Της Λιάνας Κανέλλη
...Τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους. Και τώρα, όπως λέει ο μεγάλος Αλεξανδρινός (σ' αυτόν το στίχο, που ας σημειωθεί, δεν έχει ερωτηματικό αλλά τελεία, πριν από τον καταληκτικό στίχο όπου και θα πει ότι «ήταν μια κάποια λύσις»), είναι προφανές ότι πρέπει να προετοιμαστούμε για τη μέρα που θα κηρυχτεί λήξη της πανδημίας. Ακόμα κι εδώ θέλει προσοχή, γιατί η πανδημία του κορονοϊού μπορεί να λήξει, αλλά όχι η επιδημία όπως συμβαίνει με τέτοιου είδους λοιμώξεις.
Στη μακροχρόνια καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης και... καψίματος του κεφαλαίου, η πανδημία έφερε στον αφρό τους συστημικούς βαρβάρους, με έναν τρόπο δυσώδη και άθλιο σαν τις θανατηφόρες αναθυμιάσεις από άτσαλη εκκένωση βόθρου. Ηταν το τέλειο άλλοθι, και αφορμή και αιτία και σημαίνον και σημαινόμενο για να καταπατηθούν αιωνόβια δικαιώματα, κατακτήσεις λαϊκών κινημάτων, επιστημονικά επιτεύγματα εξανθρωπισμού και βελτίωσης της ανθρώπινης εργασίας, αλλά και ιδεολογικές μάχες κερδισμένες στην πράξη. Αυτές οι τελευταίες που δόθηκαν πάνω από έναν αιώνα τώρα, για να μην είναι η εργασία δικαίωμα, αλλά εργαλείο και μέθοδος βίας ικανής να μετατρέψει τον άνθρωπο σε δούλο, κτήνος ή και απλώς res - αντικείμενο.
Η επόμενη μέρα, σε μήνες ή και μερικά χρόνια, θα βρει ακριβέστατα, κατά το ποίημα, τον λαό μες την ανησυχία και τη σύγχυση, με δρόμους και πλατείες να αδειάζουν, με πρόσωπα σοβαρά να τρέχουν στα σπίτια τους συλλογισμένα. Θα βρεις τους ύπατους και τους πραίτορες του κεφαλαίου, καταστόλιστους μ' ασήμια και μαλάματα και γυαλιστερά σμαράγδια, σε νομοθετική απραξία.
Η αναμονή της επιβολής μιας βάρβαρης λύσης διευκόλυνε σε τέτοιο βαθμό την εξάρθρωση των κοινωνικών κατακτήσεων, απ' την υγεία και την περίθαλψη κι από την παιδεία ως τη σύνταξη, μέχρι την υπερσυγκέντρωση της ισχύος των τεχνολογικών «θαυμάτων», σε ελάχιστα πολυεθνικά κέντρα, και την εξοντωτική διεύρυνση της φτώχειας των μαζών.
Αυτό που πρέπει, θαρρώ, να μας εξεγείρει εγκαίρως, και να μας σπρώξει άμεσα σε στρατηγική αναδιοργάνωση και δημιουργικό επαναπροσδιορισμό της τακτικής και των μέσων διεξαγωγής ενός ταξικού αγώνα, που θα μοιάζει σχεδόν να ξεκινάει από το μηδέν της επιβίωσης των πολλών, είναι οι προπαγανδιστικές σειρήνες που ξεφύτρωσαν σαν μέδουσες κι απειλούν να σε τυφλώσουν αν τις κοιτάξεις κατάματα. Για παράδειγμα, οι μεσσιανικές διακηρύξεις του τύπου σας βρήκαμε εμβόλιο, σας το δίνουμε δωρεάν, κι έτσι όλοι μαζί θα ξαναπάρουμε τη ζωή και την οικονομία στα χέρια μας, αν δεν αποκρυπτογραφηθούν άμεσα από τους τρομοκρατημένους πολίτες όπου Γης, τότε οι βάρβαροι ήδη νομοθετούν. Θα κρατήσουν την οικονομία και θα μας επιτρέψουν με ψηλά τα χέρια να μην πεθάνουμε.
Ηδη ανοίγουν συζητήσεις, φιλοσοφικές και ψευτοδιανοουμενίστικες, για το πώς αυξάνεται η παραγωγικότητα με τετραήμερη βδομάδα εργασίας. Στη θεωρία. Στην πράξη, θεόρατες μάζες λυγίζουν στην αποδοχή δεκάωρης εργασίας, εφτά μέρες τη βδομάδα και μισθούς των 200 ευρώ, σε ατέρμονη ακροβατική τηλεργασία, στο Φαρ Ουέστ, ή καλύτερα τον μεσαίωνα της ψηφιοποιημένης εποχής. Ηδη οι ελάχιστες φωνές επιστημόνων, που ωρύονται ότι η πανδημία και τα κεφαλαιοβόρα εμβόλια δεν εξαφάνισαν όλες τις υπόλοιπες αρρώστιες από τον πλανήτη, πνίγονται από τους αλαλαγμούς ενός πλήθους που εκπαιδεύεται ταχύρυθμα να τσαλαπατιέται αύριο στο Κολοσσαίο της υπερκατανάλωσης αγαθών και να συγχέει τον πολιτισμό και την κοινωνικότητα με το πάστωμα σε κερκίδες, αρένες και μπιτσόμπαρα.
