Του Γιώργου Μητραλιά
Προφανώς, το όνομα Ερίκ Ζεμμούρ δεν σας λέει τίποτα καθώς τα ΜΜΕ της χώρας μας, συμπεριλαμβανόμενων και των λεγόμενων αριστερών, έχουν φροντίσει να σας κρατήσουν στο σκοτάδι. Και όμως, αυτός ο Ζεμμούρ, που πρεσβεύει ότι οι γυναίκες είναι κατώτερες επειδή έχουν μικρό εγκέφαλο. Ότι οι Μουσουλμάνοι της Γαλλίας (κάπου 7 εκατομμύρια!) πρέπει να μας αδειάσουν τη γωνιά καθώς είναι όλο το Ισλάμ, και όχι μόνο ο ισλαμισμός, που είναι ορκισμένος εχθρός της Γαλλίας. Ότι πρέπει να εφαρμοστεί η “μηδενική μετανάστευση”. Ότι ο προσφιλής του Πετέν και το δωσιλογικό καθεστώς του...προστάτευσαν στην Κατοχή τους Εβραίους (ο ίδιος ο Ζεμούρ είναι εβραίος) και περιορίστηκαν να εξοντώσουν -από κοινού με τους ναζιστές- τους μη Γάλλους εβραίους κυνηγημένους πολιτικούς πρόσφυγες που εξάλλου ήταν κομμουνιστές, αντιφασίστες και τρομοκράτες. Ότι η απάντηση στην κλιματική κρίση είναι η γενίκευση της πυρηνικής ενέργειας. Αυτός λοιπόν ο Ζεμμούρ που μισεί τις γυναίκες, τους ομοφυλόφιλους, τους τρανς, τους μουσουλμάνους και τους μετανάστες, αυτός που λέει όλα αυτά και πάμπολλα άλλα εφιαλτικά, έχει εκτοξευθεί στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, ξεπερνώντας τη “νερόβραστη” ακροδεξιά Μαρίν Λε Πέν που μοιάζει να τα έχει χαμένα, φθάνοντας να περνάει στο δεύτερο γύρο των προσεχών προεδρικών εκλογών, και να είναι εκείνος που θα διεκδικήσει από τον (δεξιότατο νεοφιλελεύθερο) Μακρόν την παντοδύναμη Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας!
Παροδικό φαινόμενο; Τυχαίο γεγονός μικρής διάρκειας; Δυστυχώς, “το φαινόμενο Ζεμμούρ” δεν μοιάζει να είναι κάτι τέτοιο. Απόδειξη το γεγονός ότι έχει ήδη φέρει τα πάνω κάτω στο πολιτικό τοπίο της χώρας. Ότι έχει ήδη αποσπάσει το ένα τρίτο των ψηφοφόρων της Λε Πεν αλλά και το ένα τρίτο του κόμματος του Σαρκοζί. Και κυρίως, ότι όλοι οι άλλοι προεδρικοί υποψήφιοι της δεξιάς και “κεντροδεξιάς” αρχίζουν να μιλάνε σαν τον Ζεμμούρ καθώς βλέπουν όχι μόνο ότι ο σούπερ-ακροδεξιός λόγος του “πουλάει”, αλλά και ότι το ένα μετά το άλλο τα κομματικά τους στελέχη δηλώνουν την υποστήριξή τους...στον Ζεμμούρ.
