Για
μια ακόμα φορά, με πάμπολλες προγενέστερες, ανατράπηκε οδυνηρά το είδωλό μας
των Νεοελλήνων, το πρότυπο πολιτισμού και «προόδου» που μας γυαλίζει: η
νεωτερική Ευρώπη. Διακόσια χρόνια τώρα φαντασιωνόμαστε τον «πολιτισμό»
ταυτισμένο με την ευρωπαϊκή Δύση. Και κάθε τόσο έρχεται μια ανυπόφορη
απογοήτευση.
Πίσω
από τη μάσκα της στιλπνής καλλιέργειας, τα προσχήματα φιλελευθερισμού, τα
ρητορεύματα περί «δικαιωμάτων του ατόμου», αναδύεται προκλητική και αδίστακτη η
ιδιοτέλεια των συμφερόντων, η στυγνότητα του αμοραλισμού.
«Σύνοδος
Κορυφής» των κρατών-μελών της Ε.Ε., 11 Δεκεμβρίου του 2020, στις Βρυξέλλες. Και
καταξιώνει πανευρωπαϊκά, χωρίς ούτε ένα veto ή σθεναρή διαφωνία αξιοπρέπειας,
τον κυνισμό της Τουρκίας: να παραβιάζει ανενόχλητη τον θαλάσσιο και εναέριο
χώρο κυριαρχίας δύο κρατών-μελών της Ε.Ε. Επαναλαμβάνει ακριβέστατα ο Ερντογάν
τη λογική της χιτλερικής Anschluss (άμαχης προσάρτησης): Οικειοποιείται ό,τι
ορέγεται, ξεφτιλίζει εν ψυχρώ κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου.
Ούτε, βέβαια, η φοβερή πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ υπήρχε ενδεχόμενο να παραδειγματίσει τον ναζιστικής κοπής σουλτάνο Ερντογάν, όπως μακέλεψε τη Σερβία του Μιλόσεβιτς. Ποιος είναι εχθρός, ποιος φίλος της Ευρώπης το αποφασίζουν «κέντρα» παντελώς άσχετα με τον διακοσμητικό ρομαντισμό της κενολογίας: liberte – egalite – fraternite. Μάλλον το αποφασίζουν οι τράπεζες και τερατώδεις απάτριδες δανειοδοτικοί μηχανισμοί αισχροκέρδειας, με τους εγκαθέτους (όχι εκλεγμένους) που έχουν εμφυτεύσει στα διοικητικά πλοκάμια της Ε.Ε.
Ομως οι Ελλαδίτες, εμείς, αρθρογράφοι, βαρύγδουποι σχολιαστές, κυρίως (και πληθωρικά) καθηγητές, αλλά και σοβαροφανείς επαγγελματίες της πολιτικής έμπειροι της «συμμαχικής» κακοήθειας, πιστεύουμε κάθε φορά ότι, δεν μπορεί, τώρα πια η Ευρώπη θα αντιδράσει: Θα επιπλήξει τον αγέρωχο θρησκομανή σουλτάνο, θα του «τρίξει τα δόντια», θα χαλιναγωγήσει δραστικά (όχι με ευχολόγια) την παρανοϊκή εξουσιολαγνεία του.Λοιπόν,
είναι καιρός να καταλάβουμε ότι ο σουλτάνος δεν θα πτοηθεί ποτέ. Μόνο να
χαλιναγωγηθεί θα μπορούσε, αλλά όχι με τα κόλπα που ξέρει έγκαιρα να
εξουδετερώνει εθισμένος στην έμφοβη ολιγοψυχία των αντιπάλων του. Δεν
απαιτείται στρατηγική ιδιοφυΐα για να αντιληφθεί κανείς ότι η μικρή Ελλάδα θα
μπορούσε να είναι υπολογίσιμος παίκτης στο πεδίο των διεθνών αναμετρήσεων, αν
αξιοποιούσε τα γεωγραφικά της πλεονεκτήματα. Αλλά τα πλεονεκτήματα αυτά έχουν
παραχωρηθεί «εν λευκώ» σε «προστάτιδες» της Ελλάδας Δυνάμεις, που αρνούνται,
προκλητικά και χυδαία, να παράσχουν προστασία της ακεραιότητας του ελληνικού
χερσαίου, θαλάσσιου και εναέριου χώρου. Εστω και μόνο η εξαγγελία
διαπραγματεύσεων για υποτυπώδεις στρατηγικές (αποκλειστικά) διευκολύνσεις στη
Ρωσία ή στην Κίνα θα άλλαζε ριζικά το «κλίμα» συμπεριφοράς απέναντι στην
Ελλάδα.
