Νίνα Σιμόν: Η σοσιαλίστρια που τραγουδούσε για την ισότητα και έσπαγε τα στερεότυπα!

Ποτέ δεν μιλήσαμε για άντρες ή ρούχα. Αλλά πάντα για τον Μαρξ, τον Λένιν και την επανάσταση – πραγματικές συζητήσεις για κορίτσια». – Νίνα Σιμόν

Η δήλωση της Nina Simone ότι δεν συζητά για μόδα αλλά για «Μαρξ, Λένιν και επανάσταση» αποτυπώνει την κοσμοθεωρία της Simone. Αυτή η συζήτηση για τα κορίτσια έλαβε χώρα με τη φίλη της και θεατρική συγγραφέα Lorraine Hansberry – μια συζήτηση μεταξύ δύο μαύρων γυναικών που, όπως λέει η Simone, δεν αφορούσε άνδρες ή ρούχα, αλλά για τη δημιουργική δουλειά που παρήγαγαν και πώς έβλεπαν τον ρόλο της. στην απελευθέρωση της κοινότητάς τους.

Αναφερόμενη στο αυτοβιογραφικό έργο του Hansberry Young, Gifted and Black , η Simone έγραψε αργότερα ένα τραγούδι με τον ίδιο τίτλο ως φόρο τιμής στον φίλο και σύντροφό της μετά τον θάνατο του Hansberry από καρκίνο στο πάγκρεας. Οι μαύρες γυναίκες έχουν τη δύναμη να εμπνέουν ακριβώς λόγω των στερεοτύπων που καλούνται να αντιμετωπίζουν.

Η Nina Simone αναφέρεται συχνά ως ακτιβίστρια για τα πολιτικά δικαιώματα, και ήταν. Αλλά το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα περιλάμβανε πολλές διαφορετικές πολιτικές απόψεις σχετικά με το πώς έμοιαζε η απελευθέρωση. Κάποιοι όπως το NAACP ήθελαν φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που επικρίθηκαν επειδή ήταν μόνο ωφέλιμες για την αφροαμερικανική μεσαία τάξη. Οι μαύροι εθνικιστές αναζήτησαν οικονομική ανεξαρτησία και ένα νέο μαύρο κράτος ξεχωριστό από τη ρατσιστική λευκή Αμερική, αν και ήταν αναμφισβήτητα ασαφές πώς θα έμοιαζε αυτό το νέο κράτος πέρα ​​από μια μαύρη εκδοχή του καπιταλισμού. Ως εκ τούτου, δεν ανέφεραν όλοι οι ακτιβιστές των πολιτικών δικαιωμάτων τον Μαρξ ή τον Λένιν ως παράδειγμα συνομιλιών που είχαν με φίλους.
Για μια γυναίκα με έντονη ευφυΐα και ταλέντο, που ήξερε ακριβώς πώς ήθελε να ακουστεί μέσα από τη μουσική της, μπορούμε να το εκλάβουμε αυτό ως δήλωση των βαθύτερων σκεψεών της και όχι ως ένα εντυπωσιοθηρικό σχόλιο. Η Nina Simone με απλά λόγια παραδέχθηκε ότι ήταν κομμουνίστρια και επαναστάτρια.

Μερικές φορές οι μαύρες γυναίκες καλλιτέχνες, και ειδικά οι μουσικοί, που επιδεικνύουν κάποια μορφή αριστερής πολιτικής αποριζοσπαστικοποιούνται ώστε να κάνουν τους λευκούς ακροατές πιο άνετους, όπως ο λευκός κομμουνιστής λαϊκός μουσικός Phil Ochs τραγούδησε χιουμοριστικά στον ύμνο του « Love Me I’m a Liberal ». ‘. Οι φιλελεύθεροι λευκοί μπορεί να πάνε σε συγκεντρώσεις για τα πολιτικά δικαιώματα, ο Ochs τραγουδά, «αλλά μη μιλάς για επανάσταση, αυτό είναι λίγο πολύ μακριά».

Η Σιμόν ήθελε να πάει μακριά και αυτό φάνηκε όταν μίλησε για τη βομβιστική επίθεση στην Εκκλησία των Βαπτιστών της 16ης Οδού τον Σεπτέμβριο του 1963—μια τρομοκρατική επίθεση λευκής υπεροχής που σκότωσε τέσσερα νεαρά μαύρα κορίτσια ηλικίας μεταξύ 11 και 14. Η Σιμόν τραγουδά στο «Misissippi Goddamn»:

«Προσπαθούν να πουν ότι είναι μια κομμουνιστική συνωμοσία Το μόνο που θέλω είναι ισότητα Για την αδερφή μου τον αδερφό μου τους ανθρώπους μου και εγώ».

Η Simone συντάχθηκε με την αριστερά γιατί την έβλεπε ως τη μόνη διαδρομή προς την αληθινή ισότητα. Οι μεταρρυθμίσεις που ηρεμούν ένα ρατσιστικό κράτος δεν αποτελούσαν επιλογή για εκείνη.

Βλέπουμε επίσης πρίσματα της διεθνιστικής αλληλεγγύης στο «Backlash Blues», οι στίχοι του οποίου προέρχονται από ένα ποίημα που γράφτηκε για τη Simone από τον Langston Hughes:

«Αλλά ο κόσμος είναι μεγάλος Μεγάλος και φωτεινός και στρογγυλός Και είναι γεμάτος από άλλους ανθρώπους σαν εμένα Ποιοι είναι μαύροι, κίτρινοι, μπεζ και καφέ».

Η πολιτική ιστορία της Μαύρης Αριστεράς των ΗΠΑ είναι σημαντική για την κατανόηση του έργου της Simone. Μαύρη γυναίκα, σοσιαλίστρια, φεμινίστρια και μουσικός. Η τέχνη της ξεπερνά τις απλοϊκές αναλύσεις. Είναι σημαντικό να μην την περιορίζουμε στο ρόλο της ακτιβίστριας για τα πολιτικά δικαιώματα, καθώς ήταν μια επαναστάτρια – μια γυναίκα που ασχολήθηκε με το έργο του Μαρξ και του Λένιν και που έφερε αυτή την επαναστατική πράξη στη μουσική της με τρόπο που συνεχίζει να έχει απήχηση σε εμάς σήμερα.

Ανάρτηση από: http://www.dromosanoixtos.gr/