Με αφορμή ένα βιβλίο: Η εκτόνωση μέσω κοινωνικών δικτύων, το Ολοκαύτωμα και ο Πλεύρης

 Του Ηρόστρατου

«Τώρα υπάρχουν ακόμη και αρνητές του Ολοκαυτώματος, άνθρωποι που πιστεύουν ότι δεν συνέβη ποτέ. Μπορείτε να το φανταστείτε; Τι νομίζουν ότι απέγιναν έξι εκατομμύρια Εβραίοι; Πού νομίζουν ότι απέκτησα το τατουάζ μου;»
Έντι Τζέικου, Ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη

Ο Έντι Τζέικου, που έχει σήμερα ξεπεράσει τον έναν αιώνα ζωής, είναι ένας επιζών του Άουσβιτς. Το βιβλίο του, που κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ψυχογιός, είναι πραγματικά συγκλονιστικό.

Στον πρόλογο του βιβλίου η Μαρίζα Ντεκάστρο αναφέρει εύστοχα ότι το Ολοκαύτωμα είναι ένα τραύμα ανοικτό, «όχι επειδή μας το θυμίζουν οι λίγοι πλέον επιζώντες», αλλά γιατί «οι ιδέες που το έκαναν πραγματικότητα, επιβάλλοντάς το πριν από εβδομήντα και πλέον χρόνια στην ευρωπαϊκή ήπειρο, αναφύονται με νέο σθένος. Μορφώματα με ναζιστικές απόψεις και ιδεώδη εξακολουθούν να υπάρχουν στην Ευρώπη και αλλού συντηρώντας τη μισαλλοδοξία, τον ρατσισμό με τα πολλά πλοκάμια του, τον αντισημιτισμό…»

Διαβάζοντας το βιβλίο, πέρα από τα πολλά συναισθήματα και σκέψεις που μου γεννήθηκαν, ένιωσα να φουντώνει μέσα μου και η οργή.

Πώς είναι δυνατόν να ζω σε μια χώρα όπου άνθρωποι όπως ο Πλεύρης, ο Βορίδης και ο Γεωργιάδης βρίσκονται στην Κυβέρνηση; Πώς είναι δυνατόν στη χώρα που έζησε το Δίστομο και τα Καλάβρυτα, που είδε τους Εβραίους πολίτες της να εξοντώνονται σε απίστευτα ποσοστά να κυβερνούν σήμερα οι θαυμαστές του Χίτλερ και των μεθόδων του;

Μπορεί να κρύβονται πίσω από υποκριτικές συγγνώμες γιατί λατρεύουν την εξουσία και είναι θρασύδειλοι, όμως οι θέσεις τους είναι γνωστές. Συνοδοιπόροι της «Χρυσής Αυγής», αλλά πιο αριβίστες από τους πολιτικούς τους φίλους.

Μπορεί αυτοί ως χαμαιλέοντες να μεταμορφώνονται, αλλά η ουσία μένει ίδια. Η μαυρίλα της ψυχής και των ιδεών τους. Ιδού τα λόγια του νέου υπουργού Υγείας (!):

«Και θα σας πω για θέματα που σας έχουν προβληματίσει. Σας προβλημάτισε η αναφορά για το Άουσβιτς. Που λέει ότι “να τηρείται σε καλή κατάσταση το στρατόπεδο του Άουσβιτς”. Εγώ παίρνω την ακραία εκδοχή. Ότι ο κατηγορούμενος εκεί πέρα εννοεί: “Να διατηρείται σε καλή κατάσταση το στρατόπεδο του Άουσβιτς, γιατί θέλω κάποια στιγμή να επανέλθει εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς, να επανέλθει ο Χίτλερ, να πάρει τους Εβραίους και να τους βάλει στο Άουσβιτς”. Ποια παρότρυνση είναι αυτή; Ποια διέγερση; Δεν μπορεί δηλαδή κάποιος να πιστεύει και να θέλει να πιστεύει ότι “θέλω να εξοντώσω κάποιον”;»

Ναι κύριε Πλεύρη. Είσαστε άξιος συνεχιστής του Ναζί πατρός, του θαυμαστή του Χίτλερ και του Γκέμπελς. Βεβαίως. Γιατί να μη θες να εξοντώσεις κάποιον; Τα έχετε πει κι εσείς για τους πρόσφυγες: Να χυθεί αίμα!