Αλλοίμονο, η επιστροφή στους χειρότερους δαίμονες του μεσοπολέμου δεν παρατηρείται μόνο στη Γαλλία. Στη γειτονική της -και γειτονική μας- Ιταλία, τα πράγματα είναι ίσως ακόμα χειρότερα: Αν γίνονταν σήμερα εκλογές, θα τις κέρδιζαν με μεγάλη διαφορά, τα κόμματα της ακροδεξιάς, με πρώτο μάλιστα εκείνο που δεν είναι παρά η συνέχεια του παλιού φασιστικού MSI των στελεχών της μουσολινικής “Δημοκρατίας του Σαλό”! Και επόμενος πρωθυπουργός της Ιταλίας θα ήταν η Κα Τζόρτζια Μελόνι, αρχηγός αυτού του κόμματος που ονομάζεται “Αδέλφια της Ιταλίας” (Fratelli d’Italia) και το οποίο μέσα σε μόλις δύο χρόνια, εκτοξεύθηκε από το 3%-4% που έπαιρνε σε όλες τις εκλογές, στο σημερινό 20%-22% που του δίνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, λίγο πάνω από την Λέγκα του συμμάχου και εταίρου της Ματέο Σαλβίνι!
Φυσικά, κανείς δεν σας μίλησε ποτέ για την Τζόρτζια Μελόνι και το κόμμα της, όπως επίσης κανείς δεν επέστησε την προσοχή σας στα σχεδόν καθημερινά -τόσο σημαδιακά- γεγονότα νεοφασιστικής και ρατσιστικής βίας που σαρώνουν την Ιταλία. Όπως για παράδειγμα, για την επίθεση, το Σάββατο 9 Οκτωβρίου, εκατοντάδων στρατιωτικά οργανωμένων φασιστών στα κεντρικά γραφεία στη Ρώμη της CGIL, του μεγαλύτερου ιταλικού εργατικού συνδικάτου που παλιότερα επρόσκειτο στο ΚΚΙ. Και όμως, δεν είναι μόνο ότι οι φασίστες έκαναν περίπου “θερινά” τα γραφεία της CGIL και πολιόρκησαν για ώρες το ίδιο το πρωθυπουργικό μέγαρο (Palazzo Chigi). Είναι και ότι επρόκειτο για μια πιστή αναπαράσταση των επιθέσεων που έκαναν σε γραφεία εργατικών και αγροτικών συνδικάτων, Εργατικών Κέντρων και κάθε λογής οργανώσεων της εργατικής τάξης, οι διαβόητοι squadristi, οι οπλισμένοι τραμπούκοι του Μουσολίνι ακριβώς πριν από ένα αιώνα!
Και όμως, όταν το Μάρτη του 2018 σχολιάζαμε την εκλογική νίκη της Λέγκας του Σαλβίνι διεκτραγωδώντας την ιταλική κατάσταση (1), το κείμενό μας χαρακτηριζόταν “υπερβολικό” και “αδικαιολόγητα απαισιόδοξο” όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και αλλού στην Ευρώπη, ειδικά μάλιστα όταν τολμούσε την εξής πρόβλεψη: “Μέρες του 1922; Όχι ακόμα αλλά η Ιταλία είναι πια σε καλό δρόμο για να “γιορτάσει” σε τέσσερα χρόνια την εκατοστή επέτειο της ανόδου του Μουσολίνι και του φασιστικού του κινήματος στην εξουσία με ένα καθεστώς που θα του μοιάζει -σχεδόν- σαν δυο σταγόνες νερό!”. Σήμερα, δηλαδή τρία χρόνια αργότερα και μόλις ένα χρόνο πριν από το σημαδιακό 2022, αυτή η πρόβλεψη μόνο “υπερβολική” δεν μπορεί να μοιάζει. Ωστόσο, προσοχή: Όλοι αυτοί οι ανέμελοι κρετίνοι της αριστεράς, που επιμένουν να αδυνατούν να δουν πέρα από τη μύτη τους (όπως π.χ. το παλαίμαχο στέλεχος του Συνασπισμού και τώρα του Σύριζα, που μόλις πριν από μερικές μέρες διαπίστωνε … θριαμβευτική επιστροφή της ιταλικής αριστεράς, σε άρθρο του στο TVXS) έχουν για δικαιολογία ότι τα ίδια έκαναν οι εξίσου “ανέμελοι κρετίνοι” πολιτικοί τους πρόγονοι στη δεκαετία του 1920 στην Ιταλία και του 1930 στη Γερμανία. Η μόνη διαφορά είναι ότι τώρα γνωρίζουμε πολύ καλά ποια ήταν η τραγική συνέχεια της ιστορίας. Μιας ιστορίας που -κατά τα φαινόμενα- δεν τελείωσε το 1945 αλλά συνεχίζεται εντεινόμενη μέχρι στις μέρες μας…
