Του Ιωάννη Μπαλτζώη
Δεν λέει να κοπάσει η ένταση μεταξύ Ουκρανίας-ΗΠΑ που είχε προσωρινά εκτονωθεί έπειτα από την πρώτη τηλεφωνική επικοινωνία του Αμερικανού προέδρου με τον Ρώσο ομόλογο του, στα τέλη του περασμένου Ιανουαρίου. Το Κίεβο επαναλαμβάνει τις κατηγορίες ότι η Μόσχα συγκεντρώνει μεγάλο αριθμό στρατευμάτων στα ρωσοοκρανικά σύνορα, μιλώντας για επικείμενη «ρωσική εισβολή». Από την πλευρά τους, οι Ρώσοι διαψεύδουν τους Ουκρανούς, όπως διέψευσαν και τους ισχυρισμούς του προέδρου της χώρας Βολοντίμιρ Ζελένσκι ότι σχεδιάζουν «πραξικόπημα» εναντίον του.
Ο Ζελένσκι, γνωστός κωμικός ηθοποιός, ήταν ο μεγάλος νικητής στις προεδρικές εκλογές της 21ης Απριλίου του 2019, που είχαν στείλει ένα ηχηρό μήνυμα, σε όλες τις συστημικές δυτικές δυνάμεις (ΗΠΑ και ΕΕ). Ήταν αυτές οι δυνάμεις που είχαν μεθοδεύσει τις δραματικές εξελίξεις του 2014, που πλήγωσαν και μείωσαν την ουκρανική εθνική κυριαρχία. Αν και ο Ζελένσκι (έπειτα από ορισμένα ανοίγματα του προς την Μόσχα στην αρχή της θητείας του) γρήγορα ακολούθησε την αντιρωσική πολιτική των προκατόχων του, η νίκη του θα λέγαμε ότι είχε εκληφθεί σαν η πιο βαριά ήττα των δυνάμεων αυτών, που αποφασίζουν, αδιαφορώντας για την βούληση του κυρίαρχου λαού, τις πολιτικές εξελίξεις σε μια άλλη χώρα.
Και όμως ο περήφανος oυκρανικός λαός είχε βρει το ψυχικό σθένος να στείλει στο καλάθι των άχρηστων της ιστορίας, πολιτικά ανδρείκελα και υποταγμένους Κουίσλιγκ, όπως ο πρώην πρόεδρος Ποροσένκο και μάλιστα με το συντριπτικό ποσοστό 73,22%, που είχε λάβει ο Ζελένσκι. Ο Ποροσένκο, ήταν ο πρόεδρος που είχε οριστεί από τις ΗΠΑ και την ΕΕ, και αντικατέστησε (πραξικοπηματικά) τον εκλεγμένο το 2010, πρόεδρο Γιανουκόβιτς (Victor Yanukovych), με τα γεγονότα που θα αναλύσουμε παρακάτω.Η σημερινή κατάσταση στην Ουκρανία είναι θλιβερή: Παραμένει εθνικά ακρωτηριασμένη, αφού χάθηκε ολόκληρη η περιοχή της Κριμαίας, που προσάρτησε με αιφνιδιαστικό και πρωτότυπο τρόπο (τα “πράσινα ανθρωπάκια”) η Ρωσία, που χαρακτηρίστηκε ως “κραυγαλέα αρπαγή γης”. Ωστόσο, πολλοί θεωρούν ότι η χερσόνησος ανήκει στην Ρωσία, αφού παραχωρήθηκε διοικητικά το 1954 στην Ουκρανία, η δε περιοχή της ανατολικής Ουκρανίας (Ντομπάς), μετά από έναν αιματηρό πόλεμο παραμένει διαχωρισμένη από την υπόλοιπη χώρα. Έτσι ας δούμε και ας αποκαλύψουμε τι συνέβη στην χώρα αυτή, που μέχρι το 2014, όλα φαινόταν να είναι ήρεμα.
Ένα αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ
Τον Νοέμβριο του 2017, το ιταλικό τηλεοπτικό δίκτυο Canale 5, το δημοφιλέστερο τηλεοπτικό κανάλι στην χώρα, είχε παρουσιάσει ένα εξαιρετικό και συνάμα αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ για τα δραματικά γεγονότα στην πλατεία Μεϊντάν του Κιέβου, τον Φεβρουάριο του 2014. Το ρεπορτάζ με τις προσωπικές μαρτυρίες ανθρώπων που συμμετείχαν στα γεγονότα και οι αναφορές σε ονόματα αξιωματούχων της Γεωργίας, αλλά και άλλων χωρών, είχε δημιουργήσει μεγάλη αίσθηση για τις αποκαλύψεις του.
