Του Γεράσιμου Δεληβοριά
Για το ότι η κ. Ζαρούλια, ο Μιχαλολιάκος, ο Κασσιδιάρης και όλα τα στελέχη και τα μέλη της «Χρυσής Αυγής» δεν βρίσκονται σήμερα στην φυλακή, ευθύνονται όλα τα κόμματα και οι κυβερνήσεις, τουλάχιστον από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα και μετά.
Ο κ. Σαμαράς, επαίρεται σήμερα για την δίωξη της «Χ.Α», όμως αυτή η δίωξη ξεκίνησε λίγο πριν από τις εκλογές που έφεραν την πτώση του και φυσικά μοναδικό σκοπό είχε την λεηλασία των ψήφων του νεοναζιστικού κόμματος, σε μιαν απέλπιδα προσπάθεια να αποσοβηθεί η ήττα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ που σήμερα κόπτεται για την φριχτή σημειολογία, να διοριστεί δηλαδή η κ. Ζαρούλια στην βουλή πέντε μέρες πριν από την έκδοση της απόφασης για την «Χ.Α.», είναι αυτός που με τους ανεκδιήγητους χειρισμούς του υπουργού Δικαιοσύνης Νίκου Παρασκευόπουλου ουσιαστικά προκάλεσε την μεγάλη καθυστέρηση στην δίκη της «Χ.Α.». Κι εδώ, όπως με τον Σαμαρά και τη ΝΔ, ήταν το μικροκομματικό συμφέρον που ώθησε σ’ αυτές τις ενέργειες. Η προσπάθεια να συγκρατηθούν οι ακροδεξιές ψήφοι στο νεοναζιστικό κόμμα και να μην διοχετευθούν στη ΝΔ.
Είναι θλιβερό αν σκεφθεί κανείς, πως με τον ίδιο τρόπο είχαν αντιμετωπίσει και τον Χίτλερ και το ναζισμό, οι πολιτικοί και τα κόμματα της Γερμανίας του Μεσοπολέμου. Κι όχι μονάχα τα αστικά, συντηρητικά κόμματα, αλλά και οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές. Όλοι τους προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τον ναζισμό, να τον χρησιμοποιήσουν για τους δικούς τους σκοπούς κι επιδιώξεις, ακριβώς όπως και σε μάς, ο Σαμαράς, ο Τσίπρας, ο Βενιζέλος, ο Παπανδρέου. Κι αν για τους Γερμανούς της δεκαετίας του ’30 υπήρχε μια δικαιολογία, ότι δεν γνώριζαν τι σήμαινε ναζισμός, για τους δικούς μας σήμερα, ποιά δικαιολογία υπάρχει;
Το δεύτερο σημείο που φυσικά δεν ομολογεί κανείς από τους πολιτικούς αρχηγούς, αλλά και όλα τα στελέχη των ελληνικών κομμάτων, είναι πως η κ. Ζαρούλια προσλήφθηκε στην Βουλή ΒΑΣΕΙ ΝΟΜΟΥ που ψήφισαν ΟΛΑ τα κόμματα της ελληνικής Βουλής. Επομένως, η πρόσληψη είναι «νόμιμη», αφού έγινε βάσει νόμου. Αντίθετα, παράνομη είναι η παρέμβαση Μητσοτάκη για «πάγωμα» της πρόσληψης, αφού έτσι καταπατά νόμο του Κράτους που μάλιστα και ο ίδιος ψήφισε.
Το γιατί ψηφίστηκε αυτός ο νόμος το καταλαβαίνει ο καθένας. Είναι πράξη «ανταλλαγής» μεταξύ των κομμάτων εξουσίας και αντιπολίτευσης, αλλά και «προστασίας» των μικρών πολιτικών σχηματισμών, που μπορεί σήμερα να μην βρίσκονται στην Βουλή, αλλά θα είναι πάντοτε εφεδρείες του διεφθαρμένου πολιτικού μας συστήματος.
