Οι Φοιτητές, οι Μαθητές και οι Πολίτες στην Νέα Μεταπολίτευση (Μέρος II)

Του Γιάννη Περάκη

Στην πρώτη ενότητα (I), είχαν αναπτυχθεί κατά πρώτο το νομοσχέδιο, κατά δεύτερο ο Δούρειος Ίππος της κυβέρνησης μέσα στο χώρο των καθηγητών των ΑΕΙ και κατά τρίτο η υπάρχουσα κατάσταση της παιδείας.

Στην δεύτερη ενότητα (II) θα αναπτυχθεί η η επαναφορά της νομιμότητας, η σχέση των φοιτητών, μαθητών και πολιτών και η μορφή της Νέας «Μεταπολίτευσης».

Η Επαναφορά της Νομιμότητας

Ένας ολόκληρος πλανήτης βρίσκεται σε αναστάτωση λόγω πανδημίας, μαζί και η Ελλάδα. Με συνεχείς απαγορεύσεις κυκλοφορίας και έκτακτα μέτρα. Την στιγμή αυτή η κυβέρνηση της Ν.Δ. την θεωρεί ευνοική συγκυρία και εκδίδει σωρηδόν προεδρικά διατάγματα και να ψηφίζει τα «τελειώματα» και τους «σαβουρονόμους». Έτσι οποιαδήποτε αντίδραση και κινητοποίηση να θεωρείται «παράνομη». Η σημερινή Ν.Δ. δεν έχει καμμία σχέση με αυτή των πρό του 2010. Ακόμα και με την Ν.Δ. του 1974-1981 ο «εθνάρχη τους» τουλάχιστον γνώριζε πότε να κάνει πίσω, όπως με τον Ν.815/1978. Η σημερινή ηγεσία της της Ν.Δ. φημίζεται όχι μόνο για την έλλειψη πολιτικής ηθικής, αλλά και ότι διαθέτει όλα τα γνωρίσματα μιας κυβέρνησης που κυβερνά με όρους θρασύτων ληστών που «μπουκάρουν» στα σπίτια μας με την προστασία της αστυνομίας και σε λίγο καιρό θα μας πετάξουν έξω και απ’ αυτά (ο «νόμος» της κατάσχεσης Ά κατοικίας). Σ΄αυτό συνηγορεί η σύνθεση της κυβέρνησης. Είναι οι επιπτώσεις της ανίερης συμμαχίας των ρεταλιών νεοφιλελευθέρων και σημιτικών αμφότεροι υποτελείς και υπόδουλοι.

Το πρώτο μέλημα των φοιτητών, των μαθητών και των πολιτών, αποτελεί η επαναφορά της νομιμότητας. Ζούμε πάνω από δέκα χρόνια σε μια ανώμαλη πολιτική περίοδο (τουλάχιστον από το 2010 μέχρι και σήμερα). Η κυβέρνηση της Ν.Δ. σήμερα αποτελεί όχι μόνο τον «άξιο» διάδοχο των μνημονιακών κυβερνήσεων αλλά και το ανώτερο τους στάδιο.

Κλασικό παράδειγμα αποτελεί ο «νόμος» που κατέθεσε για την παιδεία. Αυτό το τερατούργημα δεν νομιμοποιείται ούτως ή άλλως (θα καταργηθεί στην πράξη), όπως και άλλοι αντισυνταγματικοί νόμοι. Η ισοτιμία των επαγγελματικών δικαιωμάτων των κολλεγίων με αυτά των Ελληνικών Πανεπιστημίων είναι επίσης στους άμεσους στόχους κατάργησης.

Το άρθρο 16 του Συντάγματος είναι σαφέστατο στο ζήτημα αυτό.

Βέβαια η κατάργηση τους έπρεπε να είναι στην δικαιοδοσία της δικαιοσύνης. Όμως η απονομή της δικαοσύνης έχει εδώ και χρόνια έχει εξαφανιστεί από τα ανώτατα δικαστήρια της χώρας, με ελάχιστες εξαιρέσεις στα κατώτερα. Η κατάργηση στην πράξη του εργατικού δικαίου, η «νομιμοποίηση» των μνημονίων ως συνταγματικά, η παραγραφή των φορολογικών υποθέσων άνευ ορίου (π.χ. αποκρυβείσα φορολ/τέα ύλη έως 50.000,00 ευρώ), όχι μόνο διέσωσε το υποτελές πολιτικό προσωπικό αλλά θεωρούνται από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της μεταπολίτευσης.

Θύμα της ανώμαλης αυτής διακυβέρνησης την χώρας μας είναι η βουλή και οι βουλευτές. Θέλουν να τους μετατρέψουν σε είδος «γλάστρας σε σκυλάδικο».