Παρόλα αυτά, μετά την προβολή του, ουδείς σε ολόκληρη την Ευρώπη ασχολήθηκε με τις αποκαλύψεις. Σαν κάποιος με μια αόρατη μπαγκέτα να είχε κάνει την ευρωπαϊκή δημοσιογραφική και πολιτική ορχήστρα να σωπάσει, ώστε κανείς να μην ασχοληθεί! Ούτε καν μια διάψευση δεν είχαμε τότε, έστω και από τους άμεσα εμπλεκόμενους πολιτικούς και λοιπούς αξιωματούχους. Φαίνεται όμως λογικό αυτό;
Για να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται, ας τα πάρουμε από την αρχή. Τον Νοέμβριο του 2014 χιλιάδες Ουκρανοί φιλοευρωπαϊστές ξεκίνησαν να διαδηλώνουν βίαια στο Κίεβο, μετά την άρνηση του Ουκρανού προέδρου Γιανουκόβιτς, να υπογράψει συμφωνία ένταξης της χώρας στην ΕΕ. Η απόφαση είχε ληφθεί λόγω των βαρύτατων «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» που απαιτούνταν από την ΕΕ, ενώ η χώρα ήταν ήδη οικονομικά εξασθενημένη.
Ένας άλλος λόγος για την άρνηση του προέδρου Γιανουκόβιτς, ήταν πως επεδίωκε να δοθεί προτεραιότητα στις σχέσεις με την Ρωσία, αφού με αυτή την πολιτική εξελέγη. Οι διαδηλώσεις συνεχιζόταν επί τρίμηνο και με πολλά θύματα. Η 20η Φεβρουαρίου 2014, είναι μία μέρα που δεν θα ξεχάσουν ποτέ οι Ουκρανοί. Τότε έγινε το μεγάλο μακελειό.
Λίγο μετά τις 9 το πρωί, οι αστυνομικές δυνάμεις, οι οποίες είχαν περικυκλώσει τους διαδηλωτές στη πλατεία Μεϊντάν στην καρδιά του Κιέβου, ξαφνικά άρχισαν να οπισθοχωρούν. Έκπληκτοι οι διαδηλωτές κινήθηκαν προς τα εμπρός. Κι αμέσως ήρθαν τα πυρά των ελεύθερων σκοπευτών. Οι σφαίρες διαπέρασαν τις αυτοσχέδιες ασπίδες των διαδηλωτών, που ήταν κατασκευασμένες από ξύλο ή μέταλλο. Σε λιγότερο από δύο ώρες, 46 άνθρωποι κείτονταν νεκροί στο έδαφος, ανάμεσά τους διαδηλωτές, αλλά και αστυνομικοί, οι οποίοι (και εδώ είναι το παράδοξο) είχαν δεχτεί και αυτοί τα φονικά πυρά.
Αυτό που είχε αρχίσει στην Ουκρανία ως ειρηνικές διαδηλώσεις ενάντια στην απόφαση του πρώην Ουκρανού προέδρου Γιανουκόβιτς να βγάλει την Ουκρανία από το φιλοευρωπαϊκό μονοπάτι, πήρε σταδιακά τη μορφή μάχης ενάντια σε μια διεφθαρμένη κυβέρνηση. Τελικώς, κατέληξε σε μία βίαιη και φονική αντιπαράθεση ανάμεσα στις αστυνομικές δυνάμεις και τους διαδηλωτές.
Η εξουσία του Γιανουκόβιτς έλαβε τέλος. Εντός 48 ωρών, ο πρόεδρος είχε διαφύγει στην Ανατολική Ουκρανία και από εκεί στη Ρωσία. Το τίμημα ωστόσο ήταν ακριβό: περισσότεροι από 100 άνθρωποι είχαν χάσει τη ζωή τους στις αιματηρές συμπλοκές, πολλοί από αυτούς στις 20 Φεβρουαρίου, την τελευταία και πιο δραματική ημέρα των διαδηλώσεων. Ποιοι ήταν αυτοί οι ελεύθεροι σκοπευτές, σε ποια πλευρά ανήκαν και σε τι αποσκοπούσαν; Στο τελευταίο, εκτιμώ ότι η απάντηση είναι εύκολη και αποσκοπούσαν στην πτώση του Ουκρανού προέδρου, κάτι που έγινε μέσα σε ένα 48ωρο. Για τα υπόλοιπα μας είχε διαφωτίσει το ιταλικό ντοκιμαντέρ του Canale 5.