Μπορεί όμως «εμπνευστής» του νόμου να μην ήταν η κυβερνητική ή κάποια άλλη πολιτική παράταξη, αλλά η υπαλληλία της Βουλής σε μια από τις πολλές και επιτυχημένες οι περισσότερες, προσπάθειες της, να εξυπηρετήσει τα αφεντικά, το πολιτικό σύστημα δηλαδή. Πρωτίστως όμως τον ίδιο τον εαυτό της, ενσωματώνοντας εκλεκτούς όχι μονάχα των εν ενεργεία κομμάτων, αλλά και των κομμάτων που δεν έχουν παρουσία στην Βουλή. Έτσι το υπαλληλικό σώμα της Βουλής κατορθώνει να έχει προσβάσεις παντού, για την εξυπηρέτηση πάντοτε των δικών του συντεχνιακών συμφερόντων, ίσως και κάτι παραπάνω.
Η σχέση υπαλλήλων Βουλής και βουλευτών είναι η σχέση δούλου- αφέντη, όπως την περιέγραψε το 1963 ο Τζόζεφ Λόουζι στην ταινία του «ο Υπηρέτης» με τους Ντέρκ Μπόγκαρντ, Τζέιμς Φόξ και Σάρα Μάιλς. Ξεκινά με την δουλική προσέγγιση για εξυπηρέτηση κυρίως των καινούργιων και άπειρων στα βουλευτικά δρώμενα βουλευτών για να εξελιχθεί με τον καιρό στην αντιστροφή των ρόλων, όπου ο δούλος παίρνει το πάνω χέρι, όπως στην ταινία.
Για το «ξεκίνημα», το αρχικό γλείψιμο δηλαδή, θα πρέπει κανείς να ξεφυλλίσει τις εφημερίδες του Νοεμβρίου 1981, για να διαπιστώσει πως ξεκίνησε ο εκμαυλισμός των βουλευτών της «Αλλαγής», οι περισσότεροι των οποίων ήταν καινούργιοι στο αξίωμα. Το ίδιο σενάριο παίχτηκε και το 2015 με τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι ήταν το ίδιο, ίσως και περισσότερο πειναλέοι από τους συναδέλφους τους του ΠΑΣΟΚ το 1981. Αλλά και με όλους τους βουλευτές που διαβαίνουν πρώτη φορά το κατώφλι της Βουλής.
Την αντιστροφή των ρόλων την είδαμε επί κυβερνήσεως Σαμαρά, όταν εξαγριωμένοι υπάλληλοι της Βουλής -επειδή κάποια τροπολογία τους «αδικούσε»- έβριζαν προέδρους και αντιπροέδρους της Βουλής, υπουργούς και αρχηγούς κομμάτων αλήτες, πετούσαν εναντίον τους αντικείμενα και κλείδωναν τις πόρτες απαγορεύοντας την συνεδρίαση στους βουλευτές.
Την πραγματικότητα αυτή αποτύπωσε σε γελοιογραφία του ο Ανδρέας Πετρουλάκης στην «Καθημερινή», όπου η Βουλή συνεδριάζει στο ύπαιθρο , επειδή όπως εξηγεί στο σώμα ο «πολλά βαρύς» Πρόεδρος Ευ. Μεϊμαράκης, οι υπάλληλοι της Βουλής ενοχλούνταν και ήθελαν λίγη ησυχία.
Το προτελευταίο σημείο δείχνει την ολική ανικανότητα των πολιτικών, όλων των κομμάτων φυσικά. Κανείς, ούτε ο Πρόεδρος της Βουλής, ούτε οι αντιπρόεδροι, ούτε και οι βουλευτές που ψήφισαν τον νόμο, κανείς δεν κατάλαβε τι ψήφισε, κάτι φυσικά πολύ συνηθισμένο. Πιθανώς να ψηφίστηκε σε μία από εκείνες τις συνεδριάσεις των δέκα ατόμων, όπου οι μισοί κοιμούνται και οι άλλοι μισοί παίζουν με το κινητό τους.
Και το κερασάκι στην τούρτα, είναι η παρέμβαση Μητσοτάκη για το «πάγωμα» της πρόσληψης. Έτσι για να καταλάβουν για μια φορά ακόμη όλοι, πως η «διάκριση των εξουσιών» στην χώρα μας είναι μονάχα για τους χαζούς. Για να καταλάβουν όλοι πως μονάχα μια αρχή υπάρχει, ο Πρωθυπουργός. Ο όποιος πρωθυπουργός. Γαλάζιος, πράσινος ή ροζ.