Σκέψεις για το έναυσμα των κινητοποιήσεων

Οι φοιτητές μας αντιδρούν και κινητοποιούνται, αψηφώντας και αγνοώντας την κυβερνητική τρομοκρατία. Ο αγώνας τους αυτός πρέπει να απλωθεί. Να απλωθεί και στους μαθητές.

Γιατί και οι μαθητές; Μα γιατί η Ν. Δ. θυμίζει έντονα χούντα. Η αναχρονιστικότητα της καταλαμβάνει τις πρώτες θέσεις στην Ευρωπαική δεξιά. Δια του λόγου το αληθές και το ασφαλές. Κατάργηση των «μη ελεγχόμενων μαθημάτων»:

α) Κατάργηση των κοινωνικών επιστημών. Κατάργηση της Κοινωνιολογίας από το Γενικό Λύκειο μετά από 35 χρόνια συνεχούς διδασκαλίας, εξοστρακισμός των μαθημάτων Κοινωνικών Επιστημών από τη Β΄ Λυκείου και μείωση των ωρών διδασκαλίας του μαθήματος της Πολιτικής Παιδείας στην Α΄ Λυκείου. Για το Υπουργείο Παιδείας οι μαθητές δεν πρέπει να γνωρίζουν και να σκέφτονται ως κοινωνικά και πολιτικά όντα!

Οικονομικές επιστήμες. «Οι επιλογές σας, όπως αυτές καταγράφονται και στα ωρολόγια προγράμματα, θα έχουν ως αποτέλεσμα ο μαθητής να μπορεί να κάνει χρήση μόνο της τεχνολογίας, να επεξεργάζεται και να διαχειρίζεται πληροφορίες μέσα από δικτυακές λειτουργείες και να διαθέτει μόνο δεξιότητες. Έτσι, ο μαθητής δεν χειραφετείται αφού κυριαρχεί η επιλεκτικότητα, η εναλλακτικότητα και η αποσπασματικότητα στη διδασκαλία και χάνεται ο στόχος της μάθησης και της γνώσης. Το αποτέλεσμα είναι να διαμορφώνονται πολίτες που λειτουργούν μέσα σε μια ευέλικτη αγορά εργασίας ως αναλώσιμοι διαχειριστές πληροφοριών. Οι μαθητές είναι αναγκαίο να μάθουν πως κινείται η οικονομία, να αναπτύξουν τη σκέψη τους, να στοχαστούν και να σκεφθούν δημιουργικά αντιμετωπίζοντας προβλήματα της οικονομίας και της κοινωνίας (Πηγή: Ένωση Οικονομολόγων Εκπαιδευτικών, Πηγή: tvxs).

β) Κατάργηση των μαθημάτων καλλιτεχνικού. Ποια τέχνη; Ποια ζωγραφική; Ποια μουσική; Τα μαθήματα της Τέχνης που καταργούνται είναι τα Καλλιτεχνικά μαθήματα και η Μουσική. Μέσα από τη διαδικασία της θεωρητικής κατάρτισης με τους εικαστικούς εκπαιδευτικούς, αφενός καλλιεργεί την αισθητική, ενδυναμώνει και αξιοποιεί τις εικαστικές εκφραστικές ικανότητες σε ανώτερο επίπεδο από εκείνο του Γυμνασίου, αφετέρου φέρνει σε επαφή τους μαθητές με το εύρος των καλλιτεχνικών σπουδών, που αρκετοί συχνά, ενδιαφέρονται να ακολουθήσουν.

Καταργεί επίσης τα πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα του Ελευθέρου και Γραμμικού Σχεδίου στην Γ΄ Λυκείου στερώντας από τους μαθητές τις γνώσεις που θα τους επιτρέψουν να δώσουν εισαγωγικές εξετάσεις στις Σχολές Καλών Τεχνών, Αρχιτεκτονικής, Γραφιστικής, Διακόσμησης, Συντήρησης Έργων Τέχνης, Πολυμέσων και όλων των Καλλιτεχνικών Ειδικοτήτων της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Στρέφει τους μαθητές υποχρεωτικά μόνο στα φροντιστήρια (Πηγή: Ένωση Εκπαιδευτικών Εικαστικών Μαθημάτων, Πηγή: tvxs).

Είναι θλιβερό εν μέσω μιας πανδημίας με όλη την πίεση που υπάρχει σε μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς, η τέχνη, να διώκεται οριστικά από το Λύκειο και να αντιμετωπιζόμαστε ως ο παρίας της εκπαίδευσης. Τι διαφορά έχει η κα Κεραμέως από τον πρωτόγονο άνθρωπο; Η διαφορά είναι ότι αυτός ζωγράφιζε στους τοίχους των σπηλαίων! (Β. Λεοντοπούλου, Ζωγράφος-Γλύπτρια. Πηγή: alfavita.gr).

