Ο Αλέξης δεν μένει πια εδώ…
Είναι χρόνια τώρα που αναγκάστηκε να φύγει με το ζόρι με το «έτσι θέλω»
6 Δεκέμβρη του 2008 το βράδυ, μια δήθεν εξοστρακισμένη σφαίρα έγραφε το όνομά του.
Γιατί αντιμίλησε στα όργανα ασφαλείας. Και αυτό δεν επιτρέπεται .Και αυτό έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά. Γιατί αντιμίλησε στον Επαμεινώνδα Κορκονέα και στον Βασίλη Σαραλιώτη. Ας θυμηθούμε τα ονόματά τους γιατί δεν είναι δύο τυχαίοι ένστολοι. Έχουν όνομα και επίθετο, όπως και ο Αλέξης Γρηγορόπουλος.
Είναι χρόνια τώρα που αναγκάστηκε να φύγει με το ζόρι με το «έτσι θέλω»
6 Δεκέμβρη του 2008 το βράδυ, μια δήθεν εξοστρακισμένη σφαίρα έγραφε το όνομά του.
Γιατί αντιμίλησε στα όργανα ασφαλείας. Και αυτό δεν επιτρέπεται .Και αυτό έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά. Γιατί αντιμίλησε στον Επαμεινώνδα Κορκονέα και στον Βασίλη Σαραλιώτη. Ας θυμηθούμε τα ονόματά τους γιατί δεν είναι δύο τυχαίοι ένστολοι. Έχουν όνομα και επίθετο, όπως και ο Αλέξης Γρηγορόπουλος.
O Αλέξης όμως είναι νεκρός από σφαίρα στη καρδιά από έναν «άνθρωπο», τον Επαμεινώνδα Κορκονέα, που το δόθηκε όπλο ,(άραγε εξετάστηκε ποτέ από ειδικούς αν είναι ικανός να φέρει όπλο?) και πλέον με το ελαφρυντικό του προτέρου συννόμου βίου και αφού του επέβαλλε ποινή 13 ετών, αφέθηκε ελεύθερος!
Έτσι απλά σκότωσε! Γιατί μπορούσε, γιατί είχε την εξουσία στα χέρια του ,έτσι, γιατί γούσταρε! Αλλά ήταν καλός άνθρωπος πριν, εντάξει? Ε ήρθε η κακιά στιγμή και είπε ας ρίξω και μια σφαίρα τώρα που μου την έδωσε κατακούτελα. Τι πειράζει ε? Και μετά τη σφαίρα την εξοστρακισμένη ,θα ξαναγίνω καλός άνθρωπος ,όλα καλά.
Όλα καλά…ο δολοφόνος ζωντανός και ελεύθερος να συνεχίζει τη ζωή του και το 15χρονο να βρίσκεται κάτω από το χώμα, γιατί του αφαίρεσαν ετσιθελικά το δικαίωμα στη ζωή.
Μια στιγμή, μια σφαίρα, μια ζωή γίνεται θάνατος, δολοφονία, εκτέλεση εν ψυχρώ…
15 Χρόνια εναντίον μίας σφαίρας. Ποιός θα μπορούσε να είναι ο νικητής?
Η εφηβεία εναντίον του ένστολου χάρου… Για έναν διαπληκτισμό με την «εξουσία».
Μα αυτό κάνει η εφηβεία, διαπληκτίζεται με όλα μέχρι να γίνει η κάμπια πεταλούδα. Αυτό κάνουν τα νιάτα και η εφηβεία, διαμαρτύρονται, αντιδρούν, επαναστατούν.
Και αυτό το έχουμε ζήσει όλοι οι ενήλικες και αυτό το ξέρουμε όλοι οι άνθρωποι. Όλοι οι άνθρωποι….
Αλλά αυτός που σηκώνει το όπλο και σκοτώνει ένα παιδί δεν είναι άνθρωπος.
Ένα παιδί, που θα μπορούσε να είναι το δικό μου, το δικό σου, το δικό του. Ένα χρόνο μικρότερο από τον δικό μου γιο. Μπαίνω στη θέση της μάνας αυτής καθώς κοιτώ το δικό μου παιδί… Δεν θέλω να μπω, δεν θέλω να το σκεφτώ ,δεν μπορώ… Γιατί έπρεπε να το ζήσουν οι δικοί του γονείς?
Ένα παιδί εναντίον μιας σφαίρας…. Τι ελπίδες να είχε?
Η εξέργεση εναντίον της εξουσίας. Έτσι το έθεσε ο φίλος του που ήταν μαζί του εκείνη την μοιραία βραδιά, ο Νίκος Ρωμανός. Μόνο που τούτη η εξέργεση ήταν στα σπάργανα ακόμα μόλις ξεκινούσε. Δεν πρόλαβε να ενηλικιωθεί ποτέ .
Τα βαλε η ωριμότητα με τα νιάτα, με την εφηβεία, πόσο τρελό μοιάζει τούτη η «ωριμότητα» να κρατά όπλο και να λέγεται εξουσία και να παίρνει με τσαμπουκά τις ζωές των παιδιών γιατί επαναστατούν.