Τα δύο πρώτα αποσπάσματα του ντοκιμαντέρ που παρουσιάζουμε αφορούσαν τις συνεντεύξεις τριών Γεωργιανών πρώην στρατιωτικών. Οι συγκεκριμένοι είχαν αποκαλύψει λοιπόν, στον Ιταλό δημοσιογράφο Τζιαν Μικαλεσίν (Gian Micalessin) ότι, κατά την μοιραία ημέρα της 20ης Φεβρουαρίου 2014, ήταν πληρωμένοι ελεύθεροι σκοπευτές που έδρασαν στην πλατεία Μεϊντάν.
Οι αποκαλύψεις των Γεωργιανών
Οι πρώην στρατιωτικοί που μίλησαν στις κάμερες ήταν ο Αλεξάντερ Ρεβασισβίλι, ο Κόμπα Νεγκραζε και ο Ζαλόγκι Κβαρατσκέλια, οι οποίοι είχαν προσληφθεί ως μισθοφόροι, για την πραγματοποίηση μιας “ειδικής αποστολής” στο Κίεβο. Η πρόσληψη έγινε από την Μαμούκα Μαμουλασβίλι, η οποία ήταν μια πρώην στενή συνεργάτιδα του τότε υπουργού Άμυνας της Γεωργίας Μπάκο Ακχαλάϊα, της κυβέρνησης του Μιχαήλ Σαακασβίλι, ο οποίος πλέον είναι φυλακισμένος στην Γεωργία.
Οι μισθοφόροι είχαν ισχυριστεί ότι στις 15 Ιανουαρίου 2014 είχαν φτάσει αεροπορικώς στο Κίεβο, εφοδιασμένοι με πλαστά έγγραφα και από εκεί μεταφέρθηκαν στην περιοχής της πλατείας Μεϊντάν. Είχαν λάβει ως προκαταβολή το ποσό των 1.000 δολαρίων έκαστος και την υπόσχεση να λάβουν το υπόλοιπο ποσό των 5.000 δολαρίων, μετά το πέρας της “δουλειάς”. Ο σκοπός της άφιξής των ήταν να προετοιμάσουν ασφαλείς θέσεις ελεύθερου σκοπευτή μέσα στα κτίρια των ξενοδοχείων “Ukraine” και “Conservatory”, τα οποία ευρίσκονται και κυριαρχούν επί της πλατείας.
Τα γεγονότα που είχαν αποκαλύψει στη συνέχεια ήταν συγκλονιστικά. Μαζί με άλλους ελεύθερους σκοπευτές, εκ των οποίων μερικοί από αυτούς, όπως ανέφεραν ήταν Λιθουανοί και Μολδαβοί, είχαν τεθεί υπό τη διοίκηση ενός Αμερικανού (προφανώς στρατιωτικού, όπως ανέφεραν) του Brian Christopher Boyenger. Το πρόσωπο όντως είναι πραγματικό και μέχρι πριν κάποια χρόνια η σελίδα του στο Facebook ήταν ενεργή.
Η συντονιστική ομάδα περιελάβανε ακόμη την Μαμούκα Μαμουλασβίλι και τον περίφημο Σεργκέι Πασίνσκι, ο οποίος είχε συλληφθεί από διαδηλωτές στις 18 Φεβρουαρίου 2014 με ένα τυφέκιο ελεύθερου σκοπευτή στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του. Αργότερα αυτός είχε αναλάβει σημαντική κυβερνητική θέση στην πρώτη κυβέρνηση της Ουκρανίας, μετά την πτώση της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς. Τα όπλα όταν μέσα σε τσάντες, στις 18 Φεβρουαρίου και διανεμηθεί στις διάφορες ομάδες της Γεωργίας και της Λιθουανίας.
Με εντολή Γεωργιανού προέδρου
Οι τρεις Γεωργιανοί είχαν ισχυριστεί κατηγορηματικά, ότι η επιχείρηση είχε ξεκινήσει από τον πρώην πρόεδρο της Γεωργίας Σαακασβίλι Για την “δράση” του αυτή ο Σαακασβίλι είχε ανταμειφθεί από τον νέο πρόεδρο της Ουκρανίας και παλιό του φίλο Ποροσένκο με τον οποίο σπούδασαν μαζί στο πανεπιστήμιο του Κιέβου, ως κυβερνήτης Οδησσού.
