή για διεκδικήσεις. Το ήξεραν όλοι οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί. Και όποιοι το παρέβλεψαν έφεραν δεινά στη χώρα. Ο Σημίτης, όμως, όπως σωστά κατέγραψε ο ναύαρχος Λυμπέρης, δεν ήταν ένας απλός πρωθυπουργός. Ήταν ένας φοβισμένος ηττοπαθής. Ακριβώς όπως είναι και ο Τσίπρας. Η πολιτική ιστορία και των δύο το έχει αποδείξει. Δεν αντιστάθηκαν, δεν είπαν όχι σε κανέναν.
Επί Σημίτη, η Ελλάδα έδωσε στην Τουρκία τον αέρα για να διεκδικεί στο Αιγαίο. Γιατί ο Ανδρέας την είχε κλείσει στα Δαρδανέλια από τον Μάρτιο του 1987. Και επί Σημίτη έδωσε στην Τουρκία και ένα άλλο, μεγαλύτερο δώρο. Το σινάφι των πανεπιστημιακών, που με χορηγίες έξωθεν, με ιδεολογικό μίσος για την ελληνικότητα και με σημαία την εμπορική γέφυρα μεταξύ Ελλάδας- Τουρκίας, άλλαξαν όλη την παιδεία στη χώρα, λάσπωσαν την ελληνική Επανάσταση, απαξίωσαν τη σφαγή της Σμύρνης, εξαέρωσαν στις συνειδήσεις δύο γενιών φοιτητών και γονιών τον τουρκικό εθνικισμό, παρουσιάζοντάς τον σαν ελληνικό εθνικισμό και έριξαν το σπόρο για συνεκμετάλλευση του ελληνικού Αιγαίου με την Τουρκία.
Πιστός στα παραπάνω βήματα εμφανίστηκε ο αμερικανοτραφής Γιώργος Παπανδρέου και σαν υπουργός και σαν πρωθυπουργός το 2009. Η σημερινή κυβέρνηση, ο Κοτζιάς και ο Κατρούγκαλος, δεν είναι παρά διάδοχοι αυτής ακριβώς της νοοτροπίας, αυτής της κουλτούρας, αυτής της αντίληψης, αυτής της πολιτικής. Που κατατρώει τα σωθικά της εξωτερικής πολιτικής εδώ και 23 χρόνια. Περιορίζοντάς την σε μισοκακόμοιρη ήπιας αποτροπής και μισελληνισμού!
Για τον Τσίπρα δεν κάνω αναφορά. Έχει πλήρη άγνοια ιστορίας και διπλωματίας. Ακούει ό,τι του λένε χωρίς περιθώριο επεξεργασίας. Όταν δεν ξέρεις δεν μπορείς να αξιολογήσεις και τι σου λένε. Διαπραγματεύεται, όμως, ελληνοτουρκικά, κυπριακό και αγωγούς. Εξαιρετικά επικίνδυνο.
Εξαιρετικά επικίνδυνο, γιατί η χτεσινή δήλωση Κατρούγκαλου, που μοιάζει σαν δουλική για κατευνασμό της Τουρκίας, στην πράξη δίνει αέρα στον δικτάτορα εκείνης της χώρας να νομίζει ότι η Ελλάδα είναι έτοιμη να παραιτηθεί ή να παζαρέψει τη ΑΟΖ του Καστελόριζου! Το αναφαίρετο από το δίκαιο της θάλασσας δικαίωμα του Καστελόριζου να έχει υφαλοκρηπίδα και επομένως ΑΟΖ.
Το επικίνδυνο στη δήλωση του Κατρούγκαλου, που είναι όσο άσχετος και ο Τσίπρας από εξωτερική πολιτική και διπλωματία, είναι ότι είναι ταυτόσημη με εκείνη του καταστροφέα της Μακεδονίας Κοτζιά. Ο οποίος δήλωσε πριν μέρες στην έδρα του συριζαϊσμού, το Πανεπιστήμιο Πειραιά, ότι δεν πρέπει να είμαστε μονοφαγάδες με τον πλούτο του Αιγαίου και της Αν. Μεσογείου.
Η θέση της Ελλάδας μπορεί να είναι μια και μόνο. Ότι τα δικαιώματά της στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο, που απορρέουν από τις διεθνείς συνθήκες, είναι αδιαπραγμάτευτα. Κάθε άλλη θέση είναι μειοδοτική, φοβισμένη, χαμένη από χέρι. Και δίνει τροφή στον τραμπούκο γείτονα, που μας κληροδότησε η Ιστορία, για πιο επιθετική και πιο προκλητική και διεκδικητική στάση.
Το μόνο που μπορεί να παραχωρεί η Ελλάδα στην Τουρκία είναι η δήλωση ότι σέβεται τα δικαιώματα της Τουρκίας, που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες. Τίποτε άλλο.
Η δήλωση εκείνη του Κοτζιά, μαζί με την νέα του Κατρούγκαλου φέρνει 4 δεινά μηνύματα:
1. Δίνει το δικαίωμα στην Τουρκία να ανεβάσει τους λεκτικούς, διπλωματικούς και στρατιωτικούς τόνους στο Αιγαίο και το Καστελόριζο.
2. Φανερώνει, όπως και η στάση Τσίπρα στην τριμερή, ότι η Ελλάδα έχει ανακηρύξει επισήμως ως αφεντικό στο Αιγαίο και την Κύπρο τις ΗΠΑ.
3. Δίνει το δικαίωμα στην Τουρκία, αλλά και στη Βρετανία και στις ΗΠΑ, να πιστεύουν ότι η Ελλάδα ως εγγυήτρια δύναμη δεν θα αντισταθεί και δεν θα σταθεί σθεναρά δίπλα στην Κύπρο, απέναντι στις τουρκικές διεκδικήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ
4. Υποκρύπτει μια ενδεχόμενη διάθεση της ελληνικής κυβέρνησης (με τη συνενοχή του Αναστασιάδη) να βάλει ή να δεχτεί σε παζάρι για επίλυση του Κυπριακού τα ενεργειακά αποθέματα της Κύπρου με αντάλλαγμα έδαφος ή εξουσίες υπέρ του Αττίλα. Χωρίς κανείς να ξέρει ακόμα αν τα αποθέματα είναι εκμεταλλεύσιμα και συμφέροντα! Θα είναι, όμως, μια καλή ευκαιρία να λυθεί το Κυπριακό, με τον τρόπο που θέλουν ΗΠΑ, Βρετανοί, Τούρκοι, με αντάλλαγμα γουρούνι στο σακί.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις πρέπει να το πάρουν απόφαση άπαξ δια παντός. Όπως έλεγαν ο Κοραής και οι Οπλαρχηγοί, ο Τούρκος φίλος δεν πιάνεται. Και η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνει είναι της ισχύος. Καμιά άλλη. Με την Τουρκία γείτονα πρέπει να είσαι Ισραήλ σε εξοπλισμό και ετοιμότητα. Γιατί η Τουρκία διαχρονικά είναι ένας στρατοκρατικός, φασιστικός, ιμπεριαλιστικός παράγοντας. Ο μαμοθρεφτισμός και τα γλειψίματα είναι νεύματα αδυναμίας για τους απέναντι. Δυστυχώς, είναι στη νοοτροπία της ηττοπαθούς και φοβισμένης κλίκας που μας κυβερνάει.
Ανάρτηση από: https://www.liberal.gr