Πώς
όμως να φιλοδοξήσουμε ρόλο στη διεθνή σκακιέρα, όταν, ολοφάνερα και
απροσχημάτιστα, η στελέχωση του υπουργείου Εξωτερικών υπαγορεύεται «έξωθεν»,
δεν αποφασίζεται από τον πρωθυπουργό. Γίνεται φανερή η υπαγόρευση, ανεξάρτητα
από το δεξιό ή αριστερό ή κεντρώο φτιασίδι κάθε κυβέρνησης. Γίνεται φανερή,
γιατί καμιάς απόχρωσης πρωθυπουργό δεν θα τον συνέφερε να τοποθετεί, στο σημαντικότερο
υπουργείο, ανθρώπους δίχως την παραμικρή πείρα διπλωματίας, και νεήλυδες
αναπληρωτές εξόφθαλμης ανεπάρκειας.
Πρώτο
και απειλητικό σύνδρομο παρακμής μιας κοινωνίας είναι η καθολικευμένη,
ανεπίγνωστη τυφλότητα: η άρνηση να δούμε και να παραδεχτούμε την αυτοχειρία.
Πριν από τους σημερινούς πρωτάρηδες στο υπουργείο Εξωτερικών, που
διαχειρίζονται άμεση απειλή πολέμου, θυμηθείτε τον πρωτόπειρο υπουργό, καθηγητή
στον Πειραιά, που παρέδωσε στο συνονθύλευμα των Σκοπιανών το όνομα της
Μακεδονίας.
Δεν
είμαστε ούτε μικροί ούτε αδύναμοι, είμαστε απλώς μη σοβαροί. Δεν
συνειδητοποιούμε, άρχοντες και αρχόμενοι, τι σημαίνει παρακμή: τι σημαίνει να
χάνεται η γλώσσα, να έχει κατακλυστεί η εκφραστική του Ελληνα από αγγλισμούς.
Τι συνέπειες έχει, για την ποιότητα της ζωής μας και για τα όνειρα των παιδιών
μας, το γεγονός ότι υπουργός Παιδείας είναι μία συμπαθής αλλά πανάσχετη κυρία
του «εκσυγχρονιστικού» αυτοσχεδιασμού, επιφορτισμένη να εξωραΐσει τη
συντελεσμένη κακουργία αφελληνισμού των Ελλήνων. Τι σημαίνει, να απορρίπτουν
όλοι οι Ευρωπαίοι «εταίροι» μας, ομόφωνα, κάθε ενδεχόμενο μομφής, έστω, για τον
Ερντογάν, και ο Ελληνας πρωθυπουργός να δηλώνει: «κάναμε ένα βήμα» αφήνοντας
ατιμώρητη την Τουρκία! Ισως να προκύπτει και σύγχυση εκφραστικής, όταν χάνεται
η αξιοπρέπεια.
Εχουν
κατάδηλη υπεροχή οι Τούρκοι, όχι επειδή είναι ογδόντα δύο εκατομμύρια με
υπερσύγχρονο εξοπλισμό, αλλά επειδή το φρόνημά τους είναι υψηλό. Ο Τούρκος
είναι περήφανος που είναι Τούρκος, ο Ελληνας ντρέπεται που είναι Ελληνας. Η
διαφορά του φρονήματος δεν είναι ψυχολογικού χαρακτήρα, είναι διαφορά πολιτικής
καλλιέργειας. Η ελλαδική κοινωνία έχει υποταχθεί ολοκληρωτικά, με μαζοχιστική
μονοτροπία, στο δόγμα-όραμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή: «Να γίνουμε Ευρωπαίοι,
για να γίνουμε επιτέλους άνθρωποι»!
Ενας
λαός, που θέλει να γίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι, να εκπέσει από το
πρωτείο της αριστείας στη λιγούρα της «κονόμας», έχει αυτοκαταδικαστεί σε
απόσυρση από το προσκήνιο της Ιστορίας. Την αυτοκτονική του επιλογή είναι
αναπότρεπτο να την εκμεταλλευτούν εχθροί και «φίλοι», εγγύς και απώτεροι. Το
πώς στελεχώνονται τα υπουργεία Εξωτερικών και Παιδείας είναι μέτρο και ένδειξη
του χρόνου που θα μεσολαβήσει ώς την οριστική ιστορική εξαφάνιση.
Ανάρτηση από: http://www.yannaras.gr/