Ο Αλέξης δεν μένει πια εδώ, ο Αλέξης δεν θα μεγαλώσει ποτέ. Ο Αλέξης έφυγε αμούστακο αγόρι πριν ακόμα προλάβει να «αγριέψει» η φωνή του. Για όλους εμάς , τους ξένους, είναι μια μέρα που τιμούμε αυτό το παιδί. Αύριο όλα θα πάρουν ξανά τον δρόμο τους τον καθημερινό για μας.
Για τους γονείς του όμως δεν είναι μια απλή μέρα, είναι η μέρα που σκότωσαν το παιδί τους. Είναι η κάθε μέρα που περνάει δίχως αυτό και με αυτό ταυτόχρονα, να του μιλούν να το ψάχνουν στο χώρο γύρω τους. Να σκέφτονται πως ίσως βλέπουν τον χειρότερο εφιάλτη.
Για αυτό πριν βιαστείς να κρίνεις το παιδί αυτό, σεβάσου τα νιάτα του τα ορμητικά και τους γονείς του. Και σκέψου αν ήταν το δικό σου παιδί? Σεβάσου την απουσία την παντοτινή και αν δεν μπορείς να νιώσεις, απλά σιώπησε. Γιατί το για πάντα και το ποτέ ξανά, παίρνει υπόσταση και αποκτά ήχο. Ουρλιαχτό…
Ο Αλέξης έφυγε για πάντα και δεν θα τον δουν οι αγαπημένοι του ποτέ ξανά….
Η εφηβεία εναντίον του ένστολου χάρου… Για έναν διαπληκτισμό με την «εξουσία».
Μα αυτό κάνει η εφηβεία, διαπληκτίζεται με όλα μέχρι να γίνει η κάμπια πεταλούδα. Αυτό κάνουν τα νιάτα και η εφηβεία, διαμαρτύρονται, αντιδρούν, επαναστατούν.
Και αυτό το έχουμε ζήσει όλοι οι ενήλικες και αυτό το ξέρουμε όλοι οι άνθρωποι. Όλοι οι άνθρωποι….
Αλλά αυτός που σηκώνει το όπλο και σκοτώνει ένα παιδί δεν είναι άνθρωπος.
Ένα παιδί, που θα μπορούσε να είναι το δικό μου, το δικό σου, το δικό του. Ένα χρόνο μικρότερο από τον δικό μου γιο. Μπαίνω στη θέση της μάνας αυτής καθώς κοιτώ το δικό μου παιδί… Δεν θέλω να μπω, δεν θέλω να το σκεφτώ ,δεν μπορώ… Γιατί έπρεπε να το ζήσουν οι δικοί του γονείς?
Ένα παιδί εναντίον μιας σφαίρας…. Τι ελπίδες να είχε?
Η εξέργεση εναντίον της εξουσίας. Έτσι το έθεσε ο φίλος του που ήταν μαζί του εκείνη την μοιραία βραδιά, ο Νίκος Ρωμανός. Μόνο που τούτη η εξέργεση ήταν στα σπάργανα ακόμα μόλις ξεκινούσε. Δεν πρόλαβε να ενηλικιωθεί ποτέ .
Τα βαλε η ωριμότητα με τα νιάτα, με την εφηβεία, πόσο τρελό μοιάζει τούτη η «ωριμότητα» να κρατά όπλο και να λέγεται εξουσία και να παίρνει με τσαμπουκά τις ζωές των παιδιών γιατί επαναστατούν.
Ο Αλέξης δεν μένει πια εδώ, ο Αλέξης δεν θα μεγαλώσει ποτέ. Ο Αλέξης έφυγε αμούστακο αγόρι πριν ακόμα προλάβει να «αγριέψει» η φωνή του. Για όλους εμάς , τους ξένους, είναι μια μέρα που τιμούμε αυτό το παιδί. Αύριο όλα θα πάρουν ξανά τον δρόμο τους τον καθημερινό για μας.
Για τους γονείς του όμως δεν είναι μια απλή μέρα, είναι η μέρα που σκότωσαν το παιδί τους. Είναι η κάθε μέρα που περνάει δίχως αυτό και με αυτό ταυτόχρονα, να του μιλούν να το ψάχνουν στο χώρο γύρω τους. Να σκέφτονται πως ίσως βλέπουν τον χειρότερο εφιάλτη.
Για αυτό πριν βιαστείς να κρίνεις το παιδί αυτό, σεβάσου τα νιάτα του τα ορμητικά και τους γονείς του. Και σκέψου αν ήταν το δικό σου παιδί? Σεβάσου την απουσία την παντοτινή και αν δεν μπορείς να νιώσεις, απλά σιώπησε. Γιατί το για πάντα και το ποτέ ξανά, παίρνει υπόσταση και αποκτά ήχο. Ουρλιαχτό…
Ο Αλέξης έφυγε για πάντα και δεν θα τον δουν οι αγαπημένοι του ποτέ ξανά….
Εκτελέστηκε εν ψυχρώ.
Τέλος.
Τέλος.
Ανάρτηση από: https://sioualtec.blogspot.com/