Μήπως μειώθηκαν οι ώρες διδασκαλίας; Όχι, απλά «αντικαταστάθηκαν» με ώρες θρησκευτικών. Απομένει να δούμε και την περίφημη πολιτική αγωγή της χούντας.

Ο Στόχος τους

Βρισκόμαστε μπροστά στο τέλος ενός μοντέλου πολλών αιώνων πανεπιστημίων, σχολείων αλλά και των συγκεκριμένων κοινωνικών σχέσεων που τα χαρακτήριζαν. Η εμπειρία μεταξύ μαθητή και δασκάλου, αλλά και μεταξύ μαθητή και μαθητή, η οποία είχε χαρακτηρίσει την Ακαδημία του Πλάτωνα, το Λύκειο του Αριστοτέλη, τα μεσαιωνικά και στη συνέχεια σύγχρονα πανεπιστήμια, διαγράφεται συνολικά χάρη σε μορφές «ψηφιοποιημένης διδασκαλίας» και ηλεκτρονικής μάθησης. Αυτές οι μορφές υπόσχονται να επιτρέψουν τη συνέχιση της μαθησιακής διαδικασίας στον νέο κόσμο της κοινωνικής αποστασιοποίησης, όταν στην πραγματικότητα την εκμηδενίζουν χωρίς επιφύλαξη.

Μέσα από τις νέες ψηφιοποιημένες μορφές της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, ο στόχος της νέας παγκόσμιας καπιταλιστικής τάξης πρέπει να είναι σαφές δεν είναι να συνεχίσει την αιώνια εμπειρία διδασκαλίας, αλλά να την εκμηδενίσει για πάντα, διαλύοντας έτσι ένα ηθικό στοιχείο (με τη Χεγκελιανή έννοια), ύψιστης σημασίας. Με αυτόν τον τρόπο, αντί για κεφάλια που σκέπτονται και διαμορφώνονται ριζωμένα στη δική τους ιστορία και πολιτισμό, συνηθισμένα στον διάλογο και την προβληματική σύμφωνα με κριτικό λόγο, θα παραχθούν και ήδη παράγονται ανώνυμες μάζες τηλεματικών ατόμων χωρίς πολιτισμό και χωρίς ρίζες: τα τηλεματικά άτομα θα απέχουν μεταξύ τους και θα υπόκεινται σε αδιάλειπτη βιοπολιτική παρακολούθηση, ανίκανα να σκεφτούν και ως εκ τούτου να ασκήσουν κριτική στην υπάρχουσα κατάσταση των πραγμάτων, που είναι ήδη στην εξαιρετικά κατακριτέα.

Το εξ αποστάσεως σχολείο δεν είναι πλέον σχολείο, όπως οι ηλεκτρονικές σχέσεις είναι μόνο ονομαστικά σχέσεις. Αν, όπως λένε οι Γάλλοι, σε ένα παιχνίδι λέξεων, το savoir («η γνώση») σημαίνει s’ avoir («να είσαι κύριος του εαυτού σου»), τότε προκύπτει ότι όσοι δεν γνωρίζουν δεν έχουν τον έλεγχο του εαυτού τους (Πηγή: Ντιέγκο Φουσάρο. Δρόμος της Αριστεράς 1/02/2021).

Η Νέα «Μεταπολίτευση» και η Μεταπολίτευση

Ακούγονται φωνές που δυναμώνουν, όπως να «φύγουν», να «αποχωρήσουν» κλπ. Πιάνοντας το νήμα από την αρχή.

Τα «Ήθη», τα «’Εθιμα» μας και οι «Παραδόσεις» μας.

1) Κενό υπάρχει με την έλλειψη μιας δευτεροβάθμιας οργάνωση (Ε.Φ.Ε.Ε.), της οργάνωσης των φοιτητικών συλλόγων και των φοιτητών. Το πρόβλημα ξεπερνιέται με την δημιουργία ενός πανελλαδιού συντονιστικού των φοιτητικών συλλόγων,

2) Δημιουργία συντονιστικού των μαθητών επίσης θα βοηθούσε να υπάρξει κοινή πορεία των μαθητών και φοιτητών,

3) Όσο το δυνατό καλύτερη σύνδεση των φοιτητών, μαθητών με τους πολίτες (τους γονείς και τους παππούδες τους). Τα πολιτικά κόμματα που αντιδρούν να προσφέρουν πολιτική κάλυψη, όπως και οι συνδικαλιστές ενώσεις των εργαζομένων.