Σε ότι αφορά δε τις μαρτυρίες των τριών Γεωργιανών σκοπευτών υπήρξαν πολλές ερμηνείες για την στάση τους. Είχαν παρουσιαστεί ως μετανοημένοι στρατιωτικοί, αναφέροντας ότι «υπάκουσαν σε εντολές» και πως δεν ήξεραν ότι «έπρεπε να σκοτώσουν ανθρώπους». Φυσικά αυτό αποτέλεσε μια αφελή και γελοία δικαιολογία, με σκοπό να ωραιοποιήσουν τραγικά γεγονότα και από την άλλη έλλειψη(;) συνείδησης των εγκληματικών τους ενεργειών, αν είναι ειλικρινείς.
Θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι με αρκετά συνετό τρόπο, είχαν ονομάσει μια σειρά από προσωπικότητες του τότε πολιτικού καθεστώτος του Κιέβου, όπως τον Αντρέι Παρυμπίη, τον πρώην πρόεδρο του ουκρανικού κοινοβουλίου, τον Σεργκέι Πασίνσκι, τότε μέλος του κοινοβουλίου και του κυβερνητικού κόμματος “Λαϊκό Μέτωπο”, καθώς και τον πρώην βουλευτή Βλαντιμίρ Πάρασιουκ , ως διοργανωτές και συντονιστές της σφαγής στην πλατεία Μειντάν, της 20ης Φεβρουαρίου 2014.
Οι ισχυρισμοί τους φαίνεται να επιβεβαιώνονται και από άλλα αποδεικτικά στοιχεία. Η πιο ολοκληρωμένη συλλογή τέτοιων γεγονότων μέχρι στιγμής είχε πραγματοποιηθεί από τον καθηγητή του Πανεπιστημίου της Οτάβα Ιβάν Καστάνοβσκι, ο οποίος προέβη σε σχολιασμούς επίσης στο ιταλικό ντοκιμαντέρ.
Έγκλημα χωρίς τιμωρία
Φυσικά σε ότι αφορά τους “μετανοημένους σκοπευτές”, οι δημόσιες ομολογίες τους δεν τους απαλλάσσουν από την κατηγορία της σκόπιμης δολοφονίας αθώων ανθρώπων. Είχαν προσληφθεί για χρήματα, για να κάνουν μια βρώμικη δουλειά και από την αρχή γνώριζαν ότι αυτό που θα έκαναν ήταν μια εγκληματική ενέργεια. Οι ισχυρισμοί τους περί του αντιθέτου, ήταν απλά γελοίοι.
Οι τρεις Γεωργιανοί, καθώς και εκείνοι που τους προσέλαβαν και τους διέταξαν και άλλοι ελεύθεροι σκοπευτές από τη Γεωργία, τη Λιθουανία, την Μολδαβία και την Ουκρανία πρέπει να δικαστούν στην Ουκρανία ή σε οποιαδήποτε άλλη χώρα των οποίων οι πολίτες έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της γεγονότων στην πλατεία Μεϊντάν. Στη συνέχεια θα πρέπει να έρθει η σειρά των Ουκρανών πολιτικών οι οποίοι κατονομάζονται, καθώς και άλλων που θα ευρεθούν μετά από μια αντικειμενική δικαστική έρευνα.
Ας αφήσουν, λοιπόν, οι Ουκρανοί πολιτικοί τα κροκοδείλια δάκρυα πάνω στους τάφους των θυμάτων της “Επανάστασης της Αξιοπρέπειας”, όπως ονομάστηκε αρχικά ο ξεσηκωμός ενός υπερήφανου λαού, που τελικώς κατέληξε σε μία αιματηρή σύγκρουση ανάμεσα στους φιλορώσους αυτονομιστές και τον ουκρανικό στρατό. Μία σύγκρουση που προκάλεσε τον θάνατο 10.000 ανθρώπων από την έναρξή της το 2014 και μένει ακόμα ανοιχτή.
Μία σύγκρουση που έφερε την διαίρεση της Ουκρανίας, με την περιοχή του Ντονμπάς να αποτελεί ξεχωριστή και αυτόνομη περιοχή, ελεγχόμενη μέχρι και σήμερα από τους φιλορώσους αυτονομιστές. Αν δεν διαλευκανθούν πλήρως τα γεγονότα της 20ης Φεβρουαρίου του 2014, ο ξεσηκωμός των Ουκρανών δεν θα είναι “ξεσηκωμός αξιοπρέπειας”, αλλά θα καταντήσει τελικά να γίνει “η φθηνή αξιοπρέπεια της Ουκρανίας” και θα είναι κρίμα για τον ουκρανικό λαό.
Ανάρτηση από: http://teleytaiaexodos.blogspot.com/
Ευχαριστώ τον φίλο Μάκη Δ.