Στη μακροχρόνια καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης και... καψίματος του κεφαλαίου, η πανδημία έφερε στον αφρό τους συστημικούς βαρβάρους, με έναν τρόπο δυσώδη και άθλιο σαν τις θανατηφόρες αναθυμιάσεις από άτσαλη εκκένωση βόθρου. Ηταν το τέλειο άλλοθι, και αφορμή και αιτία και σημαίνον και σημαινόμενο για να καταπατηθούν αιωνόβια δικαιώματα, κατακτήσεις λαϊκών κινημάτων, επιστημονικά επιτεύγματα εξανθρωπισμού και βελτίωσης της ανθρώπινης εργασίας, αλλά και ιδεολογικές μάχες κερδισμένες στην πράξη. Αυτές οι τελευταίες που δόθηκαν πάνω από έναν αιώνα τώρα, για να μην είναι η εργασία δικαίωμα, αλλά εργαλείο και μέθοδος βίας ικανής να μετατρέψει τον άνθρωπο σε δούλο, κτήνος ή και απλώς res - αντικείμενο.
Η επόμενη μέρα, σε μήνες ή και μερικά χρόνια, θα βρει ακριβέστατα, κατά το ποίημα, τον λαό μες την ανησυχία και τη σύγχυση, με δρόμους και πλατείες να αδειάζουν, με πρόσωπα σοβαρά να τρέχουν στα σπίτια τους συλλογισμένα. Θα βρεις τους ύπατους και τους πραίτορες του κεφαλαίου, καταστόλιστους μ' ασήμια και μαλάματα και γυαλιστερά σμαράγδια, σε νομοθετική απραξία.
Η αναμονή της επιβολής μιας βάρβαρης λύσης διευκόλυνε σε τέτοιο βαθμό την εξάρθρωση των κοινωνικών κατακτήσεων, απ' την υγεία και την περίθαλψη κι από την παιδεία ως τη σύνταξη, μέχρι την υπερσυγκέντρωση της ισχύος των τεχνολογικών «θαυμάτων», σε ελάχιστα πολυεθνικά κέντρα, και την εξοντωτική διεύρυνση της φτώχειας των μαζών.
Αυτό που πρέπει, θαρρώ, να μας εξεγείρει εγκαίρως, και να μας σπρώξει άμεσα σε στρατηγική αναδιοργάνωση και δημιουργικό επαναπροσδιορισμό της τακτικής και των μέσων διεξαγωγής ενός ταξικού αγώνα, που θα μοιάζει σχεδόν να ξεκινάει από το μηδέν της επιβίωσης των πολλών, είναι οι προπαγανδιστικές σειρήνες που ξεφύτρωσαν σαν μέδουσες κι απειλούν να σε τυφλώσουν αν τις κοιτάξεις κατάματα. Για παράδειγμα, οι μεσσιανικές διακηρύξεις του τύπου σας βρήκαμε εμβόλιο, σας το δίνουμε δωρεάν, κι έτσι όλοι μαζί θα ξαναπάρουμε τη ζωή και την οικονομία στα χέρια μας, αν δεν αποκρυπτογραφηθούν άμεσα από τους τρομοκρατημένους πολίτες όπου Γης, τότε οι βάρβαροι ήδη νομοθετούν. Θα κρατήσουν την οικονομία και θα μας επιτρέψουν με ψηλά τα χέρια να μην πεθάνουμε.
Ηδη ανοίγουν συζητήσεις, φιλοσοφικές και ψευτοδιανοουμενίστικες, για το πώς αυξάνεται η παραγωγικότητα με τετραήμερη βδομάδα εργασίας. Στη θεωρία. Στην πράξη, θεόρατες μάζες λυγίζουν στην αποδοχή δεκάωρης εργασίας, εφτά μέρες τη βδομάδα και μισθούς των 200 ευρώ, σε ατέρμονη ακροβατική τηλεργασία, στο Φαρ Ουέστ, ή καλύτερα τον μεσαίωνα της ψηφιοποιημένης εποχής. Ηδη οι ελάχιστες φωνές επιστημόνων, που ωρύονται ότι η πανδημία και τα κεφαλαιοβόρα εμβόλια δεν εξαφάνισαν όλες τις υπόλοιπες αρρώστιες από τον πλανήτη, πνίγονται από τους αλαλαγμούς ενός πλήθους που εκπαιδεύεται ταχύρυθμα να τσαλαπατιέται αύριο στο Κολοσσαίο της υπερκατανάλωσης αγαθών και να συγχέει τον πολιτισμό και την κοινωνικότητα με το πάστωμα σε κερκίδες, αρένες και μπιτσόμπαρα.
Αν δεν διαλέξουμε τους βαρβάρους, δεν θα ξέρουμε ποιοι είναι. Κι αν ξέρουμε, δεν χρειαζόμαστε ούτε εμείς ερωτηματικό, μήτε καν ρητορικό. Γιατί στη ζωή και στην πολιτική δεν είναι η λύση, είναι το πρόβλημα.
Ανάρτηση από: https://www.rizospastis.gr/