Οι πολιτικοί στόχοι μαζί με την ποιότητα και το βάθος του συντονισμού των φοιτητών, των μαθητών, των εργαζομένων και των συνταξιούχων θα καθορίσει το είδος της Νέας Μεταπολίτευσης. Οι επιλογές:

Η πρώτη επιλογή. Η Νέα «Μεταπολίτευση». Διαδοχή, αναλαμβάνοντας η αξιωματική αντιπολίτευση είτε μόνη της είτε σε συνεργασία με άλλο «κεντροαριστερό» κόμμα. Οι μνήμες νωπές. Ας θυμηθούμε την περίοδο 2015-2019 και τα αποτελέσματα.

Η δεύτερη επιλογή. Η Νέα Μεταπολίτευση. Τους αποχωρούμε και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα: I Have a Dream, Ναι, έχω ένα Όνειρο για:

1) Να τους αποχωρήσουμε με ένα πρόγραμμα πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ανάτασης των τσακισμένων από τα μνημόνια και της ελπίδας πολιτών. Την τελευταία φορά «φούνταραν» την ελπίδα και μαζί της οι υπαίτιοι,

2) Να τους αποχωρήσουμε και με τους δικούς μας, τους ασυμβίβαστους. Ας μιλήσουμε για συμβιβασμούς: Ο Λένιν, όταν αναφέρθηκε για τους συμ­βι­βα­σμούς κατέληγε. «Το συ­μπέ­ρα­σμα είναι ξε­κά­θα­ρο: να αρ­νεί­ται κα­νείς από τα πριν κάθε συμ­φω­νία και συμ­βι­βα­σμό με τους λη­στές, είναι το ίδιο ανό­η­το, όπως και το να κα­τα­λή­γει στη δι­καί­ω­ση της συμ­με­το­χής σε λη­στεί­ες, ξε­κι­νώ­ντας από την αφη­ρη­μέ­νη θέση ότι γε­νι­κά οι συμ­φω­νί­ες με λη­στές κά­πο­τε επι­τρέ­πο­νται και είναι απα­ραί­τη­τες» (Λένιν, Άπα­ντα, τόμος 40, σελ. 291, εκ­δό­σεις Σύγ­χρο­νη Εποχή). Προη­γου­μέ­νως έχει πει ότι «Ένας οπα­δός της προ­λε­τα­ρια­κής επα­νά­στα­σης μπο­ρεί φυ­σι­κά να κάνει συμ­βι­βα­σμούς ή συμ­φω­νί­ες με τους κα­πι­τα­λι­στές. Το παν εξαρ­τά­ται από το τι εί­δους συμ­φω­νία είναι αυτή και κάτω από ποιες συν­θή­κες κλεί­νε­ται. Σ’ αυτό και μόνο σ’ αυτό μπο­ρού­με και πρέ­πει να ανα­ζη­τού­με τη δια­φο­ρά ανά­με­σα στη δι­καιο­λο­γη­μέ­νη άποψη της προ­λε­τα­ρια­κής επα­νά­στα­σης συμ­φω­νία και στη συμ­φω­νία την προ­δο­τι­κή (από την ίδια άποψη). […]. Το ζή­τη­μα είναι να μπο­ρού­με μέσα σε όλους τους συμ­βι­βα­σμούς …να ξέ­ρου­με να δια­φυ­λά­ξου­με, να δυ­να­μώ­σου­με, να ατσα­λώ­σου­με, να ανα­πτύ­ξου­με την επα­να­στα­τι­κή τα­κτι­κή και ορ­γά­νω­ση, την επα­να­στα­τι­κή συ­νεί­δη­ση, την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα και προ­ε­τοι­μα­σία της ερ­γα­τι­κής τάξης και της ορ­γα­νω­μέ­νης πρω­το­πο­ρί­ας της, του Κομ­μου­νι­στι­κού κόμ­μα­τος».

Εν κα­τα­κλεί­δι, η πο­λι­τι­κή που εφαρ­μό­ζεις εκτι­μά­ται από το πραγ­μα­τι­κό τα­ξι­κό της πε­ριε­χό­με­νο, δη­λα­δή από το ποια τάξη εξυ­πη­ρε­τείς. (Ερώτημα; Το Νο-1) ποιά τάξη εξυπηρετεί;)

3) Παρθενογένεση στην πολιτική πρακτική δεν υπάρχει. Έχουμε μια κοινωνία που σήμερα βρίσκεται στην κατάσταση βρίσκεται. Μαζί της θα πορευτούμε και μαζί της θα την αλλάξουμε. Ας μην προσπαθούμε να επιρρίψουμε ευθύνες και λάθη μόνο στον κεντρώο ή στον δεξιό ψηφοφόρο. Ευθύνες και λάθη έχουμε διαπράξει και εμείς. Ας απλώσουμε το χέρι σ’ αυτούς τους συμπολίτες μας, με ειλικρίνεια και με όρους ισοτιμίας.

Αναμένονται Πολιτικές Πρωτοβουλίες

Γιάννης Περάκης είναι Οικονομολόγος

Ανάρτηση από: https://sioualtec.blogspot.com/