Ένας από τους μύθους, ίσως ο μεγαλύτερος, της αστικής δημοκρατίας είναι η διάκριση των εξουσιών. Σύμφωνα μ αυτόν τον μύθο η Δικαιοσύνη ως ανεξάρτητος πυλώνας εξουσίας στέκεται εκεί, τυφλή – για να κρίνει με ίσους όρους αν οι πάντες και τα πάντα βρίσκονται και κινούνται εντός της νομιμότητας και των κανόνων. Ο (δι)ορισμός, ωστόσο, της ηγεσίας της Δικαιοσύνης από την εκάστοτε κυβέρνηση, περιγράφει τη ρωγμή μέσα από την οποία μπορεί κάποιος να δει, πέρα από τον μύθο, την πραγματικότητα.
Η ελληνική πραγματικότητα στη Δικαιοσύνη αποκαλύπτεται αυτές τις μέρες, για μια ακόμη φορά, από τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση συγκρούονται για το ποιος θα ασκήσει αυτό το δικαίωμα, δηλαδή ποιος θα διορίσει την ηγεσία των ανώτατων δικαστηρίων της χώρας.
Η σκοπιμότητα και των δύο πολιτικών δυνάμεων είναι προφανής: Και οι μεν και οι δε επιθυμούν να τοποθετήσουν στις θέσεις αυτές «δικούς» τους ανθρώπους είτε για να εξασφαλίσουν την προστασία τους είτε για να πιέσουν ή να κυνηγήσουν τους αντιπάλους τους. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα ήθελε την απρόσκοπτη συνέχιση των υποθέσεων που βρίσκονται σε εξέλιξη και αφορούν αντίπαλα πολιτικά πρόσωπα και ταυτόχρονα μια «δική» της ηγεσία στη δικαιοσύνη θα μπορούσε να λειτουργήσει ως προστασία σε μια ενδεχόμενη επιθυμία της ΝΔ να πάρει ρεβάνς καταδιώκοντας σημερινά κυβερνητικά στελέχη. Από την πλευρά της και η ΝΔ επιδιώκει το ίδιο: μια «δικιά» της ηγεσία η οποία θα σταματήσει να ασχολείται με δικά της παιδιά και θα αρχίσει να επικεντρώνει την προσοχή της σε πράξεις των αντιπάλων της όσο αυτοί ασκούσαν την εξουσία.
Ο τρόπος με τον οποίο τα δύο κόμματα συγκρούονται γύρω από αυτήν την υπόθεση αποκαλύπτει ή δημιουργεί την εντύπωση ότι η πρώτη (εκτελεστική) εξουσία αναγνωρίζει τη δικαιοσύνη όχι ως ανεξάρτητο πυλώνα της δημοκρατίας αλλά ως λάφυρο.
Για την υπονόμευση της ύπαρξης και λειτουργίας της δικαιοσύνης ως ανεξάρτητο πυλώνα εξουσίας ευθύνη έχουν πέρα από τους φορείς της πολιτικής εξουσίας οι οποίοι θέλουν να διευρύνουν τη δύναμη τους και οι ίδιοι οι λειτουργοί της δικαιοσύνης οι οποίοι (ως μικρο-συστήματα) προστρέχουν στην πολιτική εξουσία για να εξασφαλίσουν προοπτικές ανόδου στην ιεραρχία και να φτάσουν στην κορυφή.
Κάπως έτσι υπονομεύεται συνολικά το οικοδόμημα της διάκρισης των εξουσιών και το κύρος της δικαιοσύνης το οποίο καταρρέει στην καθημερινότητα, εκεί που ο πολίτης αντιλαμβάνεται ότι τελικά η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή, ούτε μπροστά στην πολιτική ισχύ ούτε μπροστά στην οικονομική δύναμη. ...Και, τελικά, με αυτόν τον τρόπο παγιώνονται και κυριαρχούν στην κοινωνία απόψεις όπως «η δικαιοσύνη είναι σαν τα φίδια, δαγκώνει μόνο τους ξυπόλυτους».
Η αίσθηση ωστόσο που διαμορφώνουν οι πολίτες για τον τρόπο ύπαρξης και αντιμετώπισής τους αποτυπώνονται σε γενικές κοινωνικές συμπεριφορές οι οποίες εν τέλει καταλήγουν στην αδιαφορία και την παραίτηση.
Ενδεχομένως αυτό, η αδιαφορία και η παραίτηση του κόσμου, να είναι και το μεγάλο κέρδος της πολιτικής ελίτ του συστήματος που έχοντας και τη δικαιοσύνη στην τροπαιοθήκη της διεκδικεί τη δυνατότητα να αποφασίζει για εμάς χωρίς εμάς έχοντας περιορίσει στο ελάχιστο την πιθανότητα της τιμωρίας.
Ανάρτηση από: http://sioualtec.blogspot.com