Ένα από τα διδάγματα των ενδο-ακροδεξιών εξελίξεων στη Γαλλία και στην Ιταλία, είναι ότι οι σούπερ-ακροδεξιές δυνάμεις, πολλές από τις οποίες δεν έχουν πια κανένα πρόβλημα να εμφανίζονται ως (νεο)φασιστικές, αναπτύσσονται πιο γρήγορα από τις απλώς ακροδεξιές, αυτές που μόλις πριν μερικά χρόνια, φάνταζαν εντελώς ακραίες και άκρως επικίνδυνες. (2) Έτσι, τη Λέγκα του Σαλβίνι υπερφαλαγγίζει και ξεπερνά ήδη το κόμμα της Μελόνι που νοσταλγεί ανοικτά τον φασισμό του Μουσολίνι, ενώ την Λε Πεν υπερφαλαγγίζει και βάζει σε ανοιχτή κρίση ο ρατσιστής Ζεμμούρ που εγκωμιάζει τον Πετέν και το δωσιλογικό καθεστώς του! Δυστυχώς όμως, ακριβώς το ίδιο “φαινόμενο”, και μάλιστα με ακόμα μεγαλύτερη ένταση, παρατηρείται και στην τρίτη μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα της Μεσογείου, στο Ισπανικό Κράτος. Εδώ, το Vox που μόλις πριν από 4-5 χρόνια, συγκέντρωνε λιγότερο από το 0,5% των ψήφων και σήμερα συγκεντρώνει σταθερά το 14%-15% των προτιμήσεων, είναι σήμερα όχι μόνο η διαρκώς ανερχόμενη πολιτική δύναμη της χώρας, αλλά και ο απόλυτος ρυθμιστής της πολιτικής της ζωής…
Συγκεκριμένα, το Vox, που “απογειώθηκε” από τη στιγμή που αυτονομήθηκαν οι ακροδεξιοί νοσταλγοί του Φράνκο που στεγάζονταν στο μεγάλο παραδοσιακό δεξιό Λαϊκό κόμμα (3), διακρίνεται για τις καθαρά φασιστικές θέσεις και πρακτικές του (ανοιχτός και δολοφονικός μισογυνισμός, λατρεία της ωμής βίας αλλά και... των Ισπανών SS, μόνιμη πρότασή του να κατασταλούν -ακόμα και με από αέρος βομβαρδισμούς!- οι Καταλανοί ανεξαρτηστές και οι πόλεις τους,…), και δεν διστάζει να ζητάει δημόσια από τον ισπανικό στρατό να κάνει πραξικόπημα “για να σώσει την Ισπανία”. Όμως, η ακραία επικινδυνότητα του Vox δεν συνοψίζεται στις εκλογικές του επιτυχίες. Όπως θα έπρεπε να αναμένεται, επηρεάζει βαθειά το Λαϊκό κόμμα, στο οποίο αναπτύσσεται ραγδαία και διεκδικεί ήδη την αρχηγία του μια νέα ακροδεξιά τάση με επικεφαλής τη νεαρή και φιλόδοξη νεοεκλεγμένη πρόεδρο της περιφέρειας της Μαδρίτης (της μεγαλύτερης της χώρας) Ισαμπέλ Αγιούσο που συνηθίζει να επαναλαμβάνει την εξής εύγλωττη φράση: “Αν σου λένε πως είσαι φασίστας, να ξέρεις πως είσαι στην καλή πλευρά της ιστορίας”…
