Του Σπύρου Κουτρούλη
Ο Ζ.Κ.Μισεά μας αποδεικνύει τους λόγους που η διάκριση ανάμεσα σε αριστερά δεξιά δεν είναι σε θέση να ερμηνεύσει την σημερινή πραγματικότητα.Με αφετηρία την λογοτεχνική απόδοση του ολοκληρωτισμού στο έργο του Τ.Όργουελ προσεγγίζει όχι μόνο το «1984» αλλά και την πολιτική του πορεία και τις εξαιρετικές διδακτικές εμπειρίες που έλαβε στον Ισπανικό εμφύλιο.Συμπληρωματικά ο Μισεά χρησιμοποιεί το έργο του Κ.Λας και του Ντάνιελ Μπέλ ώστε να προσεγγίσει την σύγχρονη μαζική δημοκρατία.
Αν γνώριζε το έργο του Π.Κονδύλη «Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΤΗ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ ΣΤΗ ΜΑΖΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» είναι βέβαιο ότι η ανάλυση του θα ήταν πληρέστερη, αν και οι αναλογίες που δείχνει ότι υπάρχουν κατά την επισήμανση του ρόλου που έπαιξαν στην διαμόρφωση του πιο χυδαίου καπιταλισμού οι ριζοσπαστικές πρωτοπορίες είναι ευδιάκριτες.
Το στοιχείο αυτό μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τον καίριο ρόλο του «Μάη του ’68» στην εγκαθίδρυση των αξιών του σύγχρονου καπιταλισμού. Η περίφημη προτροπή του Ραούλ Βανεγκέμ «να ζεις δίχως νεκρό χρόνο και να απολαμβάνεις δίχως περιορισμούς» λειτούργησε ως το βαρύ πυροβολικό που επιτέθηκε σε κάθε είδους κοινωνικό «αρχαϊσμό», δηλαδή στην πραγματικότητα σε καθετί που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, παρενέβαλλε ένα προστατευτικό παραβάν ανάμεσα στις επιθυμίες του ατόμου και την ενοποιημένη αγορά, η οποία είχε ως σκοπό να οργανώσει το σύνολο της ύπαρξης του. Από την καθημερινή χρήση ναρκωτικών -που εξυμνείται ως αμφισβήτηση της κυρίαρχης κουλτούρας- ως το στήσιμο αυτών των σύγχρονων μπιμπελό ηχητικής ματαιότητας που ονομάζουμε «ελεύθερους» ραδιοσταθμούς και από τη γενίκευση του μαζικού τουρισμού -ας θυμηθούμε το μυητικό ταξίδι των χίπις στην Ίμπιζα και το Κατμαντού- ως τη μυθοποίηση της σύγχρονης πολεοδομίας – που βιώνεται ως μια πυκνόφυτη «ζούγκλα από άσφαλτο» εντός της οποίας οι νύχτες είναι πιο όμορφες από τις μέρες -όλες οι αναγκαίες πολιτιστικές προσαρμογές που απαιτεί η υπερνεωτερικότητα παρουσιάστηκαν στην αρχή μέσω του Θεάματος ως θαυμαστές «ανατρεπτικές» και «περιθωριακές» περιπέτειες…
Ιδού λοιπόν τα παράξενα δεδομένα της σημερινής εποχής. Διότι είναι πια στο όνομα της Προόδου, των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, της ελευθερίας των ηθών και του αγώνα «υπέρ της ανεκτικότητας κι ενάντια σε κάθε μορφή κοινωνικού αποκλεισμού» που καλούμαστε να συναινέσουμε στις παρεκτροπές της υπερνεωτερικότητας: στην καταστροφή της φύσης από την κοινωνία , της κοινωνίας από την οικονομία και της οικονομίας από τις διάφορες μαφίες που προσπαθούν να ελέγξουν την ανάπτυξή της. Και το μόνο ακριβώς , στοιχείο που μπορεί να δώσει μια επίφαση συνοχής σε τούτη την παράδοξη συμπόρευση είναι αυτός ο «συντηρητισμός» που διαρκώς αναζητούμε δίχως ποτέ να βρίσκουμε κι ο οποίος αναφερόταν, σε παλιότερους καιρούς, στους πραγματικούς εχθρούς του προοδευτισμού» (σελ.117,118,119,120).
Ο Μισεά συμπληρώνει ότι το μίσος στην οικογένεια- αυτό το απάνεμο κατά το Κ.Λας λιμάνι – διασταυρώνει την πάλαι ποτέ σοβιετική με την δυτική κοινωνία: » Διόλου τυχαίο, υπό αυτήν την έννοια, που το σοβιετικό αντίστοιχο του «οικογένειες σας μισώ» του Αντρέ Ζίντ, που συνιστά θεμελιώδη εντολή της σύγχρονης δυτικής εκπαίδευσης, ήταν η επίσημη λατρεία του Παβέλ Μπρόζοφ: του κρατικά επιβεβλημένου ήρωα της σοβιετικής νεολαίας, επειδή, κατά την Επανάσταση, τουφέκισε τη μάνα του και τον πατέρα του» (σελ.122)