Κύριε Πλεύρη μου, δεν έχω γνωρίσει γιαγιά από τη μεριά του πατέρα μου γιατί τη σκότωσαν οι ιδεολογικοί σας πρόγονοι στα βουνά της Ρούμελης. Και τις «συγγνώμες» σας τις θεωρώ κατάλληλες μόνο για τα σκουπίδια!

Λέει ο Έντι Τζέικου: «Έτσι δεν μισώ κανέναν, ούτε καν τον Χίτλερ. Δεν τον συγχωρώ. Αν τον συγχωρήσω, σημαίνει ότι προδίδω τα έξι εκατομμύρια ανθρώπων που πέθαναν. Δεν υπάρχει συγχώρεση. Όταν το λέω αυτό, μιλώ για λογαριασμό των έξι εκατομμυρίων ανθρώπων που δεν μπορούν να μιλήσουν»

Κι όταν τα διαβάζω αυτά, σκέφτομαι πόσο εύκολα τα καταπίνουμε όλα. Εκτονωνόμαστε γράφοντας τον πόνο μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εισπράττουμε συγχαρητήρια και like από τους φίλους μας, δημιουργούμε ένα κλίμα και νομίζουμε πως κάτι κάναμε!

Εν τω μεταξύ οι Πλεύρηδες στρογγυλοκάθονται στις κυβερνητικές καρέκλες, βγάζουν αποφάσεις για κρίσιμα ζητήματα, δημιουργούν ένα ακόμη μεγαλύτερο κύκλο φίλων και οπαδών, εξασφαλίζουν το πολιτικό τους μέλλον εις υγείαν των κορόιδων.

Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν δεν είχαμε τη δυνατότητα να εκτονωθούμε στο facebook ή στο twitter ή δεν ξέρω πού αλλού. Θα καταπίναμε την οργή και την αηδία μας ή…

Σκέφτομαι πως αν υπήρχε κίνημα θα έπρεπε να μην επιτρέψει στον Πλεύρη να διοικήσει ούτε μια μέρα! Με συνεχείς διαδηλώσεις έξω από το Υπουργείο. Με απεργίες διαρκείας στο Υπουργείο Υγείας. Με άρνηση εφαρμογής των εντολών του!

Σας φαίνονται ανεδαφικά όλα αυτά; Κι όμως δεν βλέπω άλλον δρόμο. Είδαμε πόσο αναποτελεσματικά έχουν υπάρξει όλα όσα γίνονται αυτή τη στιγμή:

Όλοι οι νόμοι έχουν περάσει και έχουμε καταστροφική πολιτική στην υγεία, στην παιδεία, στις εργασιακές σχέσεις, στο περιβάλλον…

Η μοναδική «νίκη» των τελευταίων ετών ήταν αυτή με την e-food. Κι αυτό γιατί οι πελάτες της συμπαραστάθηκαν στους εργαζόμενους εμπράκτως, ενώ οι εργαζόμενοι αντέδρασαν δυναμικά.

Μας έχουν πραγματικά εξοντώσει τα τελευταία χρόνια. Από την οικονομική κρίση μέχρι σήμερα η ζωή γίνεται όλο και πιο γκρίζα. Οι κυβερνώντες όλο και πιο αδίστακτοι.

Κρατάω τα λόγια του Έντι Τζέικου: «Υπάρχουν πάντα θαύματα στον κόσμο, ακόμη κι όταν όλα μοιάζουν βυθισμένα στο σκοτάδι.»

Και ελπίζω

Ανάρτηση από: https://edromos.gr/