Ανακεφαλαιώνοντας, είναι λοιπόν φανερό ότι επιταχύνεται η εδώ και μερικά χρόνια παρατηρούμενη ραγδαία άνοδος της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς σε σχεδόν όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Όπως είναι επίσης φανερό ότι οι ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις που έχουν σήμερα ούριο άνεμο στα πανιά τους είναι οι πιο ακροδεξιές από τις ακροδεξιές. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και το γεγονός ότι οι -τουλάχιστον- αυταρχικές, ρατσιστικές και συνήθως σκοταδιστικές κυβερνήσεις της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης αρχίζουν να συντονίζονται μεταξύ τους, να ακολουθούν ενιαία στάση στα κρίσιμα ζητήματα και να περνάνε στην επίθεση με στόχο να αποτελειώσουν ό,τι έχει απομείνει από τις δημοκρατικές και αντιφασιστικές αρχές και δικαιώματα της μεταπολεμικής εποχής, τότε έχουμε μια εφιαλτική εικόνα του αμέσως προσεχούς μέλλοντος μας: Το ρατσιστικό, μισογυνικό και σκοταδιστικό ακροδεξιό και νεοφασιστικό φιδάκι που εξέθρεψε επί δεκαετίες με τόση φροντίδα στους κόλπους του ο ευρωπαϊκός νεοφιλελευθερισμός από κοινού με την τάξη του και το σύστημά της, μεγάλωσε πια τόσο πολύ που δεν διστάζει πια να δαγκώσει άγρια και το αφεντικό του. Κατά συνέπεια, το συμπέρασμά μας είναι απλό: Καλό θα ήταν να ξυπνήσουν τάχιστα οι “ανέμελοι”, κρετίνοι ή μη, της αριστεράς που καμώνονται πως δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει και τι ετοιμάζεται, και περιορίζονται στην προσφιλή τους ρουτίνα του business as usual. Η ιστορία μπορεί να επαναλαμβάνεται και ως τραγωδία...
Σημειώσεις
1. Βλέπε τα κείμενά μας “Μια ιταλική τραγωδία από τα παλιά - Η πογκρομική Λέγκα του Σαλβίνι θριαμβεύτρια των ιταλικών εκλογών! (https://www.contra-xreos.gr/arthra/1294-italiki-tragodia.html) και “H απειλητική σκιά του Σαλβίνι πάνω από την Ιταλία και την Ευρώπη” (https://www.contra-xreos.gr/arthra/1315-salvini-italia)
2. Είναι θλιβερό να βλέπουμε ακόμα και αριστερούς να χαρακτηρίζουν και αυτοί “λαϊκιστικά” και “εθνικιστικά” τα καθαρόαιμα ακροδεξιά ή ακόμα και νεοφασιστικά κόμματα των καιρών μας. Πέρα από το ότι αυτό το εύρημα της (αστικής) δημοσιογραφίας δεν λέει τίποτα και εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τα αφεντικά της που έχουν κάθε συμφέρον να θολώνουν τα νερά και να μην λένε τα πράγματα με το όνομά τους, οδηγεί αναδρομικά και σε τουλάχιστον κωμικές καταστάσεις όπως π.χ. να μπορούν να χαρακτηριστούν απλώς...λαϊκιστές ή εθνικιστές ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι, ο Μεταξάς ή ο Φράνκο. Προφανώς, στη νύχτα των ανομολόγητων αστικών σκοπιμοτήτων όλες οι αγελάδες είναι γκρίζες...
3. Το “ισπανικό σενάριο” της κρίσης της παραδοσιακής κυβερνητικής δεξιάς που οδηγεί στη διάσπασή της και την αυτονόμηση της ακροδεξιάς τάσης της, είναι πολύ πιθανό να επαναληφθεί στη ΝΔ και στη χώρα μας…
Ανάρτηση από: https://www.contra-xreos.gr/
Ευχαριστώ τον φίλο Μάκη Δ.